เสียงหัวเราะสดใสเรียกสายตาของชายหนุ่มที่อยู่บนรถม้าให้ยื่นมือมาขยับผ้าม่านออกดู ดวงตาคมปลาบจ้องมองไปยังริมแม่น้ำ หญิงสาวแต่งกายเรียบง่ายทว่าโดดเด่นในกลุ่มเด็กๆ ห้าหกคนที่วิ่งเล่นกันสนุกสนาน กว่าสิบวันที่ผ่านมา นางทำให้เขาฉงนยิ่งนัก ด้วยลักษณะนิสัยท่าทางช่างแตกต่างจากที่รับรู้มา แม้ไม่เคยพบหญิงคณิกานางนี้มาก่อนก็ตาม

ราวกับมีญาณทิพย์ หญิงสาวรับรู้ถึงสายตาคู่หนึ่งนางจึงหันกลับไปมอง รถม้าสภาพโกโรโกโสจอดนิ่งอยู่ไม่ไกลนัก เพียงเห็นว่าสารถีคือพ่อบ้านหันซู ก็เดาได้ไม่ยากว่าคนในรถม้าเป็นใคร นางชูมือสองข้างขึ้นเหนือศีรษะแล้วมือโบกไปมาพลางส่งเสียงร้องทักทาย

“ท่านราชครูกลับมาแล้ว”

จะแกล้งทำเป็นไม่เห็นก็ไม่ทันแล้ว ฉู่ห่าวหรานถอนหายใจเบาๆ อย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หันซูไม่ได้ยินคำสั่งใดๆ จึงไม่ได้สั่งม้าให้เดินหน้า เขามองเลยไปยังหญิงสาวผู้นั้นที่พูดคุยกับเด็กๆ แล้วหิ้วปลาตัวใหญ่สองตัวขึ้นมาจากน้ำ ยามนี้นางดูไม่ต่างจากหญิงชาวบ้านนัก ไม่น่าเชื่อว่านางสามารถทำตัวให้กลมกลืนกับหมู่บ้านชนบทได้

“นี่ๆ พวกเจ้าก็กลับบ้านกันได้แล้ว วันหน้าวันหลังอย่าแอบมาเล่นน้ำกันโดยไม่มีผู้ใหญ่มาด้วย มันอันตรายมากนะ รู้ไหม”

“ทราบแล้วพี่เย่วซิน”

“ดี อย่าให้ข้าเจอพวกเจ้าแอบพ่อแม่มาเล่นน้ำล่ะ”

“คราวหน้าพวกเราจะไปหาพี่เยว่ซินเอง”

“ได้! ข้าจะรอ”

นางหัวเราะร่าแล้วหิ้วปลาสองตัวที่จับได้ วิ่งตรงมาทางรถม้าที่จอดนิ่งอยู่ รอยยิ้มของนางกระจ่างสดใสเหมือนแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ นางยิ้มจนดวงตาหยีเล็กแล้วชูปลาสองตัวที่ร้อยด้วยหญ้าที่ถักเป็นเชือกเส้นเล็กๆ

“ท่านราชครูได้พบท่านเสียที” เยว่ซินเอ่ยทักทายอย่างสนิทสนมทั้งที่ได้พบกันครั้งแรก

“ข้าเสียมารยาทต่อแม่นางจริงๆ” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยเสียงเรียบ “เพราะสุขภาพข้าไม่ดีจึงไม่ได้ตอนรับ”

“ข้าหาได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้” นางยังคงหัวเราะเสียงกังวานใส “วันนี้ได้ปลาตัวโตมาตั้งสองตัว กลับบ้านเถอะ ข้าจะทำน้ำแกงปลาให้ท่านเอง”

นางพูดเองเออเอง กำลังจะปีนขึ้นไปนั่งในรถม้าแต่นึกได้ นางยกมือตบหน้าผากตัวเองหนึ่งทีแล้วเดินไปด้านหน้า เหวี่ยงปลาขึ้นไปข้างหันซูแล้วปีนขึ้นไปนั่งข้างพ่อบ้านที่ทำหน้าที่สารถี

“ตัวข้าเลอะเทอะ ขอนั่งกับเจ้าก็แล้วกัน”

“ขะ...ขอรับ”

หันซูเห็นนางไม่มีท่าทีเดือดร้อนและยังพูดจาเป็นกันเอง เขาก็ลงแส้ให้ม้าออกเดินทางกลับคฤหาสน์ ระหว่างทางได้ยินเสียงเพลงจากปากของเยว่ซิน เป็นนิทานพื้นบ้านที่ชาวบ้านร้องให้เด็กๆ ฟัง น้ำเสียงนางไม่ได้ไพเราะอ่อนหวาน แต่กลับทำให้คนฟังเผลอยิ้มตามไปด้วย

“ที่แรกข้าคิดจะปิ้งปลา แต่ท่านราชครูกลับมาแล้วจะทำน้ำแกงปลาก็แล้ว มีอะไรที่ใต้เท้าไม่กินไม่ได้หรือไม่”

“ไม่มีขอรับ ท่านราชครูกินง่ายอยู่ง่าย ขอแค่อาหารอุ่นร้อนกำลังดี ปลาต้องไม่มีรสคาว ถ้าเป็นผัดผักต้องไม่ชุ่มน้ำมันจนเกินไป แล้วยัง...”

“นี่เรียกกินง่ายอยู่ง่ายแล้วรึ” นางหัวเราะเสียงดังจนทำให้คนด้านในรถม้าส่งเสียงกระแอมไอออกมา “เอาเถอะ ข้ามีสูตรน้ำแกงเลิศรส รับรองว่าใต้เท้าฉู่ต้องชอบแน่”

นางเอ่ยอย่างมั่นใจ

รถม้ามาถึงหน้าคฤหาสน์ บ่าวไพร่ที่มีเพียงไม่กี่คนออกมาต้อนรับ หญิงสาวกระโดดลงจากรถทันทีพร้อมฉวยปลาสองตัวนั้นลงมาด้วย

“คุณหนูเยว่ซินมาแล้ว”

“คุณหนู?” หันซูทวนคำที่ได้ยินอย่างงุนงง

“ระหว่างแม่นางกับคุณหนู ข้าให้พวกเขาเรียกว่าคุณหนูเยว่ซิน” นางโบกมือไปมาคล้ายไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้ “หรือจะให้พวกเขาเรียกข้าว่าฮูหยิน”

เสียงไอโคลกๆ ดังมาจากในรถม้า เยว่ซินยื่นหน้าไปทางหน้าต่างรถม้าแล้วเอ่ยขึ้น “ท่านราชครูเข้าด้านในเถอะ ข้าจะเข้าครัวทำน้ำแกงบำรุงร่างกาย”

นางทำเหมือนตัวเองเป็นเจ้าบ้าน กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปทางห้องครัว บ่าวไพร่ต่างทักทายพูดคุยหยอกล้อเป็นกันเอง แต่เดิมคฤหาสน์หลังนี้ปกคลุมด้วยความเงียบสงบ แทบไม่เคยมีเสียงหัวเราะ แต่เมื่อนางก้าวเข้ามา ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนเจ้าของคฤหาสน์ประหลาดใจ รวมทั้งสภาพคฤหาสน์ที่ซอมแซมไปบางส่วน ต้นไม้ดอกไม้ถูกตัดแต่งกิ่งไม่รกหูรกตาเช่นที่ผ่านมา

เขาไม่อยู่แค่ไม่กี่วันมิใช่หรือ เหตุใดเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

“เจ้ารู้เรื่องพวกนี้หรือไม่” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยถามขณะที่หันซูประคองเขาลงจากรถม้ามานั่งรถเข็น

“นายท่านสั่งว่า ‘นางอยากทำอะไรก็ให้นางทำไป อย่าให้ไปยุ่งกับเรือนของข้าก็พอ’ และดูเหมือนแม่นางเหอจะทำตามที่ข้าถ่ายทอดถ้อยคำของนายท่าน”

‘นั้นสินะ’ นางไม่ได้ละเมิดคำสั่งของเขา เพราะเมื่อเขากลับมาถึงเรือนของตน ทุกอย่างยังคงอยู่ดีเช่นเดิม ยังคงให้ความรู้สึกอึมครึมราวกับถูกปกคลุมด้วยเมฆฝน แต่ทุกกระนั้นเขาก็รู้สึกว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะเสียงหัวเราะหยอกล้อที่ลอยตามลมมาถึงเรือนของเขา

“ข้าน้อยจะไปเตือนพวกเขา...”

“ช่างเถอะ” เขาโบกมือห้ามแล้วเข็นรถที่ห้องหนังสือ ทุกอย่างยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยดี แต่เหมือนมีบางอย่างไม่เหมือนเดิม

“มีใครเข้ามาในนี้หรือไม่”

“มีแค่บ่าวไพร่เอาหนังสือออกมาตากแดดขอรับ” หันซูกล่าวไปตามจริง “หรือนายท่านเห็นสิ่งใดผิดปกติขอรับ”

“ไม่มีอะไร ข้าคิดมากไปเอง เจ้าไปชงชามาเถิด ข้าจะอยู่อ่านตำราที่นี่”

“ขอรับ”

เมื่ออยู่คนเดียว ฉู่ห่าวหรานอดคิดถึงสตรีนางนั้นไม่ได้ ครึ่งเดือนที่เขาตั้งใจหลบหน้า คิดว่านางคงร้องไห้ฟูมฟายกับชะตากรรมแสนอาภัพที่ต้องมาอยู่ไกลในหมู่บ้านชนบทเช่นนี้ เขาคิดจะปล่อยให้นางเศร้าโศกให้พอ แล้วเจรจาเรื่องหาที่ทางให้นางออกจากที่นี่ไปใช้ชีวิตที่ดีกว่า เขาไม่รู้ว่าเหตุใด คนที่ไม่เป็นที่โปรดปรานเช่นเขาจึงได้รับหญิงบรรณาการเช่นนี้

หรือฮ่องเต้ยังคงไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ จึงส่งคนมาสอดแนมและส่งข่าว

ปลายนิ้วยกขึ้นแตะแผลเป็นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

ครานั้น องค์ชายสามก่อกบฏ ลอบปลงพระชมน์ฮ่องเต้หมายสถาปนาตนเองขึ้นครองบัลลังก์ แต่เขาใช้ชีวิตเข้าแลกปกป้องรัชทายาทจนตัวเองบาดเจ็บสาหัส เมื่อฟื้นขึ้นจึงรู้ว่าองค์ชายสามสิ้นพระชมน์แล้วและรัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์สืบทอดต่อจากพระบิดา สภาพของเขาหลังฟื้นจากความตายสูญสิ้นทุกสิ่งอย่าง แม้ฮ่องเต้องค์ใหม่ส่งหมอหลวงมารักษาอาการบาดเจ็บของเขา แต่ก็ไม่อาจกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ จนสุดท้ายจึงได้รับอนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่นี่ ความจริง ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้ว เขายังไม่เข้าใจ เหตุใดส่งหญิงคณิกามาให้เขา ทั้งที่ตอนอยู่เมืองหลวง เขาเองไม่เคยย่างเท้าเข้าสถานที่เช่นนั้นเลย

ฉู่ห่าวหรานดำดิ่งในความห้วงความคิดของตนเอง ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเพียงใด ตื่นจากภวังค์ก็เมื่อใบหน้าสดใสและรอยยิ้มกว้างยื่นมาใกล้แล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าวเย็นพร้อมแล้ว” หญิงสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม หลังจากยุ่งในครัวอยู่ร่วมชั่วยามก็ทำทุกอย่างเรียบร้อย รีบวิ่งกลับไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ามาเชิญเขาไปกินข้าวด้วยตนเอง

“ข้าให้บ่าวตั้งโต๊ะแล้ว ท่านมากินข้าวเถิด” นางพยักหน้าเชิญชวน “กินร้อนๆ จะอร่อยมาก ถ้าท่านไม่มากินตอนนี้ ก็ต้องไปอุ่นใหม่อีก เพราะฉะนั้น มากินข้าวเร็วๆ”

นางเร่งเขาแล้วเดินนำหน้ามาก่อน ปล่อยให้หันซูเข็นรถเข็นของฉู่ห่าวหรานมาโต๊ะกินข้าว อาหารหลายอย่างทำให้สองนายบ่าวแปลกใจ ปกตินายท่านกินง่ายอยู่ง่าย อาหารแค่สองอย่างก็เพียงพอแล้ว แต่วันนี้มีมากหลากหลายราวกับจะเลี้ยงคนสักสี่ห้าคนเลยทีเดียว

“นี่หัวปลาต้มซี้อิ้ว ” นางพูดแล้วตักใส่ชามวางตรงหน้าเขา “ส่วนเนื้อปลาข้าเอาไปทอดทำปลาผัดเปรี้ยวหวาน ข้าขึ้นเขาได้เห็ดสดๆ มาหลายอย่างเลยเอามาทำไข่ผัดเห็ดเต้าหูอ่อน และน้ำแกงปลาของท่าน ชิมได้เลย ถ้าคาวไม่ถูกปากก็ยกให้หันซูกินได้”

นางบรรยายรายการอาหารเสร็จก็ยื่นผ้าเปียกส่งให้ หันซูรับมาให้นายท่านเช็ดมือ เยว่ซินไหวไหล่ไม่ใส่ใจที่เขาไม่รับผ้าเปียกจากมือนาง หญิงสาวเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงหยิบตะเกียบเตรียมกินข้าว

“กินได้เลยไม่ต้องเกรงใจ” พูดพลางใช้ตะเกีอบคีบเห็ดวางบนถ้วยข้าวให้เขา “ครัวของท่านมีเครื่องปรุงรสเยอะมาก ไม่น่าเชื่อเลยว่าคฤหาสน์ซอมซ่อของท่านจะมีครัวดั่งทองคำเช่นนี้”

“เอ่อ...” หันซูพูดอะไรไม่ออก ไม่นึกว่าต้องเจอสตรีพูดไม่หยุด พูดเองเออเองคนเดียวก็ได้

“นั่งสิ กินด้วยกัน” นางพยักหน้าให้หันซู แล้วหันไปมองทางฉู่ห่าวหราน “อยู่กับแค่นี้ ใต้เท้าไม่คิดเล็กคิดน้อยใช่ไหม”

“ไม่หรอก” ฉู่ห่าวหรานยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าอนุญาตให้หันซูนั่งกินข้าวพร้อมกัน

ฉู่ห่าวหรานชิมน้ำแกงปลา เขาเป็นคนไม่ชอบรสคาวในอาหาร ทำให้เลี่ยงกินอาการจำพวกเนื้อสัตว์ จนคนอื่นเข้าใจไปว่าเขากินเจ แต่เมื่อชิมอาหารที่นางทำแล้ว นับได้ว่านางไม่ได้กล่าวเกินจริง

“อร่อยก็บอกอร่อย ข้าไม่ถือหรอกนะ” นางยิ้มแล้วคีบชิ้นปลาวางในถ้วยข้าวของฉู่ห่าวหรานแล้วจึงทำเช่นเดียวกันกับหันซู

“อืม อร่อยจริงๆด้วย” หันซูหลุดปากชื่นชมออกมา เขามองนายท่านเป็นระยะๆ เมื่อผู้เป็นนายไม่ปฏิเสธ เขาก็กินข้าวคำโต

ฉู่ห่าวหรานลอบมองหญิงสาว แต่นางกลับสบตากับเขาไม่มีหลบสายตา นางกินข้าวคำโต ไม่มีท่าทีละเลียดกินที่ละคำ

“ข้าไม่ได้ใส่ยาพิษในอาหาร แต่ถ้าจะทำจริง ข้าใส่ยาปลุกกำหนัดดีกว่า”

“แค่กๆๆ เจ้า...เจ้า” หันซูถึงกำสำลัก เยว่ซินส่ายหน้าไปมาแล้วรีบรินน้ำส่งให้

“เจ้านี่ใช้ไม่ได้เลย ไม่สมกับเป็นองครักษ์ของท่านราชครูเลย”

“แม่นางเหอ” ฉู่ห่าวหรานเอ่ยขึ้น

“เรียกข้าว่าเยว่ซิน” นางฉีกยิ้ม “หรือจะเรียกน้องหญิง หรือฮูหยิน ข้าก็ไม่รังเกียจ”

“เจ้า!”

“กินข้าวๆ” นางคีบเนื้อปลาส่งให้หันหู “กินข้าวก่อน ข้ารอพบท่านราชครูตั้งครึ่งเดือนแล้ว รอกินข้าวเสร็จแล้วจะได้คุยธุระสำคัญ”

ถ้อยคำของนางทำให้ฉู่ห่าวหรายเงยหน้าขึ้น เขาสบตากับหญิงสาว ดวงตาใสกระจ่างจ้องมองกลับไม่มีหลบสายตา หรือแสดงท่าทีเขินอาย เขาเผลอขมวดคิ้วพร้อมกับได้ยินเสียงคำถามในหัว

‘นางเป็นใครกันแน่’.