ตอนที่ 22 ข้ามาที่นี่เพื่อสมัครเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ

ก่อนที่เขาจะมีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เหมิงตงซิงก็กัดฟันแน่นและใช้โล่แสงสีทองเต็มกำลังเพื่อต้านทานหมัดของเจียงเฉิน

เงาหมัดสีเงินพุ่งเข้ามาทันทีและในชั่วพริบตามันก็กระแทกเข้ากับโล่แสงสีทองอย่างหนักจนเกิดเป็นแรงระเบิด

เสียงแตกดังขึ้นเบาๆและโล่แสงสีทองก็เริ่มแตกสลายในทันที มันเริ่มกลายเป็นสะเก็ดแสงสีทองเล็กๆกระจายออกไป

และร่างกายของเหมิงตงซิงก็พุ่งกระเด็นกลับหัวออกไปราวกับว่าวที่ขาดเชือก

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงปั้งดังขึ้นและร่างของเหมิงตงซิงก็แถกับพื้นไปหลายเมตร

“เจ้า เจ้า……”

เหมิงตงซิงพ่นเลือดออกมาเต็มปาก และมองไปที่เจียงเฉินด้วยความหวาดกลัวสุดขีด

ความแข็งแกร่งของยอดฝีมือขอบเขตพลังปราณบวกกับวิชาระดับลึกซึ้ง ช่างทรงพลังยิ่งนัก !

ความแข็งแกร่งเช่นนี้แข็งแกร่งกว่านักเรียนสายในบางคนด้วยซ้ำ !

ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เป็นขยะจากตระกูลเจียงตามที่หลินยู่พูดจริงๆงั้นรึ ? ใครบอกว่าเขาคือขยะที่ต้องใช้เส้นสายเพื่อเข้าหลิงหยุนวู่ฟู่ที่กัน

“อึก... เชี้ย! นี่เหมิงตงซิงถูกหมัดซัดปลิวจริงๆงั้นรึ ?”

เมื่อเห็นเหมิงตงซิงถูกเจียงเฉินทุบตีเหมือนกับสุนัขที่ตายแล้ว ผู้ชมนับไม่ถ้วนต่างก็กลายเป็นตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

เหมิงตงซิง นักเรียนทองอันดับหนึ่ง โดนเด็กนิรนามที่อยู่ตรงหน้าตบล่วงจริงๆ…. !

เมื่อใดกันที่ตัวตนอันน่าเกรงขามเช่นนี้ปรากฏขึ้นที่คฤหาสน์ชั้นนอกของหลิงหยุนวู่ฟู่ของพวกเขา

“เหมิงตงซิง กลับไปบอกเจ้านายของเจ้าซะว่าถ้ายังมารบกวนข้าอีกหละก็ เราจะได้เห็นดีกัน ”

หลักจากใช้กำปั้นเพื่อแก้ปัญหาของเหมิงตงซิงเสร็จ เจียงเฉินก็เพียงเหลือบมองเขาเบาๆจากนั้นก็ออกไปจากลายประลองภายใต้การจ้องมองที่ตกตะลึงของผู้ชม

หลังจากออกจากจัตุรัส เจียงเฉินไม่ได้กลับไปที่บ้านของเขา แต่เดินตรงออกไปจากประตูของหลิงหยุนวู่ฟู่ไป

ในเมืองคังซาน ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเจียงและตระกูลหลินนั้นไม่เป็นมิตรกันแม้แต่น้อย

ตอนนี้เขาจัดการเจ้าเศษอาหารเช่นหลินหยางไปแล้ว แต่ว่าหลินยู่นั้นก็ได้ส่งสุนัขฉายานักเรียนทองอันดันหนึ่งของคฤหาสน์นอกมาสร้างปัญหาให้กับเขาต่อ

บางทีครั้งต่อไปหลินยู่อาจจะมาด้วยตัวเอง

ดังนั้น เจียงเฉิน จึงตัดสินใจหาวิธีสร้างความแข็งแกร่งของตัวเอง เขาจึงออกมาเพื่อหาซื้อส่วนผสมเพื่อกลั่นเม็ดยาขึ้นมากินเอง

มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะสามารถเพิ่มค่าประสบการณ์ได้อย่างมหาศาล ด้วยระบบการฝึกบ่มเพาะร้อยเท่าที่เขามีนั้นการอยู่เหนือเหล่าอัจฉัจฉริยะของหลิงหยุนนับว่าไม่ใช่เรื่องยากเลย!

หลังจากออกจากหลิงหยุนวู่ฟู่มา เจียงเฉินก็เดินไปรอบๆเมืองหลิงหยุนสักพักและจากนั้นก็เดินเข้าไปในร้านที่ชื่อว่าศาลาเปาตัน

“คารวะนายท่าน ยินดีต้อนรับสู่ศาลาเปาตัน ไม่ทราบว่าท่านต้องการสิ่งใดขอรับ?”

เจียงเฉินเดินเข้าไปในศาลาเปาตัน และเดินไปที่โต๊ะต้อนรับ เด็กสาวที่นั่งหลังโต๊ะก็เดินออกมาและยิ้มให้กับเจียงเฉิน

“ข้าไม่ได้มาเพื่อซื้ออะไร”

เจียงเฉินส่ายหัวและพูดต่อ "ศาลาเปาตันของเจ้ากำลังรับสมัครนักเล่นแร่แปรธาตุใช่ไหมหละ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อสมัคร"

เมื่อหญิงสาวได้ยินคำพูดของเจียงเฉินเธอก็ผงะไปครู่หนึ่ง

“ศาลาเปาตันของเรากำลังรับสมัครนักเล่นแร่แปรธาตุอยู่จริงๆ โปรดรอสักครู่ ข้าจะกลับมาแจ้งท่านอีกที”

หลังจากนั้นไม่นาน หญิงสาวก็รีบวิ่งไปแจ้งผู้บริหารระดับสูงของศาลาเปาตันโดยที่ไม่ดูถูกเจียงเฉินแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นไม่นาน หญิงสาวก็พาชายวัยกลางคนอายุสามสิบกว่ามา

“อย่าบอกนะว่าเจ้าคือคนที่จะมาสมัครเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ?”

ชายวัยกลางคนกวาดสายตามองไปยังเจียงเฉิน และใบหน้าของเขาก็ดูบิดเบี้ยวเล็กน้อย

แต่เจียงเฉินก็ตอบกลับอย่างเฉยมย "ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อสมัคร ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไรหรือไม่?"

“หนุ่มน้อย ศาลายาเปาตันของเรานั้นกำลังรับสมัครก็จริง แต่อย่างน้อยก็ต้องเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหนึ่ง แล้วเจ้ามีตราของ นักเล่นแร่แปรธาตุระดับหนึ่งหรือไม่หละ?”

ชายวัยกลางคนโบกมือแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่อดทน: “เหอะ พวกที่ขนยังไม่ขึ้นหน่ะอย่ามาทำให้ข้าเสียเวลาเลยดีกว่า !