“เฮือก!”

หลี่อันเฉิงลืมตาที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตาขึ้นมองไปรอบด้าน จนมาสบเข้ากับสายตาห่วงใยลึกซึ้งของเจ้าไทฮองไทเฮาที่มีสีหน้ายินดีสุดจะเปรียบเมื่อเห็นนางฟื้นขึ้นมา

“เฉิงเอ๋อร์...เจ้าฟื้นแล้ว ช่างดียิ่งนัก ช่างดียิ่งนัก!” เจ้าไทฮองไทเฮาร้องบอกทั้งน้ำตาและด้วยน้ำเสียงฉายชัดถึงปิติเหลือล้น

หลี่อันเฉิงผวาขึ้นสวมกอดร่างผอมบางของผู้เป็นยายที่ยังมีวัยไม่ถึงหกสิบปีราวกับลูกนกที่เสียขวัญเพราะเพิ่งตกจากรัง

“ท่านยาย ท่านยาย ฮือ”

“อย่ากลัวนะ เฉิงเอ๋อร์” เจ้าไทฮองไทเฮาลูบหัวของนางอย่างอ่อนโยน “เจ้าหายดีแล้ว เท้าของเจ้าก้าวพ้นประตูปรโลกแล้ว”

หลี่อันเฉิงสวมกอดเอวของผู้เป็นยายแน่นขึ้นอีก แต่มิกล่าวว่ากระไร นอกจากพยายามกลืนเก็บน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความสะเทือนใจกับการได้รับรู้อดีตชาติของตัวเองเอาไว้อย่างลึกเร้น ด้วยไม่ต้องการให้เจ้าไทฮองไทเฮาไม่สบายพระทัยและไต่ถามถึงสาเหตุแห่งความหวาดกลัวของนาง

“ท่านยาย...วันนี้วันที่เท่าไหร่เหรอเจ้าคะ?”

“วันที่เท่าไหร่น่ะเหรอ” เจ้าไทเฮายิ้มบางๆ เดาเอาว่าหลานรักคงรู้ตัวว่าตนหมดสติไปนานจึงอยากรู้วันคืน “วันนี้วันที่ห้า อีกหนึ่งเดือนเจ้าก็จะต้องเข้าพิธีแต่งงานแล้ว ดีเหลือเกินที่หมอหลวงเถียนรักษาเจ้าจนหายดีวันดีคืน หากยายไม่มีโอกาสได้เห็นเจ้าสวมชุดเจ้าสาว นับว่าชาตินี้เกิดมาสวรรค์ยังใจร้ายกับยายอยู่”

วันที่ห้า?

นางย้อนกลับมาก่อนเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้ากรมยุติธรรมแห่งแคว้นอู๋หนึ่งเดือนกระนั้นเหรอ...

ดี ดีเหลือเกิน

นางจะไม่มีวันทำพลาดอีก ด้วยการเป็นคนเอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ โมโหร้าย วาจาจัดจ้าน

นางยังจำได้ดีถึงงานวันเกิดของท่านยาย ที่นางยืนกรานขอให้ท่านยายประทานพระราชทานสมรสระหว่างนางกับเหอจิ้งหลังจากนางพบเขาในงานวันเกิดของท่านยาย แล้วเกิดต้องตาต้องใจกับรูปลักษณ์อันอบอุ่นแสนดีของเขา

หึ...แสนดีอย่างงั้นหรือ

ดูเหมือนการที่นางเลือกเขาเป็นจวิ้นหม่า จะเป็นสิ่งที่เขาหมายใจเอาไว้แล้วเพื่อปูฐานอำนาจของเขาให้มากล้นด้วยบารมียิ่งขึ้นกับการได้แต่งงานกับจวิ้นจู่ผู้เป็นที่โปรดปรานเพียงหนึ่งเดียวของไทฮองไทเฮา

ในขณะที่นางตามไล่ตบไล่ตีสตรีที่เข้ามาพัวพันกับเหอจิ้งจนเหน็ดเหนื่อยทั้งกายใจแทบทุกวัน นึกไม่ถึงว่าเขาจะสามารถปิดบังสตรีที่เขารักใคร่ได้อย่างลึกเร้น หลังจากนางแต่งเข้าจวนสกุลเหอ เจ้าไทฮองไทเฮาก็ล้มป่วยลงกระทันหันแล้วสิ้นพระชนม์จากไปอย่างปัจจุบันทันด่วน ทำให้นางกับเขาต้องไว้ทุกข์ให้พระนางอยู่สามเดือน ซึ่งยามนั้นนางรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มลงมาตรงหน้า โศกเศร้าเสียใจจนไม่อยากพบใคร ร่างกายผ่ายผอมลงจนเกือบจะเป็นไม้ซีก

หลังจากไว้ทุกข์ครบกำหนด เหอจิ้งก็ร่วมหอกับนางตามธรรมเนียมเพื่อรักษาหน้าตาของนางหรือของเขาก็มิอาจทราบได้เพราะเขาถูกผู้คนกล่าวขานกันว่าเป็นสุภาพชนตัวจริงที่เหล่าสตรีต่างหมายปอง ส่วนนางมิรู้เลยว่าเขาได้แอบสั่งให้ห้องครัวทำน้ำซุปผสมยาห้ามครรภ์มาให้นางดื่ม หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยแวะเวียนมาหานางที่เรือนปีกตะวันออกอีกเลย

จนกระทั่ง...หนึ่งเดือนให้หลัง เขาก็ตบแต่งคุณหนูสกุลโจวเข้ามา ซึ่งเป็นสตรีที่เขารักยิ่ง นางได้แต่แอบเฝ้ามองดูพวกเขาพลอดรักกันอย่างเจ็บปวดผ่านทางหน้าต่างของเรือนที่เขาขังนางเอาไว้เพื่อไม่ให้นางออกมาระบายโทสะใส่โจวไห่เหมย

วันๆ นางได้กินแต่อาหารเหลือที่พวกบ่าวกินเหลือเอาไว้ แม้แต่ของเสียที่นางขับถ่ายออกมานางก็จำต้องเอาไปเททิ้งเองตามเวลาที่เหอจิ้งกำหนดให้นางออกจากเรือนเพื่อมาซักผ้าโดยมีบ่าวชายร่างใหญ่คอยคุมตัว ส่วนสาวใช้ที่ติดตามนางมาก็ถูกขับออกจากเรือนเงียบๆ ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร เมื่อสิ้นคนหนุนหลังอย่างไทฮองไทเฮา นางก็ไม่เหลือใคร แม้แต่จะส่งข่าวไปถึงทานปู่ท่านย่าที่เป็นถึงกั๋วกงก็ยังไม่มีโอกาสแม้เพียงน้อยนิด นางใช้ชีวิตอยู่ในเรือนที่เป็นดั่งกรงขังราวกับนักโทษที่รอวันตายไปวันหนึ่งๆ ไม่ได้รับการดูแลจากบ่าวไพร่ซ้ำยังถูกตั้งป้อมรังเกียจชิงชัง กลายเป็นจวิ้นจู่ที่ถูกขับออกจากเรือนปีกตะวันออกไปอยู่ยังเรือนท้ายจวนที่ห่างไกลทันทีที่...โจวไห่เหมยตั้งครรภ์และคลอดลูกชายอ้วนท้วนแข็งแรงสมบูรณ์ออกมา

นางมิต่างจากขยะกองหนึ่งในเรือนของเขาที่เหอจิ้งไม่เคยคิดจะชายตาแล แต่จะว่าไป...ตั้งแต่ท่านยายสิ้นลมหายใจจากไป เขาก็ไม่เคยปฏิบัติต่อนางด้วยดี แม้แต่การร่วมหอครั้งแรกของนางก็ยังเต็มไปด้วยความเจ็บปวดไร้ซึ่งความอ่อนโยน

เพราะนางเป็นคนหยิ่งผยองในศักดิ์ศรีจึงมิเคยส่งข่าวถึงฮ่องเต้ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของนางและท่านยายหมายปองให้นางกับเขาได้อภิเษกสมรสกัน แต่จะว่าไปนางก็หาโอกาสส่งข่าวถึงเขามิได้อยู่ดี

ขณะเดียวกัน ตำแหน่งการงานของเหอจิ้งก็กระโดดพรวดพราดขึ้นสู่ตำแหน่งอันทรงเกียรติอย่างรวดเร็วเมื่อตามสืบที่มาการตายอย่างลึกลับของท่านยายเป็นผลสำเร็จ

เมื่อโจวไห่เหมยรู้ว่าเหอจิ้งไม่สนใจไยดีนางก็กระทำการกำเริบเสิบสาน ชอบแวะเวียนมายังเรือนท้ายจวนเพื่อจะพูดจาเสียดสีเยาะเย้ยนางอย่างแสบๆ คันๆ เมื่อนางคิดจะลงมือลงไม้ทำร้ายโจวไห่เหมยตอบกลับไปก็จะถูกบ่าวรับใช้ที่ติดตามโจวไห่เหมยมาลงมือทุบตีเสียก่อนแล้ว นางจึงทำได้เพียงด่าทอโจวไห่เหมยอย่างหยาบๆ คายๆ ราวกับหญิงกลางตลาดมิใช่จวิ้นจู่ผู้สูงศักดิ์

อย่าว่าแต่ลูกชายของนางเลย โจวไห่เหมยก็ไม่เคยให้เด็กชายคนนั้นเรียกนางว่าท่านแม่ใหญ่ หรือพาเขามาพบนางสักครั้ง

แต่บ่อยครั้งที่นางมักจะเห็นดวงตากลมโตดุจตากวางแอบจ้องมองนางอยู่หลังต้นไหวที่อยู่หน้าเรือนท้ายจวนบ่อยครั้ง นางสบตากลมโตคู่นั้นกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนล้า

แม้นางจะเป็นคนใจคอแข็งกระด้าง แต่แท้จริงภายในใจของนางนั้นค่อนข้างอ่อนไหวและบอบบาง เพราะมิอาจมีลูกเป็นของตัวเองได้ นางจึงเอ็นดูเด็กชายผู้นั้นมากเป็นพิเศษ จนถึงขั้นกล้าเรียกเขาไปกินขนมเปี๊ยะที่นางหัดทำด้วยตัวเอง และเด็กคนนั้นก็ชอบกินขนมเปี๊ยะของนางมากที่สุดจึงชอบแอบมาหานางบ่อยๆ

แต่ใครจะไปรู้ว่า...โจวไห่เหมยที่มีโฉมหน้าเป็นคุณหนูเรียบร้อยอ่อนหวานอ่อนโยนแสนดีในสายตาของเหอจิ้ง จะกลับกลายเป็นคนใจดำอำมหิตถึงขั้นกล้าวางยาพิษสังหารนาง ผ่านมือของบุตรชายตัวน้อยวัยไม่เกินสามหนาวที่นำพุทราเชื่อม ของโปรดของนางมาให้นางกิน

เพราะความเชื่อใจกันและเพราะเป็นครั้งแรกที่เด็กชายเรียกนางว่าท่านแม่ใหญ่ นางจึงยินยอมกินพุทราเชื่อมด้วยความยินดีปรีดา

สุดท้าย...ตกดึก นางก็เวียนหัวอาเจียนอย่างหนัก ก่อนหัวใจจะเต้นช้าลงเรื่อยๆ จนกระทั่งมันหยุดเต้นในที่สุด

วินาทีที่นางรู้ตัวว่าตนจะตายนั้น...นางตั้งจิตอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้นางได้เกิดใหม่อีกครั้ง จะไปอยู่ในครอบครัวยากจนก็ได้ ขอเพียงให้นางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข อยู่กับคนที่รักและหวังดีกับนางไปชั่วชีวิตก็พอ

แต่ใครจะไปนึกว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะเมตตานางมากยิ่งกว่านั้น

ให้นางได้กลับมาเกิดเป็นจวิ้นจู่คนเดิมที่ยังไม่ได้แต่งงานกับเหอจิ้ง นางรู้ว่าโอกาสครั้งนี้คงเป็นเพียงครั้งเดียวในชีวิตของนางที่สวรรค์จะประทานให้ได้

เช่นนั้นนางจะต้องเลือกทำแต่สิ่งดีๆ ให้กับชีวิตของตัวเอง เด็กสาวที่เคยทำตัวร้ายกาจมาทั้งชีวิตคนนั้น ต่อไปจะขออยู่อย่างสงบๆ ไม่นำความเสื่อมเสียมาสู่ตระกูลเจ้ากับตระกูลหลี่

ชั่วชีวิตนี้...นางจะไม่ขอพัวพันรักกับผู้ใด จะขอปกป้องท่านยายเพื่อไม่ให้ต้องตายอย่างไม่เป็นธรรม และเฝ้ารอดูวันที่ความยุติธรรมจากสวรรค์จะลงทัณฑ์คนชั่วช้าที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารท่านยาย!

*******************************************************************

ใครที่อยากอ่านยาวๆต้องขออภัยด้วยนะคะ แต่เข้าใจดีว่าเพื่อนๆที่อ่านงานของผู้เขียนจะเข้าใจการทำงานของผู้เขียนโดยเฉพาะนิสัยการอัพนิยาย 5555

แม้ผู้เขียนจะเขียนงานไม่สนุกสนานเหมือนเช่นผลงานเริ่มแรกอีก แต่ก็ยังมีเพื่อนๆหลายท่านที่เป็นแฟนคลับคอยตามอ่านและเป็นกำลังใจอยู่เงียบๆ ต้องขอบพระคุณมากๆค่ะ ผู้เขียนไม่มีอะไรจะตอบแทนความรักความหวังดีจากเพื่อนๆนักอ่าน นอกจากกราบขอบพระคุณด้วยใจจริงค่ะ

ผู้เขียนหวังว่าสักวันหนึ่งจะเขียนงานที่สนุกๆอย่างเช่นฮองเฮาร้ายเดียงสา ท่านอ๋องข้าไม่มีวันรักท่านและฮูหยินยาจกออกมาได้อีกค่ะ

ด้วยความรักมากมาย

เหวิ่นโหรว