บทที่ 1340 งานเลี้ยง
หลี่มู่ฟานมองไปทางฝานชิงเยว่และกล่าวคำ “ราชินี เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้?”
ฝานชิงเยว่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หม่อมฉันไม่มีข้อโต้แย้งเพคะ ฝ่าบาทสามารถตัดสินพระทัยได้”
“ดี!”
“เอาตามที่ว่าแล้วกัน มีเชลยจำนวนมากในหอคอยกระดูกมังกรของข้า พวกเขาจะได้รับการปล่อยตัวเช่นกัน”
บรรดาข้าราชบริพารกล่าวขึ้นพร้อมกัน “ฝ่าบาททรงมีพระมหากรุณาธิคุณยิ่ง ขอทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน”
หลี่มู่ฟานยิ้มเล็กน้อย “ชุ่ยฮวา งานเลี้ยงในตำหนักจะถูกส่งมอบให้กับกระทรวงการคลังของเจ้า จงจัดการให้สวยงามและมีชีวิตชีวา”
ชุ่ยฮวาตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาททรงวางพระทัย หม่อมฉันน้อมรับคำสั่งเพคะ”
หลังจากปล้นทรัพยากรจำนวนมากจากเผ่าดินและเผ่าเอลฟ์ ตอนนี้คลังสมบัติของจักรวรรดิจึงมีความมั่งคั่งอย่างมาก ทำให้ชุ่ยฮวามั่นใจว่าจะทำสิ่งต่างๆ ได้ดี
หลี่มู่ฟานครุ่นคิดเล็กน้อยและกล่าวว่า “ตอนนี้กองทัพกระทิงเถื่อนถอยกลับไปแล้ว เช่นนั้นการเตรียมการสำหรับเหตุการณ์ในแคว้นกวางโจวล่ะเป็นอย่างไรบ้าง?”
หลิวหลงกล่าว “กองทัพทางเหนือของแคว้นกวางโจวยังไม่ได้เปิดตัวว่าสนับสนุนเผ่ากระทิงเถื่อน แต่พวกมันเป็นเหมือนน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า กระหม่อมคิดว่าทันทีที่กองทัพเรือไปถึง พวกมันคงไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้”
“อืม”
“กระทรวงกลาโหมจงจำเรื่องนี้ไว้และอย่าประมาท”
ทุกคนผงะเมื่อได้รับฟัง ทว่าพวกเขาล้วนเฉลียวฉลาดและเข้าใจบางสิ่งในถ้อยคำ
ฝานชิงเยว่ถามด้วยความประหลาดใจ “ฝ่าบาท กำลังจะเสด็จไปอีกครั้งหรือเพคะ?”
หลี่มู่ฟานพยักหน้ากล่าว “ข้ามีเรื่องส่วนตัวที่ต้องจัดการและจำเป็นต้องใช้เวลา”
เมื่อเห็นสีหน้าไม่เต็มใจของเหล่าข้าราชบริพาร เขาก็หัวเราะและกล่าวว่า “อย่าห่วง ข้าจะอยู่กับทุกคนจนถึงงานเลี้ยง”
หลังจากพูดคุยเรื่องทั้งหมดแล้ว หลี่มู่ฟานก็ลุกขึ้นเดินออกจากศาล
เจ็ดวันต่อมา กองทัพเรือจักรวรรดิหมิงปรากฏตัวขึ้นในน่านน้ำทางใต้ของเผ่ากระทิงเถื่อน พวกเขาโจมตีเมืองชายฝั่งและเคลื่อนตัวขึ้นบนบก
ภายใต้การนำของราชาอนารยชน กองทัพทะลวงผ่านหกเมืองทางตอนใต้ในเวลาเพียงไม่กี่วันและปล้นสะดมทาสจำนวนนับไม่ถ้วน
ศาลเผ่ากระทิงเถื่อนรีบส่งกองทัพขนาดใหญ่เข้าล้อมและปราบปราม แต่เมื่อไปถึงก็ไม่พบร่องรอยของกองทัพคนเถื่อนแล้ว
ไม่กี่วันต่อมา ราชาอนารยชนนำกองทัพของเขาไปปรากฏตัวทางตะวันตกเฉียงใต้ของเผ่ากระทิงเถื่อน พวกเขาออกปล้นสะดมอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่จะหายตัวไปอีกครั้ง
หลังจากการลอบโจมตีหลายครั้ง เผ่ากระทิงเถื่อนก็เริ่มหมดแรง ขณะที่สนามรบด้านหน้าถูกปิดกั้นด้วยป้อมปราการมากมาย
เสียงคำรามของปืนใหญ่เป็นดั่งฝันร้ายที่ไม่มีทางลบออกของนักรบกระทิงเถื่อน
ภายใต้การโจมตีจากทางด้านหน้าและด้านหลัง พวกเขาทั้งหมดล้วนหมดแรงต่อสู้ ทุกคนตระหนักรู้ว่าหากยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปเผ่ากระทิงเถื่อนจะยืนหยัดอยู่ได้ไม่นาน
ในวันนี้ เมืองหมิงทั้งหมดได้รับการประดับประดาด้วยโคมไฟสำหรับงานรื่นเริง ใบหน้าของผู้คนเต็มไปด้วยรอยยิ้มแจ่มใส
ด้วยการโบกมือของหลี่มู่ฟาน ราชสำนักจึงจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อซื้อร้านค้าทั้งหมดในเมืองและเชิญผู้คนมารับประทานอาหาร
นี่เป็นครั้งแรกในประวัติอย่างแท้จริง ผู้คนในเมืองหมิงต่างก็หัวเราะเสียงดังจนปากฉีกถึงใบหู ทั้งยังทำให้ผู้คนในพื้นที่อื่นต่างก็ต้องอิจฉาเมื่อได้รับฟัง
มันเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่พระองค์ทรงเลี้ยงอาหารค่ำแก่ทุกคนในเมืองหลวง เช่นนั้นจะไม่ให้อิจฉาได้อย่างไร?
หลายคนรีบเดินทางไปยังเมืองหมิงแม้อยู่ห่างไกลหลายพันลี้ พวกเขาล้วนต้องการร่วมมื้ออาหารค่ำนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทำให้เมืองหมิงมีชีวิตชีวาขึ้นมากอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน
ในวันส่งท้ายปีเก่า ภายในห้องจัดเลี้ยงของตำหนัก ทุกคนต่างก็มาถึงที่นั่นแล้ว หลี่มู่ฟานจึงลุกขึ้นจากบัลลังก์และยกจอกขึ้น ทำให้ทั่วทั้งสถานที่เงียบลงทันใด
เขากล่าวออกเสียงทุ้ม “สหายที่รักเอ๋ย นับตั้งแต่การก่อตั้งจักรวรรดิหมิง ทหารเกือบหมื่นนายสละชีพในสนามรบ พวกเขาควรได้มีความสุขกับช่วงเวลาแห่งการพบกันอีกครั้งเฉกเช่นเดียวกับเรา แต่เป็นเรื่องน่าเสียดาย…”
“สำหรับจอกนี้ ทุกคนร่วมกันดื่มให้แก่ผู้สละชีพเพื่อชาติ!”
จากนั้นเขาก็กระดกจอกทองคำในมือในคราวเดียว!
“แด่ผู้เสียสละเพื่อชาติ!”
บรรดาข้าราชบริพารรู้สึกตื้นตันใจและยกจอกสุราในมือขึ้นดื่มทีละคน!
ชุ่ยจื่อและสาวใช้ทั้งหกก้าวออกไปด้านหน้าพร้อมรินสุราให้แก่เจ้าหน้าที่ทั้งหลาย ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหลอมรวมรินสุราให้ด้วยตนเอง ทำให้ทุกคนต่างก็หันมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง
ชุ่ยจื่อและสาวใช้ทั้งหลายล้วนเป็นมหาอำนาจขอบเขตวิถีเซียน!
ตัวตนยิ่งใหญ่เช่นนี้รินสุราให้พวกเขาเป็นการส่วนตัว ซึ่งเป็นเกียรติอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว