ชาวบูล็องต์ต่างรู้จัก ‘อับราฮัม’ ในฐานะกษัตริย์พระองค์แรก รวมถึงพระองค์สุดท้าย ก่อนดินแดนแห่งนี้จะตกเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรไมอา

ในตอนแรกพวกเขาพยายามต่อต้าน และปฏิเสธอำนาจแห่ง ‘ดยุก’ ที่เป็นทั้งผู้ปกครองคนใหม่ และวีรบุรุษของผู้รุกราน หากเมื่อวันเวลาผ่านไป นักรบต่างแดนที่พวกเขาเกลียดชังนักหนากลับพิสูจน์ตนเอง เปลี่ยนหัวใจของพวกเขาชาวบูล็องต์ จนกลายเป็นผู้คนของเขาเองในที่สุด

แต่ไม่ใช่กับตระกูลอับราฮัม พวกเขาไม่เคยศิโรราบให้กับผู้ปกครองจากต่างแดน

แม้วันนี้อำนาจดยุกแห่งบูล็องต์ถูกผลัดเปลี่ยนนับหลายรุ่น เฉกเช่นเดียวกับตระกูลอับราฮัม ที่หลงเหลือผู้สืบสกุลเพียงเคาน์เตสราเชล แต่ห้วงเวลาเนิ่นนานที่ผันผ่านกลับไม่อาจเปลี่ยนแปลงหัวใจ และหลอมละลายเพลิงปรารถนาของโฉมงาม ผู้ภักดีต่อปฐมกษัตริย์แห่งตน

ประหนึ่งงานวาดอันวิจิตรบรรจงผ่านสีสันอันจัดจ้าน เส้นผมสีดำเงางามนุ่มสลวยพลิ้วไหวราวถูกปัดป้ายผ่านฝีแปรง ใบหน้าคมขำของนางเปรียบเสมือนหน้ากากทองคำที่ทั้งงดงามและลึกลับในเวลาเดียวกัน ประดับเอาไว้ด้วยเครื่องหน้างามหมดจด ทั้งดวงตาหยาดเยิ้มสีดำขลับ แพขนตาหนาสร้างความลึกลับชวนให้สะกดมอง จมูกเป็นสัน คิ้วโค้งเข้ม และริมฝีปากอวบอิ่ม ต่างช่วยขับเสริมความงามทั้งหมดที่ตั้งอยู่บนผิวพรรณสีทอง จนโดดเด่นเหนือสตรีทุกผู้ทุกนาม

“ข้าไม่สนใจข้อเสนออันสิ้นคิดของพวกเจ้า” ริมฝีปากงามกล่าวถ้อยคำดั่งประกาศิต ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างอย่างขัดเคืองใจ ราวกับถูกล่วงล้ำความสงบ

ดังที่เฟโรสคาดไว้ นางมีเหตุผลในการตอบรับคำเชิญชวนมากพอ ๆ กับเหตุผลที่นางจะปฏิเสธ

สิ่งที่ต้องเผชิญ คือสตรีจอมขมังเวทผู้ใช้เวทมนตร์แห่งอนธการ ที่รายล้อมด้วยอัศวินระดับหัวกะทิ และความสิ้นหวังจากกองทัพอสุรกายนับร้อยนับพัน ที่พร้อมจะตะกายเข้าสู่โบสถ์ นั่นอาจหมายถึงชีวิตของพวกเขาต้องถูกปิดฉากลง หากการเจรจาล้มเหลว

“ข้ามองไม่เห็นเลยสักนิด ว่าท่านจะไขว่คว้าในสิ่งที่หวังได้อย่างไร”

เฟโรสกล่าวเสียงเรียบ ดังชัดเจน ไม่ได้เพียงตั้งคำถาม แต่กดดันให้อีกฝ่ายไม่อาจหลีกหนีไปจากความจริง

“ตอนนี้ท่านเหลือเพียงชีวิต กับอัศวินผู้ภักดีแปดนาย ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีกำลังรบ ท่านจะเอาอะไรไปต่อกรและแย่งชิงอำนาจจากดาวิด จริงหรือไม่?”

นัยน์ตาของราเชลฉายแวววูบไหวเมื่อฟังคำพูดของชายหนุ่ม ทว่าริมฝีปากยังคงปิดสนิทเหมือนกำลังไตร่ตรองอย่างหนัก เห็นดังนั้นเฟโรสจึงกล่าวต่อทันที

“บัลลังก์ที่ท่านต้องการ เราอาจเจรจากันได้ในภายหลัง แต่ตอนนี้ศัตรูร่วมของเราคือดาวิด ความแค้นของท่านจะได้รับการสะสางไปพร้อมกับชัยชนะของเรา มีสิ่งใดจะดีไปกว่านี้”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนิ่งอยู่ ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักคำพูดของเขา มือสังหารหนุ่มจึงกล่าวปิดท้าย

“หรือท่านปรารถนาจะมีชีวิตอย่างหลบซ่อนเป็นชาวป่า นอนอยู่เคียงซากศพบรรพชนในทุกค่ำคืนเช่นนี้?”

ท่าทีของขุนนางผู้เย่อหยิ่งที่นิ่งเงียบ ชวนให้ดวงตาของเขาสะท้อนแววลิงโลด เชื่อว่าตนไล่ต้อนนางได้อย่างง่ายดาย หากไม่เป็นเช่นนั้น อึดใจต่อมานางกลับกระตุกยิ้ม แค่นหัวเราะอย่างขบขัน ราวกับกำลังมองเด็กน้อยผู้ทะนงตน ขาดความเข้าใจโลก

“โง่เขลาไม่แพ้กัน ทั้งพวกเจ้า และคลีมองต์”

คำกล่าวเย้ยหยันสะท้อนถึงความเหนือกว่า ทั้งประสบการณ์ เขี้ยวเล็บที่ยังหลงเหลือ รวมถึงไพ่ตายบางอย่างที่ยังคว่ำเอาไว้ ยิ่งตอกย้ำให้เฟโรสต้องเร่งตั้งคำถามกับตนว่า ‘เขามาผิดทางแล้วหรือไม่’ เพราะนอกจากคำพูดของเขาจะไร้ผล ยังเป็นการเปิดเผยจุดอ่อนเสียอีก

“ข้าไม่เข้าใจถ้อยคำที่ท่านกล่าวมา โปรดชี้แนะคนเขลาเช่นข้าด้วยเถิด” เฟโรสเปลี่ยนมาแสดงท่าทีอ่อนน้อมแทน แต่ยังคงซ่อนเล่ห์เหลี่ยมไว้ใต้คำพูด อาศัยจังหวะเพื่อหยั่งเชิงอีกครั้ง

มันไร้ความหมาย ดวงตาหยิ่งผยองจับจ้องเขา มองทะลุถึงความคิดในพริบตา มุมปากกระตุกเล็ก ๆ ก่อนเปล่งเสียง

“เจ้าพูดพล่ามเรื่องกำลังรบ พูดเรื่องทรัพย์สิน… ประหนึ่งข้าช่างโง่งม ไม่เข้าใจในสิ่งนั้น”

ราเชลเชิดหน้าขึ้น ดวงตาสีนิลเปล่งประกายราวกับราชินีผู้เรืองอำนาจ

“เจ้ามองข้าเป็นเพียงขุนนางตกยากผู้น่าเวทนา… แต่รู้เอาไว้เถิด ความทะนงไม่ได้ทำให้เจ้าดูฉลาดขึ้น มันกลับทำให้เจ้าเหมือนเด็กที่พยายามอ่านกระดานหมาก ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ‘ราชินี’ มีวิธีก้าวเดินเยี่ยงไร”

อย่างไม่ทันตั้งตัว คำพูดของนางกรีดลึกลงในความรู้สึกของเฟโรส ประหนึ่งถูกตบจนหน้าชา ลมหายใจชะงักไปชั่วขณะ สตรีสูงศักดิ์กลอกตามองสภาพน่าสมเพชของอีกฝ่าย แล้วจึงเปล่งเสียงดูแคลนเป็นถ้อยคำยาวเหยียด

“ร่วมแรงกันต่อสู้กับดาวิด แล้วค่อยมาตกลงเรื่องบัลลังก์…? ในเวลาเช่นนี้เจ้ายังมีแก่ใจพูดถึงบัลลังก์อยู่อีกหรือ… ตื้นเขิน! พวกเจ้าเหมือนกับหมูเชื่อง ๆ ที่ได้แต่ร้องขออาหารอยู่ในคอก ไม่ล่วงรู้ถึงเรื่องราวในโลกภายนอก ไม่ล่วงรู้ถึงอนาคตว่าจะตกเป็นอาหารเมื่อไรก็ได้ ยามเมื่อเจ้าของของพวกเจ้าเกิดท้องหิว”

หนุ่มมือสังหารรู้สึกได้ถึงรสขมของคำดูแคลนที่ถูกโปรยปรายใส่ เขาไม่ได้โง่เขลาจนไม่เข้าใจคำกล่าวเปรียบเปรยเปรยนี้ แม้ประเมินอีกฝ่ายให้สูงที่สุดแล้วแต่ดูเหมือนจะยังไม่พอ

ราเชลมีชีวิตมาหลายร้อยปีบนความมุ่งมั่นอันแรงกล้า สะท้อนถึงเกียรติและศักดิ์ศรีของนาง ที่จะไม่ยอมเป็นตัวหมากบนกระดานของใคร เมื่อหลอมรวมกับความรู้ ประสบการณ์ และไหวพริบที่เพาะบ่มมาจนสุกงอม ยิ่งช่วยให้นางอ่านความคิดของพวกเขาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

ตระหนักถึงความอ่อนเชิงของตนแล้วเขาจึงยอมถอย กลับมาเน้นย้ำจุดประสงค์ของตน และขอร้องอย่างโอนอ่อนแทน

“สิ่งที่ท่านกล่าวมาทั้งหมด นั่นคือเหตุผลที่พวกข้าต้องการท่าน”

แต่เมื่อฟังคำตอบของเฟโรสแล้วราเชลกลับแค่นหัวเราะอีกครั้ง

“นั่นคือคำตอบของลูกแกะสีนิลอย่างนั้นหรือ?” สตรีชนชั้นสูงกล่าวเสียงเย็นยะเยียบ “โง่งม อ่อนแอ ช่างน่าผิดหวังนัก ข้ามันโง่เขลาไม่แพ้กัน ที่พลั้งเผลอคาดหวังในตัวเจ้า”

คำพูดของนางราวคมกริชแทงทะลุกลางใจของเฟโรส ประหนึ่งนามของบาร์บารีได้ถูกฉีกทำลายและเหยียบย่ำไปพร้อมศักดิ์ศรีของเขา

ความงดงามของเคาน์เตสราเชลไม่เคยถูกเทียบเคียงกับผู้ใด ไม่มีผู้ใดคู่ควร ไม่เคยมี จนเมื่อวันหนึ่งความงามของนางได้ถูกท้าทาย โดยสตรีผู้มีสายเลือดอันน่าชิงชัง

ลูกหลานผู้รุกรานจากแผ่นดินใหญ่ ‘เลย์ลา’

นางทั้งงดงามและทรงอำนาจ การมาถึงของเลย์ลา ราวกับตอกย้ำให้ราเชลตระหนักถึงอำนาจอันน้อยนิดของตน หลายครั้งที่พยายามวางแผนสังหารดัชเชสผู้เย่อหยิ่ง และมักมากในกามารมณ์ แต่กลับไม่เคยพบแสงสว่างที่ปลายทาง นางรัดกุม รอบคอบ เฉลียวฉลาด ราวกับเป็นอวตารหนึ่งของราเชล ผู้โชคดีได้เกิดในตระกูลสูงส่งของอาณาจักรทรงอำนาจ

ความเกลียดชังเริ่มเปลี่ยนเป็นความอิจฉา ก่อนเพลิงริษยาจะดับลงอย่างรวดเร็วเมื่อวันหนึ่งที่ราเชลได้รู้ตัวว่านางกับเลย์ลานั้นไม่เหมือนกัน และไม่คิดอยากเป็นเหมือนกับสตรีไร้ศักดิ์ศรีผู้นั้น

‘หัวใจ’ นั่นคือสิ่งที่แตกต่างกันระหว่างนางและเลย์ลา

“มีสิ่งหนึ่งที่ข้าควรบอกท่าน” เงียบอยู่นาน ที่สุดแล้วโคราลีจึงเปิดปากพูดขึ้น

นางก้าวเท้าออกมายืนข้างเฟโรส กลืนน้ำลายลงคออย่างกดดันไม่แพ้ชายหนุ่ม ดวงตาสั่นระริกกับการเปิดเผยเรื่องราวซึ่งมีเพียงตนเองและคลีมองต์ที่รับรู้

“ปัสกาลยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ป้อมปราการคานาอัน”

เสียงของโคราลีเรียบนิ่ง แต่กลับดังก้องราวสายฟ้าผ่าลงกลางใจสตรีสูงศักดิ์

ราเชลถึงกับชะงักงัน ทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่ง มือกำเข้าหากันแน่น ก่อนกล่าวผ่านน้ำเสียงแหบพร่า

“นั่นหาใช่เรื่องที่เจ้าจะล้อข้าเล่น โคราลี”

“ท่านหญิงรู้จักข้าดี”