ตอนที่ 5 เจ้าขยะ

เสียงอันแผ่วเบาของเจียงเฉินทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นในจัตุรัส

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างราวกับว่าพวกเขาเห็นผี

พวกเขาทั้งหมดแสดงออกอย่างตกตะลึงอย่างไม่น่าเชื่อในขณะที่พวกเขามองไปที่เจียงเฉิน

"ตาข้าไม่ได้ฟาดไปใช่ไหม ! เจียงเฉินท้าประลองเจียงหยุนหงจริงๆงั้นรึ !"

“ เจียงหยุนหงทะลวงเจ้าสู่ขั้นที่ห้าระดับทะลวงร่างกายเมื่อสามเดือนก่อนแล้ว คนที่แข็งแกร่งเพียงขั้นที่สองระดับทะลวงกายยังกล้ามาเพ้อเจ้อท้าทายเจียงหยุนหงงั้นรึ ?“

"เจ้าขยะนี่ดูเหมือนในหัว 80% จะมีแต่ขี้เลื่อยสินะ หาเรื่องตายแท้ๆ !"

"... "

"เจ้ากล้าสู้กับข้าไหมหละ?"

เจียงหยุนหงมองไปที่ท่าทางยั่วยุของเจียงเฉิน

เห็นได้ชัดว่าเจียงหยุนหงไม่คิดว่าเจ้าขยะตระกูลเจียงจะกล้ามาท้าทายเขาเช่นนี้ !

เมื่อคืนเขาก็เพิ่งกระทืบมันจนเหมือนหมาข้างถนนไปแท้ๆ

แต่เพียงแค่คืนเดียวเท่านั้นทำไมมันถึงได้กล้ามาท้าทายข้าเช่นนี้กัน ?

"เจียงหยุนหงหยุดลีล่าได้แล้ลงมาสู้กับข้าซะ "

เจียงเฉินยิ้มอย่างเย็นชา: "สิ่งที่เป็นของข้าเจียงเฉิน ไม่ว่าหมาหรือแมวตัวไหนก็แย่งมันไปจากข้าไม่ได้ !"

"เป็นขยะแต่กลับกล้ามาหยิ่งพยองต่อหน้าข้างั้นรึ ? ในเมื่อเจ้าหาเรื่องตายด้วยตัวเอง เช่นนั้นข้าก็จะทำให้เจ้าสมหวัง !"

หลังจากที่เจียงเฉินทำให้เขารู้สึกอับอาย เจียงหยุนหงก็รู้สึกโกรธเป็นอย่างมากราวกับว่าตอนนี้มีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในหัวใจของเขา

เขาตะโกนด้วยความโกรธและพุ่งไปข้างหน้าชกไปที่หัวของเจียงเฉิน

เมื่อเห็นเจียงหยุนหงลงมือกับเจียงเฉิน สาวกตระกูลเจียงหลายคนในจัตุรัสก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความสงสารออกมา

ความแตกต่างระหว่างขั้นที่สองและห้านั้นเป็นเหมือนกับท้องฟ้ากับพื้นดิน

พวกเขาต่างก็คาดเดาว่าเจียงเฉินจะต้องจบลงอย่างน่าสังเวชแน่นอนภายใต้หมัดของเจียงหยุนหง !

เจียงเฉินยังคงแสดงออกอย่างไม่แยแส เขาเพียงแค่กลายเป็นประกายแสงและหลบเลี่ยงหมัดของเจียงหยุนหงได้อย่างง่ายดาย

“ ข้า ... ข้าชกเจ้าขยะนี่ไม่โดนงั้นรึ?”

ในฉากนี้ เหล่าสาวกตระกูลเจียงหลายคนเองก็ตกตะลึงและดวงตาของพวกเขาก็แทบหลุดออกมาจากเบ้า

เกิดอะไรขึ้น?

เจียงหยุนหงอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อเห็นว่าหมัดของเขาพลาด

บังเอิญแน่ๆ!

นี่ต้องเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน!

"หมัดของเจ้าช่างเบาและเชื่องช้ายิ่งนักเมื่อเทียบกับระดับของเจ้า ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลิงหยุนวู่ฟู่ถึงปฏิเสธเจ้า !"

แต่ในขณะที่เจียงหยุนหงกำลังคิดว่านี่เป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญนั้นเอง เสียงที่หยอกล้อของเจียงเฉินก็ดังขึ้นในหูของเขาทันที

“ เจ้าบัดซบ!”

สีหน้าของเจียงหยุนหงก็กลายเป็นน่าหวาดกลัวในทันที

ด้วยเสียงคำรามเพราะความโกรธ เขาก็กระตุ้นร่างกายของเขาและโจมตีเจียงเฉินด้วยหมัดที่รวดเร็ว

ครั้งนี้เจียงเฉินไม่ได้ขยับร่างของเขาแม้แต่น้อยและด้วยคลื่นแสงที่ออกมาจากฝ่ามือของเขา หมัดของเจียงหยุนหงก็ถูกหยุดไว้

"ความเร็วของหมัดนี้นับว่าไม่เลว แต่ความรุนแรงนั้นกลับอ่อนแอเกินไป ไม่ใช่ว่าเจ้าบอกว่าข้าเป็นขยะหรอกรึ ? แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะอ่อนแอกว่าข้าเสียอีกนะ "

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเจียงหยุนหงที่อยู่ใกล้ๆ เจียงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างดูถูก : " จิ๊จิ๊จิ๊ …. เจ้าไม่ได้เก่งไปกว่าขยะด้วยซ้ำแล้วเจ้าคิดได้ไงว่าตัวเองมีสิทธิ์เข้าหลิงหยุนวู่ฟู่ ?"

“ นี่ ... เจ้า ... มันเป็นไปไม่ได้!”

เจียงหยุนหงมองไปที่เจียงเฉินอย่างเหลือเชื่อและเขาก็ดูเหมือนว่ากำลังตกตะลึงอย่างสุดขีด

วัสดุเหลือใช้พันธุ์นี้กลับหยุดกำปั้นของเขาได้อย่างง่ายดาย มันเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อเกินไป !

หมัดแรกที่เขาชกออกไปแล้วพลาดนั้น เขาคิดว่าเป็นเพราะความประมาทของเขา ดังนั้นเจียงเฉินจึงหลบได้

แต่หมัดที่สองนั้นเขาได้ใช้พละกำลังเกือบทั้งหมดชกออกไป

สิ่งที่ทำให้เจียงหยุนหงอยากจะอาเจียนเป็นเลือดมากที่สุดก็คือเจ้าของเสียนี้เพียงแต่ไม่หลบหมัดเขาเท่านั้นแต่ยังหยุดหมัดของเขาไว้ได้อย่างง่าย

เมื่อไหร่กันที่เจ้าขยะของตระกูลเจียงแตะต้องตัวเขาได้ ?

"วิชาฮวงผิงขั้นต้น , หมัดพยัคฆ์คำราม!"

เจียงหยุนหงที่โกรธเกรี้ยวก็ตะโกนออกมาพร้อมกับชกหมัดที่รุนแรงที่สุดออกไปใส่เจียงเฉิน ตอนนี้เขาดูไม่ต่างกับเสือที่กำลังวิ่งไล่ล่าเหยือเลย