บทที่ 235

เรื่องใหญ่ที่สอง

จิวเยว่พูดมาถึงตรงนี้ก็หยุดลง เธอมองชิงเฟิงด้วยสายตาที่สงบนิ่ง ชิงเฟิงพยักหน้า

เขาไม่ได้สนใจที่จิวเยว่ไม่พูดต่อ

เรื่องต่อจากนี้ แม้เธอจะไม่พูด ชิงเฟิงก็พอจะเดาได้ไม่น้อย น่าจะเป็นเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้เผ่าจิ้งจอกไม่สามารถให้ความช่วยเหลือได้!

อาจจะซับซ้อนกว่านั้นด้วยซ้ำ

แต่สถานการณ์ปัจจุบันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่!

ดูจากการวางแผนของชั้น 50 แล้ว อาจกล่าวได้ว่าทำให้เกิดการรวมตัวของเผ่าพันธุ์มากมาย ส่วนเผ่าพันธุ์อื่นๆ จะช่วยเหลือชิงเฟิงเพื่อเห็นแก่หน้าเผ่าจิ้งจอกหรือไม่?

นี่... เป็นไปไม่ได้เลย!

หนึ่ง ชิงเฟิงไม่เคยสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเผ่าพันธุ์อื่นๆ มาก่อน!

สอง มนุษย์หายไปจากเมืองใต้ดินหลายปีแล้ว ไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด!

สาม ผลประโยชน์ที่ขัดแย้งกัน! แม้เผ่าจิ้งจอกจะเป็นผู้ปกครอง แต่กำลังรบหลักก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น! นี่ทำให้นิกายหมอกเลือดในปัจจุบันก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน บวกกับการที่นิกายหมอกเลือดยอมวางแผนต่อสู้กับเผ่าจิ้งจอกเพื่อทำสงคราม

ดังนั้นเป้าหมายที่พวกเขาต้องการจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน!

เผ่าพันธุ์อื่นๆ ย่อมไม่ใช่คนโง่

การรอดูท่าทีเป็นไปได้มากที่สุด!

ถ้าเกิดมีของวิเศษอะไรจริงๆ พวกเขาอาจจะเข้าร่วมกับนิกายหมอกเลือดด้วยซ้ำ!

ตอนนั้นสถานการณ์จะยิ่งวุ่นวายมากขึ้น!

ส่วนนิกายหมอกเลือด ทำไมถึงเปิดสงครามกะทันหัน... จริงๆ แล้วก็แค่สุดท้ายแล้วตัดสินใจเสี่ยง คิดให้ดีก็ไม่ซับซ้อน

ชื่อเสียง ตำแหน่ง และเป้าหมายที่พวกเขาต้องการ!

สามปัจจัย!

คิดถึงปัจจัยทั้งสามนี้อย่างละเอียด ก็ง่ายที่จะคิดถึงความเชื่อมโยง! ดังนั้นวิธีแก้ปัญหาสุดท้ายก็คือ...

ถล่มมนุษย์!

แค่ถล่มมนุษย์ สิ่งที่สูญเสียไปก่อนหน้านี้ ทั้งศักดิ์ศรี ความเชื่อ ทรัพยากร รวมถึงเป้าหมายที่พวกเขาต้องการ ก็จะกลับคืนมาทั้งหมด!

ล้างแค้น!

ส่วนมนุษย์ตอนนี้ควรจะเผชิญหน้าและแก้ปัญหาอย่างไร...

ชิ!

พอคิดถึงเรื่องนี้ ชิงเฟิงก็ปวดหัว นี่ไม่ใช่ปัญหาที่คนเดียวจะคิดได้...

เรื่องมันยิ่งยุ่งยากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ

แต่สิ่งที่ชิงเฟิงโชคดีก็คือ แผนการของนิกายหมอกเลือดล้มเหลวไปแล้ว จิวเยว่และเผ่าจิ้งจอกน่าจะยังให้ความช่วยเหลือได้ไม่น้อย! ชิงเฟิงมองไปที่จิวเยว่

"จิวเยว่ เธอรู้ไหมว่านิกายหมอกเลือดต้องการอะไร? ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง..."

จิวเยว่ส่ายหน้า...

"จุดประสงค์ที่แน่ชัดของพวกเขา... สืบไม่ออก แม้แต่คนสำคัญภายในนิกายหมอกเลือดเองก็มีน้อยคนที่รู้..."

"ส่วนสถานการณ์ปัจจุบัน..."

"ตอนนี้มีหลายเผ่าพันธุ์ที่กำลังดูเหตุการณ์อยู่"

"ตระกูลต่างๆ ในเผ่าจิ้งจอกของเรา... ก็ปฏิเสธที่ จะช่วยเหลือเช่นกัน แต่หลังจากที่ฉันย้ำหลายครั้ง พวกเขาก็ยินดีที่จะถ่วงเวลานิกายหมอกเลือด 3 เดือน!"

"แต่ก็ยังไม่ยอมส่งกองกำลังออกไป!"

"ช่วยไม่ได้ ก่อนหน้านี้นายก็รู้ ในสายตาของพวกเขามีแต่ผลประโยชน์..."

"นอกจากจะเปิดเผยสายเลือดจิ้งจอกเก้าหางของนาย... แต่นั่นเป็นไปไม่ได้ ถ้าเปิดเผย เผ่ามนุษย์และเผ่าจิ้งจอก ก็จะผูกพันกันจริงๆ"

"แต่ก็จะเปิดเผยวิกฤตที่ใหญ่กว่า!"

"เผ่าจิ้งจอกและเผ่ามนุษย์จะปั่นป่วน... จะถูกผู้แข็งแกร่งระดับราชาจากเผ่าพันธุ์ต่างๆ ลอบสังหาร! พวกเขาไม่อยากให้มีจิ้งจอกเก้าหางอีกตัว"

"แต่ชิงเฟิง นายก็ไม่ต้องกังวล..."

"ฉันบอกข่าวของนายให้พี่สาวของฉันรู้แล้ว พวกเธอบอกว่าการกลับมาต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4 เดือน..."

"ดังนั้น..."

"ดังนั้นพวกเราชาวมนุษย์แค่อดทนหนึ่งเดือนก็จะแก้วิกฤตได้ใช่ไหม?" ชิงเฟิงพูดอย่างเรียบเฉย...

จิวเยว่พยักหน้า

ชิงเฟิงหายใจลึก...

จมอยู่ในความคิด

ในตอนนี้ ความคิดมากมายผุดขึ้นในสมองของชิงเฟิง เขาคิดในใจว่า... ฉันแทบจะลืมไปแล้ว เผ่าจิ้งจอกจะช่วยเหลือมนุษย์ทั้งหมดได้ยังไง?

ดูเหมือนว่าตัวเองจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจิวเยว่เท่านั้น

จิวเยว่ก็ไม่สามารถสั่งพวกเขาโดยตรงได้...

แม้ว่าจิวเยว่จะเป็นผู้ปกครอง เป็นผู้นำของเผ่าจิ้งจอกในปัจจุบัน แต่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถอธิบายเหตุผลและข้อดีข้อเสียได้...

จะสามารถออกคำสั่งให้ช่วยเหลือมนุษย์โดยไม่มีเหตุผลได้หรือ?

เป็นไปไม่ได้!

ยิ่งไปกว่านั้นระหว่างสองเผ่าพันธุ์ สถานะและพลังก็แตกต่างกันมาก!

ถ้าจิวเยว่ออกคำสั่งจริงๆ

เกรงว่าเผ่าจิ้งจอกคงจะก่อจลาจลทันที!

การที่จิวเยว่สามารถขอให้ถ่วงเวลานิกายหมอกเลือดได้ 3 เดือนก็ถือว่าดีมากแล้ว สำคัญคือพี่สาวของเธอ... การที่จิวเยว่สามารถติดต่อพวกเธอได้

และทำให้พวกเธอกลับมาได้ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายสินะ...

อีกอย่าง...

ก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะมองฉันยังไง...

จะบอกให้ฉันออกห่างจากจิวเยว่ไหม?

ไม่ใช่ ไม่ใช่ ควรจะเป็น...

เดี๋ยวก่อน... ตอนนี้ไม่ควรคิดเรื่องนี้สิ บ้าจริง ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกำลังจะไปเจอพ่อแม่แฟนล่ะ!

ชิงเฟิงส่ายหน้า กำจัดความคิดที่สับสนออกไป...

เริ่มคิดถึงปัญหาหลัก!

จุดสำคัญตอนนี้คือเดือนสุดท้าย...

ต้านทานหนึ่งเดือน... พูดง่ายแต่ความแตกต่างของกำลังรบมันใหญ่มาก? ตอนนี้สมองของชิงเฟิงทำงานอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การเสริมพลังของเทพแห่งความตาย

ไพ่ตายทั้งหมดของมนุษย์ บวกกับไพ่ตายที่เขาสะสมในเมืองใต้ดิน ปรากฏขึ้นในสมองของเขาทีละอย่าง เขานึกถึงระเบิดนิวเคลียร์ อาวุธปืนระดับสูง องค์กรนรก ระบบลอบสังหาร บัตรประสบการณ์เหนือธรรมชาติ สัตว์เทพ และผู้ปกครองชั้น 49 อย่างรวดเร็ว...

ตามที่เขาคิด...

แผนการในสมองของเขาค่อยๆ ก่อตัวขึ้น! ความวิตกกังวลเล็กๆ ที่กดไว้ในใจก็ค่อยๆ หายไป... แทนที่ด้วยความมั่นใจ

ในที่สุดเขาก็ยิ้ม พูดกับจิวเยว่

"พอแล้ว..."

"ฉันคิดว่าเราจะสามารถต้านทานได้... อาจจะไม่ใช่แค่ต้านทานได้ง่ายๆ... ขอบคุณนะ" จิวเยว่เห็นรอยยิ้มที่มั่นใจของชิงเฟิงก็ยิ้มตาม โดยเฉพาะเมื่อได้ยินประโยคขอบคุณสุดท้าย

แก้มแดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว...

เธอคิดสักครู่ มือกำแน่นโดยไม่รู้ตัว...

"แม้ว่า... นายจะไม่มั่นใจ... ฉันก็จะไม่เสียดาย... ไม่สิ... ฉันจะต้องพานายกลับเผ่าจิ้งจอกอย่างปลอดภัยให้ได้..."

"อืม..."

ทั้งสองฝ่ายไม่พูดอะไรในตอนนี้ ราวกับว่าอากาศหยุดนิ่งไป...

บรรยากาศค่อยๆ เปลี่ยนไป... แปลกประหลาด

ในตอนนี้เอง ชิงเฟิงดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ เขาพูดกับจิวเยว่

"จิวเยว่ เธอไม่ได้บอกว่ามีเรื่องใหญ่สองเรื่องหรอกเหรอ?"

"อีกเรื่องใหญ่คืออะไร?"

จิวเยว่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ค่อยๆ แข็งค้างลง ไม่พูดอะไรเลย... นี่เป็นครั้งแรกที่ชิงเฟิงเห็นจิวเยว่เป็นแบบนี้

ชิงเฟิงก็เริ่มครุ่นคิดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!

จะมีอะไรที่ทำให้จิวเยว่ได้รับผลกระทบถึงขั้นทำลายล้างจริงๆ หรือ?

เป็นผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุดหรือ?

หรือว่าเป็นหัวหน้าตระกูลต่างๆ ของเผ่าจิ้งจอก?

หรือว่าเป็นการล่วงเกินจากเผ่าพันธุ์อื่น ทำให้เผ่าจิ้งจอกสูญเสียอย่างหนัก?

ชิงเฟิงคิดมากมายในทันที สุดท้ายก็ตัดสินใจจะถาม จิวเยว่.... กำลังจะเอ่ยปากถามอย่างละเอียด จิวเยว่ก็พูดขึ้น

เธอพูดช้าๆ

"ตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจนิดหน่อย!"

"ตอนนั้นฉันไม่ควรทำแบบนั้นเลย!"

ชิงเฟิงพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ได้ทำอะไรที่ทำให้เสียใจ ส่งผลกระทบรุนแรงกับเธอหรือ?"

จิวเยว่พยักหน้า

ชิงเฟิงถามต่อ

"เป็นเรื่องอะไร"

จิวเยว่อ้าปาก... ชิงเฟิงทำสีหน้าจริงจัง ทำท่าตั้งใจฟังอย่างจริงจัง... จากนั้นก็ได้ยินจิวเยว่พูดว่า

"ฉันกินไก่ของแต่ละตระกูลหมดแล้ว..."

......

ชิงเฟิง: "???"

ตอนนี้สีหน้าของเขางงงันไปเลย หน้าตาบ้งๆ... สุดท้าย ก็หลุดปากออกมา

"แค่นี้เหรอ?"

จิวเยว่โกรธ

ใช้หางพันรอบตัวชิงเฟิง

"ฉันจริงจังนะ..."

"ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ!"