โรงพยาบาล

“คุณมินฟื้นแล้วค่ะบอส..”

“มิน..”

“อย่ามาจับตัวฉันนะ นี่คุณเป็นใคร..?”

“มิน...นี่มินจำพี่ไม่ได้หรอ..?”

“ฉันจำคุณไม่ได้ แล้วตัวฉันเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน..?”

มินตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลและจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร และก็จำไม่ได้ด้วยว่าผมเป็นใคร นี่มันเกิดอะไรขึ้นไหนหมอบอกว่ามินไม่เป็นอะไรมากไง ทำไมถึงจำผมหรือจำตัวเองไม่ได้เลย

“คุณมินอาจจะได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองตอนที่โดนรถชน ความจำบางส่วนอาจจะหายไปได้ ยังไงหมอคงจะต้องตรวจให้ละเอียดอีกทีนะคะ..”

“ไหนคุณหมอบอกว่ามินไม่เป็นอะไรมากไงครับ ทำไมอยู่ๆ มินถึงจำอะไรไม่ได้เลย..?”

“ภายนอกอาจจะไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวหมอจะลองพาคุณมินเข้าเครื่องสแกนสมองอีกทีเพื่อเช็คให้ละเอียดนะคะ..”

“ครับ..”

และหลังจากนั้นคุณหมอก็พามินไปเข้าเครื่องสแกนสมองเพื่อตรวจให้ละเอียดอีกครั้ง แต่คุณหมอก็ยังยืนยันว่ามินไม่เป็นอะไร แต่ทำไมมินกลับจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง คุณหมอก็เลยบอกว่าน่าจะเป็นแค่ช่วงระยะหนึ่งคงเพราะเกิดจากแรงกระแทกตอนที่โดนรถชน คงต้องให้เวลามินสักอาทิตย์หนึ่งความจำของมินก็น่าจะค่อยๆ กลับมาเอง

“มิน..”

“อย่ามาแตะตัวฉันนะ...ฉันไม่รู้จักคุณ..”

ผมเดินเข้ามาในห้องที่มินอยู่โดยมีคุณจี๊ดนั่งเฝ้าเธอแทนผมก่อนหน้า ผมเดินเข้าไปคุณจี๊ดก็ขอตัวออกไปรอนอกห้อง เดินเข้าไปใกล้ตัวมินแล้วจับมือเธอแต่มินทำท่ารังเกียจผมแล้วก็สะบัดมือผมทิ้ง

“พี่เป็นสามีของมินชื่ออัสดา เราแต่งงานกันมาปีหนึ่งแล้วนะ มินไม่ต้องกลัวพี่นะเพราะพี่จะไม่ทำอะไรมิน...”

“ฉันชื่อมินหรอ..?”

“ใช่..”

“แล้วคุณเป็นสามีของฉันจริงๆ หรอ..?”

“ใช่..เราแต่งงานกันแล้ว”

มินจ้องหน้าผมด้วยใบหน้าสังสัย

“ที่มินจำอะไรไม่ได้คงจะเพราะเกิดจากแรงกระแทกตอนที่โดนรถชน คุณหมอบอกพี่ว่ามินไม่เป็นอะไรมาก ความจำของมินที่หายไปจะค่อยๆ กลับมาเองภายใน 1 อาทิตย์..”

“ความจำของฉันหรอ..?”

“ใช่..”

ผมจับมือมินขึ้นมากุมไว้แล้วยื่นมืออีกข้างไปจับศีรษะของมินแล้วก็ลูบด้วยความเอ็นดู

“พี่ขอโทษนะ..ที่ทำงานจนไม่สนใจมิน จนมินต้องมาเจออุบัติเหตุแบบนี้.”

ผมจ้องตามินแล้วก็มองเข้าไปด้วยแววตาที่มีความหมาย แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าแววตาคู่นี้ของมิน ถึงไม่เหมือนมินคนเดิมที่ผมรู้จักเลยสักนิด หรือจะเป็นเพราะเธอความจำเสื่อมอยู่ และผมก็คงเป็นเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับเธออยู่ตอนนี้

“ฉันอยากพักผ่อน..”

มินดึงมือกลับแล้วก็ล้มตัวลงนอน

“พี่จะให้ดวงมาอยู่เฝ้ามินก่อนนะ แล้วช่วงค่ำๆ พี่จะมานอนเป็นเพื่อน..”

“ดวง..?”

“แม่บ้านที่บ้านเรานะ..”

“อื้ม..”

มินตอบแค่นั้นก็ล้มตัวลงนอนแล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันไปอีกทาง ผมจึงเดินออกไปนอกห้องเพื่อปล่อยให้มินได้พักผ่อน

“บอสคะ...คุณมินเป็นยังไงบ้างคะ..?”

“หมอบอกว่าความจำมินหายไปแค่ช่วงเวลาหนึ่งอีกสักอาทิตย์น่าจะดีขึ้น..”

“น่าสงสารคุณมินจังเลยนะคะที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้..”

“ผมไม่น่าพามินมาที่บริษัทเลย..”

“บอสอย่าคิดมากซิคะ คุณมินไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วค่ะ หมอบอกแล้วนี่คะว่าแค่อาทิตย์เดียวคุณมินก็กลับมาจำทุกอย่างได้ปกติแล้ว..”

“ผมกลัวว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้นนะซิครับ..”

ผมรู้สึกกังวลจริงๆ ว่ามินจะไม่หายเป็นปกติตามที่หมอบอก นี่ผมเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วซิ

....

บ้านโอมรยะนันท์

5 วันต่อมา

“ทำไมบ้างเงียบแบบนี้..หายไปไหนกันหมด..?”

“นั่นซิคะแม่ นี่พวกมันก็รู้นะคะว่าวันนี้เรา 2 คนจะมาถึง แต่ทำไมพวกมันถึงไม่อยู่ต้อนรับพวกเรา...ดวง...ป้าชื่น..”

“หายหัวไปไหนกันหมดนะ..”

“ดวง..อีนังดวง..”

“คุณท่านคะ..”

“ป้าชื่นมานู้นแล้วค่ะแม่..”

ป้าชื่นเดินมาหน้าตาตื่น ทั้ง 2 คนหันไปมองด้วยสายตาเริ่มโมโหและไม่พอใจ

“ฉันเรียกตั้งนานทำไมเพิ่งโผล่มา แล้วนังดวงไปไหนทำไมไม่มาช่วยฉันถือของ..?”

“ดวงไปเฝ้าคุณมินที่โรงพยาบาลค่ะ..”

“เฝ้ามินตาที่โรงพยาบาลหรอ..แล้วมันเป็นอะไรทำไมต้องไปเฝ้ามันที่โรงพยาบาลด้วย..?”

“คุณมินโดนรถชนนะคะ..”

“แล้วมันตายไหมล่ะ..?”

ป้าชื่นหันมามองหน้าญานินเพราะรู้สึกไม่ค่อยพอใจที่ญานินพูดออกมาแบบนี้ ไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ แม่ของเธอก็หันมามองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ญาก็แค่คิดว่าถ้ามันตายจริงๆ ก็ดีเหมือนกัน มันจะได้ไม่ต้องกลับมาที่นี่ให้ญาเกลียดขี้หน้ามันอีก..”

“ยัยญา..”

ญานินมองแม่ด้วยสายตาเซ็งๆ ที่ถูกแม่ปรามด้วยสายตาดุๆ ที่ไม่ชอบใจในคำพูดเธอ

แม่เธอจึงหันไปหาป้าชื่นเพื่อถามเรื่องมินตาอีกครั้ง

“แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง..?”

“เย็นนี้คุณอัสจะพาคุณมินกลับมาแล้วค่ะ..”

“งั้นคงไม่เป็นอะไรมาก ก็ดีแล้ว..”

คุณท่านบอกให้คนงานในบ้านช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นไปให้ทั้งของเธอและของญานิน แต่เรียกให้ให้ป้าชื่นไปคุยด้วยกัน 2 คนในห้องนอนหลังจากที่ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว

“ยัยมินกลับมาอยู่ที่บ้านได้กี่วันแล้ว..?”

“1 อาทิตย์แล้วค่ะ..”

“แล้วเป็นยังไงบ้าง..?”

“ปกตินะคะ..เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น..”

“...”

“คุณสบายใจได้นะคะ เพราะว่าคุณมินโดนรถชนแล้วได้รับความกระทบกระเทือนที่สมอง จนจำอะไรไม่ได้เลยนะคะ..”

“อะไรนะ..นี่มินตาจำเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้เลยหรอ..?”

“ไม่ใช่แค่เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดนะคะที่จำไม่ได้ แม้กระทั่งชื่อตัวเองก็ยังจำไม่ได้เลยค่ะ..”

“...”

เธอใช้ความคิดนิ่งๆ แล้วสักพักก็ยิ้มขึ้นมาด้วยความพอใจ

...

โรงพยาบาล

“ดวง..ออกไปซื้อของให้ฉันหน่อยซิ นี่รายการที่ฉันต้องการ..ไม่ต้องรีบนะ..”

“ค่ะคุณมิน”

ฉันยื่นกระดาษโน้ตให้ดวงที่มาอยู่เฝ้าฉันที่โรงพยาบาล หลอกให้ดวงออกไปข้างนอกก่อนและจดของที่สั่งไปเยอะแยะมากมาย แล้วกำชับว่าห้ามซื้อผิดเด็ดขาด คิดว่าคงจะนานพอมีเวลาให้ฉันได้คุยกับยัยจี๊ดได้ยาวๆ เลยล่ะ นี่ยัยจี๊ดก็ใกล้จะมาถึงแล้วต้องรีบไล่ให้ดวงออกไปเร็วๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา..”

“สวัสดีครับ..คุณมิน”

“คุณ..”

ฉันตกใจมากเพราะคนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ยัยจี๊ดที่ฉันนัดไว้ แต่เป็นคุณพีรพลคู่หมั้นของน้องสาวคุณอัสดา

“มินจำพี่ได้ไหม..?”

“จำไม่ได้ค่ะ..”

“ตอนนี้มินคงยังจำผมไม่ได้ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวอีกหน่อยมินก็จะจำได้เอง..”