ผมหล่นลงมาด้วยความเร็วสูง เสียงลมหวีดหวิวข้างหูลมแรงปะทะหน้าแทบลืมตาไม่ขึ้น หลับตาทำใจว่าต้องตายแน่ๆ

ขณะที่กำลังปลงอนิจจังอยู่นั้น ผัวะ ร่างผมถูกกระแทกหมุนคว้างกลางอากาศ พอลืมตาดู ไอ้ครุฑยักษ์ตัวพ่อที่ผมยิงกระสุนลมจนตายคาที่ มันร่วงลงมาชนโดน ผมคว้าปีกมันเอาไว้ได้ โอกาสรอดมีแล้ว ผมร่วงหล่นลงน่าจะกลางทะเล อย่างน้อยร่างคงไม่แหลกแหลว สองมือจับตัวครุฑไว้แน่น พยายามคิดว่าจะทำอย่างไรดีไม่ให้กระแทกพื้นน้ำแรงๆ

ก่อนจะถึงพื้นน้ำประมาณร้อยกว่าเมตร ผมใช้ร่างครุฑเป็นฐานถีบส่งตัวเองออกไป มันน่าจะลดความเร็วลงได้ จริงด้วยความเร็วลดลงแต่ผมหมุนตัวไม่ทัน ว่าจะเอาขาลงให้ปลอดภัยกลับเป็นเอาหน้าคว่ำลง

ตู้ม ผมตกลงน้ำด้วยความแรงที่น้อยลงมาก ไอ้ครุฑยักษ์ที่ตกมาพร้อมกันร่างเละเลือดกระจายเต็มพื้นน้ำ เกราะลมที่เปิดไว้พอช่วยได้อยู่หรอก แต่ความรู้สึกตอนนี้คือ สงสัยว่าซี่โครงจะหักหลายซี่ ผมหายใจไม่ออก พอสูดอากาศมันก็เจ็บปวดแปล๊บไปหมด แขนน่าจะหักอีกด้วย รอดตายจากบนฟ้ามาได้แต่ต้องจมน้ำตาย ทำไมชีวิตมันเศร้าแบบนี้

ระหว่างผมกำลงจมลงในน้ำ ซวยซ๊ำซวยซ้อนอะไรกันวะนี่ มีตัวอะไรสี่ห้าตัวว่ายน้ำเข้ามารุม จะมาแดกกูเหรอไม่ง่ายหรอก ผมจะว่ายน้ำหนีลืมไปว่าแขนหัก ไอ้ตัวที่ว่ายน้ำเข้ามามันมีเกล็ดแวววาวรูปร่างหน้าตาก็คนนี่แหละ ตัวหนึ่งมันประกบปากเป่าลมเข้ามาส่วนอีกสามสี่ตัวก็ว่ายน้ำลากผมไป สงสัยมันจะเก็บไปกินในรังมันแน่ๆ ไม่ไหวแล้วปวดไปทั้งตัวสติเลือนลางจนวูบดับไป

..

"ท่านเทพฟื้นแล้ว" เสียงแม่หมอนี่หว่า ผมไม่ได้ถูกกินใช่ไหม หรือว่าพวกนั้นคือพวกเงือก "ท่านเทพจะให้ข้าน้อยป้อนยาไหมเจ้าคะ" ผมส่ายหน้าก่อนจะแลกยาไร้โรคมาขวดกินเข้าไป หายดีแล้วสะดวกเรียบร้อยโรงเรียนชัย

"ข้าสลบไปนานไหม"

"กึ่งวันเจ้าค่ะ"

ผมมองที่ช่วงล่างที่หน้าขามันเปียกเหนอะหนะ นี่กูโดนข่มขืนอีกแล้วใช่ไหม

"เอ่อ พวกนางกลัวท่านฟื้นแล้วไม่ยอมทำลูกให้เลย.. เลย.."

"เออๆ แล้วก็แล้วไป ขอบใจที่ช่วยชีวิตข้า พวกนางใช่ไหมที่ว่ายน้ำพาข้ามา"

"ใช่เจ้าค่ะ นั่นคือร่างจริง ส่วนร่างแปลงหายใจบนบกไม่ได้ต้องทาเมือกลื่นไว้ตลอดเวลา "

"มันยากทำไมไม่อยู่ในน้ำเล่า"

"ในน้ำมี ผีเสื้อสมุทรคอยจับกิน พวกนางจึงขึ้นมาหลบๆ ซ่อนๆ อยู่บนบกเจ้าค่ะ" ผีเสื้อสมุทรคงไม่ใช่น้องปารณาหรอกนะ

"น่าสงสารจัง หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ "

"ใช่เจ้าค่ะ ตอนข้าน้อยมาใหม่ๆ พวกนางมีห้าร้อยกว่าตัว"สิบปีผ่านไปเหลือแค่ร้อยเดียว

"เออๆ ไม่ต้องทำหน้าน่าสงสารปานนั้น ข้าจะยอมอุทิศกายให้อีกสักวัน รับรองท้องทุกตัว"

"#%#£¥$@@!£$ "แม่หมอหันไปส่งเสียงบอก

"@$#€¥#@%%$" พวกเงือกดีใจกันใหญ่

"แล้วไอ้ครุฑตัวนั้นเล่า"

"พวกนางจับกินแล้วเจ้าค่ะ"

"เออดีแก้แค้นเรียบร้อย"

ผมหันไปมองที่หน้าถ้ำ พวกเผ่าเงือกเข้าแถวรอกันแล้ว พวกมึงไม่ได้อยากท้องหรอก พวกมึงหิวกันใช่ไหม

"ไปก่อนวันนี้ขอพัก พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"

"%#€£@$%%@!!¥£&" แม่หมอส่งภาษาบอกเผ่าเงือกถึงได้แยกย้ายกันไป

ช่วงนี้ซวยซ๊ำซวยซ้อนจังวะ บาดเจ็บปางตายหลายรอบ กลับไปต้องทำบุญสักร้อยวัด ปล่อยหอยสักล้านตัว

"ท่านเทพหิวหรือไม่เจ้าคะ"

"หิวสิมีอะไรกิน"

นางหยิบปลาย่างธรรมดามาให้ มันเหม็นคาวจนกินไม่ลง

"ขออาบน้ำก่อนแล้วกัน" ผมไปอาบน้ำล้างตัวจนเรียบร้อย

เดินมานั่งที่กระโจมเอาข้าวเหนียวเนื้อทอดมาแบ่งแม่หมอกินตบท้ายด้วยเบียร์จนอิ่มแปล้ นึกขึ้นมาได้ในแหวนข้าวสารธัญญาหารมากมายขนซื้อเอาไว้เอาออกมาวางให้พวกเธอหลายกระสอบ

รูดีเห็นกินข้าวไปน้ำตาไหลไป บอกว่าไม่ได้กินมาสิบปีแล้ว

"ถ้าข้ากลับไปที่แผ่นดินได้เจ้าจะไปกับข้าไหม"

"ไปเจ้าค่ะ"

"ข้ามีเมียมากมายหลายคนนะ"

"ขอให้ข้าน้อยได้ปรนนิบัติท่านเทพบ้างก็พอเจ้าค่ะ"

"คืนนี้พร้อมหรือไม่"

"พร้อมเจ้าค่ะ" ผมเปิดเบียร์ขวดใหม่ส่งให้เธอ

"นี่คือน้ำอมฤตใช่ไหมเจ้าคะ รสดี หอมหวานนะเจ้าคะ" อมฤต อ่านว่า อะ มะ รึด แปลว่าน้ำทิพย์

"รสดีกว่าน้ำทิพย์จากส่วนนั้นของข้าหรือไม่"

"เอ่อ ส่วนนั้นดีกว่าเจ้าค่ะ"นั่นแน่อยู่เป็นเสียด้วย

"หากเจ้าชอบก็มากินมันสิ" ผมเอนกายลงนอนรอให้เธอปรนนิบัติ

และแล้วผมก็ได้รู้ว่าน้องรูดีนั้นรูดีสมชื่อ ภายในร่องรักเธอทั้งดูดทั้งตอด ผมเสียให้กับเธอไปหลายน้ำจึงมายืนยันกับทุกท่านได้

"ท่านเทพ จะไปไหนเจ้าคะ อู๊ยย "เธอลุกขึ้นด้วยเสียงโอดโอย ก็โดนไปขนาดนั้นคงจะเสียศูนย์กันเลยทีเดียว

"เรียกพี่สิ"ฟังท่านเทพเจ้าขามาทั้งคืนแล้วเริ่มรู้สึกแปลกๆ

"ข้าน้อยมิอาจเอื้อม"ไม่เอื้อมก็ไม่เอื้อม

"พี่จะเดินเล่นรอบๆ หาทางกลับบ้าน"

"ท่านเทพรอข้าน้อยด้วย อย่าทิ้งข้าน้อย"เธอลุกขึ้นหน้าซีดกลัวผมทิ้ง

"ไม่ได้ทิ้ง ไปมองหาลู่ทางเฉยๆ เจ้ารูดีปานนี้ ข้าจะทิ้งรูดีๆ ไปได้ยังไง"

"ท่านเทพพูดอันใดข้าไม่เข้าใจ"

"เอาเป็นว่าข้าไม่ทิ้งเจ้าแล้วกัน นอนเสีย"

ผมเดินออกมานอกถ้ำ พวกเงือกเมียงมองอยู่ห่างๆ เดินตรงไปที่ชายหาด คิดหาทางจะกลับบ้านคงต้องอวดอิทธิฤทธิ์สักหน่อยแล้ว

เอามีดออกมาพนมมือไหว้ระลึกถึงเจ้าป่าเจ้าเขาสิ่งศักดิ์สิทธิ์แถวนี้แล้วดีดที่คมมีด เเก๊ง

เจ้าป่าเจ้าเขานุ่งขาวห่มขาวเดินออกมาจากต้นไม้ใหญ่

"ท่านผู้มีบุญเรียกเรามาต้องการอันใดรึ"

"ข้าน้อยขอความเมตตาท่านปู่ช่วยชี้ทาง ข้าน้อยอยากกลับไปแผ่นดินใหญ่"

"ท่านผูกสัมพันธ์กับผู้ใดไว้ก็เรียกให้นางมาช่วยเถิด ข้าบอกได้เพียงเท่านี้"ว่าแล้วแกก็หันกลับเดินเข้าต้นไม้ไป

แหมลุงบอกชัดๆ หน่อยไม่ได้เหรอวะ เมียกูเป็นฝูง จะเรียกใครมาช่วยดี

คงไม่มีใครมีเรือหรือเครื่องบินมารับ งั้นก็ต้องพวกมีฤทธิ์ น้องรัญญาเจ้าแม่ตะเคียนเหรอ ลองดูจุดธูปสิบห้าดอกปักบนทรายนึกถึงนาง เรือนร่างสมส่วนอกอึ๋มเอวคอดโหนกนูน รอจนธูปหมดก็ไม่มีวี่แวว สงสัยแถวนี้ไม่มีสัญญาณหรือไม่ก็นอกเขตให้บริการ ใครอีกน้อ น้องณีนังงูน้อย ไม่เคยขอเบอร์ไว้ด้วยสินะไม่รู้จะเรียกยังไง ต่อไปก็น้องปารณานังยักษี ต้นเหตุหายนะทั้งปวง จะเรียกนางยังไงวะ

ผมเดินลงทะเลจนจมลงแค่เอว เอามือฟาดน้ำ

"ผู้ใดครอบครองดูแลทะเลแถบนี้ ออกมาเจรจากันหน่อย"