"โอ้ย ปวดเอว คอยดูนะวันนี้จะปล่อยให้อดเสียให้เข็ด ดีไหมพวกเรา"นังแมวเดินกระย่องกระแย่งมาหาแนวร่วม

"สงสัยจะไม่ได้พี่แมว คนรอเสียบเพียบเลย"น้องหงชี้ให้ดู สาวๆ ในชุดทหารที่ส่งสายตาให้ไอ้เฒ่าบ้ากาม

"ถ้าห้ามไม่ได้ก็จัดให้เค้าเถอะ คนแก่บ้าอะไรอายุหกสิบกว่าแล้วยังถล่มพวกเราเสียยับ"น้องใหม่บ่น

"อย่าบ่นไปหนึ่งรุมสิบแปดป๋าก็เคยมาแล้ว" ไงล่าคุยทับเสียอีก ว่าแต่คืนนี้เปิดเด็กใหม่เลยดีไหมน้า กำลังคึกเลย

ดังนั้นเมื่อจอดรถพักเที่ยงผมเดินปรี่ไปหานายทหารเสนาธิการพันตรีเว่ย เธอทำความเคารพแล้วหลบตา

"เสี่ยวเว่ย คืนนี้มาหาด้วยนะ" คำสั้นๆ ท่องจำมาจากน้องหมี ตอนนี้ผมเว่าจีนได้หลายคำแล้ว

"ค่ะ นายพลหมี่"

"เรียกเหล่ากงสิ"เธอเงยหน้าเอียงอาย ตอนอายน่ารักดีแฮะ

"นายท่าน" แค่นี้ก็ยังดี

ราตรีผ่านไป ผมได้ลูกน้องสาวผู้ใช้กระสุนเพลิงเพิ่มมาหนึ่ง ขอบอกว่าหน้าอกแบนไปหน่อยแต่หอยอลังการอู้ฟู่มาก แถมสู้ศึกไม่ถอย นี่ขนาดเปิดซิงนะ นางยังพยักหน้าสู้ตลอด จัดไปสิบน้ำก็เช้าพอดี ส่วนเหรียญได้มาเกินสองร้อย นางแตกถี่ๆ ได้ เสี่ยวเว่ยนี่คุ้มจริงๆ ที่ปั๊มเหรียญของป๋า

"หนาวอ่ะป๋า" น้องออยบ่นตั้งแต่เข้าเขตหิมะตก

"มานี่ จะฉีดยาให้ จะได้หายหนาว"

"ยาป๋านี่ดีเนอะ รักษาได้ทุกโรค แถมยังแก้หนาวได้อีก"

"ไม่เชื่อลองไหมล่า"

"ยังมีแรงอีก เห็นว่าโต้รุ่งนี่ แซ่บไหมล่ะ ไม่เห็นเรียกตัวช่วย"

"สุภาพบุรุษเค้าไม่พูดเรื่องนี้กัน"

"คนนี้ชื่ออะไรคะคุณ"

"เสี่ยวเว่ย"

"เอาละ เตรียมพร้อมรับศึก" ผมสังหรณ์ใจแว๊บขึ้นมา

"อะไรศึกที่ไหน" น้องใหม่ยังเหรอหรามองไปทั่วๆ มีแต่หิมะขาวโพลน

"ทั้งหมดอาวุธพร้อม" เสี่ยวเหอนี่สิ ทหารจริง

สาวๆ ยกปืนขึ้นลำกระชากลูกเลื่อนปลดเซฟ ตามแต่ปืนใครเป็นยังไง

"คุณคะ คุณเห็นอะไร"น้องหงเล็งไปไกลๆ หันกลับมาถาม

"เห็นหมี นังแมว"

"ไม่มีหรอก หนูล้างดี รักหอยยิ่งชีพ กลัวผัวไม่หลง"

"จุ๊ๆ เงียบก่อน"

"นี่หลอกพวกเราเล่นใช่ไหม"ยังไม่ทันขาดคำ

โฮกกกก ว้าย ปั้งๆ เปรี้ยงๆ โอ้ย ทหารสาวชุลมุน มันเล่นกระโจนโผล่ขึ้นมาใกล้ตัว นี่มันดักซุ่มเป็นด้วย กะด้วยตาร่วมๆ ห้าสิบตัวเลย

มันหมีหรือตัวอะไร ขนขาวๆ ยาวรุงรัง สูงกว่าผมคืบหนึ่งเห็นจะได้ ดวงตาแดงก่ำเป็นสีเลือด นี่สินะ ที่บอกว่าหาตัวมันไม่เจอก็ขนมันขาวกลืนไปกับพื้นหิมะ ถ้าไม่ลืมตาหรือขยับตัวก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ใกล้ๆ เลย

"ถอยมารวมกัน อย่ายิงมั่ว" เสี่ยวเหอพุ่งเข้าไปยิงกระสุนเพลิงเผาไอ้ขนขาวไปตัว สาวๆ ผมแยกย้ายไปปะปน ช่วยยิงกระสุนลมทะลุ เลือดกระจายอีกหลายตัว มันเห็นเพื่อนตายจึงส่งเสียงแล้ววิ่งหนี

"หยุดยิง"เหล่าทหารยิงตามไปจนสุดระยะ เสี่ยวเหอสั่งงานต่อ"ตรวจสอบความเสียหาย"

"ฟาฟ่า ไปจัดการตามล้างบางมันให้หมด"

ฟาฟ่ากระโดดลงไปพร้อมลูกๆ อีกห้าร้อยตัวหลานอีกสามหมื่น วิ่งกรูกันออกไปมองไม่เห็นพื้นหิมะ

"เกทมันอยู่แถวนี้ นายท่านจะเข้าไปเลยไหมคะ"เสี่ยวเหอเดินมาถาม

"ไปลุยเลย"จัดการมันโทษฐานบุกเราก่อน

"ผู้พันหมิง รายงานผู้บาดเจ็บ สิบสามคนโดนเล็บข่วน หกคนโดนกัด ที่โดนกัดแย่หน่อยค่ะ"ผู้พันหมิงคือชื่อที่ทหารเรียกเสี่ยวเหอ

"หมอว่ายังไง"

"บาดแผลมีสีม่วงเหมือนโดนพิษค่ะ"

"นายท่านมีวิธีแก้พิษไหม" เสี่ยวเหอหันมาถาม

"มีสิ ตามเข้ามาเอายาแก้พิษ อ้อ แล้วไปตามเสธ.เว่ย มาด้วย"

พอเข้ามาในห้องผมยืนกางขารอ เสี่ยวเหอมองแบบงงๆ แล้วเอ่ยขึ้น

"นายท่านขอยาแก้พิษค่ะ"

"นี่ไงรีดเอา"

"นายท่านจริงจัง"

"จริงสิ"

"มันแก้ได้เหรอ"

"ถ้ามันแก้ไม่ได้ เจ้าก็ตัดมันทิ้งซะ"

ผู้พันสาวเชื่อฟังและเชื่อมั่น ด้วยความเด็ดเดี่ยวคุกเข่ารูดซิปกางเกงผมลง

"ถอดเลย ตั้งหกคนต้องหลายน้ำหน่อย"

นางทำตามอย่างเชื่อฟัง ตั้งหน้าตั้งตาดูดท่อนลำแข็งเป๊ก จ๊วบๆๆ มือขาวแข็งแรงชักรัวๆ ยิ่งทำยิ่งคล่องเล่นเอาผมตัวงอ

"ขอประทานโทษ อุ๊ย" เสธ.สาวเปิดประตูเข้ามาเจอ ผู้พันของตนกำลังดูดท่อนเอ็นอย่างเอาเป็นเอาตาย

"เสี่ยวเว่ยเข้ามาช่วยกันรีดน้ำ"ผมกวักมือเรียกเด็กในสังกัดคนใหม่เอี่ยม

"รีดน้ำไปทำอะไรคะ"

"ยาแก้พิษ"

"คุณล่ามอย่ามัวแปล ถอดผ้ามาช่วยกัน"

น้องหมีทำตาโต แต่ก็ค่อยถอดเสื้อผ้าอย่างเชื่อฟัง ร่างขาวของเธอยั่วยวนไฟสวาทให้ลุกโชน ดึงน้องหมีเข้ามาจูบ กดหัวเสี่ยวเว่ยให้ดูดนม เสี่ยวเหอ ก็กำลังดูดดุ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

สักพักเสี่ยวเหอเปลี่ยนมาใช้นมหนีบ โอ้ยๆ ฟิน มากๆ นึกถึงตอนน้องฝนทำให้ครั้งแรก ปากดูดหัวนมบีบท่อน เห็นสวรรค์อยู่รำไรเลย

"จะแตกแล้วนะ" ปรี๊ดๆๆ เสี่ยวเหอรับไปเต็มปาก

"อือ อื้อ" คงหาที่คายมั้ง ผมถอดฝากระติกน้ำส่งให้ เธอคายน้ำออกมาแล้วมองผม

พอดีกับเสียงเคาะประตูรถดังขึ้น

"ผู้พันหมิง สีม่วงมันลามไปครึ่งตัว หมอเอาไม่อยู่แล้ว โปรดสั่งการด้วย"

"เอาในฝาไปส่งใช้ก่อน ใช้ทาแผลให้ทั่ว เดี๋ยวค่อยมาเอาที่เหลือไปกิน"

"ค่ะ นายท่าน"เสี่ยวเหอเดินหัวยุ่งปากมันแผล่บไปส่งฝากระติกน้ำที่หน้าประตูพร้อมสั่งโช้งเช้ง

"เสี่ยวเว่ยหันหลังมา" พอเธอโด่งก้นผมก็เสียบทันที ฝึบ ตั้บๆ

ผมพัวพันกับสามสาวจนกลั่นยาครบสามโดสก็แต่งตัวออกมาเอายาไปป้อนผู้บาดเจ็บ

"ยาดีจังเลย แค่เอามาทาพิษก็หยุดกระจาย พอป้อนให้กินก็หายยังกับปลิดทิ้ง ไม่ทราบผู้พันพอจะมีสูตรไหม"

"เป็นสูตรของท่านนายพล หมอต้องไปขอกับท่านเอง" พูดแล้วก็ส่งยิ้มมาทางผม น้องหมีรีบแปลให้ฟัง

ไอ่หยา ไม่ไหวม้าง คุงหมออีสี่สิบกว่าเลี้ยว ม่ายน่อ อั๊วะ เจี๊ยะ บ้อ โละ เดี๋ยวเหอะผู้พันแอบหัวเราะคิกคัก จะโดนมิใช่น้อย

"ถ้าคุณหมออยากได้ ต้องให้เสี่ยวเหอมาขอกับผมเป็นครั้งๆ ไปครับ ยามันเก็บไม่ได้และวิธีการผลิตค่อนข้างยุ่งยาก"แถๆๆ

"หมอคะ แผลมัน มีสีม่วงเพิ่มขึ้นอีกแล้วค่ะ"

'อะไรนะ ใช้กินใช้ทาไม่ได้ผลเหรอ ทำไมแบบนั้นล่ะพี่แหวน'

น้ำราคะมีผลกับผู้ที่มีสัมพันธ์ด้วยเท่านั้น ตัวหนังสือสีฟ้าลอยขึ้นมากลางอากาศ

ไอ้เราก็ไม่อยากเพิ่มจำนวนคนเสียด้วยสิ จำใจจะต้องเยสินะ เยเฉยๆ ไม่ต้องรับก็ได้นี่ ยังไงกองพันนี้ท่สนผู้นำก็ยกให้เราแล้ว

"เสี่ยวเหอ พาคนบาดเจ็บเข้าห้องมาทีละคน"

เสี่ยวเหอหันไปสั่งลูกน้องต่อด้วยใบหน้างงๆ พอเข้ามาเรียบร้อย ผมสั่งให้ช่วยกันถอดเสื้อผ้า เสี่ยวเหอเสี่ยวเว่ยน้องหมีตะลึง

"จะทำอะไรคะ"

"ผมนึกว่าแค่ใช้ทาใช้กินก็หาย ไม่นึกว่าจะต้องเยด้วย"

นั่นละ ผมได้เด็กในสังกัดเพิ่มหกคนโดยไม่ตั้งใจหน้าตาอาจจะไม่โดดเด่นแต่ความขาวต้องยอมเค้านี่ขนาดฝึกหนักตากแดด ก็ยังขาวโพลนทุกราย เอ่อลืมบอกมีซิงมาสอง เครื่องเคราโอเคเหมือนใหม่ ก็อายุยังน้อยกันทุกคนนี่

แต่ผมยังไม่ให้ของนะ รอดูไปก่อน เสียดายแต้มเหรียญเพิ่งสะสมได้เป็นกอบเป็นกำ

"หน้าบานเลยสิ ได้เมียใหม่ทีเดียวหกคน"นังแมวแล่นมาโวย

"ป๋าไม่ได้อยาก นี่ทำไปเพื่อช่วยชีวิตเพื่อนมนุษย์นะ"

"เค้ามีแต่เพลงเพื่อชีวิต นี่ผัวกูเยเพื่อชีวิต ปวดตับ"

"ปวดตับมานี่ เดี๋ยวจะทำให้ปวดตูดแทน"

ยังไม่ทันจะได้นวดตูดนังแมว ฟาฟ่าก็โผล่มาพอดี

"นายท่าน ฟาฟ่าไล่ตาม ไปจนสุดภูเขา ฆ่าตัวขนขาวไปมากมาย แต่ลูกๆ ไปหยุดที่ตีนเขาไม่ไปต่อ ลูกกลัวได้กลิ่นอายอะไรที่น่ากลัว"

แมงป่องเป็นหมื่นจะกลัวอะไรวะ แต่ถ้ามันกลัวนี่แปลว่ากูต้องกลัวด้วยใช่ไหม อยากรู้จุงไปดูเสียหน่อย

"ฟาฟ่าพาไปดูหน่อย เสี่ยวเหอมากับผม สาวๆ ใครจะไปบ้าง"

"หงขี้เกียจเดิน"

"พวกหนูด้วย มันหนาว"

"แต่หนูไป" นังแมวมันคึกเว้ยวันนี้

"นายท่านเอาทหารไปไหม"

"เอาเสี่ยวเว่ยกับกองร้อยที่หนึ่ง"

ตามทางเดินนอกจากรอยตีนก็มีรอยเลือดแดงแจ๋นี่ละ มันแดงเป็นหย่อมๆ กระจายทั่วไป

"ตรงไหนที่ลูกหยุดกลัว"

"เนินข้างหน้านายท่าน"

พอเดินพ้นเนินก็ป๊ะกันพอดีกับไอ้สิ่งที่ลูกๆ ฟาฟ่ากลัว ซึ่งก็น่าจะกลัวหรอกนะ ฟาฟ่าจ๋า มึงพามาเจอตัวอะไรเนี่ย

มนุษย์หิมะยักษ์

ร่างสูงเกินสี่สิบเมตร ยืนหันหลังให้พวกเรา เปรียบเทียบขนาดแล้วมันยังกับช้าง พวกเราเป็นแค่มดปลวก อย่าเลยแดกพวกกูหมดนี่กูไม่อิ่มหรอกนะ

แผ่นดินไหวเบาๆ ยอดเขาที่เห็นลิบๆ มีหิมะถล่ม

"อย่าแตกตื่น ค่อยๆ กระจายตัวช้าๆ ไป"ผมออกคำสั่ง

ทหารทั้งกองร้อยแตกฮือหลบตามพุ่มไม้แนวต้นสน

"ฟาฟ่าใช่ตัวนี้หรือเปล่า ที่ลูกๆ กลัวน่ะ"

"ป๋าจะถามทำไม ตัวขนาดนี้ใครก็กลัวทั้งนั้น กูไม่น่าซ่าเลย แรดวันแรกก็เจอดีเสียแล้ว"นังแมวบ่น

"นายท่าน ฟาฟ่าเพิ่งเห็น"

"เสี่ยวเหอ ว.บอกให้หนีเข้าไปหลบในป่า ห้ามหนีกลับที่พักเรานะ"ถ้าจะตายก็ตายแค่นี้

มันยังไม่ขยับก็ดี เราจะได้หนีไปแบบไม่เสียเลือดเนื้อ พวกเราค่อยๆ ถอยห่างออกเรื่อยๆ แบบไม่มีเสียงดัง ผมแทบจะกลั้นหายใจเลย ถ้าแม่งหันมาไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ เข้าป่าผ่านเนินเขาลุยหิมะกลับไปถึงขบวนรถได้รีบสั่งให้เดินทางต่อ

"แทบตายแน่ะ ไม่เคยเกร็งมากแบบนี้เลย"

"โอ้ย จะบ้าตายตัวอะไรใหญ่แบบนั้น"

"นายท่าน ไม่มีวิธีจัดการมันหรือ"

"ไม่ไหวมั้งเสี่ยวเหอ ตัวมันใหญ่เกินไป ต้องค่อยๆ หาวิธี"ผมเคยเจอยักษ์มาก็จริงแต่นั่นมันยักษ์ไม่จริง (ตอนที่60) เทียบกับไอ้ตัวนี้ไม่ได้เลย

"ข้าน้อยจะรายงานเบื้องบนยังไงดี"

"รายงานตามจริงไปเลย ผมไม่ได้เทพขนาดนั้น แต่บอกอย่างเพิ่งทำอะไรมันนะ ขอหาวิธีก่อน"

มันยืนนิ่งแบบนั้น เหมือนจ้องอะไรบางอย่าง พวกเรามาเป็นร้อย ถอยยังไงมันต้องรู้ตัวอยู่แล้วหรือว่าที่ยอดเขามีอะไร ที่แผ่นดินไหวเกี่ยวกันไหม