ฟางหลุนทั้งลากทั้งดึงอู๋หงถิงออกไปหน้าห้องของหวาเซียงอ๋องก่อนจะเปิดประตูผลักร่างเล็กอ้อนแอ้นเข้าไปข้างใน ยืนนิ่งในห้องกว้าง เช่นไรจะไม่เข้าใจเข้าใจดีทุกอย่างเขาคิดจะรวบหัวรวบหางอู๋หงถิงเป็นเมียเขาก็ในเมื่อเขาคิดว่าอู๋หงถิงคือเจ้าหรูอะไรนั่น ในเมื่อแต่งเข้ามาแล้ว ก็น่าจะถูกเขาจัดการไปตั้งแต่คืนแรกอู๋หงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้นเขาจึงตีสีหน้าแบบนี้ไม่แน่ อู๋หงถิงอาจพลั้งมือทำอะไรเขาไปหรือเจ้าหรุนางอาจ ทำอะไรสักอย่างให้เขาไม่พอใจแต่จะอย่างไรก็ช่างใครกันจะสนใจอู๋หงถิงไม่ได้หวังให้เขาชอบพอหรือรักอู๋หงถิงตอนนี้ยิ่งจมกับความคิดวนเวียนที่จะช่วยแม่กับน้อง

“เจ้าไปเสีย”น้ำเสียงเกรี้ยวกราดคงจะกลัวว่าอยู่ลำพังสองคนอู๋หงถิงจะฆ่าเขาอีกเช่นนั้นหรือ

ก้าวขากำลังจะออกไปทว่าประตูกับปิดล็อกจากด้านนอกตกใจไม่น้อยเขย่าประตูอย่างแรง

“เรียกสิ เรียกให้เสี่ยวกุนมาเปิดประตูให้หรือไม่ก็ใครก็ได้”อู๋หงถิงเขย่าประตูแรงขึ้นกว่าเดิม

“หยุดเขย่าเสียทีเจ้าคิดจะกลัวข้าก็กลัวทีเวลาทำไม่คิดกลัวหรือไร ตอนนี้บอกตามตรงข้าเองมิใช่หรือต้องเป็นฝ่ายกลัวว่าเจ้าจะฆ่าข้า เสี่ยวกุน เสี่ยวกุน ใครก็ได้มาเปิดประตูให้นาง”

“.............................”ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ หวาเซียงอ๋องขยับตัวจากแท่นนอน อู๋หงถิงหันมาเผชิญหน้าหันหลังติดประตูกำมัดแน่น

อย่าคิดจะทำแบบเดิมอีก ร่างสุง ก้าวมาประชิดตัว อู๋หงถิงตัวเล็กสูงเพียงหน้าอกของเขา แหงนหน้ามองใบหน้าเขาตาไม่กะพริบใจเต้นตึกตักหากมีมีดในตอนนี้จังหวะช่างเหมาะเหลือเกินอู๋หงถิงคง เสียบเข้าที่หัวใจของเขาเสียแล้ว จะว่าไปไม่เคยแค้นเคืองแต่เป็นเพราะจำใจต้องฆ่าต่างหาก หวาเซียงอ๋องก้มลงมองหน้า สวยกับตากลมโตที่ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวอย่างที่เขาคิด อาภรณ์ที่สวมใส่งดงาม รับกับใบหน้างดงามของอู๋หงถิง เหมือนตั้งใจมายั่วยวนเขาสีฟ้าครามขับผิวเนียนอีกทั้ง เนื้อผ้าบางเบาที่ปิดอยู่บนเนินถันอวบอิ่มที่ดันเนื้อผ้าออกมาจนน่ามองปากคอคิ้วคางสวยจนไม่อาจละสายตา หวาเซียงส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว นางไม่ได้กลัวเขาอย่างที่คิดและคงไม่ได้เต็มใจเข้ามาเยี่ยมอาการบาดเจ็บของเขาจากฝีมือนางแน่ นางกำลังคิดอะไรอยู่หรือว่ากำลังหาทางฆ่าเขาอีก เงื้อมือขึ้นชกออกไปตรงๆ อู๋หงถิงหลับตาปี๋กลั้นลมหายใจ แต่หมัดของหวาเซียงอ๋องถูกชกไปที่ประตูอย่างแรงเสียงดังสนั่น

ซ่างเซี่ยนเดินแกมวิ่งมาที่หน้าห้อง เสียบลูกกุญแจไปมาถูกๆ ผิดๆ ด้วยมืออันสั่นเทาประตูเปิดออก อู๋หงถิงถลาออกจากห้องทันที ซ่างเซี่ยนพยุงร่างใหญ่ไปที่แท่นนอนให้นั่งลง

“ท่านพี่ นางขัดใจอะไรท่านพี่อีกหรือไร”ส่ายหน้าไปมา

“ท่านพี่ทำนางกลัว”ถอนหายใจยาว

“เซี่ยนเซี่ยนเจ้าเลิกล้มความคิดเสียข้ากำลังจะหาทางหย่ากับนางในไม่ช้านี้”เหอซ่างเซี่ยนยกมือขึ้นทาบอก

“ไทเฮาเสด็จๆๆๆ ”ซ่างเซี่ยนย่อกายลงอ่อนช้อยสวยงาม

“หวาเซียงเอ่อร์”ใบหน้าชรายิ้มแย้มสีหน้าเหมือนจะยิ้มได้ตลอดเวลาเอ่ยทักทาย

“หวาเซียงถวายพระพรเสด็จย่า”ขยับตัวจากแท่นนอน

“ไม่ต้องยังบาดเจ็บอยู่”กลั้นยิ้มเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้หวาเซียงอ๋องบาดเจ็บ

“ย่าอยากจะมาเห็นหน้าชายารองของเจ้าไม่น้อย เสียงร่ำลือดังไปไกลถึงตำหนักเหมยฮวา ฝ่าบาทเกรงทรงนั่งไม่ติดกับเรื่องเล่าที่ได้ยิน ถึงกลับต้องมาหารือกับย่าเมื่อวาน”

“รบกวน ฝ่าบาทกับเสด็จย่ามากไปแล้ว เห็นทีจะต้องสั่งลงทัณฑ์คนที่แพร่ข่าวลือ เสี่ยวกุนสอบสวนใครกัน นำเรื่องราวในจวนหวาเซียงอ่องออกไปขยายความจับโบยคนละสิบทีคราวหลังฝ่าบาทกับเสด็จย่าจะได้ไม่ต้องระคายเคืองเบื้องยุคลบาท”

ไทเฮาส่ายหน้า เหอซ่างเซี่ยนก้มหน้านิ่ง

“ย่ากำลังคิดว่า เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ หวาเซียงเอ่อร์ถึงกลับต้องหัวเสียเชียวหรือ”

“เสด็จย่า เซี่ยนเซี่่ยนกับหลานอยุ่กินกันมาสองสามปี ไม่เคยจะมีแม้กระทั่งปากเสียงแต่กับนาง หากฝ่าบาทไม่ประทานงานแต่งในครั้งนี้คงไม่มีเรื่องน่าอัปยศเช่นนี้เกิดขึ้น”

“หวาเซียงเอ่อร์ซ่างเซี่ยนเป็น น้องสาวของฮองเฮาอีกทั้งฝ่าบาทรักดั่งน้องสาวแท้ๆ นางจึงมีโอกาสใช้ชีวิตในวังหลวงกิริยาและมารยาทของนางจึง ไม่น้อยไปกว่าฮองเฮาแต่ กวงเจ้าหรูนางเป็นบุตรีคนเดียวของใต้เท้ากวงที่รักดูแล ไร้ซึ่งมารดาคอยสั่งสอน นางจึงมีกิริยาแข็งกระด้างไปบ้าง เจ้าน่าจะเข้าใจจะให้เป็นเหมือนซ่างเซี่ยนทุกคนเจ้าก็คงแต่งกับใครไม่ได้”

“หลานกำลังคิดว่าจะหย่ากับนางเสีย”

“หวาเซียงอ๋องแต่เดิมก็ไม่เคยมีพวกพ้องแล้วหุนหัน ไม่เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าขุนนางวันนี้ยังกล้าพูดว่าจะหย่ากับบุตรีของใต้เท้ากวง ขัดบัญชาฝ่าบาท คิดว่า เป็นเรื่องที่สมควรกระทำอีกหรือ”เหอซ่างเซี่ยนคุกเข่าลงกับพื้น

“ไทเฮาโปรดอภัย ท่านอ๋องพูดไปเพราะอารมณ์ขุ่นมัว อีกสักพักให้ ใจเย็นลงกว่านี้ซ่างเซี่ยนจะช่วยพูดให้”ไทเฮาถอนหายใจ

“หย่าไม่ได้อย่างไรก็หย่ากับกวงเจ้าหรูไม่ได้สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือทำอย่างไรให้คนอื่นเห็นว่าเจ้ากับนางปรองดองกันเสียที”ปรองดอง เขาคงต้องถูกนางฆ่าก่อน

“ออกรบมาก็มากไม่ว่าศึกหนือศึกใต้ อีกทั้งยังขุนนางฉ้อฉล มีลับลมคมในแค่ไหนหวาเซียงอ๋องไม่เคยเกรงแต่กลับต้องมายอมแพ้กับหญิงงามอย่ากวงเจ้าหรูเจ้า”

“หลานมองไม่เห็นวิธีคงมีวิธีเดียวที่จะทำได้คือการหย่ากับนางส่งนางคืนตระกูลกวงเสีย”

“ปราบพยศนางง่ายดายเพียงเจ้าคิดไม่ได้เอง ซ่างเซี่ยนอย่าให้ย่าได้ยินว่าเจ้าไม่เคยบอกเรื่องนี้กับหวาเซียงอ๋อง”

“เสด็จย่า เซี่ยนเซี่ยนนางมีสิทะฺขาดทั้งหมดในจวนอ๋อง”ถอนหายใจ

“ภรรยาที่ดีต้องส่งเสริมสามี ซ่างเซี่ยนเรื่องแบบนี้ อย่างบอกว่าเจ้าไม่เคยรู้ หากรู้จงเร่งบอกกับหวาเซียงเอ่อร์เสียเขาจะได้มีวิธีจัดการกับนางอย่าให้ข้าต้องผิดหวังในตัวเจ้า”เหอซ่างเซี่ยนประสานมือตรงหน้านอบน้อม ไทเฮาไปแล้ว เหอซ่างเซี่ยนย่อกายลงข้างๆ หวาเซียงอ๋อง

“ท่านพี่”

“เสด็จย่าพูดจาตรงไปตรงมาเจ้า อย่าได้ถือสา อย่างไรเสียข้าก็ไม่มีทางตำหนิเจ้่าอย่างแน่นอน

“ท่านพี่แค่เพียงเป็นสามีภรรยากับนางเสียเกรงว่าจึงจะปราบพยศเจ้าหรูได้อย่างที่เสด็จย่าบอก”

“ไหนเจ้าเคยบอกข้าว่าให้ข้าดีกับนางซึ่งข้าดีกับนางไม่ได้อย่างแน่นอนแล้วเจ้ายังบอกว่าไม่ให้ข้าหักหาญน้ำใจนาง”ซ่างเซี่ยนถอนหายใจยาว

“ไว้พูดกันอีกทีข้าเบื่อที่จะเอ่ยถึงนางแล้วข้าอยู่กับเจ้าแบบนี้ก็มีความสุขไม่น้อย”เอื้อมมือจับมือบางของเหอซ่างเซี่ยบนมาจุมพิตเบาๆ เหอซ่างเซี่ยนกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

ก่อนหน้านั้น

“พระชายาท่าน ไอจนมีโลหิตไหลออกมาเพียงนี้บ่าวตามหมอหลวงจะดีกว่า”

“ม่ต้อง อาการของข้า แม้หมอเทวดาก็ไม่อาจรักษา หลายวันมานี้ข้าทนทุกข์ทรมานเพราะอาการหอบเหนื่อย เจ้าคิดว่าข้ายังจะอย่างทุกข์ทรมานไปอีกแสนนานหรือไร”สาวใช้ปาดน้ำตา

“ยาที่ใช้อยู่ไม่ได้ผลหรือไร ข้าน้อย จะทูลท่านอ๋องกับฝ่าบาทให้เร่งหาหมอกับยาที่ดีกว่านี้”

“ห้ามเจ้าแพร่งพรายออกไปโดยเฉพาะกับท่านอ๋องให้ต้องกังวลข้ารู้ดีว่าตัวเอง อยู่ได้อีกไม่นานเช่นนั้นเทางที่ควรทำข้าจึงต้องเร่งทำเสีย”ดวงตาเศร้าสร้อย สาวใช้ยังคงไม่ยอมแพ้ด้วย ซ่างเซี่ยนเป้นที่รักของทุกคน

“แต่พระชายา”

“หมอหลวงบอกกับข้าแล้วอาการเจ็บไข้ของข้าไม่มีทางรักษาให้หายได้มีแต่รอเวลา หมอหลวงยังบอกข้าอีกว่าข้าอยู่ได้ไม่พ้นสิ้นหิมะตกในปีนี้ เช่นนั้นคนที่ข้าห่วงที่สุดคือท่านอ๋องเจ้าหากภักดีกับข้า อย่าได้ปริปากเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องทุกข์ตรมทางที่ดีที่ทำได้คือช่วยข้าทำให้ท่านอ๋องพบกับความสุขก่อนที่ข้าจะจากไปข้าจะได้ตายตาหลับ อีกทั้งทำอย่างไรก็ได้ให้ข้าหมดห่วงว่าจะมีคนคอยปรนนิบัติท่านอ๋องเหมือนที่ข้าเคยทำ”

ค่ำคืน เหน็บหนาวหวาเซียงอ๋องกอดก่ายเหอซ่างเซี่ยนข้างกาย กดริมฝีปากกับปากบางเชิญชวนเรียกร้อง มืออุ่นสอดล้วงเข้าไปในอาภรณ์ลูบไล้ทั่วร่าง

“ท่านพี่ อย่าทำเช่นนี้เลย ท่านไปหานางเถิดข้าไม่อาจ...สนองตอบท่านได้”น้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ข้าต้องการเจ้าเซี่ยนเซี่ยนหาใช่นาง”

“ท่านพี่ ท่านแค่ต้องการใครสักคน มิใช่ข้าเพียงคนเดียว ท่าน ไปหานางตอนนี้จึงดี อากาศเช่นนี้เอาใจนางหน่อยเกรงว่าจะสุขสมทั้งคืน”หวาเซียงอ๋องยกมือก่ายหน้าผากถอนใจยาว ก่อนจะลุกจากแท่นนอน ไปทันที เหอซ่างเซี่ยนปล่อยหยาดน้ำตาไหลริน