เลเวลอัพ-ตอนที่ 150 ลอบโจมตี (2)

เลเวลอัพ

ตอนที่ 150 ลอบโจมตี (2)

คนในตระกูลหลงปฏิบัติต่อเขาเปลี่ยนไป ทั้งขมเหง หัวเราะเยาะ ขับไล แม้แต่คนรับใช้ของหลี่ซานยังกล้ารังแกเขา

ตอนอยู่ในเมืองหั่วหลีก็ยังโดนศิษย์ตระกูลอื่นๆ หัวเราะเยาะ

ภาพเหล่านี้อยู่ในหัวของเขาซ้ำไปซ้ำมา

ครึ่งปีกว่าที่อยู่บนเทือกเขาหั่วหลี หลงเฟยบอกกับตัวเองทุกวันว่าต้องทุ่มเทฝึกวิทยายุทธ เพื่อเอาคืนคนพวกนั้นที่เคยหัวเราะเยาะเขา ให้ยอมคุกเข่าสรรเสริญ

ตอนกลางคืน

หลงเฟยก่อกองไฟย่างเนื้อสัตว์ปีศาจ มีกลิ่นหอมลอยออกมา เขาโรยเกลือโรยพริกและจือหรานอีกนิดหน่อย กลิ่นหอมยากจะต้านทานได้

"ครอก......"

เจ้าเสียวป๋ายพิงอยู่ข้างกายหลงเฟย สองตามองมายังเนื้อที่กําลังย่างแล้วน้ำลายไหล มันมองอยู่อย่างนั้นตาไม่กระพริบ

การเติบโตห้าเดือนนี้ เลเวลของเจ้าเสี่ยวป๋ายไม่เพิ่มขึ้นเลย แต่หลงเฟยก็เลี้ยงจนอ้วนตุ๊ต๊ะเป็นลูกหมาตัวกลม บวกกับขนสีขาวของมันทําให้น่ารักมาก

"ดีแล้ว! "

หลงเฟยพูดขึ้นมา เตรียมหยิบเนื้อที่กําลังย่างบนไม้ลงมา

ทันใดนั้น

ข้างกายเขามีเงาสีขาวแวบขึ้นมา

มันใช้ปากคาบเนื้อย่างไป กัดเนื้อยางและกลืนมันลงไปในคําเดียว

ไม่รู้สึกเลยว่าอะไรเรียกว่าร้อน

กินเสร็จก็กระดิกหาง สองตาโตมองมาที่หลงเฟย พูดอย่างมีความสุขว่า "เจ้านาย เอาอีก"

"ตะกละ! "

"ของดีใครเค้ากินกันแบบนั้น ต้องค่อยๆ ลิ้มรสทีละน้อย"

เจ้าเสี่ยวป๋ายพยักหน้าทันที

หลงเฟยยิ้มบางๆ แล้วย่างเนื้อชิ้นที่สอง

ย่างเนื้อสุกแล้ว เจ้าเสี่ยวป๋ายก็คาบไปและกลืนมันลงไปในคําเดียว น้ำหนักของเนื้อย่างหนักกว่าตัวมันเสียอีก หลงเฟยสงสัยจริงๆ เสี่ยวป๋ายกินมันลงไปได้ยังไง เนื้อย่างหายไปไหนท้องก็ใหญ่เท่าเดิม

สัตว์วิเศษ? !

ข้าว่ายังไงก็คือสัตว์วิเศษจอมตะกละ

กินเนื้อย่างติดต่อกันสิบกว่าชิ้นเสี่ยวป๋ายถึงจะพอใจ แล้ววิ่งเข้าไปนอนหลับในคลังเก็บสัตว์สงครามของหลงเฟย

กินแล้วก็นอน

"หมาป่าอะไรกัน นี่มันหมูชัดๆ” หลงเฟยยิ้มไปด่าไป มองขึ้นไปบนท้องฟ้ามืด ในใจคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง เฉียวเฉียว

"ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

"เฉียวเฉียว รอข้านะ อีกไม่นานข้าก็จะได้กลับไปแล้ว"

ควรจะกลับไปได้แล้ว

เมืองหั่วหลี เขตสลัมของเมืองซีเฉิง

"รายงานพ่อบ้านใหญ่ เด็กสาวเฉียวเฉียวผู้นั้นอยู่ในเขตสลัมนี้ นางต้องรู้แนว่าเจ้าคนชั่วหลงเฟยไปหลบอยู่ที่ไหน" เด็กรับใช้ของตระกูลหลงรายงาน

ร่างกายของหลงต้าเย่าสมบูรณ์ขึ้น แต่การฝึกของเขาก็ไม่ด้อยเลย เป็นถึงนักรบจ้านซือระดับแปด บวกกับฝึกเคล็ดวิชาลับของตระกูลหลง ศักยภาพจึงเทียบเท่านักรบจ้านซือ

ระดับเก้า

หลงต้าเย่าขมวดคิ้ว "ตามหาเฉียวเฉียวมาให้ข้า"

"หลงเฟยเจ้าคนชั่วในเมื่อบังอาจสังหารหลานข้าอย่าให้ข้าพบตัว ไม่อย่างนั้นข้าจะทําให้เจ้าเหมือนตายทั้งเป็น! ! !"

บนเทือกเขาหั่วหลี เมฆดําลอยบังดวงจันทร์

ทันใดนั้นเอง

มีเสียงทุ่มต่ำดังขึ้นจากในป่า

"ไปค้นดู ต้องเป็นบริเวณนี้แน่"

"พวกนางถูกควันพิษ ยังหนีไปได้ไม่ไกล"

"แม่นางนิกายเฉาเทียนยอมออกมาเสียดีๆ ข้าจะยอมปราณีเจ้า ฮ่าๆๆ"

หลงเฟยเบิกตาโพลง "ใคร? "

ทันใดนั้น

ดาบเย็นๆ เล่มหนึ่งจอที่คอของเขา "หุบปาก ไม่อย่าง นั้นข้าจะฆ่าเจ้า! "

-โปรดติดตามตอนต่อไป-

ตอนก่อนหน้า

ตอนที่ 149 ลอบโจมตี (1)

ตอนก่อนหน้า

ตอนต่อไป

ตอนที่ 151 คนเลือดเย็น (1)

เลเวลอัพ-ตอนที่ 150 ลอบโจมตี (2)