รัชศกเจิ้งหวาปีที่สี่สิบของแคว้นหลง

บังเกิดการต่อสู้แย่งชิงดินแดนระหว่างแคว้นหลงกับแคว้นฉี หวงตี้แห่งแคว้นหลงได้ส่งองค์ไท่จื่อนำกองทัพไปปราบปรามแคว้นฉีที่อยู่ทางตอนใต้ ไท่จื่อแห่งแคว้นหลงขึ้นชื่อลือชาในเรื่องความเหี้ยมโหด อำมหิต เย็นชาไร้หัวใจ น้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้เห็นองค์ไท่จื่อแห่งแคว้นหลง ว่ากันว่าเพราะพระองค์ทรงมีหน้าตาอัปลักษณ์ จึงมักคอยช่วยแบ่งเบาราชกิจของหวงตี้อยู่แต่ในตำหนักบูรพาไม่เคยออกมายืนในท้องพระโรง ส่วนแคว้นฉีได้ส่งแม่ทัพใหญ่ซึ่งเป็นองค์ชายใหญ่ผู้มากความสามารถมาต่อกรกับองค์ไท่จื่อของต้าหลง

บัดนี้การศึกเป็นไปอย่างดุเดือดยิ่งนัก ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันเพลี่ยงพล้ำและสูญเสียไพร่พลไปเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะไท่จื่อแห่งต้าหลงที่ถูกกดดันให้หลุดออกจากวงล้อมของเหล่าแม่ทัพนายกองที่พากันล้อมวงเข้ามาปกป้อง เพราะองค์ชายใหญ่แห่งต้าฉีใจกล้ายอมบุกทะลวงฝ่าเข้าไปใจกลางทัพของต้าหลงกับแม่ทัพนายกองจำนวนหนึ่ง

ฝ่ายต้าหลงรู้ดีว่าที่การศึกของตนเพลี่ยงพล้ำต่อฝ่ายตรงข้ามอยู่หลายครั้งเพราะมีหนอนบ่อนไส้ ทำให้ต้าฉีล่วงรู้กลศึกของพวกตน ดังนั้นจึงต้องตั้งรับการจู่โจมกันเต็มกำลังและพลิกแพลงการรบตามสถานการณ์

ไท่จื่อหลินจวินยวนดูเหมือนจะถูกองค์ชายใหญ่ต้าฉีต้อนจนหลุดจากเกราะคุ้มกันของเหล่าแม่ทัพ แต่แท้จริง...เป็นกลศึกส่วนตัวที่พระองค์วางหมากไว้ หมายจะกำจัดองค์ชายใหญ่แห่งต้าฉีตามลำพัง หากกำจัดแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นได้ กองกำลังย่อมระส่ำระส่ายแตกฉ่านซ่านเซ็นเพราะเสียขวัญขาดผู้นำ ดังนั้น...หลินจวินยวนจึงกระทุ้งส้นเท้ากับสีข้างม้าแล้วฝ่าตะลุยวงล้อมของตนเองกับเหล่าแม่ทัพนายกองที่กำลังโจมตีคนของตนมุ่งเข้าไปในป่าลึก องค์ชายใหญ่แห่งต้าฉีเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มกระหยิ่ม ถือทวนควบม้าตามไปติดๆ

“ตามไปอารักขาแม่ทัพใหญ่” เสียงของแม่ทัพคนสนิทไท่จื่อนามว่า “ซ่งจงหลาง” ตะโกนดังกึกก้อง ทำให้องครักษ์ข้างกายของไท่จื่อหลินจวินยวนซึ่งดำรงตำแหน่งรองแม่ทัพ นามว่า “เฟิงหวง” หันหัวม้า แล้วควบตามหลังม้าพ่วงพีตัวใหญ่สีดำมันเงาไปอย่างไม่ลดละ

จวบจนกระทั่ง...ม้าของหลินจวินยวนมาหยุดอยู่ตรงหน้าผาที่สูงเกือบห้าสิบจั้ง ข้างล่างคือกระแสน้ำไหลเชี่ยว หากตกลงไปคงมิแคล้วต้องไปยังแดนน้ำพุเหลือง หลินจวินยวนในชุดเกราะสีทองสะท้อนแสงแดดเป็นประกายแสบตา สวมหน้ากากพยัคฆ์และหมวกเกราะติดพู่ห้อยสีน้ำเงินเข้ม หันหัวม้ามายังฉีเจิง องค์ชายใหญ่แห่งต้าฉีที่รุนม้าเดินวนรอบๆม้าของหลินจวินยวนเป็นการคุมเชิง

“จวินยวน...เจ้าคิดว่าดึงข้ามายังที่แห่งนี้แล้ว ข้าจะพ่ายให้กับเจ้าอย่างนั้นหรือ ช่างเป็นความคิดที่ไร้สาระนัก!” ฉีเจิงสบประมาท แต่หลินจวินยวนมิตอบกระไร นอกจากจ้องมองด้วยนัยน์ตาสีดำดุจรัตติกาลอย่างดุดันข่มขวัญอีกฝ่าย

หลินจวินยวนชูทวนขึ้นก่อนจะพลิกข้อมือส่งปลายทวนชี้ตรงไปยังฉีเจิง แล้วเตะสีข้างม้า ทำให้ม้าคู่ใจควบตะบึงเข้าใส่ม้าของฉีเจิงทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว แต่ฉีเจิงก็เปี่ยมด้วยไหวพริบ เขาสละม้าแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดลอยตัว จับทวนด้วยสองมือฟาดลงมายังศีรษะของหลินจวินยวน แต่อีกฝ่ายยกทวนขึ้นตั้งรับ แล้วพลิกข้อมือสะบัดทวนเล่มนั้นออกจนพ้นตัว ร่างของฉีเจิงม้วนตัวลอยกลับหลังก่อนจะยืนปักหลักมั่นอยู่ตรงกลางหน้าผา

หลินจวินยวนแม้ใจคอจะโหดเหี้ยม แต่มีใจเป็นธรรม ถึงตนจะได้เปรียบอีกฝ่าย แต่บุรุษหนุ่มก็กระโจนลงจากหลังม้า แล้ววิ่งถือทวนเข้าไปต่อกรโรมรันกับฉีเจิงหลายร้อยกระบวนท่า

ฉีเจิงใช่ว่าวรยุทธ์จะอ่อนด้อย แต่ในตอนนี้เขาได้ตั้งรับการบุกจู่โจมของอีกฝ่ายเกือบสุดแรงแล้ว เมื่อร่างของตนถูกซัดฝ่ามือใส่อกสุดแรงจนต้องเหินถอยหลังขณะฟาดทวนใส่ร่างหลินจวินยวนที่ตั้งรับได้ทุกครั้ง จึงตัดสินใจพุ่งทวนวิ่งเข้าใส่อีกฝ่าย ทำให้หลินจวินยวนต้องวิ่งถอยหลัง ขณะที่ทวนในมือก็ปัดป่ายทวนที่พลิกไปมาหมายแทงจุดสำคัญบนร่างกายของตนอย่างคล่องแคล่วฉับไว

เสียงก้อนกรวดร่วงกราวลงไปเบื้องล่างทำให้หลินจวินยวนหันไปมองข้างหลัง จึงรู้ว่าตนวิ่งถอยหลังมาจนสุดทางของหน้าผา เสียงคำรามในลำคอดังอย่างกราดเกรี้ยว ก่อนจะสะกิดปลายเท้าเหินขึ้นกลางอากาศเขวี้ยงทวนออกไปเมื่อสบโอกาสเห็นฉีเจิงเผยจุดอ่อน ทวนมังกรพุ่งเข้าเสียบทะลุกลางชุดเกราะสีดำ ขณะที่ทวนของฉีเจิงก็พุ่งใส่หลินจวินยวน ทะลุกำบังไหล่ของเขา แรงส่งของทวนทำให้ทั้งคู่กระเด็นกระดอนไปคนละทิศทาง

หลินจวินยวนตกลงจากหน้าผา ส่วนฉีเจิงนอนหงายกระอักเลือดอยู่บนหน้าผา กว่าแม่ทัพนายกองของเขาที่หลบหนีการไล่ตามของทหารต้าหลงจะมาพบร่าง ฉีเจิงก็เกือบหมดลมหายใจแล้ว พวกเขารีบแบกร่างของฉีเจิงกลับแคว้นก่อนที่ทหารต้าหลงจะตามมาทันแล้วสังหารพระองค์ทิ้ง

การศึกใหญ่ในครั้งนี้แคว้นหลงได้ชัยชนะอย่างงดงาม แต่ทว่า...องค์ไท่จื่อหลินจวินยวนกลับหายสาบสูญไป เฟิงหวงกับซ่งจงหลางที่หลบหลีกการไล่ล่าของทหารต้าฉีจนมาถึงหน้าผา พบม้าคู่ใจขององค์ไท่จื่อเดินกระสับกระส่ายไปมา จึงรู้ว่าไท่จื่อตกหน้าผา พวกเขารีบลงจากเขา ค้นหาร่างของไท่จื่อที่อาจจะลอยตามน้ำไปติดบนพุ่มหญ้าริมฝั่งแต่กลับคว้าน้ำเหลว

เมื่อเรื่องที่องค์ไท่จื่อหายสาบสูญไปมิรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ล่วงรู้ไปถึงพระกรรณหวงตี้ ก็สร้างความพิโรธอย่างใหญ่หลวงให้แก่หวงตี้ แม่ทัพนายกองหลายคนถูกสั่งโบยโทษฐานปล่อยให้ไท่จื่อถูกฉีเจิงไล่ต้อนจนหลุดออกจากวงล้อมป้องกัน จากนั้น...หวงตี้ก็มีพระราชโองการให้ปิดประกาศตามหาบุคคลในรูปภาพบนกำแพงเมืองทั้งสี่ทิศ โดยมิได้บอกผู้ใดว่าบุคคลที่ให้ตามหาคือองค์ไท่จื่อ ใครพบบุคคลผู้นี้มีรางวัลให้ถึงหนึ่งพันตำลึงทอง!