บทที่ 12 สู้กับสวีฮ่าว

“ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้!”

หญิงสาวเห็นว่าลูกสาวกำลังโดนทำร้าย สีหน้าของนางดุดันขึ้นมา จากนั้นก้มเก็บหินจากพื้น ตั้งใจจะสู้กับอีกอีกฝ่ายโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใดอีก

ชายคนนั้นเงื้อดาบในมือขึ้นและฟันออกไป “นังโง่ดื้อด้าน! ตายซะ!”

ฉึก!

เลือดแดงฉานสาดกระเซ็น

แต่กลับเป็นเลือดของชายคนนั้นที่ถูกดาบแทงทะลุอก ดาบที่ถือในมือแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

หญิงสาวถึงกับนิ่งตะลึง

ชายคนนั้นหันกลับไปมองช้า ๆ ร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏสู่สายตา

เด็กหนุ่มคนนี้… เขาเคยเห็นมาก่อน

เขาเคยเห็นบนหมายจับ

เป็นเด็กหนุ่มที่สังหารนายกองขั้นสองชุยเซียวคนนั้น

“ไอ้ชั่ว! เจ้าเป็นใคร! บังอาจทำร้ายพวกเรา โจรป่าแห่งขุนเขาต้าหวัง!”

โจรป่าคนหนึ่งโพกผมด้วยผ้าสีดำเห็นพรรคพวกโดนฆ่าตาย จึงแผดเสียงตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยว

เจียงผิงอันชักดาบสีดำออกมา จ้องหน้าโจรป่าที่ร้องด่าเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ

โจรป่าที่โพกผมเห็นสายตาเย็นเฉียบปานน้ำแข็งแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างประหลาด

แต่… ตอนนี้จะทำท่าอ่อนแอหวาดกลัวไม่ได้ ประกอบกับอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น จะต้องกลัวอะไรกัน

“ดูหน้าพ่อของเจ้าอยู่เรอะ! ไอ้ระยำ บังอาจสังหารคนของพวกเรา พี่น้องทั้งหลาย ฆ่าเด็กนี่...”

เขากำลังตะโกนเรียกพรรคพวกให้ลงมือพร้อมกัน แต่กลับพบว่าคนอื่น ๆ พากันวิ่งแตกตื่นหนีกันอุตลุด

“พวกเจ้าเป็นอะไรไป! เหตุใดต้องหนี กะอีแค่เด็กคนหนึ่ง ลงมือจัดการพร้อมกันก็เรียบร้อยแล้ว!”

โจรป่าที่โพกผมไม่เข้าใจสักนิด ก่อนหน้านี้ยังคุยโตโอ้อวดถึงความเก่งกาจของแต่ละคน เหตุใดเวลานี้จึงวิ่งหางจุกตูดเหมือนกับสุนัข

ล้วนขยะทั้งนั้น

“เขาคือคนที่สังหารนายกองขั้นสองชุยเซียว!”

โจรป่าที่กำลังวิ่งตาลีตาเหลือกร้องเตือนเสียงสั่นเครือด้วยความปรารถนาดี

พอได้ฟัง สีหน้าของโจรป่าที่โพกผมก็แข็งทื่อ

ทั่วทั้งอำเภอผิงสุ่ย ไม่มีใครไม่รู้จักเด็กหนุ่มคนนี้

เด็กหนุ่มที่สังหารทหารม้ายศนายกองขั้นสอง ไม่ว่าชาวบ้านหรือโจรป่าล้วนดีใจด้วยกันทุกฝ่าย ปกติเวลาที่ไม่มีอะไรทำ ทุกคนก็จะคุยกันเรื่องความร้ายกาจของเด็กหนุ่มคนนี้

ระยะนี้ได้ยินมาว่าเด็กหนุ่มเข้าสู่เทือกเขาอินทรีครวญไปแล้ว

ไม่คิดเลยว่าจะบังเอิญมาเจอเข้า!

สีหน้าของโจรป่าที่โพกผมด้วยผ้าสีดำเปลี่ยนไป เขาพยายามฝืนกลืนน้ำลาย ความอหังการหายไปจากใบหน้า

“เจ้า… เจ้าหนู ข้าจะให้เงินเจ้า...”

ฉึก!

พูดยังไม่ทันจบความเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นมาจากกลางอก

นี่คือความรู้สึกของการโดนแทงทะลุหัวใจงั้นหรือ?

เจียงผิงอันตวัดดาบไล่ฟันโจรป่าคนอื่น ๆ ต่ออย่างรวดเร็ว ไม่สนใจโจรป่าคนนั้นอีก

คนเหล่านี้เป็นเพียงแค่โจรป่าทั่วไป ไม่อาจทัดทานกำลังของเจียงผิงอันได้ สังหารได้ง่าย ๆ ราวกับฟันแตงกวา

เห็นเจียงผิงอันเดินเข้ามาใกล้ หญิงที่เหลือยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับเขยื้อน

เจียงผิงอันใช้ดาบตัดเชือกที่มัดตัว จากนั้นมอบเงินที่ริบมาจากพวกโจรป่าให้พวกนาง

“ไปเถอะ”

“ขอบคุณผู้มีพระคุณมาก! ขอบคุณเหลือเกิน!”

ผู้หญิงทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมน้ำตาไหลพราก

หากเจียงผิงอันไม่เข้ามาช่วย เมื่อพวกนางไปถึงรังโจร คงไม่พ้นถูกทรมานจนตายอยู่ดี

เจียงผิงอันกำลังประคองให้พวกนางลุกขึ้น ฉับพลันสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป สัมผัสได้ถึงบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา

“เจอแล้ว! เด็กคนนั้นอยู่นี่! รีบส่งสัญญาณเร็ว!”

เสียงตะโกนตื่นเต้นเสียงหนึ่งดังมาจากจุดที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ทหารกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาจากแนวต้นไม้รกทึบ

มีคนจุดบางอย่างจนลุกไหม้ จากนั้นของสิ่งนั้นก็พวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนจะระเบิดกลางอากาศ กลายเป็นดอกไม้ไฟสีสันสะดุดตายิ่ง

เจียงผิงอันรีบวิ่งหนีโดยเร็ว

มีคนมาเห็นเข้าจนได้!

“ตามไป! อย่าให้หนีไปได้! เด็กคนนี้มีค่าถึงสองพันตำลึงเชียวนะ!”

ทหารทุกนายตาแดงก่ำ ไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อทหารกลุ่มนี้ไล่ตามไป เด็กหญิงที่ได้รับความช่วยเหลือพลันเงยหน้า มองมารดาของตนด้วยความสับสน

“ท่านแม่ พี่ชายคนนั้นเป็นคนดี เขาช่วยพวกเราไว้ แต่ทำไมทหารจึงต้องการจับตัวพี่ชาย ไม่จับตัวพวกโจรป่าเล่า?”

ผู้เป็นแม่อ้าปากอยากจะตอบ แต่ไม่รู้จะตอบเช่นไรดี

ทหารที่กำลังไล่ตามเจียงผิงอันในเทือกเขาอินทรีครวญเห็นสัญญาณบนฟ้าแล้ว แต่ละคนกรูเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

ขณะนั้นเอง อินทรียักษ์ที่มีลำตัวยาวหนึ่งจั้งกว่า ๆ ก็ปรากฏตัวบนฟากฟ้า และบนตัวอินทรียักษ์ตัวนั้นก็มีร่างร่างหนึ่งยืนอยู่

“วิถีแห่งการฝึกตนเป็นของข้า สวีฮ่าว! มีของวิเศษในครั้งนี้ ข้าต้องได้เป็นนายกองขั้นหนึ่งแน่นอน!”

สวีฮ่าว หนึ่งในนายกองขั้นสองแห่งอำเภอผิงสุ่ย

เขาต่างจากทหารคนอื่น ๆ ตรงที่เขาไม่ขี่ม้า แต่ขี่อินทรี

อินทรีย์ตัวนี้คือสัตว์ภูตที่บิดาจับมาให้ ต้องเสียแรงกำลังไปมากกว่าจะปราบพยศได้

ความหมายเทือกเขาอินทรีครวญคือแม้แต่อินทรีเห็นแล้วยังต้องโอดครวญ นี่เป็นเพียงคำพูดเกินจริงเท่านั้น

หากมีอินทรีตัวนี้ เขาจะสามารถไปถึงจุดหมายได้อย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องกังวลถึงความซับซ้อนของเส้นทางเลยสักนิด

เมื่อส่งสัญญาณออกไปได้ไม่นาน สวีฮ่าวก็มาถึงที่นั่นทันที เขายืนอยู่บนตัวอินทรีพลางมองหาเป้าหมาย

“เจอตัวแล้ว!”

สวีฮ่าวเห็นร่างคนเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว

“ลงไป!”

สวีฮ่าวสั่งอินทรียักษ์เสียงเข้ม

ขณะที่เจียงผิงอันกำลังวิ่งหนี เด็กหนุ่มเห็นเงามืดปรากฏขึ้นบนพื้น ทาบทับตัวเสียมิด สัญชาตญาณบอกให้เขากลิ้งตัวไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว

และในเวลานี้เอง กรงเล็บอันคมกริบคู่หนึ่งของอินทรีก็โฉบลงมา

ต้นไม้ที่อยู่รอบ ๆ ถูกเกี่ยวจนหักโค่นในชั่วพริบตา

ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเศษ ๆ ผมยาวปลิวไสวกระโดดลงจากหลังอินทรีอย่างองอาจ

และชักดาบฟันเข้าใส่เจียงผิงอันโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ

เจียงผิงอันถึงกับสะดุ้งโหยง ชายคนนี้สามารถควบคุมอินทรีตัวโตถึงเพียงนี้ได้!

อินทรีตัวนี้จะต้องเป็นสัตว์ภูตอย่างแน่นอน!

โลกของเจียงผิงอันถูกเติมเต็มด้วยความรู้ใหม่อีกข้อหนึ่ง คือที่แท้สัตว์ภูตสามารถฝึกได้

แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดตรึกตรองมากนัก อีกฝ่ายกำลังประชิดเข้ามาใกล้แล้ว

เจียงผิงอันจึงถือดาบขึ้นพร้อมตั้งรับ

เคร้ง เคร้ง!

เสียงโลหะสองชิ้นกระทบกันดังก้องไปทั่วผืนป่า

สวีฮ่าวเห็นว่าดาบมายาของตนถูกขวางไว้ได้ ถึงกับทำตาโตตกตะลึง

“เจ้าใช้วิชาดาบมายาเป็นด้วย!”

เมื่อสักครู่ทั้งสองใช้วิชาดาบมายาในเวลาเดียวกัน ดาบทั้งสองเล่มปะทะกันกลางอากาศจนเกิดประกายไฟ

สวีฮ่าวรู้ดีว่าดาบมายาเรียนรู้ยากถึงเพียงใด ในบรรดาทหารของอำเภอผิงสุ่ย คนที่เรียนวิชาดาบมายาได้สำเร็จจะได้เป็นนายกองขั้นสอง หากชำนาญก็อาจได้เป็นถึงนายกองขั้นหนึ่ง

อีกฝ่ายคงได้วิชาดาบหลังจากสังหารชุยเซียวเป็นแน่ แต่นี่เพิ่งผ่านไปได้แค่ไม่กี่วันเท่านั้น เจ้าเด็กนี่กลับศึกษาจนใช้ดาบมายาเป็นแล้ว!

คนอื่นต้องใช้เวลานานหลายปีกว่าจะเรียนวิชาดาบได้สำเร็จ แต่เด็กคนนี้… ยังไม่ถึงเดือนเลยกระมัง?

ขณะสวีฮ่าวกำลังตื่นตะลึง ในแววตาพลันปรากฏร่องรอยแห่งความริษยา

ภายใต้คำชี้แนะของบิดา เขาต้องใช้เวลาถึงหกเดือนถึงจะเรียนขั้นที่หนึ่งสำเร็จ กระทั่งบิดาก็ยังชื่นชมว่าเขามีพรสวรรค์

ทว่าอีกฝ่าย… ไม่ถึงเดือนก็สำเร็จแล้ว

ทั้งอายุน้อย และไม่มีใครคอยชี้แนะ

ในอำเภอผิงสุ่ยมีแค่เขา สวีฮ่าว เพียงคนเดียวที่มีพรสวรรค์ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีคนที่สอง!

สวีฮ่าวตวัดดาบฟันเจียงผิงอันอีกครั้งด้วยความอิจฉา

เจียงผิงอันตวัดดาบขึ้นต้านทานอีกครั้ง อีกฝ่ายอำพรางดาบจริงภายใต้เงามายา จากนั้นฟันออกไป

ชั่วขณะนี้ หยกคุ้มภัยที่ห้อยอยู่ข้างเอวเจียงผิงอันสว่างวาบ กลายเป็นลำแสงสีเขียวต้านคมดาบ

ทว่ากลับไม่สามารถขัดขวางการโจมตีของสวีฮ่าวได้!

เจียงผิงอันหน้าถอดสี

ทั้ง ๆ ที่ต้านดาบมายาไว้ได้แล้ว แต่เหตุใดยัง...

ดาบมายาขั้นที่สอง! เงามายาสองเงา!

“ฮ่า ๆ! ตกใจล่ะสิ คิดไม่ถึงเลยใช่หรือไม่?”

เห็นอาการตื่นตะลึงและหวาดกลัวบนใบหน้าเจียงผิงอัน สวีฮ่าวดีใจมาก เขาพลันบุกโจมตีเข้าใส่อีกครั้ง

ผลยังคงเหมือนก่อนหน้านี้ ดาบของอีกฝ่ายกระทบโดนเกราะคุ้มภัย

กำลังการโจมตีของอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก เพียงแค่สองดาบเท่านั้น พลังของเกราะคุ้มภัยลดลงไปถึงสองในสิบส่วน

หากฟันต่ออีกแปดครั้ง เกราะคุ้มภัยต้องพังแน่!