อสูรข้ามฟ้า-ตอนที่ 263 จากลาอีกครั้ง... (จบภาค 2)

โดย  JPTstory

อสูรข้ามฟ้า

ตอนที่ 263 จากลาอีกครั้ง... (จบภาค 2)

ตอนที่ 48


รถสองคันกำลังขับตามกันไปบนท้องถนนด้วยความเร็วสูง รถสปอร์ตสีน้ำเงินเข้มด้านหน้าถูกขับเคลื่อนโดยไททัน เขาเร่งเครื่องเต็มสปีด หวังจะไปช่วยหญิงสาวที่ชื่อพารัน รถสปอร์ตสีดำสนิทกำลังขับตามมาติดๆ ถูกขับเคลื่อนโดยมอร์แกน เขาหวังจะไปตามหาความจริงที่ถูกปิดบังมาตลอดห้าปี
เมื่อรถทั้งสองคันเคลื่อนตัวเข้าเขต H รถยนต์คันหรูสีแดงเพลิงก็ขับสวนออกมา มอร์แกนจำรถคันนี้ได้ดีว่าเป็นของใคร เขาหักรถกลับทันทีก่อนจะขับตามไป ไม่นานนักรถคันนั้นก็จอดข้างถนน ก่อนเจ้าของรถจะเดินลงมา เขาเองก็ไม่รอช้าที่จะเดินลงไปจากรถเช่นกัน
“มาทำอะไรที่นี่หรอคะ” เสียงหวานทักทายขึ้น พร้อมลูกน้องของเธอที่เดินตามมาอีกจำนวนหนึ่ง
“ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณมาทำอะไร..มิรันตา” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ฟังจากที่ไททันคุยโทรศัพท์ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณคงรู้คำตอบอยู่แล้วว่ารันมาทำอะไรที่นี่”
“ทำแบบนี้ทำไม”
“คุณยังห่วงพารันอยู่จริงๆด้วย” หญิงสาวพูดพลางยิ้มกริ่ม
“เรื่องของผมกับพารันมันจบไปนานแล้ว”
“ถ้าจบไปนานแล้ว คุณคงไม่มาที่นี่หรอกค่ะมอร์แกน”
“แล้วมีเหตุผลอะไรที่คุณจะต้องตามมารังควานพารันแบบนี้!!” ชายหนุ่มตวาดลั่น
“อย่าเพิ่งโมโหสิคะ ฉันก็แค่เบื่อๆ เลยหาอะไรสนุกๆทำ ก็แค่นั้นเอง” ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี ก่อนทำท่าจะเดินกลับรถ แต่เสียงของมิรันตาก็ดึงเขาเอาไว้
“คุณไม่อยากรู้หรอคะ...ว่าเมื่อห้าปีก่อน เกิดอะไรขึ้นกันแน่” ร่างสูงชะงักก่อนจะหันหลับมาเผชิญหน้าหญิงสาวตรงๆ
“คุณรู้เรื่องนี้ด้วยหรอ”
“...” หญิงสาวยืนยิ้มไม่ตอบคำถามของเขา นั่นทำให้เขารู้สึกโกรธขึ้นเป็นเท่าตัว
“ตอบผมมาสิ” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่เต็มไปด้วยความโกรธ
“คุณโกรธหรอคะ” ชายหนุ่มคว้าปืนออกมาก่อนจะเล็งปลายกระบอกไปทางเธอ ลูกน้องของมิรันตาต่างหยิบอาวุธออกมาแล้วเล็งไปที่เขาเช่นกัน เขาพยายามที่จะไม่สนใจมิรันตา พยายามมองข้ามสิ่งที่เธอทำมาตลอด แต่นี่มันชักจะมากเกินไปแล้ว
“คุณจะฆ่ารันหรอคะ”
“ผมทำแน่ ถ้าคุณไม่ยอมพูด” ดวงตาคมจ้องเขม็งไปยังเธอไม่วางตา เรื่องที่เกิดขึ้นมีเพียงเขา ไททันและพารันเท่านั้นที่รู้ แต่นี่มิรันตากลับรู้เรื่องนี้ด้วย แสดงว่าเธอต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เป็นแน่
“อย่างงี้รันก็คงต้องยอมบอกแล้วสินะคะ” หญิงสาวแสยะยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาใกล้กระบอกปืนมากขึ้นไปอีก
“พารันเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆเลยนะคะ ยอมเสียสละเพื่อคุณได้มากกว่าที่รันคิดเอาไว้อีก ตอนแรกรันกะเอาไว้ว่าจะให้พารันเป็นคนบอกเรื่องนี้กับคุณเอง แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว รันจะบอกคุณเองก็ได้”
“...”
“เมื่อห้าปีก่อน รันยอมรับเลยนะคะ ว่ารันรักและหวงคุณมากๆ มากจนอยากจะฆ่าพารันให้ตายไปเลย”
“นี่เธอขู่ว่าจะฆ่าพารันด้วยงั้นหรอ”
“ป่าวค่ะ แต่ขู่ว่าจะฆ่าคุณต่างหาก” ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งอยากยิงคนตรงหน้าให้ตายเสียเหลือเกิน
“...”
“พ่อฉันแค่บอกว่า ถ้าพารันไม่เลิกยุ่งกับคุณ เขาก็จะฆ่าคุณให้ตายไปต่อหน้าต่อตาเธอ แค่นี้เอง...พารันก็กลัวจนหัวหด กลัวว่าคุณจะตาย ถึงขนาดต้องขอให้ไททันช่วยเล่นละครฉากใหญ่เพื่อตบตาคุณเลยล่ะค่ะ”
“พ่อเธอก็รู้เห็นเรื่องนี้ด้วยงั้นหรอ”
“แต่เธอก็เก่งนะคะ เพราะแผนการนั้นได้ผลดีเลยทีเดียว แต่ฉันแค่เสียดายความเป็นเพื่อนของคุณกับไททันก็แค่นั้นเอง”
“คุณปิดความลับนี้มาตลอด แล้วมาบอกผมทำไม แล้วผมจะเชื่อได้ยังไงว่าเรื่องที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง” ชายหนุ่มพยายามข่มอารมณ์เอาไว้อย่างถึงที่สุด
“ที่จริงรันก็อยากให้มันเป็นความลับตลอดไปเหมือนกัน แต่พอพารันหายไป คุณก็ไม่เคยสนใจรันอยู่ดี แถมตอนนี้ยังมีอันนาเข้ามาอีก”
“...”
“คุณรู้ไหมคะ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา รันวาดฝันเอาไว้ว่าเราสองคนคงเป็นคู่บ่าวสาวที่เหมาะสมและเป็นคู่ที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก”
“...”
“แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันพัง เพราะคุณไม่เคยรักรันเลย ไม่เคยเลยสักนิด รันจะทำให้คุณรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง เหมือนที่รันเจ็บปวดมาตลอด”
“ทำแบบนี้ไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะ หยุดซะตอนนี้ แล้วผมจะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา”
“เก็บความเป็นเพื่อนเอาไว้เถอะค่ะ ไว้คราวหน้าเรามาสนุกด้วยกันนะคะ” หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะเดินขึ้นรถไป มอร์แกนลดปืนลง มองภาพรถของมิรันตาและลูกน้องวิ่งออกไป สิ่งที่มิรันตาพูดเป็นความจริงหรือไม่เขาเองก็ยังสับสน ถ้าหากว่าเป็นความจริงขึ้นมาล่ะ เขาควรจะทำยังไงต่อไป..
...........................................
ร่างเล็กกำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้บนพื้น ข้าวของรอบตัวเสียหายอย่างหนัก ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาในร้าน สายตาของเขามองไปรอบๆร้านแล้วตกใจกับสภาพที่เห็นอย่างมาก
“พารัน” หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มก่อนจะลุกขึ้นมาเขา
“ไททัน” ร่างเล็กร้องไห้ลั่น คราวนี้เธอสูญเสียแทบทุกอย่างที่เธอมี ร้านนี้เป็นสิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ บัดนี้มันกลับแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี
“เกิดอะไรขึ้น เธอเจ็บตรงไหนรึป่าว” หญิงสาวส่ายหัวไปมา
“ฉันไม่เป็นอะไร แต่ร้านของฉัน ฉันไม่เหลืออะไรแล้วไททัน”
“เธอไม่ต้องห่วงเรื่องงร้านนะ ฉันจะจัดการให้เอง แต่ตอนนี้เธอต้องบอกฉันก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวปาดน้ำตาบนหน้าก่อนจะตอบออกมา
“มิรันตา มิรันตามาที่นี่”
“มิรันตาบอกรึป่าวว่าต้องการอะไร”
“มิรันตา....ต้องการเห็นมอร์แกนเจ็บปวด ฉันก็ไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง เหมือนมิรันตาต้องการให้มอร์แกนรู้ความลับที่เราปิดบังเขาเอาไว้” ไททันมองร่างเล็กที่ร้องไห้ไม่หยุด ความลับนั่นเขาเพิ่งหลุดปากบอกมอร์แกนไปเอง
“ถ้ามอร์แกนรู้ว่าที่เขาเห็นเราสองคนในห้องเป็นเรื่องโกหก เขาคงจะโกรธมากแน่ๆเลยไททัน”
“ใช่..ฉันโกรธ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตู พร้อมการปรากฏร่างของเขา ดวงตาของหญิงสาวแสดงความตกใจออกมาอย่างชัดเจน ไททันเองก็เช่นกัน
“มอร์แกน” พารันเอ่ยชื่อเขาเสียงแผ่วเบา
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่มีใครบอกฉัน!!” เขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เวลาห้าปีที่ผ่านมา เรื่องราวนี้ตามหลอกหลอนเขาไม่จบไม่สิ้น แต่ทุกอย่างกลับเป็นแค่ละครฉากหนึ่งที่หลอกตบตาเขาเท่านั้นเองหรือ
“มอร์แกน ฉัน...” ร่างเล็กพยายามจะสรรหาคำพูดมาพูดกับเขา แต่เธอกลับพูดไม่ออก สีหน้าของมอร์แกนเหมือนกับโลกของเขาได้แตกสลายลงไปจนหมด
“มิรันตาบอกแกหมดแล้วสินะ” ไททันเอ่ยขึ้นท่ามกลางความอึดอัด ถ้ามิรันตาต้องการให้มอร์แกนเจ็บปวด ตอนนี้มันคงได้ผลอย่างนั้นจริงๆ
“มันเป็นความจริงสินะ มีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลย ฉันคนเดียวที่โง่มาตลอด” ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะโทษใครดี โทษไททันที่ไม่ยอมบอกเรื่องนี้แก่เขา โทษพารันที่สร้างเรื่องโกหกขึ้นมา หรือโทษตัวเอง ที่ไม่สามารถปกป้องพารันเอาไว้ได้ ทั้งๆที่เธอหนีมาแบบนี้ก็เพื่อปกป้องเขา เขาทำให้พารันเดือดร้อนมาตลอดระยะเวลาห้าปี
“ฉันทำให้เธอเดือดร้อน ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของฉันแท้ๆ”
“...”
“ถ้าวันนั้น ฉันตามเธอออกไป ขอร้องให้เธออยู่ เธออาจจะพูดความจริงกับฉัน...แต่ฉันกลับไม่ทำ ฉันเอาแต่โทษคนอื่นๆ จนฉันต้องเสียคนที่ฉันรักไปแบบนี้” น้ำเสียงนิ่งเรียบเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด สิ่งที่เกิดขึ้นมันกำลังกัดกินหัวใจของเขาช้าๆ ความผิดกำลังถาโถมเข้ามาไม่หยุด เขาเสียคนที่เขารัก เสียเพื่อน เพราะความโง่ของตัวเอง
“ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะฉัน เธอต้องอยู่กับความหวาดกลัวมาตลอดห้าปีเลยสินะ..พารัน” เอ่ยชื่อของเธออกมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้กลับกลายเป็นเขาเสียเองที่ไม่กล้าเผชิญหน้าหญิงสาว
“ต่อแต่นี้ไป เธอไม่ต้องทำเพื่อฉันอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันจะจบมันด้วยตัวฉันเอง”
“แกคิดจะทำอะไร” ไททันเอ่ยออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของมอร์แกน เขารู้จักเพื่อนของเขาดี มอร์แกนไม่ตอบคำถามนั่น แต่กลับเดินออกจากร้านไปก่อนจะบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วสูง ไททันเห็นท่าไม่ดีจึงรีบขับรถตามไปพร้อมกับพารัน
ตอนนี้มอร์แกนทั้งโกรธและรู้สึกผิด การที่เขารู้ความจริง มันคงสร้างความเจ็บปวดให้เขามากพอสมควร
“มอร์แกนจะทำอะไร” หญิงสาวเอ่ยออกมาพลางจับเบาะเอาไว้แน่น
“มันต้องไปหาเมธาแน่ เพราะเมธาเป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา”
“ไปคนเดียวแบบนั้นมีแต่ตายกับตายเลยนะ”
“ฉันมีวิธีหยุดมัน” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น ตอนนี้เขามองเห็นรถของมอร์แกนแล้ว ภาวนาขอให้แผนการของเขาหยุดมอร์แกนได้ทีเถิด
ความรู้สึกมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของเขาซ้ำไปซ้ำมา ถึงจะเป็นความผิดของเขาที่ปล่อยพารันไปแบบนั้น แต่ต้นเหตุทั้งหมด เกิดจากความโลภมากของเมธา ที่ต้องการจะจับเขาให้หมั้นหมายกับมิรันตาเพียงผู้เดียว จนคนอื่นๆรอบตัวเขาเดือดร้อนไปตามๆกัน หากวันนี้ไม่ได้เอาเลือดหัวของเมธาออก เขาคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ ชายหนุ่มเร่งเครื่องขึ้นอีกเมื่อเห็นรถของไททันขับตามมา เขาตัดความเป็นเพื่อนกับไททัน ทั้งๆที่ไททันช่วยเขาให้พ้นจากอันตราย คิดแล้วก็ตลกกับชีวิต เขาทิ้ง และสร้างความเกลียดชังกับคนที่คิดจะปกป้องเขาอย่างงั้นหรือ เมื่อมองไปข้างหน้าก็พบกับรถจำนวนสี่ห้าคันจอดปิดกั้นถนนอยู่ ชายหนุ่มเหยียบเบรคเพียงไม่นานรถก็จอดแน่นิ่ง ชายหนุ่มเดินลงจากรถก่อนจะพบกับใครคนหนึ่งที่ยืนรออยู่
“มีอะไรครับคุณเหมันต์” เขาเอ่ยเสียงเรียบ
“ยังอารมณ์ร้อนเหมือนเดิมเลยนะ” ชายวัยกลางคนเอ่ยก่อนจะเดินมาหาเขา
“ไททันโทรให้คุณมาที่นี่หรอ”
“ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่มา แต่คิดๆดูแล้ว ฉันยังไม่อยากปล่อยให้แกไปตาย”
“ผมไม่ตายง่ายๆหรอก ดังนั้นช่วยหลีกทางให้ผมด้วย”
“ถ้าจะช่วยเคารพฉันเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ฉันคงดีใจมากเลยนะ”
“คุณมีอะไรพูดมาเลยดีกว่า”
“ฉันอยากให้แกเก็บความแค้นเอาไว้ในใจก่อน”
“ทำไมผมต้องเชื่อคุณ ทั้งๆที่คุณยังปกปิดความลับเกี่ยวกับบริษัทของโรมัน เขาเป็นเพื่อนคุณแท้ๆ แต่คุณกลับปล่อยให้เขาตายไป โดยที่คุณไม่ช่วยอะไรเลย”
“....”
“ตอนที่โรมันยังมีชีวิตอยู่ เขาก็คอยช่วยเหลือคุณมาตลอด แต่พอเขาตายคุณกลับไม่ยอมเปิดปากพูดอะไร ปล่อยให้เขาโดนกล่าวหาว่าเป็นคนทำบริษัทเจ๊ง” ชายหนุ่มพูดด้วยความเต็มกลืน เขารู้สึกโกรธเหมันต์มาตั้งแต่ที่โรมันตาย เพราะเหมันต์เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องแทบทุกอย่าง แต่เขากลับเมินเฉยต่อการตายของโรมัน
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วย แต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้นที่แกเองยังไม่เข้าใจ และที่ฉันมาตรงนี้ ก็เพราะว่าฉันอยากจะช่วย”
“ช่วย...ช่วยอะไร”
“ก็เพราะว่าฉันรู้แทบทุกอย่าง ทั้งเรื่องบริษัท และเรื่องการตายของโรมัน และตอนนี้ฉันก็เริ่มจะรู้แล้วด้วยว่าใครที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังการตายของโรมัน”
“...”
“ฉันรอเวลาที่จะเปิดโปงความลับนี้มานานมาก ตอนนี้มันคงถึงเวลาแล้ว เชื่อฉันสักครั้ง อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้ทำหน้าที่เพื่อนของโรมันบ้าง”
“ก็ได้...ผมจะเชื่อคุณ” ทั้งสองต่างมองหน้ากัน ต่อจากนี้ไปเขาคงต้องใช้สติให้มากกว่าอารมณ์จริงๆ ยังไงเหมันต์ก็เป็นพ่อของคลอเรน นอกจากเรื่องโรมันแล้ว เหมันต์อาจจะช่วยเรื่องธุรกิจคาสิโนเถื่อนได้อีกด้วย ถึงเขาจะไม่ค่อยชอบเหมันต์สักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้คงต้องลองมองเขาใหม่ เรื่องที่ผ่านมา ถึงจะสร้างความเจ็บปวดให้เขาไม่น้อย แต่สิ่งที่เขาต้องห่วงตอนนี้ไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่คืออันนาต่างหาก
ไททนและพารันนั่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ภายในรถ เมื่อทุกอย่างเป็นไปได้ดี ทั้งสองต่างก็ยิ้มออกมา
“ทำไมถึงโทรหาคุณเหมันต์ละคะ”
“ถึงมอร์แกนจะไม่ค่อยชอบเหมันต์สักเท่าไหร่ แต่เหมันต์ก็เป็นคนที่เคยสนิทกับมอร์แกน และฉันรู้ว่ามอร์แกน มันไม่เคยเกลียดเหมันต์จริงๆหรอก”
“จริงด้วย ถึงมอร์แกนจะอารมณ์ร้อน แต่เขาก็มีเหตุผลเสมอ” หญิงสาวพูดโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมา
“เธอยัง...รักมอร์แกนอยู่รึป่าว” หญิงสาวมีสีหน้าเศร้าหมองลง ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
“มันไม่สำคัญหรอกค่ะ ว่าฉันจะยังรักมอร์แกนอยู่รึป่าว สายตาของมอร์แกนตอนมองมาที่ฉัน มันมีแค่ความห่วงใย และความรู้สึกผิด ตอนนี้หัวใจของเขาไม่มีฉันอยู่ในนั้นแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวยิ้มออกมา แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มได้ยากมากก็ตาม ไททันมองดูหญิงสาวก่อนจะเงียบไป พารันยังรักไททันอยู่เต็มอก เพราะดวงตาของเธอแสดงออกมาอย่างชัดเจน เขาได้แต่ภาวนาขอให้หญิงสาวเข้มแข็ง และผ่านมันไปให้ได้ แม้มันจะยากมากๆก็ตาม ไม่ใช่แค่มอร์แกนหรอกที่เจ็บปวด แต่พารันเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน...
.....................................................................
ร่างระหงส์เดินเข้าไปในภัตตาคารสุดหรู เธอมองตรงไปยังฮ็อบส์ที่นั่งรอเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หญิงสาวนั่งลงยังฝั่งตรงข้ามก่อนจะยกไวน์ที่เขาเตรียมไว้ขึ้นมาจิบ
“เรียบร้อยดีสินะ”
“คนอย่างมิรันตา ไม่พลาดแน่นอนค่ะ”
“เธอนี่ร้ายใช่ย่อยเลยนะ ดูท่าจะร้ายกว่าพ่อเธอด้วยซ้ำ”
“ตอนนี้ฉันทำหน้าที่ในส่วนฉันแล้ว หวังว่าคุณคงจะทำหน้าที่ในส่วนของคุณได้สำเร็จลุล่วงนะคะ” หญิงสาวจิบไวน์อีกครั้งก่อนจะวางแก้วลง
“ความรักของเธอที่มีต่อมอร์แกน มันช่างน่านับถือจริงๆนะ”
“รักมากก็เจ็บมาก ตอนนี้ฉันขอแค่เห็นมอร์แกนเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดก็พอค่ะ”
“ฮึฮึ...เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เธอได้แก้แค้น ส่วนฉันได้บริษัทของมอร์แกนมาครอบครอง แค่นี้ก็คุ้มเกินคุ้ม” ฮ็อบส์หัวเราะอย่างออกรส หากแผนการที่เขาวางไว้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ถึงเวลานั้นมอร์แกนก็จะไม่เหลืออะไรเลย แม้กระทั่งคนรัก
“หมากตัวสำคัญในเกมนี้ ฉันได้มาครอบครองแล้ว ที่เหลือก็แค่ใช้หมากตัวนั้นให้เป็นประโยชน์”
“อันนาฉลาดกว่าที่คุณคิดไว้มากนะคะ บางทีระวังเอาไว้ก็ดี”
“ผู้หญิงตัวเล็กๆแบบนั้นจะทำอะไรได้ ถ้าฉันบีบอันนาก็ตาย ถ้าฉันคลายอันนาก็รอด ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ไว้ถึงวันนั้น ฉันขอเป็นคนบีบเองนะคะ” มิรันตาแสยะยิ้มให้อย่างเลือดเย็น
“ไม่มีปัญหา” แก้วไวน์สองใบชนกันดังลั่น ก่อนจะถูกกระดกจนหมดแก้ว
“ถ้าหากว่าอันนาตุกติกขึ้นมา คุณจะทำยังไงคะ”
“อันนากับพารัน สองคนนี้ไม่ต่างกันหรอก”
“....”
“แต่ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะเป็นคนจัดการเอง” น้ำเสียงนิ่งเฉย แต่กลับดูเยือกเย็น พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าของฮ็อบส์ ช่างดูน่ากลัวเสียเหลือเกิน
หญิงสาวจะรู้ตัวบ้างไหมว่าเธอกำลังติดบ่วงที่ตัวเองวางอยู่....
รีวิวจากผู้อ่าน

กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว

เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้

เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่

อ่านรายละเอียดเพิ่มเติม