การแต่งงานที่มีการเปลี่ยนจากคู่น้องเป็นคู่พี่ถูกจัดขึ้นและดำเนินไปอย่างราบรื่น แม้จะสร้างความงุนงงให้กับแขกในงานอยู่บ้างแต่ทุกอย่างก็จบลงไปได้ด้วยดี และตอนนี้บ่าวสาวหมาดๆ ก็กำลังนั่งนิ่งตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง หลังจากที่ทุกคนออกจากห้องไปกันหมด

“เอาไงต่อคะ” ม่านฟ้าพูดขึ้นก่อน

“ไปอาบน้ำนอนเถอะ”

“เราจะนอนด้วยกัน” ม่านฟ้าหันไปเลิกคิ้วมองสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของตัวเอง อย่างขอความคิดเห็น

“ใช่ จะให้ผมนอนพื้นไปตลอดไม่ได้หรอก ผมคงนอนหลับไม่สนิท เมื่อหลับไม่สนิทตอนไปทำงานผมจะง่วงและมีผลต่อประสิทธิภาพกับการทำงาน”

“ได้ ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

คมสันต์พยักหน้ารับอย่างพอใจที่ภรรยาของเขาเข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิด เมื่อม่านฟ้าไปอาบน้ำเขาก็จัดการกับเตียงที่เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้ อีกฝ่ายออกจากห้องน้ำเขาก็เข้าไปจัดการกับตัวเองต่อ เพราะเหนื่อยมาทั้งวันคิดว่าออกมาภรรยาของเขาน่าจะหลับไปแล้ว แต่กลับพบว่าเธอยังนั่งขัดสมาธิอยู่กลางเตียง

“ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“ยังค่ะ ฉันว่าเรามาตกลงการใช้ชีวิตคู่กันก่อนดีไหมคะ” ม่านฟ้าขยับตัวมาชิดขอบเตียงอีกฝั่งอีกนิดเมื่อคมสันต์ทรุดตัวลงนั่ง

“คุณว่ามาเลย”

“เราจะหย่ากันตอนไหนคะ”

“ผมยังไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย”

“จะอยู่กับฉันที่ไม่ได้รักไปตลอดได้เหรอคะ” ม่านฟ้าเอียงหน้ามองสามีของตัวเองอย่างสงสัย

“ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะไม่ได้มีใคร คุณล่ะ”

“เหมือนกันค่ะ งั้นก็อยู่ไปเรื่อยๆ เนาะ” ม่านฟ้าสรุปสั้นๆ

“ได้” คมสันต์ตอบแล้วขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียง

“แล้วเรื่องอย่างว่าล่ะ”

คำถามที่ได้ยินทำเอาคมสันต์ถึงกับชะงัก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะพูดออกมาตรงๆ แต่ก็ดี “ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูน”

“ถ้าฉันไม่ให้ คุณจะหากินนอกบ้านเหรอ ฉันไม่อนุญาต”

“ผมจะอดทนเท่าที่จะทำได้”

“ไม่ได้ ถึงเราจะแต่งงานกันเพราะความจำเป็นแต่คุณห้ามนอกใจนอกกายฉันเด็ดขาด” ม่านฟ้านั่งกอดอกจ้องอีกฝ่ายด้วยสีหน้าจริงจัง

คมสันต์เงยหน้าขึ้นมอง มุมปากกระตุกยิ้มแวบหนึ่ง ก่อนมันจะถูกปรับให้กลับสู่สภาวะปกติ “ผมหมายถึงถ้าทนไม่ได้ ก็เป็นคุณนั่นแหละที่ต้องช่วยผม”

“ช่วยยังไงคะ” ม่านฟ้าขมวดคิ้ว

“อายุขนาดนี้ต้องให้บอก...”

“ปากเสีย ฉันยังไม่แก่สักหน่อย”

“ผมไม่ได้พูด...”