ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
ขายหน้าอีกแล้ว
หลงเฟยแทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี แต่ทว่า....ในใจเขากลับยิ่งไม่พอใจ “ข้านามว่าหลงเฟยอยากจะทําในเรื่องที่ไม่มีคนมาขัดขวาง"
“ทำต่อไป!”
ครั้งที่ 3 ก็ยังคงล้มเหลว
ล้มเหลวครั้งที่ 4
ล้มเหลวครั้งที่ 5
ทว่า ทันใดนั้นเอง
หลงเฟยไม่ได้พยายามทําต่อแต่กลับเปิดระบบขึ้นมาเพื่อค้นหาคุณสมบัติของศิลปะการปรุงยาลูกกลอน จากนั้นจึงเริ่มพิจารณา
ศาสตรวิชา : ศิลปะการปรุงยาลูกกลอน
ระดับ : ชั้นราชาขั้นหนึ่ง
(ระดับยิ่งสูง ประสิทธิภาพก็ยิ่งสูง คุณภาพของยาลูกกลอนก็สูงตามไปด้วย)
ระดับความเชี่ยวชาญ : 9/100
ทันใดนั้นเอง
หลงเฟยก็แตกฉานขึ้นมาทันที “ฮ่า ๆ ๆ ข้ารู้แล้วในที่สุดข้าก็รู้แล้ว”
“สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่ความสําเร็จ แต่เป็นระดับความเชี่ยวชาญ ขอเพียงแค่พัฒนาระดับความเชี่ยวชาญขึ้นไปเรื่อยๆ ระดับก็จะเพิ่มขึ้นและเมื่อระดับสูงขึ้น อัตราที่จะประสบผลสําเร็จก็สูงขึ้นเช่นกัน”
สิ่งที่เขาต้องทําในตอนนี้ก็คือเพิ่มระดับความเชี่ยวชาญให้สูงขึ้น
“ก็เหมือนกับการฝึกฝนวิทยายุทธ์ ระดับของวิทยายุทธ์ ยิ่งสูง พลังการโจมตีก็ยิ่งรุนแรง!
มันเป็นเหตุผลเดียวกัน
จากนั้น
หลงเฟยก็เริ่มมีแรงฮึดปะทุขึ้นมาและไม่ใช้สมุนไพรทั้งหมดในการปรุงยาอีกแล้ว แต่ใช้เฉพาะสมุนไพรวิเศษเพียงนิดเดียวในการปรุงยาลูกกลอน อย่างไรก็ตามความล้มเหลวในแต่ละครั้ง นับว่าเป็นการเพิ่มระดับความเชี่ยวชาญทีละนิด
“งั้นข้าจะต้องล้มเหลวอีก หนึ่งร้อยครั้ง หนึ่งพันครั้ง หนึ่งหมื่นครั้ง เพื่อสะสมระดับของศาสตร์การปรุงยาลูกกลอนสินะ”
“การปรุงยาลูกกลอนล้มเหลว ระดับความชํานาญใน ศิลปะการปรุงยาเพิ่มขึ้น +1”
“การปรุงยาลูกกลอนล้มเหลว ระดับความชํานาญใน ศิลปะการปรุงยาเพิ่มขึ้น +1”
“การปรุงยาลูกกลอนล้มเหลว ระดับความชํานาญใน ศิลปะการปรุงยาเพิ่มขึ้น +1”
มีเสียงแจ้งเตือนความล้มเหลวดังขึ้นในหัวอยู่ตลอดเวลา
“ความล้มเหลวคือแม่ของความสําเร็จ งั้นก็ต้องล้มเหลวหลายๆ ครั้งสินะ” ในทุกครั้งที่ปรุงยาลูกกลอน หลงเฟยตัดใจเสียสละสมุนไพรวิเศษเพียงเล็กน้อยเพื่อลดการสูญเสียให้น้อยที่สุด
เฉียวเฉียวไม่เข้าใจกับสิ่งที่เห็นอยู่
เพราะว่า
หลงเฟยบ้าระห่ำมาก ราวกับตกอยู่ในภวังค์ เขาปรุงยาต่ออย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับล้มเหลวอย่างต่อเนื่อง
"ระดับความเชี่ยวชาญ+1"
ทุกครั้งที่ปรุงยาลูกกลอนจะสูญเสียพลังลมปราณไป 1 แต้ม และตัวเขาเองก็ทําใจยอมรับแต้มที่สูญเสียไปได้
ตั้งแต่กลางวันตลอดจนกลางคืน หลงเฟยไม่ได้กินข้าวเลยสักนิดน้อยเพราะนํากระทะเหล็กใบใหญ่มาพับใช้งานแล้ว จึงไม่สามารถทําอะไรกินได้ เขามัวแต่ฝึกฝนศิลปะการปรุงยา ลูกกลอนอย่างต่อเนื่อง
. . . . . . . . . . . . . . . .
"เจ้าพูดว่าอะไร?"
“หลงเฟยกําลังฝึกฝนทักษะการปรุงยา? ไอ้เศษสวะที่จุดตันเถียนแตกสลายไปยังคิดจะฝึกฝนทักษะการปรุงยาอีกขั้นหรือ?” หลงจ้านอู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างดังสนั่นออกมา
หลังจากที่หลงเฟยกลับไปบ้าน เขาก็ส่งคนไปคอยสอดแนม
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่หลงเฟยไปซื้อยาลูกกลอนรักษาบาดแผลชั้นสูงหรือไปหาซื้อสมุนไพรวิเศษข้างถนน เขาก็รับรู้ทั้งหมด
“ไหน รีบพูดมาสิ ว่ามันฝึกการปรุงยาไปถึงไหนแล้ว?” หลงจ้านอู่ถามขึ้น
ยามตอบขึ้นว่า “จากการสังเกตุการณ์ของข้า พบว่าชายน้อยหลงเฟยไม่มีพรสวรรค์ด้านศิลปะการปรุงยาลูกกลอนเลยสักนิด ทําเตาปรุงยาระเบิดในครั้งแรก ในครั้งที่สองก็ปรุงจนเป็นไอพิษออกมา เหม็นจนตัวเองแทบจะเป็มลมล้มไป จากนั้นก็ล้มเหลวแล้วล้มเหลวอีก ล้มเหลวตลอดทั้งวัน จนในตอนนี้ก็ยังดั้นด้นปรุงยาต่อ”
ไม่เข้าใจ!
ไม่เข้าใจจริง ๆ !
คนที่ไม่มีพรสวรรค์ในทักษะการปรุงยาก็ไม่เห็นจะล้มเหลวอะไรเช่นนี้
หลงจ้านอู่หัวเราะหนักขึ้น “หลงเฟย ข้าก็นึกว่าแกจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนแล้ว ไม่นึกเลยว่าแกก็คงยังเป็นได้เศษสวะที่ฉุดไม่ขึ้นเหมือนเดิม”
การจะฝึกเป็นอาจารย์ด้านศิลปะการปรุงยาลูกกลอน
นั้นลําบากกว่าการฝึกฝนวิชายุทธ์
ความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นอาจารย์ด้านศิลปะการปรุง ยาลูกกลอนนั้นมันยากกว่าการปีนขึ้นไปบนท้องฟ้าเสียอีก
หลงจ้านเหย่ก็อดไม่ได้ที่จะขําออกมา พลันพูดขึ้นว่า “ลูกพี่ หลงเฟยมันต้องการจะทําอะไรกันแน่?”
“ไม่ว่ามันจะทําอะไรก็ตาม ก็คงอยู่ได้อีกเพียงไม่นานแล้ว”
หลงจ้านอู่แสยะยิ้มพร้อมพูดขึ้น “อีกแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ก็จะถึงการทดสอบจากประมุขประจําตระกูล และเมื่อถึงเวลานั้น”
“หลงเฟย... นี่เป็นช่วงเดือนสุดท้ายของแกแล้ว รักษาเวลาให้ดีๆก็แล้วกัน” หลงจ้านอู่พูดงึมงําอยู่คนเดียว
“ท่านพี่ หลงจ้านเหย่ตกใจเล็กน้อย พลันพูดขึ้น "นี่ท่านกําลังคิดจะ...”
“ถูกต้อง ข้าคิดจะกําจัดมันทิ้ง" หลงจ้านอู่พูดขึ้น
ในวันทดสอบ
“การทดสอบจากประมุขประจําตระกูล จะเป็นจะตายยังไงก็ล้วนแต่ฟ้าลิขิต และระดับบําเพ็ญเพียรของเจ้าหลงเฟยในตอนนี้คงจะตายอยู่ที่นี่เป็นแน่” หลงจ้านเหย่พูดขึ้น
หลงจ้านอู่พูดขึ้น “ข้าไม่มีเวลาแล้วอีกครึ่งเดือน ผู้แทนผู้อาวุโสประจําตระกูลหลงจ้านไห่ก็จะเสร็จสิ้นการบําเพ็ญเพียรแล้ว ข้าต้องรีบกําจัดเจ้าหลงเฟยก่อนถึงวันนั้น แบบนี้ข้าถึงจะลงมือได้อย่างเต็มที่"
-โปรดติดตามตอนต่อไป -
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว