ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
ตอนที่ 12
ชายหนุ่มจับจีพีเอสตามสัญญาณโทรศัพท์ของหญิงสาว เขาออกจากร้านอาหารทันที ตอนนี้เขาต้องหาอันนาให้เจอก่อน ส่วนมิรันตาเขาต้องคิดบัญชีกับเธอทีหลังแน่
“สัญญาณอยู่ที่ AB Hotel ครับคุณมอร์แกน” ลูกน้องของมอร์แกนรายงานถึงตำแหน่งของหญิงสาว
“ขับให้เร็วที่สุด” เขาเอ่ยเสียงเข้ม รถยนต์สามคันมุ่งตรงไปยัง AB Hotel ไม่นานนัก มันก็มาจอดอยู่หน้าจุดหมายปลายทาง ร่างสูงตรงเข้าไปยังโรงแรม แต่ดูท่าจะไม่ง่ายอย่างที่คิด พนักงานต่างกันตัวเขาไว้ ลูกน้องของมอร์แกนต่างเล็งปืนไปยังพนักงาน พวกเขาพร้อมที่จะลั่นไกทันทีหากไม่ได้รับความร่วมมือ พนักงานในโรงแรมรีบกุลีกุจอหาข้อมูลให้ทันที
“ห้อง 609 ค่ะ” ชายหนุ่มตรงดิ่งไปยังลิฟต์ เมื่อลิฟต์เปิดประตูออก ร่างสูงวิ่งไปก่อนจะถีบประตูเต็มแรง ภาพตรงหน้าทำเขาโกรธถึงขีดสุด ชายร่างใหญ่กำลังจะถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวออก อันนาอยู่ในสภาพหมดสติบนเตียงนอน ชายหนุ่มใช้เท้าถีบชายคนนั้นจนตกเตียง
“ใครวะ” มอร์แกนตามไปใส่หมัดไม่ยั้ง ลูกน้องของมอร์แกนตามเข้ามาสมทบ ชายหนุ่มปล่อยให้ลูกน้องจัดการ เขาเดินไปหาร่างบางที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง
“อันนา อันนาได้ยินฉันไหม” เขาเขย่าร่างเล็กให้รู้สึกตัว แต่กลับไร้วี่แวว ชายหนุ่มช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขนก่อนจะรีบพาเธอลงมาข้างล่าง พนักงานข้างล่างต่างกำลังวุ่นวายที่เขาบุกเข้ามาแบบนี้ ชายหนุ่มยืนอุ้มร่างบางเอาไว้นิ่งๆ เมื่อร่างของชายคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น
“บุกเข้ามาแบบนี้ ดูท่าจะไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไหร่นะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเยือกเย็น
“โรงแรมที่ปล่อยให้ให้ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ กำลังจะข่มขืนผู้หญิง ฉันไม่จำเป็นต้องมีมารยาท” มอร์แกนตอบกลับอย่างเลือดเย็นเช่นเดียวกัน
“ทางเราคงต้องขอตรวจสอบก่อน จะมากล่าวหากันลอยๆก็คงไม่ได้”
“หวังว่าจะตรวจสอบแบบละเอียดถี่ถ้วนนะ”
“ไม่เจอกันตั้งเกือบสิบปี มาเจอกันทั้งทีน่าจะเจอในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้นะ..มอร์แกน”
“วันนี้ฉันคงอยู่คุยนานไม่ได้ อย่าทำให้ฉันผิดหวังในโรงแรมนี้ละกันนะ...คลอเรน” มอร์แกนอุ้มร่างบางออกไปจากการสนทนา รถยนต์แล่นตรงถึงบ้านภายในไม่กี่นาที หมอประจำมารออยู่แล้ว เขาวางร่างเล็กลงบนเตียง เธอยังคงไม่ได้สติใดใดทั้งสิ้น
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมนะครับ” มอร์แกนพยักหน้าให้หมอ เขาเดินออกมารอด้านหน้าห้องพยาบาล ความโกรธยังคงพลุ่งพล่านอยู่ในร่างกาย อานันเดินมาเขาแล้วยื่นโทรศัพท์ของหญิงสาวให้
“โทรศัพท์คุณอันนาครับ ตกอยู่ที่พื้นห้องของโรงแรม” ชายหนุ่มรับมันมาก่อนจะกดดูข้อมูลในโทรศัพท์ เธอโทรหาเขาสิบกว่าสาย แต่เขาไม่ได้รับสายเธอเลยแม้แต่สายเดียว ทั้งๆที่เขาเป็นคนบอกให้หญิงสาวโทรหาแท้ๆ หากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เขาเลื่อนลงไปก็เจอเบอร์วันรักที่โทรเข้า ชายหนุ่มเข้าดูข้อความต่างก่อนจะพบกับข้อความของวันรักที่ส่งมา ชายหนุ่มกำมือแน่น ในบ้านของเขามีนางนกต่อตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“วันรักอยู่ที่ไหน”
“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ” อานันบอกก่อนจะรีบเดินไปตามหานางนกต่อ ชั่วครู่เขากลับมาพร้อมความว่างเปล่า มีเพียงป้ารตีกับป้ารันตีที่เดินตามมาเท่านั้น
“วันรักยังไม่กลับมาเลยครับ”
“ส่งคนออกตามหาเดี๋ยวนี้ อย่าให้หนีไปได้” มอร์แกนเอ่ยเสียงเรียบ อานันรับคำสั่งก่อนจะกระจายหน้าที่ให้ลูกน้อง
“เกิดอะไรขึ้นคะ” ป้ารตีถามขึ้นเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี
“อันนาเกือบโดนข่มขืน” ป้าทั้งสองเอามือทาบอกอย่างตกใจ
“จับตัวคนทำได้ไหมคะ”
“ผมไม่ปล่อยให้มันลอยนวลแน่ครับ” ชายหนุ่มเดินวนไปมาหน้าห้อง เธอห่วงร่างบางที่นอนอยู่ในห้องจนไม่เป็นอันทำอะไร เสียงรถดังขึ้นหน้าบ้าน ร่างของวันรักถูกนำเข้ามาหาเขา เธออยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก วันรักร้องไห้ฟูมฟาย ตัวเธอสั่นเพราะความกลัว
“วันรัก แก..” ป้ารตีเอ่ยอย่างไม่เชื่อสายตา มอร์แกนมองร่างตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา เขาหยิบปืนออกมาก่อนจะเล็งไปที่หัวของหญิงสาว เธอพนมมือร้องขอชีวิตอย่างสุดสะอื้น
“อย่าฆ่าวันรักเลยนะคะ วันรักไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้” เธอร้องไห้ฟูมฟายแทบขาดใจ
“ตอบฉันมาตามตรง ใครสั่งให้เธอทำแบบนี้” วันรักส่ายหัวไปมา
“....” เธอไม่ยอกปริปากพูดอะไร
“มิรันตารึป่าว”
“วันรักไม่รู้ค่ะ”
“เธออยากตายรึไง” ร่างสูงตวาดลั่น
“วันรักไม่รู้จริงๆค่ะ มันขู่ให้วันรักทำ ถ้าไม่ทำมันจะฆ่าครอบครัวของวันรัก วันรักไม่รู้ว่ามันเป็นใคร”
“เธอกำลังให้ฉันโมโหนะ”
“วันรักพูดจริงๆค่ะคุณมอร์แกน วันนี้ทางบ้านโทรมาบอกว่ามีคนมาทำลายข้าวของในบ้าน พวกมันมีปืน มากันเต็มไปหมด วันรักเลยรีบกลับบ้าน แต่กลับไปก็ไม่เจอพวกมันแล้ว มีแต่ข้าวของที่เสียหาย” เธอสะอึกสะอื้น ดวงตาของเธอบวมแดงเพราะร้องไห้อย่างหนัก
“แล้วยังไงต่อ”
“สักพักมันโทรหาวันรัก มันบอกให้พาตัวอันนาไปตามที่อยู่ที่มันส่งให้ ถ้าหากไม่ทำ มันจะกลับมาฆ่าทุกคนในครอบครัว วันรักไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ คุณมอร์แกนอย่าฆ่าวันรักเลยนะคะ” ชายหนุ่มลดปืนลง ความโกรธทุเลาลงเมื่อได้ฟังสิ่งที่เกิดขึ้น
“อานัน”
“ครับคุณมอร์แกน”
“สืบหาให้ได้ว่าต้นตอคือใคร จับมันให้ได้เร็วที่สุด”
“ครับ”
“ส่วนเธอวันรัก ฉันจะจ่ายค่าเสียหายทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ และฉันจะส่งคนไปดูแลครอบครัวเธอ จนกว่าจะจับตัวพวกมันได้”
“ขอบคุณค่ะคุณมอร์แกน ขอบคุณจริงๆค่ะ”
“ทั้งสามคนไปพักเถอะครับ ผมจะดูแลอันนาเอง” ชายหนุ่มนั่งลงตรงโชฟา เขาถอนหายใจยาว หมอประจำตัวของเขาเดินออกมาจากห้องพยาบาล ชายหนุ่มรีบลุกเดินไปหาทันที
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“เธอถูกกระแทกเข้าที่ท้องอย่างแรง คงต้องรอผลตรวจส่วนอื่นๆอีกนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงครับ”
“รบกวนหมอด้วยนะครับ”
“หมอให้ยาไปแล้ว คงจะตื่นอีกทีพรุ่งนี้เช้าเลย หมอจะรีบมาแต่เช้านะครับ”
“ขอบคุณมากครับ” หลังจากส่งหมอเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้องพยาบาล ร่างเล็กนอนหลับ เขากุมมือเธอเอาไว้
“ฉันเป็นต้นเหตุรึป่าวนะ ฉันทำให้เธอเจ็บตัวอีกแล้ว” เขาฟุบหน้าลงข้างตัวหญิงสาว ถ้าจับตัวคนร้ายได้เมื่อไหร่ เขาจะไม่ปล่อยพวกมันไปเลย
ก๊อก ๆ ๆ
“คุณมอร์แกนครับ” อานันเรียกที่หน้าห้อง เขาวางมือหญิงสาวแล้วเดินออกไปยังหน้าบ้าน ร่างชายหนุ่มที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นยาวอยู่ในสภาพสะบักสะบอมพอสมควร รอยเลือดมีอยู่ทั่วใบหน้าของมัน นอนฟุบอยู่กับพื้นหน้าบ้าน
“มันเป็นใคร”
“มันชื่อโพคาครับ เป็นนักเลงคุมบ่อนย่านเขต B”
“มันรู้จักอันนาได้ยังไง”
“เราพยายามเค้นแล้วครับ แต่มันไม่ยอมบอก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” ร่างใหญ่หัวเราะลั่นเมื่อได้บทสนทนา โพคาเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะถมเลือดในปากลงพื้น
“ฆ่าฉันเลยสิ เอาเลย”
“แกได้ตายแน่ แต่ก่อนตายฉันอยากจะรู้อะไรหน่อย”
“ฉันไม่บอกแกหรอกโว้ย เก่งจริงก็หาคนบงการให้ได้สิ”
“แกไม่กลัวตายเลยสินะ ฉันชอบคนแบบนี้นะ แต่แกดันอยู่ผิดฝั่งน่ะสิ”
“เลิกพูดน่ารำคาญสักที ถึงฉันตายแกก็ไม่รู้หรอกว่าใครสั่งให้ฉันทำ”
“งั้นหรอ” ชายหนุ่มหยิบปืนออกมาก่อนจะลั่นไกไปยังโพคา
ปัง !
“โอ้ยยยยย” โพคาร้องลั่นเมื่อกระสุนปักเข้ายังโคนขา
“ตรงไหนอีกดีล่ะ ขาอีกข้างดีไหม”
“แก เลือดเย็นสมกับเป็นมอร์แกนเลยนะ”
“ฉันจะยิงไปที่หัวแกเลยก็ยังได้”
“คิดจะเป็นใหญ่ คนเราต้องไม่มีจุดอ่อน แต่จุดอ่อนแกคือผู้หญิงคนนั้น”
ปัง !
“อ๊ากกก” คราวนี้กระสุนพุ่งตรงไปยังมือของโพคา
“ฉันไม่ได้ให้แกมาสอนฉัน สิ่งที่ฉันอยากรู้คือใครเป็นคนสั่งให้แกทำ”
“ฉันทำเอง ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาออกคำสั่ง”
“นักเลงกระจอกๆแบบแก จะมีปัญญาทำอะไรวะ”
“ระวังไว้เถอะมอร์แกน”
“ท่าทางจะไม่ยอมบอกจริงๆ งั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะยื้อแกไว้สินะ” ชายหนุ่มเก็บปืนไว้ที่เดิม
“อานัน ช่วยจัดการที ฉันไม่อยากได้ยินเสียงร้องของมันอีกแล้ว” ชายหนุ่มเดินกลับเข้าบ้านก่อนจะตรงไปยังห้องพยาบาล
ปัง! ปัง! ปัง!
สิ้นเสียงทุกอย่างก็เงียบสนิท มอร์แกนนอนกอดร่างเล็กบนเตียง มือหนาลูบหัวเธอไปมา ก่อนจะจูบลงไปยังหน้าผากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
“ฝันดีนะ อันนา”
ดวงตากลมโตค่อยๆลืมขึ้น เธอขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บปวดบริเวณหน้าท้องทำให้เธอต้องร้องออกมา
“โอ๊ย” ร่างสูงข้างตื่นขึ้นมาก่อนจะจับไปที่ท้องเธอ
“เจ็บมากไหม”
“ฉันมาอยู่นี่ได้ยังไง”
“ฉันไปช่วยเธอมาจากไอ้บ้ากามนั่นน่ะสิ” อันนาคิดย้อนไปยังเหตุการณ์เมื่อคืน
“มัน....มันได้ทำอะไรฉันไหม” เธอสำรวจร่างกายตัวเองที่ตอนนี้ใส่ชุดคนไข้อยู่
“ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอหรอก” เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ดวงตากลมโตก็เอ่อไปด้วยน้ำตา ใบหน้าที่หน้ากลัวของชายคนนั้นยังติดตาเธออยู่เลย
“เจ็บมากหรอ” เธอส่ายหัวไปมาพร้อมปาดน้ำตา มอร์แกนดึงร่างเล็กเข้าไปกอด เขาลูบหัวเธอเบาๆ
“ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้รับโทรศัพท์เธอ”
“ฮึก ฮือออ”
“ฉันขอโทษนะอันนา” หญิงสาวร้องไห้อยู่อย่างนั้น ความกลัวเข้าเกาะกินใจเธอ แต่เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา เธออยากจะอยู่ในอ้อมแขนนี้ไปนานๆ เพราะมันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
ก๊อก ๆ ๆ
“คุณหมอมาแล้วครับ” มอร์แกนปล่อยหญิงสาวจากอ้อมกอด ก่อนจะลุกออกจากเตียง เขาปล่อยให้คุณหมอตรวจร่างกายหญิงสาวอีกครั้ง ร่างสูงเดินออกมานอกห้อง ก็พบกับมิรันตาที่เดินเข้ามาในบ้านพอดี
“มอร์แกนคะ”
“เรามีเรื่องต้องคุยกันมิรันตา” มิรันตาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ เธอเดินตามมอร์แกนไปแต่โดยดี ทั้งสองมาหยุดอยู่ที่ห้องทำงานชั้นสอง ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ เขาหันไปมองมิรันตาที่นั่งอยู่บนโชฟา
“คุณมีอะไรจะบอกผมรึป่าว”
“รันมาเยี่ยมอันนาค่ะ รันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว”
“เฮอะ คุณไม่รู้เรื่องนี้จริงๆหรอรัน”
“คุณคิดว่ารันเป็นคนทำหรอคะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะเถียงคอเป็นเอ็น
“โทรศัพท์ผมไปอยู่ที่คุณได้ยังไงมิรันตา” หญิงสาวหลบสายตา เธอแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่น
“รันบอกแล้วไงคะว่ารันไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในกระเป๋ารันได้ยังไง”
“ไม่เป็นไรรัน ผมจะหาต้นตอเรื่องที่เกิดขึ้นเอง เร็วๆนี้เราคงได้รู้กัน”
“ขอให้หาเจอเร็วๆนะคะ” มิรันตาทำหน้าเง้างอนชายหนุ่ม
“ผมลืมบอกอีกอย่าง”
“เรื่องอะไรคะ” หญิงสาวกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจ
“ไอ้โรคจิตคนที่พยายามจะข่มขืนอันนาเมื่อคืน มันตายไปแล้ว” มิรันตาแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“คุณมาบอกรันทำไมคะ”
“ถ้าผมหาคนบงการเรื่องนี้เจอ ผมก็ไม่ปล่อยมันไว้แน่”
“คุณพูดจบรึยังคะ ถ้าจบแล้วรันขอตัว” ชายหนุ่มผายมือไปยังประตู มิรันตาเดินออกไปอย่างหัวเสีย มอร์แกนมองตามร่างนั่นไป มิรันตาไม่มีทางยอมรับง่ายๆอยู่แล้ว แต่สิ่งที่เขาเป็นห่วงคือถัดจากมิรันตาแล้ว ยังมีคนอื่นที่เป็นคนบงการอีกรึป่าว ถ้าเป็นอย่างงั้นอันนาก็คงตกอยู่ในอันตรายไม่น้อย
ชายหนุ่มในชุดไปรเวทกำลังมองดูเทปจากกล้องวงจรปิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนสร้างความเสียหายต่อโรงแรมเขาไม่น้อย
“ผู้ชายที่ก่อเรื่องเมื่อคืนชื่อโพคาครับคุณคลอเรน”
“ตอนนี้มันอยู่ไหนแล้ว”
“ลูกน้องของมอร์แกนพาตัวออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ”
“มันเป็นใคร”
“เป็นนักเลงคุมบ่อนย่านเขต B ครับ” ชายหนุ่มเอนตัวพิงเก้าอี้ เขาซูมดูหน้าของมันขณะกำลังเดินเข้าโรงแรม
“ฉันอยากได้ตัวมัน”
“คงไม่ได้ครับ โพคาตายแล้วครับ”
“เฮอะ ยังโหดเหมือนเดิมเลยนะ สืบให้ได้ว่านอกจากโพคาแล้ว ยังมีใครรู้เรื่องนี้อีก”
“ครับคุณคลอเรน” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของโพคาออกมาก่อนจะยื่นให้แก่ลูกน้องของเขา
“หาให้เจอ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาสร้างความเสียหายที่โรงแรมฉันฟรีๆหรอก” น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ หน้าจอของเขากำลังแสดงร่างของหญิงสาวที่กำลังเดินอยู่ชั้น 6 เขามองร่างเล็กไม่ละสายตา เขาจำเธอได้ดี เขาเองไม่แน่ใจว่าที่ตามหาตัวพวกนั้นเพราะพวกมันมาสร้างความเสียหาย หรือเพราะหญิงสาวคนนั้นกันแน่ แล้วเธอเป็นอะไรกับมอร์แกนกันแน่นะ สาวน้อยในชุดแม่บ้านคนนั้น
“แองจี้...เธอเป็นใครกันแน่”
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว