“คืนร่างเสือดาว!!!”
“โฮกกก!!!”
ส่งเสียงคำรามแล้วก็กลายร่างเป็นปีศาจเสือดาว แล้วก็พุ่งเข้าหาส้าวหู่อย่างรวดเร็ว
“ท่านพ่อ!!!”
สมิงสาวตะโกนอย่างสุดเสียง
“เจ้าหนู รีบพาลูกสาวข้าหนีไป เร็ว!”
เสือดาวหมื่นผีมองแล้วคำรามใส่หลงเฟย
หลงเฟยตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าเสือดาวหมื่นผีจะสามารถเปลี่ยนร่างได้ ถ้าเช่นนั้นสมิงสาวก็สามารถเปลี่ยนร่างได้เหมือนกัน?
ดินแดนของปีศาจเป็นที่อยู่อาศัยของปีศาจนานาชนิด พวกมันย่อมสามารถเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์วิเศษได้อยู่แล้ว
ส้าวหู่เห็นดังนั้นก็โกรธสุดขีด กล้ามเนื้อในร่างกายก็ระเบิดออกมา จ้องไปที่ร่างของเสือดาวหมื่นผีที่กำลังพุ่งเข้ามี พูดเย้ยหยันว่า
“รนหาที่ตายแท้ ๆ!!!”
“เสือโคร่งขย้ำวิญญาณ!”
นิ้วทั้งห้าแปรเปลี่ยนเป็นกรงเล็บ ทั่วทั้งแขนมีขนเสือโคร่งขึ้นปกคลุม พลังกรงเล็บของราชันย์แห่งพงไพร ตวัดกลางอากาศ แล้วตะปบกลางลำตัวของเสือดาวหมื่นผี
“สวบ!”
ด้วยความรุนแรง พุ่งตรงไปที่หัวใจของเสือดาวหมื่นผีแล้วกระชากออก เลือดสด ๆ ก็ทะลักออกมา
ส้าวหู่ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม แล้วหยิบหัวใจที่กำลังเต้นสด ๆ ขึ้นมายื่นให้สมิงสาวดู กล่าวว่า
“เห็นไหม นี่คือหัวใจของพ่อของเจ้า”
“นี่ก็คือผลจากการที่แกเลือกอยู่กับมนุษย์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”
สมิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ท่านพ่อ!!!”
แข็งแกร่งมาก!
ไม่มีคำพูดใด ๆ เลย
ส้าวหู่แข็งแกร่งมากจริง ๆ ลงมือแค่ครั้งเดียว ก็สามารถสังหารเสือดาวหมื่นผีได้ในพริบตา สถานะของเขาอาจอยู่ที่ระดับจ้านหวางเลยทีเดียว
ส้าวหู่ปาก้อนหัวใจทิ้งลงพื้น ใช้เท้าเหยียบจนแหลกละเอียด สั่งการอย่างเฉียบขาดว่า
“ฆ่าคนของเผ่าเสือดาวป่าให้หมด!”
“ฉัวะ!”
“อ้ากกกก!”
หัวของสามผู้อาวุโสร่วงลงมาพร้อมกับเลือดสด ๆ
ร่างของสมิงสาวสั่นเทา เมื่อมองไปยังร่างที่ไร้วิญญาณของพ่อ ดวงตาของนางสั่นระริก ความหวาดกลัวเข้ากัดกินหัวใจในทันที
“พ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อจ๋า.......”
อยากจะพุ่งเข้าไป แต่ถูกหลงเฟยห้ามเอาไว้
ในเวลานี้ ทหารของเผ่าเสือโคร่งต่างก็พากันเข้ามาบริเวณอย่างรวดเร็วราวกับน้ำทะลัก
พวกมันมีทวนยาวพร้อมพลังหนักแน่น!
“ฮึ่ย!!”
ส้าวหู่หัวเราะอย่างมีความสุข จ้องไปที่หลงเฟย
“ไม่ใช่ว่าแกจะปกป้องหล่อนตลอดชีวิตเหรอ? แม้แต่ชีวิตพ่อตากับคนในเผ่าของนาง แกยังปกป้องไม่ได้เลย แกจะมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาปกป้องหล่อนไปชั่วชีวิตกันล่ะหา? แกคิดว่าแกคู่ควรเหรอ?”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”
เมื่อมองไปที่ร่างอันไร้วิญญาณของเสือดาวหมื่นผี หลงเฟยก็ทำอะไรไม่ได้เลย ในใจของเขา ก็ยังถามกับตัวเองเลยว่า
‘หลงเฟย แกคู่ควรแล้วเหรอ?’
“คู่ควรพอมั้ย?”
ส้าวหู่มองไปที่หลงเฟยที่ยังคงนิ่งอยู่ ก็ยิ้มอย่างผยองออกมา พูดว่า
“มีแต่แกตัวคนเดียว คิดจะปกป้องหล่อน แต่ว่า...นังนี่เลือกผิด”
“แต่จะว่าไป...ก็ไม่เป็นไรนะ ข้าไม่สังหารนางหรอก”
“ข้าจะล่ามโซ่หล่อนไว้ ดูแลหล่อนเหมือนหมาตัวหนึ่ง เป็นทาสที่คอยบำเรอกามของข้า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”
“แม่แมวสาว แกเลือกเองนะ!”
สมิงสาวตัวสั่นด้วยความกลัวยิ่งกว่าเดิม
นางกลัวมากเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาของส้าวหู่ กลัวจนตัวสั่นไปทั้งร่าง
“ชู่ว.........”
หลงเฟยสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ แล้วก็กล่าวว่า
“ข้าจะทำให้แกรู้เองว่าข้าคู่ควรหรือไม่?”
ทันใดนั้น หลงเฟยก็ส่งกระแสสั่งการไปว่า “อินทรีเปลวเพลิง!!!”
“แกว้ก.......”
เสียงร้องของนกอินทรีดังขึ้น เงาดำขนาดใหญ่พุ่งลงมา ปีกทั้งสองที่กระพือตลอดเวลาทำให้เศษฝุ่นเศษทรายลอยขึ้น
ในชั่วพริบตานี้เอง หลงเฟยก็ส่งกระแสสั่งการว่า
“พานางหนีไปเร็ว!”
“แล้วท่านล่ะ!” อินทรีเปลวเพลิงถาม
“ข้าสามารถพาท่านทั้งสองหนีไปได้นะ!”
หลงเฟยส่งรอยยิ้มแห่งเพชฌฆาตที่มุมปาก พูดว่า
“ข้าต้องการแสดงให้มันรู้ชัดๆ ว่าข้าคู่ควรหรือไม่!”
-โปรดติดตามตอนต่อไป-
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว