บทที่ 220

ต่อเนื่อง

รอยยิ้มของชิงเฟิงค่อยๆ เกร็งค้าง ถ้าสองหัวหน้าหน่วยสามารถมองเห็นดวงตาของชิงเฟิงได้ คงจะเห็นม่านตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ

แม่เจ้า...

เชี่ย.....

ฉันนึกว่าทำไมรู้สึกเหมือนขาดใครไปคนหนึ่ง...ที่แท้ฉันทิ้งร่างแยกไว้ที่โรงแรมของฮั่นหยวนชิงที่ชั้น 49 นี่เอง....

นี่มันสมเหตุสมผลไหม?

ตอนที่ชิงเฟิงหมดสติ ร่างแยกก็หมดสติเช่นกัน ฮั่นหยวนชิงกับไป๋ชิงเสวียคิดว่าเธอเห็นชิงเฟิงตกลงมาจากท้องฟ้า ทนรับความช็อกไม่ไหวเลยสลบไป

เมื่อสงครามค่อยๆ สงบลง

ฮั่นหยวนชิงก็พาร่างแยกไปที่ห้องพักเดิม ให้ไป๋ชิงเสวียดูแล...หลังจากชิงเฟิงตื่นขึ้น ก็ควบคุมร่างแยกออกไปเดินเล่นสองสามรอบ....กลับมาก็รีบบอกฮั่นหยวนชิงว่าจะฝึกฝน

ทำท่าฝึกฝนในห้องพัก แล้วก็....

เขาก็ไม่ได้สนใจอีกเลย

ด้วยเหตุนี้ ชิงเฟิงจึงค่อยๆ ลืมการมีอยู่ของร่างแยกไป! ถ้าไม่ใช่เพราะคำถามของสองหัวหน้าหน่วย ชิงเฟิงคงไม่รู้จนถึงตอนนี้...

......

สมองของชิงเฟิงกำลังทำงานอย่างรวดเร็ว

เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะอธิบายอย่างสมเหตุสมผลได้ยังไง และในตอนนั้นเอง เชียนเชียนที่หลบอยู่หลังชิงเฟิงตลอดก็ก้าวออกมา

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ประกายวาววับในดวงตา

สงสัย งงงวย อยากรู้อยากเห็น ในที่สุดเธอก็ยิ้มถามสองหัวหน้าหน่วย

"เอ่อ...คุณชายยังมีน้องสาวด้วยเหรอคะ?"

สองหัวหน้าหน่วยมองเธอ แล้วก็พยักหน้า...อธิบาย

"ในข้อมูลบอกว่ามี....ชื่อในเน็ตว่าจื่อเจี้ยง ชื่อจริงคือชิงอี๋"

"เธอไม่รู้เหรอ?"

"เธอไม่ได้มากับพวกคุณเหรอ?"

เชียนเชียนส่ายหัว...

สองหัวหน้าหน่วย: ???

พวกเขามองไปที่ชิงเฟิงอีกครั้ง...

ชิงเฟิง: .....

ตอนนี้ชิงเฟิงอยากจะตีเชียนเชียนสักยก ปัญหาที่อธิบายยากอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งอธิบายยากขึ้นไปอีก

เจ็บใจ!

เชี่ย...

ชิงเฟิงยิ้มอย่างเขินๆ

"น้องสาวของผมน่ะเหรอ..."

"เธอกำลังฝึกฝนอยู่ที่ชั้น 49...ดูเหมือนว่ากำลังจะก้าวข้าม เลยยังไม่ได้มา บอกให้พวกเราไปก่อน...ตอนนี้น่าจะออกเดินทางมาแล้ว"

"อีกสองสามวันก็น่าจะมาถึงชั้น 30 แล้ว"

เมื่อได้ยินคำอธิบายของชิงเฟิง ความโกรธก็ผุดขึ้นในใจของสองหัวหน้าหน่วย พวกเขาพูดอย่างโกรธเคือง

"ทำไมถึงทิ้งน้องสาวไว้ที่ชั้น 49 ล่ะ ถึงจะก้าวข้ามก็รอให้เธอก้าวข้ามเสร็จแล้วค่อยขึ้นมาด้วยกันสิ เป็นเด็กสาว อายุยังน้อยแค่นั้น..."

"อยากจะขึ้นมาคนเดียวคงจะลำบากมากแน่ๆ"

ชิงเฟิง: ......

ชิงเฟิงอธิบาย

"ไม่เป็นไรหรอกครับ...ท่านผู้ปกครองจะพาเธอขึ้นมาเอง มีผู้ปกครองคุ้มครองคงไม่มีปัญหาอะไร"

"พวกเราก็ขึ้นมาโดยการคุ้มครองของท่านผู้ปกครองนี่แหละ"

"ท่านผู้ปกครอง?....นั่นคืออะไร?"

สองหัวหน้าหน่วยถามอย่างงงๆ

ชิงเฟิงเห็นสีหน้างงๆ ของพวกเขา ขมวดคิ้วคิดในใจ พวกเขาไม่รู้จักว่าท่านผู้ปกครองเหรอ?

ไม่ใช่นะ...

ตอนที่ฉันไลฟ์สดมันดังมาก ยอดคนดูทะลุหลายร้อยล้าน...

ไม่นานชิงเฟิงก็เข้าใจสาเหตุ...อาจจะเป็นเพราะอยู่ ชั้น 30...การส่งข่าวสารคงเป็นเรื่องยากมาก

"พวกคุณไม่รู้จักท่านผู้ปกครองเหรอ ในข้อมูลไม่ได้เขียนไว้เหรอ?"

สองหัวหน้าหน่วยส่ายหัวและอธิบาย

"ข้อมูลรวมทั้งหมดยังอยู่ในขั้นตอนการจัดหมวดหมู่ คืนนี้น่าจะจัดเสร็จ"

"พูดไปก็แปลก"

"ข้อมูลครั้งนี้มีมากกว่าครั้งก่อนๆ พอกลับไปคงต้องประชุมกันอีกนาน...."

เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

ชิงเฟิงก็ไม่อยากอธิบาย

"งั้นผมก็จะไม่อธิบายว่าท่านผู้ปกครองคืออะไรแล้วกัน เดี๋ยวพวกคุณก็รู้เอง"

"พวกเรากำลังทำอาหารกินอยู่พอดี"

"พวกคุณจะกินด้วยกันไหม กินเสร็จแล้วค่อยกลับ?"

สองหัวหน้าหน่วยมองหน้ากัน กลืนน้ำลาย

"แบบนี้จะดีเหรอ คงจะมีอาหารไม่พอ...."

"นี่มัน..."

ชิงเฟิงโบกมือ

"ไม่เป็นไรหรอก พวกคุณเป็นบุคลากรที่มีความสามารถของจิ่วโจว เป็นดาบอันแหลมคมของประเทศ! ในจิ่วโจวมีชื่อเสียงไม่น้อยเลยนะ"

"อีกอย่าง พวกเรามีอาหารเยอะมาก..."

สองหัวหน้าหน่วยทำหน้าลำบากใจ...ชิงเฟิงเห็นว่าพวกเขาอยากกิน แต่ก็รู้สึกแปลกๆ...

อาหารในค่ายทหารไม่ดีหรือ?

เขาชวนอีกครั้ง หัวหน้าหน่วยหวังหันไปมองทหารกลุ่มนั้นแล้วตะโกนถาม

"พวกนายอยากกินไหม?"

"ไม่อยากครับ!"

พวกทหารตอบเสียงดัง

แม้ปากจะบอกว่าไม่อยาก แต่สีหน้าของพวกเขาก็ฟ้องว่าอยากกิน...หัวหน้าหน่วยหวังมองพวกเขาแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง

หันมาพูดกับชิงเฟิง

"งั้นพวกเราก็ขอรบกวนแล้วกัน"

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าหน่วยหวังมีเจตนาแอบแฝง

ชิงเฟิงยิ้ม...

จากนั้นก็พาทุกคนกลับไปที่กองหินราบเรียบ...พอกลับมาก็เห็นเซียเว่ยกำลังแทะอะไรบางอย่างอย่างระมัดระวัง

บนพื้นยังมีเนื้อย่างอีกหลายไม้...

ชิงเฟิง: ......

เซียเว่ยดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่าง พอหันมาก็เห็นกลุ่มคนมากมาย ไม้เนื้อย่างในมือเกือบจะหล่น

เธอมองหัวหน้ากลุ่มคือชิงเฟิงแล้วพูดอย่างเขินๆ

"สวัสดีค่ะคุณชาย...."

เห็นสายตาที่ดูหวาดกลัวนิดๆ ของเธอ ชิงเฟิงก็ยิ้ม...มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย บวกกับตาที่ปิดอยู่ ทำให้ดูลึกลับน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก...เขาถามอย่างเป็นมิตร

"เซียเว่ย...ตอนที่พวกเราออกไป เธอกินอยู่ตลอดเลยเหรอ?"

"อืม อืม ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่!" เซียเว่ยพยักหน้า แล้วส่ายหน้าอธิบาย

"ฉันเห็นคุณชายออกไปน่ะค่ะ..."

"ฉันคิดว่าคงกลับมาเร็วๆ..."

"เลยย่างเนื้อไว้ล่วงหน้า คิดว่าพอคุณกลับมาจะได้กินเลย...แต่ไม่คิดว่าคุณชายจะกลับมาช้าขนาดนี้ ฉันเลยกินไปก่อน....." พูดจบเธอก็หยิบจานใหญ่ใส่เนื้อย่างออกมา ค่อยๆ ยื่นให้ ชิงเฟิงอย่างระมัดระวัง

ชิงเฟิง: ....

ชิงเฟิงหันไปส่งจานเนื้อย่างให้หัวหน้าหน่วยหวัง แล้วยิ้ม

"นี่ก็เป็นเพื่อนร่วมทางของผม...ชื่อเซียเว่ย"

หัวหน้าหน่วยหวังมองเซียเว่ย

เขาสังเกตเห็นว่าหูของเธอแตกต่างจากคนทั่วไป!

และยืนยันได้ว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ เขาพยักหน้าให้เซียเว่ย จากนั้นก็เริ่มแนะนำตัว...หลังจากแนะนำตัวกันครบทุกคนแล้ว หัวหน้าหน่วยหวังก็เริ่มแจกจ่ายเนื้อย่าง

เนื่องจากชิงเฟิงเตรียมของมาค่อนข้างเยอะก่อนออกเดินทาง

อาหารจึงมีพอเพียงสำหรับทุกคน!

พวกเขานั่งบนก้อนหินไม่ไกลกัน กินเนื้อย่างด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขบนใบหน้า บางครั้งก็คุยกันเรื่องชีวิตประจำวันในค่ายทหาร

เมื่อพูดถึงเพื่อนทหารบางคน น้ำตาก็คลอขึ้นมาที่หางตา

ส่วนชิงเฟิงก็กำลังย่างเนื้อ...

พอย่างเสร็จอีกจาน กำลังจะเอาไปให้

ก็เห็นหัวหน้าหน่วยหวังที่อยู่ไม่ไกลแบ่งเนื้อย่างของตัวเองให้พวกทหาร

"กินเยอะๆ นะ กินให้อิ่มจะได้ทำภารกิจได้ดี"

พวกทหารมองเนื้อย่างในมือ พูดอย่างลังเล

"หัวหน้าหน่วยครับ คุณก็กินเยอะๆ หน่อยสิครับ ผมเห็นคุณยังไม่ได้กินเลย..." หัวหน้าหน่วยหวังยิ้ม

"ไม่เป็นไร ฉันเห็นว่ายังมีอีกเยอะ ฉันคงกินมากกว่าพวกนายแน่ๆ..."