ตอนที่ 68 พยัคฆ์ทมิฬโกรธเกรี้ยว

”เจ้าพูดว่าอะไรนะ!”

ทันทีที่เสียงของชายวัยกลางคนเงียบลง จิตสังหารที่น่าตกใจก็พุ่งออกมาจากร่างของหลู่เหยหู่

ดวงตาของเขาเย็นชาอย่างมากในทันที: “ใคร? ใครมันฆ่าเซียวเอ๋อกัน?"

"คนที่ฆ่า คือนายน้อยที่คุ้มครองกลุ่มน้ำแข็งครามอยู่ขอรับ !"

"วันนี้นายน้อยได้พาหงจูม่งไปที่ฐานของกลุ่มน้ำแข็งครามวันนี้ "

"แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีข่าวกระจายออกมาว่านายน้อยถูกฆ่าแล้วขอรับ”

ชายวัยกลางคนเช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของเขาและพูดอย่างระมัดระวัง

“กลุ่มนักผจญภัยน้ำแข็งครามรึ?”

หลู่เหยหู่ผงะไปครู่หนึ่ง

เขาคำรามอย่างไม่เชื่อในทันที “ผู้เฒ่าหงปกป้องลูกชายข้าอยู่ไม่ใช่รึไง ? ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้กัน !

กลุ่มน้ำแข็งครามนั้นเป็นกลุ่มนักผจญภัยที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงนัก

เย่ชิงซวงผู้นำของกลุ่มมีความแข็งแกร่งไม่เกินระดับรวมปราณขั้น6แน่นอน

และข้างกายลูกชายของเขาก็ยังมีผู้อาวุโสของกลุ่มพยัคฆ์ทมิฬอยู่ด้วย

ชายวัยกลางคนก็กล่าวอย่างอ่อนแรง "หงจูม่ง เขา...เขาเองก็ถูกฆ่าตายไปแล้วเช่นกันขอรับ ถู !"

"บัดซบ! ไอ่พวกเวรกลุ่มน้ำแข็งคราม !"

“ออกคำสั่ง ! ให้สมาชิกทุกคนที่อยู่ระดับรวมปราณขึ้นไปมารวมกันที่นี่ทันที จากนั้นก็ตามข้าไปหากลุ่มน้ำแข็งคราม !”

"กล้าทำอะไรกับลูกชายของหลู่เหยหู่คนนี้งั้นรึ ! หึ ข้าจะใช้กลุ่มน้ำแข็งครามทั้งหมดเส้นไหว้ให้กับลูกชายของข้า !"

หลู่เหยหู่เต็มไปด้วยกลิ่นอายจิตสังหารทันที ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความโกรธเกรี้ยว

เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มนักผจญภัยพยัคฆ์ทมิฬที่แข็งแกร่งและยังเป็นยอดฝีมือที่อยู่จุดสูงสุดของระดับรวมปราณอีกด้วย

ในเมืองหินอัสนีแห่งนี้ เขาเกือบจะนับได้ว่าเป็นตัวตนที่ไม่มีใครเทียบได้แล้ว

แต่ตอนนี้ลูกชายของเขาหลู่เซียวกลับถูกฆ่าตายใต้จมูกของเขาเอง!

มีหรือที่หลู่เหยหู่จะทนได้

หลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยโกรธเท่าวันนี้มาก่อนเลย

ไม่ว่าใครก็ตามที่ฆ่าลูกชายของเขา มันจะต้องชดใช้มากกว่าเป็นสิบเท่าร้อยเท่า !

หลู่เหยหู่เรียกผู้อาวุโสอีกสองคนของกลุ่มพยัคฆ์ทมิฬมาด้วยอย่างรวดเร็วและพร้อมกับนักรบอีกหลายสิบคนที่อยู่ระดับรวมปราณ ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็ได้มุ่งหน้าไปกวาดล้างกลุ่มน้ำแข็งคราม

สิบนาทีต่อมา หลู่เหยหู่ก็พากลุ่มยอดฝีมือของพยัคฆ์ทมิฬมาถึงและพวกเขาก็ยืนอยู่นอกฐานของกลุ่มน้ำแข็งคราม

ดวงตาของเขาจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่ประตูลานของกลุ่มน้ำแข็งครามซึ่งกำลังปิดอยู่ ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธราวกับเมฆดำที่สามารถประทุได้ตลอดเวลา

“เย่ชิงซวง ไสหัวออกมาหาข้าและยอมรับความตายซะ !”

ฉากนี้ดึงดูดความสนใจของนักรบจำนวนมากในทันที

“อะไรกันอะไรกัน เกิดอะไร ทำไมหลู่เหยหู่ถึงได้พาผู้คนมากมายมาที่กลุ่มน้ำแข็งครามด้วยตัวเองกัน ”

“จุจุ … ข้าได้ยินมาว่าคนของน้ำแข็งครามได้ฆ่าหลู่เซียวลูกชายของหลู่เหยหู่ไป และก็คงเป็นเรื่องแปลมากหากหลู่เหยหู่จะไม่โกรธ“

"พวกกลุ่มน้ำแข็งครามบ้าไปแล้วรึไง ! แม้แต่ลูกชายของหลู่เหยหู่ก็ยังกล้าฆ่างั้นรึ !"

"เฮ้อ... ข้าว่าครั้งนี้กลุ่มน้ำแข็งครามถึงคราวจบสิ้นแล้ว !"

ในเมืองหินอัสนีแห่งนี้ จะมีกลุ่มนักผจญภัยเท่าไหร่กันที่สามารถรับมือกับความโกรธของกลุ่มพยัคฆ์ทมิฬได้ ?

“เย่ชิงซวง เจ้าคิดว่าจะซ่อนตัวและหดหัวอยู่แต่ในบ้านเหมือนเต่าได้งั้นรึ ?”

“วันนี้ ถ้าเจ้าไม่มีคำอธิบายให้ข้า ข้าจะขยี้กลุ่มน้ำแข็งครามของเจ้าให้แหลกเป็นผุยผงซะ !”

เมื่อเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นภายในบ้านของกลุ่มน้ำแข็งคราม ดวงตาของหลู่เหยหู่ก็เย็นชาทันที

เขาบีบกำปั้นอย่างแรง และหมัดอันดุดันของเขาก็พุ่งไปที่ประตูบ้านของกลุ่มน้ำแข็งคราม

บูม!

เมื่อเกิดเสียงระเบิดดังขึ้น ประตูบ้านของกลุ่มน้ำแข็งครามและกำแพงทั้งสองด้านก็ถูกทำลายลงด้วยหมัดของหลู่เหยหู่ทันที !

หลักจากพังประตูบ้านของกลุ่มน้ำแข็งครามเสร็จ หลู่เหยหู่ก็โบกมือและตะโกนออกมา : "เข้าไปข้างในและกวาดล้างพวกน้ำแข็งครามให้หมด !"