รุ่งเช้าล้างหน้าล้างตาโดยไม่ล้างหน้าไก่ นังช้อยมองหน้าเลย มึงอดอยากนักหรือไง เดี๋ยวสักวันจะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย ตั้งแต่มานี่กูยังไม่ได้สุดๆสักทีแต่งตัวเสร็จกินข้าวเช้า เมียสาวหน้าซีดส่งถุงอัฐให้ ทำท่าเอียงอายผมเข้าไปหอมแก้มอุ่นต่อหน้าแม่ยาย แล้วลงเรือนมา นังอ่อนจูงอีดื้อมารอแล้ว

"ขอบใจอ่อนมากนะ"ผมลูบหัวมัน อะแฮ่ม นังช้อยมันกระแอมยืนขมึงตาอยู่ มึงเป็นเมียกูเหรอ ผมชี้หน้ามัน มันถึงได้หลบไป

ผมขึ้นขี่อีดื้อ นังอ่อนส่งห่อผ้าสีดำให้ มันยกส่งให้ด้วยสองมือแทบไม่ไหว ผมไม่อยากพกดาบ เลยเอาแบกเอาเหล็กตันไปด้วย อีดื้อหนัก ดิ้นนิดหน่อย หนอยทีกูซ้อนนังอ่อนแถมโยกบนหลังมึงไม่มีบ่น มึงนี่ดื้อสมชื่อ ผมขี่อีดื้อผ่านตลาด ผ่านร้านรวงหลายที่ ไม่รู้จักเลย วันหลังต้องมาเที่ยวเล่นซะบ้าง แต่พ่อรุ่งบอกตรงไปจนสุดทางเท่านั้นจะเจอกองทะลวงฟัน

ขี่มาจนสุดเจอรั้วไม้เก่าๆมีทหารยามยืนอยู่สองคน

"หยุดก่อน พ่อมาหาใครฤา"

"ข้าขุนชัยชาญศึก มาพบหลวงโรมรันสะท้านฟ้าเพื่อปรึกษาข้อราชการ"ผมส่งป้ายให้ดู พวกมันยกมือไหว้ แล้วปล่อยให้เข้าไป ขี่ตรงมาถึงเรือน มีลานฝึกกว้างๆข้างหน้า ไพร่พลยืนสลอน

"ท่านขุนชัยมาแล้วฤา"หลวงโรมทักทาย

"คุณหลวงถามแปลกๆ ไม่มาท่านจะเห็นหรือ"ผมกวนตีนใส่

ไอ้พวกลิ่วล้อทำท่าขยับ ผมลงจากม้าจูงไปผูกไว้เรียบร้อย

"ฉันไหว้จ้ะคุณหลวง"ผมยกมือไหว้พร้อมดุ้นเหล็กในมือ

"นั่น พ่อเอาอะไรมาด้วยเล่า"

"ของที่ข้าว่าจะเอามาให้ลองฝึกกันขอรับ"

"ขอข้าดู หืม"คุณหลวงเกร็งข้อมือรับแล้วส่งคืนให้

"คุณหลวง ข้าไม่ต้องการฝึกแบบพวกบ้านนอกขอรับ"

อ้าวได้เสีย กูอยู่ของกูดีๆมีพาดพิง

"ท่านคือ"

"ข้าหมื่นกล้ารณรงค์ บุตรชาย คุณพระพิพิทเทพสุนทร"อ้อมึงคือไอ้ตัวกระจอกที่ต้องอาศัยชื่อพ่อหาแดรกอีกตัว

"ท่านหมื่นสงสัยในตัวข้าฤา"

"ใช่ เจ้าเป็นใครไม่รู้ อยู่ดีๆมาเป็นขุน จะมาอยู่เหนือพวกเรา ที่ฝึกดาบมาทั้งปีได้เยี่ยงไร"

"เอาล่ะข้าเป็นใครไม่รู้ เพียงแต่ท่านรับนี่ไว้แล้วรำดาบได้สิบไม่สิเอาแค่ห้าท่าพอ ข้าจะไป"

ผมโยนดุ้นดำไปที่หน้าไอ้หมื่น ตุ้บ มันมองหน้าเพื่อนๆ แล้วก้มหน้าลงหยิบ ไม่ขึ้น เห้ย ใช้สองมือแทบยืนตรงไม่ได้ อย่าว่ารำดาบเลยแค่ขยับสงสัยจะล้ม

"ฮึ้ย หนักขนาดนี้ ใครจะทำได้ "มันปล่อยทิ้ง ตุ้บ

"มีคนอยากลองไหม"หลายคนเข้ามาลองพอต้องมือเดียวไม่ขึ้นพอใช้สองมือยกก็วางกันหมด

"ใครจะไปทำได้ ถ้าใครทำได้ข้าจะกราบมัน"มึงมันโง่หรือโง่วะ กูถือมาเห็นๆ

"ทุกคนได้ยินท่านหมื่นลูกชายพระพิพิทพูดแล้วใช่ไหม"มีเสียงอุบอิบตอบมาเบาๆ

ผมเดินไปหยิบดุ้นขึ้นมาด้วยมือเดียว รำดาบต่อเนื่องกันสิบท่า

ปัดปกป้อง จ้องจ้วงจิ้ม ทิ่มพสุธา ผ่าพิภพ สยบสิงขร ถอนพระสุเมรุ เข็นลงสมุทร หยุดนารายณ์ ถวายพระเพลิง เถลิงบัลลังก์(อย่าไปหาสาระครับมั่วล้วนๆ ไม่ใช่แค่ตรงนี้ ทั้งหมดที่หลงอ่านมาก็ไม่มีสาระครับ)

ผมจบท่ารำดาบงดงามชดช้อยต่อเนื่องแบบสบายๆ

"ใครจะกราบข้าเชิญ"ไอ้หมื่นบ้ามันอึกอักเดินมาใกล้ แล้วหันหลังกลับ ผมหัวเราะ"นี่ฤาลูกชายคุณพระพิพิทเทพสุนทร อย่าไปอวดอ้างกับใครเขาอีกนา มันจะอายไปถึงพ่อ "

ผมยั่วมันเต็มที ฟันสิวะฟันมาโลด มันหยุดแล้วชักดาบฟาดลงมาที่ผม กูรออยู่แล้ว ตวัดดุ้นเหล็กสวนเข้าเต็มๆ เคร้ง ดาบมันหักด้ามดาบหลุดจากมือปลิวหายไป มันลงไปดิ้นนอนกุมมืออยู่ กูแรงคนคูณสิบนะมึง นี่ถ้าไม่กลัวเมียๆตายคาครวยกูกินอีกสิบแล้ว แต้มกูเยอะท่วมบ้าน

"คุณหลวง กองทะลวงฟันเรามีกฎ เรื่องผู้น้อยไม่เชื่อฟัง ผู้น้อยหมิ่นผู้บังคับบัญชา ผู้น้อยทำร้ายผู้บังคับบัญชา ไหมขอรับ"

"สองเรื่องแรกโบยยี่สิบ เรื่องหลังขับออกจากกอง"

"ข้าจะไม่สั่งโบยเจ้าแล้วกัน เห็นแก่หน้าพ่อเจ้า แต่ข้อสุดท้ายต้องทำ"

"เจ้า ท่านทำไม่ได้ ข้าลูกชายพระพิพิทเชียวนะ"

"หรืออยากให้ข้าโบยด้วย แรงข้ามีอีกโขนะ"ผมเหวี่ยงดุ้นเหล็กดัง วืดๆตรงหน้ามัน

นั่นแหละมันถึงลนลานวิ่งหนีไป

"พวกเจ้ามีใครใคร่ลองของอีกหรือไม่"

บนฟ้ามีนกหรือไร พวกมึงถึงแหงนดูท้องฟ้ากันยกใหญ่

"เอาล่ะเลิกแถว จัดแถวหน้ากระดานเรียงสี่วิ่งรอบค่ายห้ารอบปฏิบัติ"คนเกือบห้ารอย วิ่งตุปัดตุเป๋ไม่เป็นระเบียบ แต่อย่างน้อยมันก็เชื่อฟังละนะ

"คุณหลวงขออภัยที่ทำเกินหน้าไปขอรับ"

"ทำไปแล้วก็ดีอยู่ดอกแต่ต้องระวังพระพิพิท "

"กระผมทำย่อมไม่กลัว กลัวย่อมไม่ทำขอรับ"

"พ่อชัยการวิ่งมันดีเยี่ยงไร"ไม่รู้ครับ เห็นทหารบ้านผมเขาวิ่งกัน แถมร้องเพลงด้วย ตอบไปก็โดนตีนสิ

"เอ่อ คุณหลวง มัน คือ ได้ระเบียบวินัย ได้เรี่ยวแรง การหายใจจะดีขึ้นขอรับ"แถๆๆกันสดๆเลย

"อย่างกระผม ฟันดาบไม่เป็น อาศัยแต่แรงเยอะเท่านั้นขอรับ"

"ฟันดาบไม่เป็นแต่รำเพลงดาบราชสกุลศรีมโหสถได้คล่องปานนั้น"

"เพลงดาบนั่นกระผมเพิ่งฝึกได้สองสามวันขอรับออกหลวงยิ่งยศมอบให้มา"

"อืม เป็นเช่นนั้นเองหรือ เอาๆ แล้วค่ายเราต้องทำอะไรเพิ่มไหมพ่อ"

"กระผมว่าจักฝึกแรงกายแรงข้อแรงแขนแรงขาให้อยู่ตัว เพลาลงดาบจักได้มีน้ำหนักมากขอรับ"

"พ่อชัย พ่อเขียนบอกเป็นตำรามิได้ฤา พ่อจักได้อยู่เรือนไม่ต้องมาค่ายทุกวัน "

"กระผมจะมาฝึกด้วยขอรับ เรี่ยวแรงดีจักมีโอกาส รอดจากศึกมากขึ้นขอรับ"

"งั้นข้าควรฝึกด้วยสินะ"

"ถ้าคุณหลวงอยากรอดต้องฝึกขอรับ"

พอหลังเที่ยงทหารแยกย้ายกันฝึกฟันดาบ

มีทนายหน้าหอของคุณพระพิพิทเชิญไปพบ หลวงโรมขอตามไปด้วย เราขี่ม้าตามท่านทนายไป พอมาถึงเรือนใหญ่ เราลงไปเข้าพบพระพิพิท ซึ่งนั่งรอหน้าบูดบึ้งอยู่พร้อมกับ ไอ้หมื่นหน้าหอย อย่าผวนนะ มันนั่งหน้าซีดอยู่

"กระผมไหว้ขอรับ"เราสองคนยกมือไหว้

"นั่งก่อนสิ คุณหลวงก็มาด้วฤา"

"กระผมใคร่จะชี้แจง"คุณหลวงกำลังจะพูด

"ฉันไม่ฟัง ฉันอยากจะฟังจากปากขุนชัย ว่าอวดดีเยี่ยงไร จึ่งไล่คนไม่กระทำผิดออก"นั่นไงกูว่าแล้ว

"ถ้าการไม่เชื่อฟังผู้บังคับบัญชา การลบหลู่ดูหมิ่นขุนนางยศใหญ่กว่า การทำร้ายขุนนางยศใหญ่กว่า แลการหมิ่นพระบรมเดชานุภาพไม่ผิด กระผมคงไม่มีอะไรต้องพูดขอรับ"

"เอ๊ะ นี่มันอะไรกัน คุณหลวง ไอ้กล้ามึงกล้าโกหกกูเทียวรึ"

"ป่าวขอรับคุณพ่อ ข้าหมิ่นพระบรมเดชานุภาพตรงไหน"

"เจ้าเป็นใครไม่รู้ อยู่ดีๆมาเป็นขุน จะมาอยู่เหนือพวกเรา ที่ฝึกดาบมาทั้งปีได้เยี่ยงไร นี่พ่อพูดมิใช่ฤา"ผมก้อปปี้มาทั้งยวงเลย มึงจะปฏิเสธก็เอาสิ

"ก็ใช่ ข้าพูดเอง "

เพี้ยะ คุณพระตบหน้าลูกชายเต็มแรงเลือดกลบปาก

"คุณพ่อลูกทำผิดอะไร"

"ใครจะแต่งตั้งขุนได้ เจ้ารู้ฤาไม่"

"ก็พ่ออยู่หัวขุนหลวงราชวัตรขอรับ"

"ยศขุนพ่ออยู่หัวทรงแต่งตั้งขึ้นย่อมมีความดีความชอบไม่ใช่อยู่ดีๆ เจ้าจักหัวขาดเสียแล้ว"

"ลูกไม่รู้ขอรับ"

"ฉันหวังว่าเรื่องนี้คงไม่ไปถึงพระกรรณพ่ออยู่หัวดอกนะท่านทั้งสอง"

"อันนี้กระผมรับรองไม่ได้ขอรับ พ่อกล้าพูดกลางวงทหารเกือบห้าร้อยคนขอรับ"คุณหลวงจัดเข้าอีกดอก

"เรื่องนั้นฉันจัดการเอง ขอแค่พ่อมิพูด ส่วนเรื่องขับออกถือว่าฉันขอ ฉันจะย้ายมันไปเป็นทหารวังแทนก็แล้วกัน"เรามองหน้ากัน

"ได้ขอรับคุณพระ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กระผมขอลา"

เราไหว้เจ้าของบ้านแล้วออกมา ขี่ม้าเดินมาช้าๆทนายหน้าหอวิ่งปุเลงๆ ส่งถุงอัฐให้อย่างนอบน้อมคนละถุง เห็นขนาดถุงยังนึกว่ามึงงกเนอะ

"พ่อชัยรับไว้ทั้งสองแล้วกัน เห็นว่าต้องจ่ายอัฐค่าชำเราให้สองหมื่นนี่"

"กระผมยังมีอัฐที่พ่ออยู่หัวพระราชทานอีกหีบขอรับคุณหลวง"

"ถุงนี้มากกว่าในหีบอีกนะ"ถุงเล็กยังจะมามากกว่าอัฐในหีบได้ยังไง พอแหวกถุงดู ทองทั้งนั้น

"กระผมยิ่งรับไม่ได้ขอรับ มันมากเกิน"

"รับไว้เถิด ที่ข้ามาไม่ได้อยากได้อัฐ ข้าเป็นห่วงพ่อไม่นึกว่าพ่อพูดแค่ทีเดียว คุณพระต้องยอมลงให้"

"เยี่ยงนั้น กระผมมิเกรงใจแล้วนะขอรับ"

"ไปกลับบ้าน วิ่งห้ารอบเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวเหมือนกัน"

"อีกเดี๋ยวอยู่ตัวจะเพิ่มเป็นสิบขอรับ"

คุณหลวงชักม้าควบหนีเลย ฮ่าๆ

สบทบทุนซื้อแอลกอฮอล้างลำไส้ได้ที่นี่

พิมพ์คำอธิบายที่นี่