“ฮัลโหลกระป๋องวันนี้แกไม่ต้องมารับฉันไปทำงานนะ… ฉันจะ…”

“เอ๊ย!! นังทิเนี่ยแกถอดใจเลยหรือวะแค่เป็นเลขาท่านประธานใหญ่เนี่ย อะไรหว่าทำไมใจปลาชิวจังวะยังไม่ได้เริ่มงานเลยก็ไม่ไปทำงานแล้ว ฉันผิดหวังกับแกจริง ๆ ว่ะกะทิอุตส่าห์ได้งานที่สวัสดิการดีๆ ทำไมแกไม่สู้ห๊ะ”

“ว๊อย!! นังป๋องแกฟังฉันให้จบก่อนได้ไหมเนี่ย ฉันยังพูดไม่จบแกก็สอดแทรกพูดมาไม่ฟังหน้าฟังหลัง ห้วย!!”

“อ้าว.. แล้วแกดันมาบอกว่าให้ฉันไม่ต้องไปรับแกไปทำงานมันหมายความว่ายังไงหรือแกจะแว๊นไอ้แดงลูกรักแกไปทำงานเองว่างั้น”

“ก็ฉันบอกให้แกฟังอยู่นี้ไง ว๊อย!! นังป๋อง.. ฟังให้ดี ๆ นะฉันจะบอกแกว่าวันนี้แกไม่ต้องมารับฉันเพราะว่าวันนี้พ่อจะไปส่งฉันที่ทำงานด้วยแต่เช้า เพราะพ่อมีไปสัมมนาที่โรงแรมใกล้ ๆ กับบริษัทเราเข้าใจรึยัง”

“เออ.. เข้าใจแล้ว.. ฮ่าๆๆๆ ฉันก็นึกว่าแกถอดใจไปแล้ว”

“คนอย่างไอ้กะทิต้องลองให้ถึงที่สุดโว้ย ถ้าไม่ได้ก็ค่อยถอยออกมา แกเป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยจนตอนนี้หอยแกมันใหญ่กว่าฝ่าเท้าแล้วยังไม่รู้ใจฉันอีกรึนังเพื่อนเลว”

“จะไปรู้เร้อ… เห็นแกบ่นว่าไม่อยากทำงานเลขาก็นึกว่าถอดใจไปแล้ว”

“ถอดใจกะผีนะสิ แกรู้เปล่าคุณนายแก้วเขาไปประกาศทั่วซอยว่าฉันได้เป็นเลขาท่านประธานใหญ่ หน้านี้บานเป็นจานดาวเทียมเถอะ ขืนฉันไม่ไปทำงานมีหวังโดนหยิกเนื้อเขียวหรือไม่ก็โดนบ่นติดต่อกันเจ็ดวันไม่ซ้ำกันแน่ ๆ”

“ฮ่า ๆๆๆ เออเอาตามนั้นฉันจะไปอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวสายรถจะติด”

“โอเคตามนั้นแหละ”

เมื่อกะทิได้มาถึงบริษัท ตอนนี้คนยังไม่มาทำงานไม่มากเท่าไหร่กะทิจึงรีบขึ้นไปที่ชั้นของผู้บริหาร เมื่อขึ้นไปถึงก็เดินพุ่งตรงไปที่ห้องของคุณพร้อม โชคดีหน่อยที่เมื่อวานก่อนเลิกงานกะทิได้วานให้พี่ปุ้ยในแผนกบุคคลพาทัวร์เสียก่อนไม่งั้นคงขึ้นมาไม่ถูกมีหวังโดนคุณพร้อมว่าไม่เตรียมความพร้อมแน่ ๆ เชียวละ เราต้องรู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ชักงงนี่เรามาทำงานหรือว่ามารบว่ะเนี่ยกะทิเอ๊ย

“มาเช้าดีนี่”

“อุ้ย!! สวัสดีค่ะคุณพร้อม” โอ..เส้นยาแดงผ่าแปดเลยกะทิเอ๊ยนี่อย่าบอกนะว่าคุณพร้อมมาทำงานแต่เช้านี้มาเพื่อจับผิดเรา.. โอ้เสียใจด้วยนะคะคุณพร้อมไม่ได้กินกะทิหรอก โฮะๆๆๆๆ

“เก็บของเสร็จแล้วก็เข้าไปหาฉันในห้องด้วยละ”

“ ตอนนี้เลยหรือคะ ?? ”

“ทำไม?? ยังไม่ถึงเวลาทำงานไม่ได้ว่างั้น”

“เปล่าค่ะ กะทิแค่สงสัยก็เลยถาม” โห… กะทิเอ๊ยจะรอดไหมเนี่ยเรามีใครจะโชคดีเหมือนกะทิบ้างไหมค้าที่ได้เจ้านายโคตรดุ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เคาะประตูหน่อยเดี๋ยวว่าเราไม่มีมารยาทยิ่งโดนจับผิดอยู่ เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงผลักประตูเข้าไป กะทิยืนนิ่งสำรวจรอบ ๆ ห้องทำงานของคุณพร้อม อืมสวยมากเลยบรรยากาศน่านั่งทำงานเหมือนฉากในละครหลังข่าวยังไงยังงั้นแถมมีกลิ่นหอมมาก ๆ เลย

“จะยืนสำรวจอีกนานไหมคะ คุณแก้วกะรัต เข้ามาแล้วก็เชิญนั่งเรามีเรื่องต้องทำความเข้าใจกันอีกเยอะ”

“อุ้ย!! ขอโทษค่ะ” ดุจริง ๆ เลยคนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดแงๆ

“เธอทำอะไรเป็นบ้าง ไหนลองฟรีเซนต์ตัวเองมาสิ”

กะทิมองดูคุณพร้อมที่ตอนนี้นั่งกอดอกไขว่ห้างหลังพิงบนเก้าอี้ตัวหรูมองมาที่กะทิอย่างคนที่รอคำตอบ ว๊อย !! มองมาที่กะทิทำไมกันคะ คนมันตื่นเต้นคิดอะไรไม่ออกนะเออ

“คิดนานจัง หรือว่าเธอทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”

“กะทิก็ใช้งานคอมพิวเตอร์เป็นค่ะ ส่วนภาษาอังกฤษก็สปีคได้แบบสเนค ฟีช ๆ ค่ะ”

“อะไรของเธอ สปีคอิงลิชแบบสเนค ฟีช ๆ ฉันไม่เข้าใจ”

“โธ่!! คุณพร้อมไม่เข้าใจมุกเลย กะทิแค่อยากจะบอกว่ากะทิก็พูดภาษาอังกฤษได้แบบงู ๆ ปลา ๆ ไงคะ”

“ฉันเพื่อนเล่นเธอหรอ”

“ขอโทษค่ะ… กะทิไม่ได้ตั้งใจ”

“เอาละ ๆ ไม่ต้องมาดราม่า ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นแหละ ขอให้ทำตามคำสั่งฉันได้ก็พอ สรุปฉันจะเอาเธอมาแบ่งเบาภาระหรือเพิ่มภาระให้ตัวเองกันแน่”

" ก็กะทิบอกคุณพร้อมตั้งแต่แรกว่ากะทิไม่มีประสบการณ์ เพราะพึ่งเรียนจบมาได้แค่สามเดือนเอง "

" ไม่มีก็หาแสวงหาสิ อยู่เฉย ๆ แล้วความรู้มันจะวิ่งหาเธอไหมกะทิ คนเรามันไม่เป็นงานตั้งแต่แรกทั้งนั้น ไม่รู้ก็ต้องเรียนรู้ นี่มันการทำงานจริงไม่ใช่จะทำเล่น ๆ ได้เข้าใจไหม"

" เข้าใจค่ะ กะทิจะปรับปรุงตัว "

" ก็ดี ฉันชอบคนที่พร้อมจะเรียนรู้ ไม่ชอบพวกที่คิดว่าตนเป็นน้ำเต็มแก้ว ใครพูดใครทำอะไรไม่ยอมรับท่าเดียว"

" ค่ะ "

" แล้วนี่คืองานที่เธอต้องเรียนรู้ วันนี้ก็อ่านเอกสารพวกนี้ให้เข้าใจ อ่านจบแล้วฉันจะถามว่าเธอเข้าใจมันมากน้อยแค่ไหน เอาละเอาไปอ่านได้เลย ฉันจะทำงานแล้ว "

กะทิรวบเอาเอกสารที่อยู่บนโต๊ะขึ้นแนบอก กำลังจะก้าวขาเดินออกไปต้องหยุดก้าวขากะทันหันเพราะได้ยินเสียงหวาน ๆ แต่ดุเรียกเสียก่อน

" เธอจะไปไหนกะทิ "

" ก็กะทิจะไปอ่านที่โต๊ะทำงานกะทิด้านนอกไงคะ "

" ใครสั่งให้เธอไป อ่านที่นี้แหละถ้าปวดหลังก็ไปอ่านที่โซพานั้นได้ "

" ได้ค่ะ คุณพร้อม " ดุจริงดุจัง นึกว่าอาจารย์ปกครองจะรอดไหมน้อกะทิเอ๊ย

ประธานสาวสวยถึงกับส่ายหน้าไปมาอย่างละเหี่ยใจ เนื่องจากเจ้าตัวเป็นคนที่จริงจังกับงานทุกอย่าง ถ้าถึงเวลาทำงานก็คือทำงาน การเล่น ๆ หัวกันในเวลางานแบบนี้แทบไม่มีเลย สำหรับเจ้าเด็กกะทิถือว่าเธอลดความจริงจังลงไปมากแล้วนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนใครมาทำเป็นเล่นในเวลางานแบบนี้ เธอก็ไม่เอาไว้ให้รกสายตาทั้งนั้น

กะทิ เมื่ออ่านไปได้สักพักใหญ่ด้วยบรรยากาศที่เย็นแถมยังมีกลิ่นหอม ๆ เหมือนกลิ่นอะโรม่านั้นอีก ก็ทำให้เปลือกตาบางคู่สวยของกะทิมันเหมือนจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนที่มันจะค่อยๆ ปิดลงอย่างช้า ๆ จนกระทั่งปิดสนิท

พันธ์ธีราทำงานไปสักพักเงยหน้าขึ้นไปมองเลขาสาว ก็พบว่าตอนนี้เลขาสาวของตนเองนั้นได้ไปเฝ้าเทวดาบนสวรรค์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงว่าทำไมถึงได้เงียบนัก ไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วหรือแม้กระทั่งเสียงพลิกหน้ากระดาษอ่านเอกสารของเลขาสาวเลย ร่างบางจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่กะทินอนหลับอยู่

" ยัยตัวแสบเอ๊ย " ขนาดเวลาทำงานยังกล้านอนหลับได้ลง ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะกะทิ จะปลุกขึ้นมาด่าก็กลัวบาปคนกำลังนอนหลับสบายงั้นก็ปล่อยให้นอนหลับไปก่อนตื่นขึ้นมาดูสิจะทำหน้ายังไง ??

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ถ้านับเป็นชั่วโมงก็ประมาณสองชั่วโมงได้ กะทิรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อนจะบิดขี้เกียจเอียงซ้ายเอียงขวาพร้อมกับอ้าปากหาวหวอด ๆ จนน้ำตาเล็ดออกมาก่อนจะสำรวจบรรยากาศรอบ ๆ เอ๊ย !! นี่มันไม่ใช่ห้องนอนเรานี้หว่า แล้วก็นึกได้ว่าตัวเองกำลังอ่านเอกสารที่คุณพร้อมให้อ่าน แง ๆ แม่แก้วจ๋างานเข้ากะทิแล้ว

กะทิหลับตานั่งนิ่ง ๆ สักพักขอทำใจให้สงบก่อนจะโดนบทสวดครั้งใหญ่

" จะหลับจนถึงเวลาเลิกงานไหมคะ ... คุณแก้วกะรัต "

" คุณพร้อม " ตอนนี้คุณพร้อมได้เดินเข้ามาใกล้ ๆ กับกะทิแล้วพร้อมกับยืนกอดอกทำหน้านิ่ง ๆ แต่สวยแหละ

" กะทิขอโทษค่ะ ที่เผลอนอนหลับไป "

" ------ "

" แล้วพร้อมจะตอบคำถามฉันได้หรือยังจากเอกสารที่ให้อ่านนั้นนะ "

" -----"

" เงียบทำไมคะกะทิ ผู้ใหญ่ถามก็ต้องตอบ "

" ก็กะทิอ่านยังไม่จบเลยค่ะ คุณพร้อมก็ถามมาเลยก็ได้ กะทิจะตอบเฉพาะคำตอบที่กะทิตอบได้ "

พันธ์ธีราถึงกับส่ายหัวไปมาอย่างละเหี่ยใจพลางมองร่างเล็กที่นั่งก้มหน้าสำนึกผิดทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม

" ฉันให้เวลาเธออ่านมันถึงเที่ยงทำความเข้าใจให้หมด ฉันถือว่าให้โอกาสเธออีกครั้งนะแก้วกะรัต ถ้าทำเป็นเล่นอีกครั้งอย่าหาว่าฉันใจร้าย "

" ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณพร้อม " ก่อนที่กะทิจะเงยหน้ายิ้มอ่อน ๆ ไปให้เจ้านายสาวสวยตรงหน้าที่แสดงสีหน้าบึ้งตึงเพราะกำลังโกรธเธออยู่แล้วเจ้าหล่อนก็สะบัดหน้าเดินไป ทั้งสวยทั้งดุยิ้มสักนิดก็ไม่ได้ คุณแวมไพร์เอ๊ย