“ผมจะออกไปหาไอ้ภูริ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ในขณะที่กดปากมายังซอกคอของเธอ ปภาพินน์ห่อไหล่ไว้ ดันเอาใบหน้าของเขาออกอย่างลืมตัว พลันเธอก็มองเห็นสายตาเอาเรื่องจากเขา แต่ไม่นานดวงตาก็ลุ่มลึก ดึงเอามือของเธอให้ลูบไล้ไปยังท่อนกายของเขา

“คุณ หยุดเถอะ”

“หยุดทำไม”

เธอขืนมือออกจากท่อนเนื้อหยาบกร้าน ไม่อยากแม้แต่จะมองมัน “คุณบอกว่าพี่ชายของฉันกำลังมา”

“อือ…อู้ว รูดแรงๆ สิพิน” เขาทำหน้าบิดเบี้ยว ยืนด้วยเข่าแข็งแรงสองข้าง หันหน้าเข้าหาหญิงสาวที่มีอาการกล้าๆ กลัวๆ หัวสมองของเขาหมกมุ่นอยู่กับมือน้อยที่กำลังทำหน้าที่อย่างไม่เต็มใจ หากแต่คำถามของเธอก็ต้องทำให้เขาจำเป็นหันมาใส่ใจสักหน่อย

“จะไปหามันด้วยกันไหม หรือว่าจะคอยที่นี่”

ไปให้ถูกยิงทิ้งสิ!

เธอส่ายหน้าไปมาช้าๆ มือเริ่มทำงานโดยไม่ต้องให้เขาบังคับ นี่เธอเกิดบ้าไปแล้วอย่างนั้นเหรอ

“งั้นออกแรงอีกหน่อย ผมอยากจะแตกคามือคุณ”

เธอชะงักมือไว้หลังจากที่เขาพูดจบ

“พิน!” เขากัดกรามโมโหให้กับการกระทำของปภาพินน์ เธอคิดจะหยุดก็หยุดเอาเสียดื้อๆ ทั้งที่ตอนนี้ร่างกายของเขากำลังผงาดคับเต็มมือเธอ “คุณจะไม่ไปตอนนี้เหรอคะ” หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำ

“ยัง ผมอยากจะอึ๊บคุณก่อน”

“คุณพีท…”

เขาก้มหน้ามาบดจูบ บีบลำคอของเธอให้รับการจูบจากเขา แม้เธอจะขัดขืนเพียงไหนก็ตาม ปภาพินน์สู้แรงของเขาไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องรับการจูบอันช่ำชอง ชำนาญของคนอย่างเขา เธอถูกเขาผลักลงไปยังที่นอนอีก มีร่างหนาใหญ่ทาบทับตามมา เขากอดรัดฟัดเหวี่ยงไปยังหน้าอกสองข้าง สลับกับฝ่ามือที่บีบเคล้น ปลดปล่อยความต้องการในตัวเธอให้ค่อยๆ เผยออกมา เธอแอ่นหน้าอกขึ้นหาเขา ปรือตาเคลิบเคลิ้มกับการจูบดันดุดันไม่เคยปรานี

“ท่านครับ”

ปภาพินน์รีบผลักเอาเขาออก เธอควานหาผ้าห่มขึ้นมาคลุมใบหน้าของตัวเอง ยอมรับว่าตกใจ ที่คนของเขาโผล่เข้ามาโดยไม่ได้บอกสักคำ ใต้ผ้าห่มร้อนระอุ แต่เธออายเกินไปที่จะเผยใบหน้าให้คนของเขาเห็น แต่กระนั้นหูของเธอก็ตั้งใจฟังการสนทนา สรุปได้ใจความคือพี่ชายของมาถึงแล้ว และคอยอยู่ห้องประชุมสัมมนาของตึกที่พักสุดหรูแห่งนี้

“มันมากันกี่คน” เสียงของเขาไม่ได้เครียด และเธอก็รู้สึกว่าเขากำลังก้าวลงจากเตียงนอนอันกว้างใหญ่ ยืนคุยกับคนของเขาต่ออีกไม่กี่ประโยค ประตูก็ถูกปิดลง

“ไปแล้ว”

เธอรีบเปิดผ้าห่มออก มองเห็นความผงาดใหญ่โตของเขาใต้กางเกงผ้าสีดำ เป็นกางเกงตัวเดิมที่เขาใส่มาตั้งแต่เมื่อคืน

“คุณจะไปไหนคะ” เธอถามด้วยความตื่นเต้น เธอเป็นห่วงพี่ชายของเธอเอง

“ไปหาพี่ชายเมีย” เขาตอบออกมาหน้าตาเฉย สีหน้าของเขาแย้มยิ้มแต่มีความร้ายกาจอยู่ในแววตานั้น

เธอไม่ใช่เมียของเขา แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะมาต่อล้อต่อเถียง ตอนนี้เขาให้เป็นอะไรเธอก็ต้องเป็นไปซะก่อน

คนร่างสูงจับเสื้อผ้าใส่ลวกๆ เสื้อยึดสีขาวคอโปโลถูกใส่แทนเสื้อเชิ้ตจากตัวเมื่อคืน ซึ่งเขาน่าจะดึงทึ้งจนกระดุมกระจายไปทั่ว และมันคงเสียหายแล้ว ดวงตาสีดำมองจ้องมาที่เธอ ซึ่งยังคงไม่ขยับกาย

“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปด้วยกัน”

“ฉันแน่ใจ” เธอตอบไม่ค่อยจะหนักแน่นนัก แต่เธอรู้ว่ามันจะมีค่าเท่ากัน ไม่ว่าเธอจะไปหรือไม่ไปก็ตาม

“ตามใจ”

เธอควรจะสงบอารณ์และรอคอยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าหากว่าเธอจะไม่เห็นเขาเดินเข้าไปที่ไหนในซอกหลืบของห้องกว้างอีกห้องหนึ่ง ในมือของเขามีปืนขนาดพกพา จากนั้นอารมณ์ของเธอก็กระเจิง

“คุณพีท” เธอตกใจหน้าซีด เขาแค่คลี่ยิ้ม แล้วเสียบปืนยังด้านหลัง จับเอาเสื้อสูทขึ้นมาสวมทับ ปกปิดอาวุธร้าย ซ่อนเร้นจากศัตรู

“ไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะฆ่าพี่คุณ แต่ถ้ามันลั่นไกก่อน ผมจัดการมันแน่”

เพราะความเป็นห่วงพี่ชาย เธอจึงมีแรงมากพอที่จะไปยืนขวางหน้าเขา พลันน้ำตาจะไหลเอา เธอคิดว่ามันรุนแรงเกินไป “คุณอย่าฆ่าพี่ฉันนะ” น้ำเสียงของเธอสั่นพอๆ กับร่างกายที่ปกปิดไม่ได้ ทำไมเธอถึงกลัวมากขนาดนี้ ก็พี่ชายของเธอนี่นา แล้วเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอจะทำจริงหรือเปล่า เขาจะโหดจริงหรือเปล่า ต่อให้เธอจะรู้ว่าพี่ชายของเธอเองก็ใช่จะปรานีใครทั้งนั้นในโลกนี้ แต่เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าคนตรงหน้าอาจจะโหดร้ายพอๆ กัน หรือมากกว่า

เขาลูบเอาแก้มนวล มองดูดวงตาที่ชื้นด้วยน้ำหล่อลื่น เธอไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความหวาดกลัวได้ “ผมเอาไปแค่ป้องกันตัว คุณรู้จักพี่ของคุณเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

เธอเม้มปาก เธอรู้จักพี่ชายของเธอดีเช่นกัน เขาโหดร้ายไม่แพ้ผู้ชายตรงหน้าเธอ ภูริไม่เคยฆ่าคน ไม่เคยทำขนาดนั้นแต่การยิงปืนเพื่อป้องกันตัวเอง พี่ชายเธอเคยมาแล้ว

“แต่ว่า…” เขาก้มหน้ามาจูบเธออีก เขารู้ว่าเธอไม่เต็มใจหรือจะพูดกันอีกอย่างนั่นคือ เธอน่าจะไม่มีอารมณ์ในการถูกจูบในตอนนี้มากกว่า

“ทำใจให้สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงผม”

คนบ้า เธอไม่ได้เป็นห่วงเขาเลยแม้แต่น้อย อยากให้เขาตายด้วยซ้ำ!