“ผะ ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว...” วิเชียรเงยหน้ามองหน้าหนุ่มรุ่นลูกอย่างไม่เข้าใจ

“ใครว่าล่ะ...”

รัฐภพขัดขึ้นก่อนที่ชายแก่ผีพนันจะทันได้พูดจบ เว้นวรรคไปเล็กน้อย พลางหยักยิ้มที่มุมปากเป็นนัยยะ จ้องลูกหนี้นิ่งพูดประโยคที่ทำให้อีกฝ่ายต้องร้องขอ

“ลูกสาวคุณไง!”

“ไม่มีทาง! เรื่องนี้ลูกสาวผมไม่เกี่ยว” วิเชียรถึงกับผงะ มองเจ้าหนี้หนุ่มด้วยความตกใจ เขาไม่บ้าเอาลูกสาวมาเกี่ยวเรื่องนี้แน่

“เกี่ยวสิ! ในเมื่อหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้ สิ่งที่พอแก้ขัดกันได้ก็คือตัวลูกสาวคุณ!” สิงห์หนุ่มประกาศก้อง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกายรังสีอำมหิตไปทั่วห้อง

ลูกน้องที่อยู่ในเหตุการณ์นึกหวั่นใจ เกรงสิงห์หนุ่มจะเผลอเข้าไปเชือดลูกหนี้ออกเป็นชิ้นๆ ก่อน

“ผมไม่ยอม คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้นะ” ลูกหนี้ปฏิเสธเสียงดัง

“คุณรู้ดีว่าผมมีหรือไม่มี” รัฐภพตัดบท มือหนาดึงมัจจุราชสีดำทะมึนที่เอวสอบของคนสนิทจ่อลงที่หน้าผากหนาของนายวิเชียร

“คุณลุค!”

คาซัสและรีทส์ต่างมองด้วยความตกใจ ที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยต้องมาเสียเวลานั่งพูดกับลูกหนี้แม้แต่คนเดียว แล้วนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขา

“ผมยอมแล้วๆ อย่าทำอะไรผมเลยนะ”

วิเชียรถึงกับเข่าทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงจะยืนต่อ รู้สึกผิดต่อบุตรสาวเหลือเกิน เขาไม่หวังจะได้รับการยกโทษจากเธอ

“ไปเอาตัวหล่อนมา!” คาซัสและลูกน้องตัวใหญ่อีกสองเดินตามกันออกไปยังห้องพักของลูกหนี้ที่พวกเขาพึ่งจากมาเมื่อสิบนาทีก่อน

“ไม่นะ! คุณรัฐภพได้โปรด...” วิเชียรร้องขอชีวิตปากคอสั่น

“ทุกคนรู้ดีผมไม่ชอบคนผิดสัญญา และคุณก็ควรที่จะรู้เอาไว้ซะ!” สิงห์หนุ่มประกาศเสียงเรียบ พิงเอวสอบกับโต๊ะทำงานจ้องลูกหนี้ที่กำลังคุกเข่าร้องของชีวิตอยู่ที่พื้นด้วยแววตาสมเพช

เสียงเปิดประตูในเวลาต่อมาทำเอาลูกหนี้ที่นั่งอยู่กับพื้นต้องหันขวับไปดู ก่อนตกใจแทบสิ้นสติ

“อ้อม!”

“นี่ปล่อยฉันนะ! ...พ่อ! จับฉันมาทำไมเนี่ย”

อ้อมเดือน วงศ์อัคร ถูกผลักให้เข้าไปยืนกลางห้องทำงานใหญ่มีเจ้าของห้องกำลังรอคอยสาวเจ้าอย่างใจจดจ่อ

“…นาย!”

อ้อมเดือนเบิกตากว้างด้วยความตกใจหลังเห็นหน้าคนที่ต้องการเจอตัวเธอ และต้องแปลกใจที่เห็นว่าบิดานั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่กับพื้นและอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม

“พ่อ! ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”

ร่างบางถลาเข้าไปหามองสำรวจว่าท่านได้รับอันตรายอะไรหรือไม่ พลางหันกลับมาจ้องคนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานใหญ่อย่างเอาเรื่อง

“...นายทำอะไรพ่อฉัน!”

“ผมเปล่า แต่ถามพ่อคุณดีกว่าว่าทำอะไรไว้กับผม” รัฐภพโยนระเบิดลูกใหญ่มาให้ลูกหนี้

“นี่มันเรื่องอะไรกันคะพ่อ!” อ้อมเดือนมองหน้าบิดา เธองงไปหมดแล้ว ตกลงมันเรื่องบ้าอะไรกัน แล้วผู้ชายคนนี้มาเกี่ยวอะไรด้วย

“คือว่าพ่อ…” นายวิเชียรไม่มีคำอธิบายให้บุตรสาว สมองมันตีบตันไปหมด ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเหมือนพายุ

“เขาติดหนี้ยี่สิบล้าน!” รัฐภพตัดความรำคาญ ตัดสินใจบอกไป

“อะไรนะ! พ่อไม่ได้ทำอย่างที่เขาพูดใช่ไหมคะ” อ้อมเดือนหันขวับไปมองหน้าผู้เป็นบิดา แต่คำตอบที่ได้ฟังกลับยิ่งทำเอาเธอเข่าแทบทรุดไปนั่งกับพื้น

“คือ... พ่อขอโทษ พ่อไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้ ยกโทษให้พ่อด้วยนะลูก” วิเชียรน้ำตาไหลพราก พึมพำขอโทษบุตรสาวอย่างลุแก่โทษ ทรุดนั่งลงร้องไห้เสียใจหมดอาย

“พ่อ...” อ้อมเดือนส่ายหน้าไปมา นั่งนิ่งอยู่กับพื้นไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ทุกคนในห้องไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ นานร่วมนาทีหญิงสาวจึงทรงกายขึ้น ใบหน้านวลเงยขึ้นจ้องร่างสูงใหญ่ที่ยืนตรงหน้านิ่ง

“จะเอายังไงก็ว่ามา...”

“ตามข้อตกลงที่พ่อคุณให้ไว้…”

รัฐภพจับจ้องมองเธออยู่ก่อนนานแล้ว ผละเดินเข้ามาหาคนทั้งสอง พร้อมกับโยนกระดาษแผ่นบางวางลงบนโต๊ะรับแขกลางห้องตรงหน้าของหญิงสาว

“ข้อตกลง? พ่อไปตกลงอะไรกับเขาคะ”

อ้อมเดือนมองกระดาษบนโต๊ะสลับกับมองหน้าบิดา ขอคำอธิบายที่มากกว่าข้อความในกระดาษ

“คือ... ละ ลูกต้องไปกับเขา ถ้าพ่อหาเงินมาคืนไม่ได้” วิเชียรเอ่ยน้ำเสียงติดขัด ระอายใจเหลือเกินที่จะบอกเรื่องอัปยศแก่บุตรสาว

“พ่อ!”

โปรดติดตามตอนต่อไป...

ลิ้งก์ ดาวน์โหลด EBook ที่เว็บ Mebmarket.com

--> https://www.mebmarket.com/ebook-50953-ขอรักรัฐภูมิ-Men-Of-Lions <---

ราคา 59 บาท !!!

(ลด 10% ! ช่วงนี้จัดโปรโมชั่นอยู่น้า ^^) ** รีบๆ ไปจัดการก่อนหมดโปร! **

ฝากกด ติดตาม / คอมเมนท์ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า ^^

ติดตามข้อมูลข่าวสารได้ที่... ---> เฟชบุ๊คแฟนเพจ : Raniya.writer

*** ขอบคุณทุกกำลังใจและการสนับสนุนทุกช่องทาง รวมถึงการติดตาม คอมเม้นท์ ที่มาเพิ่มแรงฮึดให้ไรท์ตัวอ้วน ***

ขอบคุณมากๆ จากใจค่ะ ^___^