บทที่ 18 นายกองขั้นหนึ่งสองนาย

เจียงผิงอันจัดหมวดหมู่สิ่งของทั้งหมดแล้วเก็บไว้อย่างดี

นอกจากอาวุธกับคัมภีร์แล้ว ยังมีโอสถอีกสองขวด

ขวดหนึ่งเขียนกำกับไว้ว่าโอสถรวมปราณ อีกขวดเขียนกำกับว่าโอสถสยบวิญญาณ

เขารู้จักโอสถสยบวิญญาณ เพราะไอ้แก่หยวนปินเคยให้เขากิน ทำให้ปราณวิญญาณในตัวหายไปสิ้น

แต่โอสถรวมปราณนี้คืออะไร?

เพราะความสงสัย เจียงผิงอันจึงเปิดขวดและลองดมดู

การทำเช่นนี้อันตรายมาก หากเป็นพิษร้ายแรง เขาอาจถึงแก่ความตายภายในไม่กี่ลมหายใจ

ทว่าเจียงผิงอันโชคดีมาก โอสถรวมปราณไม่ใช่ยาพิษ

เมื่อเขาสูดกลิ่นโอสถรวมปราณเข้าสู่ร่าง ปราณวิญญาณในกายเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน ทั้งยังโคจรอย่างรวดเร็วอีกด้วย

เจียงผิงอันสะดุ้งในใจ

“หรือว่าสิ่งนี้จะเป็นยาที่สามารถเพิ่มระดับการฝึกตนให้รวดเร็วขึ้น?”

ก่อนหน้านี้เขาได้ยินว่ามียาลักษณะนี้ แต่ไม่มีขายในอำเภอผิงสุ่ย

เจียงผิงอันเทยาใส่มือ ในขวดมีทั้งหมดสองเม็ด

โอสถรวมปราณมีสีขาวและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ

เจียงผิงอันลองกินไปหนึ่งเม็ด

ครู่หนึ่ง ปราณวิญญาณในตัวก็เพิ่มสูงขึ้น และโคจรรวดเร็วกว่าเดิมถึงสามเท่า!

เจียงผิงอันรีบนั่งลงและใช้เคล็ดกำหนดลมหายใจทันที

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ในหัวพลันได้ยินเสียงแตกร้าวสดใสกังวานดังออกมาจากภายใน ปราณวิญญาณโดยรอบมารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ต้นไม้ใบหญ้าทั้งหลายโอนเอนจนเกิดเสียง

เจียงผิงอันลืมตาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง

ขอบเขตก่อปราณขั้นห้า!

โอสถรวมปราณเม็ดนี้เทียบได้กับหินวิญญาณสิบก้อน และที่สำคัญคือเขาสามารถเร่งการโคจรปราณวิญญาณในตัวให้เร็วขึ้นได้

ในสถานการณ์ปกติ เขาต้องใช้หินวิญญาณเกือบสี่สิบก้อนเป็นอย่างน้อย จึงสามารถบรรลุขอบเขตหนึ่งได้

ทว่า… ลำพังเพียงแค่โอสถรวมปราณเพียงเม็ดเดียวก็สามารถทำให้บรรลุได้แล้ว!

ประหยัดเวลาในการฝึกตั้งสามสี่วัน!

โลกทัศน์ของเจียงผิงอันมีสิ่งใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกเรื่อง นั่นคือโอสถเป็นของดี

“ทางนั้นมีคลื่นพลัง หยวนปินอาจจะอยู่ที่นั่น!”

ห่างออกไปไม่ไกลนัก เสียงร้องคำรามดังขึ้น

คนสองคนพุ่งโฉบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เจียงผิงอันถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

การบรรลุขอบเขตอย่างกะทันหันทำให้ปราณวิญญาณพลุ่งพล่านจนเกิดเป็นคลื่นพลังให้คนอื่นจับสัมผัสได้

เจียงผิงอันรีบเก็บข้าวของหนีโดยเร็ว

แต่สองคนนั้นรวดเร็วกว่ามาก เพียงพริบตาเดียวก็ตามมาติด ๆ แล้ว

“ไอ้เด็กคนนั้นที่ท่านแม่ทัพต้องการตัว!”

“ฮ่า ๆ ตามหาจนรองเท้าเหล็กสึกก็หาไม่เจอ แต่กลับมาเจอโดยบังเอิญ!”

นายกองขั้นหนึ่งสองนายเห็นว่าเป็นเจียงผิงอัน ความปีติยินดีฉายชัดอยู่บนใบหน้า

เจ้าหนูนี่สังหารลูกชายของแม่ทัพสวีเทาเมื่อหลายวันก่อน หากเอาตัวกลับไปไม่ได้ ท่านแม่ทัพจะต้องไม่พอใจเป็นแน่

และเมื่อท่านแม่ทัพไม่พอใจ ต่อไปก็คงไม่แบ่งอะไรให้พวกเขาอีก

ไม่นึกเลยว่าจะมาเจอเจ้าเด็กนี่ขณะที่ตามล่าหยวนปิน! ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนว่าเด็กนี่ยังฆ่าหยวนปินตายไปแล้ว!

ทหารสองนายสำเร็จวิชาเคล็ดปราณโลหิตขั้นสาม มีร่างกายแข็งแกร่ง สามารถพุ่งมาอยู่ข้างหลังเจียงผิงอันได้ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ

เจียงผิงอันถ่ายทอดปราณโลหิตเข้าไปในดาบ จากนั้นฟันคนที่อยู่ข้าง ๆ ทันที

“รวดเร็วมาก! มิน่าเล่าถึงฆ่าสวีฮ่าวกับหยวนปินได้ แต่… ไร้ประโยชน์!”

นายกองขั้นหนึ่งตื่นตะลึงในกระบวนดาบที่รวดเร็วของเจียงผิงอัน แต่แน่นอน การโจมตีเช่นนี้ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้

เขาหลบแล้วซัดหมัดสวนออกไป

โครม!

เกราะป้องกันบนตัวเจียงผิงอันแผ่หุ้มกาย แต่กลับโดนหมัดของอีกฝ่ายซัดจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

พลังของหยกคุ้มภัยยังไม่ได้รับการเติมเต็ม จึงไม่สามารถต้านพลังของพวกนายกองได้

แรงสะเทือนทำให้เจียงผิงอันกระเด็นชนต้นไม้จนหักติดต่อกันหลายต้น

ในใจของเจียงผิงอันเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง คนคนนี้แข็งแกร่งมาก ต้องสำเร็จเคล็ดปราณโลหิตขั้นสามแล้วเป็นแน่!

ตอนนี้ไม่มีเวลาสนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองแล้ว พอหมุนตัวได้ เจียงผิงอันก็วิ่งหนีทันที

โครม！

นายกองขั้นหนึ่งนามหม่าหลินถีบหลังเจียงผิงอันเต็มแรง จนได้ยินเสียงกระดูกแตกร้าวดังชัดเจน

เลือดกระอักออกจากปากของเจียงผิงอัน ร่างกระแทกกับหินอย่างแรง

เด็กหนุ่มอยากจะลุกหนีจากสถานการณ์คับขันนี้ แต่บาดแผลสาหัสบนตัวทำให้เขาไม่อาจลุกขึ้นได้

แค่กระบวนท่าเดียว เขาก็หมดกำลังต่อสู้โดยสิ้นเชิง

เห็นทหารดุดันสองนายเผยสีหน้าฮึกเหิมเดินเข้ามาใกล้ เจียงผิงอันพลันรู้สึกสิ้นหวังอย่างยิ่ง

ต่อให้เอาหยกคุ้มภัยทั้งหมดออกมา มากสุดก็ทำได้เพียงถ่วงเวลาชั่วครู่เท่านั้น

ต่อหน้ายอดฝีมือ ไม่ว่าไพ่ตายแบบใดก็ล้วนไร้ประโยชน์

อ่อนเกินไป สู้ไม่ได้เลย

แต่… ต่อให้ต้องตาย ก็ขอฟันอีกฝ่ายสักสองสามรอบเถอะ！

“เจ้าหนู ทำให้พวกข้าต้องอยู่ในที่แบบนี้นานหลายวัน ข้าอยากจะกระทืบเจ้าให้ตายจริง ๆ เลย” หม่าหลินร้องด่าด้วยสีหน้าดุดัน

“อย่าวู่วามไป ท่านแม่ทัพต้องการจับเป็น” ทหารอีกนายเตือนสติ

“ข้ารู้ ขอหักขามันสักข้างก็พอใจแล้ว”

ขณะที่หม่าหลินกำลังยกเท้าขึ้น ฉับพลันนั้นกิ่งก้านของต้นไม้ก็เติบโตอย่างรวดเร็ว เข้ามาพันตัวเจียงผิงอันและดึงตัวไปอย่างรวดเร็ว

นายทหารสองนายสีหน้าเปลี่ยนในทันใด ขณะที่กำลังจะตามไป ต้นไม้ขนาดใหญ่พากันถอนรากออกจากพื้น เรียงหน้ากระดานเข้ามาขวางทางคนทั้งสอง

“ใครกัน!”

พวกเขาชักดาบออกมาฟันต้นไม้ที่ขวางหน้าอย่างรวดเร็ว

“ยอดฝีมือที่แคว้นหลิงไถของพวกเจ้าไม่ต้องการ แคว้นต้าเซี่ยของพวกเราต้องการ!” เสียงแผ่วเบาเสียงหนึ่งดังขึ้น

สีหน้าของทหารสองนายเปลี่ยนไปทันที

คนของแคว้นต้าเซี่ย!

จะปล่อยให้คนของแคว้นต้าเซี่ยเอาตัวเจ้าเด็กคนนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด! ไม่เช่นนั้นต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่!

ทั้งสองคนกวัดแกว่งดาบในมืออย่างบ้าคลั่งเพื่อทำลายต้นไม้ที่ขวางหน้า

ดาบของพวกเขาคมกริบมากกว่าดาบธรรมดา ทว่าต้นไม้รอบด้านพากันดาหน้าเข้ามาไม่หยุดหย่อน ล้อมพวกเขาอยู่ตรงกลางราวกับปราการไม้หนาแน่น

เมื่อพวกเขาฟันต้นไม้จนหมด เจียงผิงอันก็หายไปแล้ว

ใบหน้าของทหารทั้งสองนายซีดเผือด

แย่แล้ว!

หม่าหลินพูดเสียงเครียด “เรื่องนี้จะให้ท่านแม่ทัพรู้ไม่ได้เด็ดขาด ต้องบอกว่าไม่เจอตัวเจ้าเด็กคนนั้น”

“ทำตามที่เจ้าว่า” ทหารอีกนายเอ่ยอย่างเห็นด้วย

หากให้ท่านแม่ทัพรู้ว่าพวกเขาปล่อยเจ้าเด็กคนนั้นให้หนีไปได้ ทั้งยังหนีไปกับคนของแคว้นต้าเซี่ย ชีวิตของพวกเขาคงถึงคราวจบสิ้นแน่

ให้ตายสิ เพราะเหตุใดผู้ฝึกตนของแคว้นต้าเซี่ยจึงปรากฏตัวที่นี่!

ชายชราคนหนึ่งแบกร่างของเจียงผิงอันขึ้นหลัง ทะยานออกมาไกล

ชายชราเอื้อมมือเหี่ยวย่นออกมา ยื่นโอสถกลิ่นหอมเม็ดหนึ่งให้เจียงผิงอัน

“นี่คือโอสถรักษาบาดแผล กินแล้วนอนพักผ่อนสักครู่ เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่ทำร้ายเจ้า ไม่เช่นนั้นข้าก็คงไม่ช่วยเจ้าหรอก”

“ขอบคุณมากขอรับ”

เจียงผิงอันกล่าวขอบคุณด้วยเสียงอ่อนแรง แล้วกลืนโอสถเข้าไป อาการเจ็บปวดทำให้ร่างกายอ่อนล้าผล็อยหลับไป

ชายชรายกยิ้ม “เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ คนพวกนี้ช่างน่าไม่อายเสียเหลือเกิน ให้นายกองขั้นหนึ่งถึงสองคนมาจับตัวเด็กตัวเล็ก ๆ เพียงคนเดียว”

หนึ่งวันผ่านไป เจียงผิงอันลืมตาขึ้น ความทรงจำก่อนหมดสติทำให้ความระแวดระวังพุ่งทะยานถึงขีดสุด

อยู่ในช่วงเวลาวิกฤตนาน ๆ ทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา

ตอนนี้เด็กหนุ่มอยู่ในห้องนอนที่มีการตกแต่งแบบโบราณ ทุกอย่างโดยรอบถูกประดับประดาอย่างสวยงาม ห้องนี้เป็นห้องที่ดีที่สุดที่เขาเคยเห็นในชีวิต ต่างจากกระท่อมเก่า ๆ โทรม ๆ ที่เขาเคยอยู่ลิบลับ

“ตื่นแล้วหรือ?”

ชายวัยกลางคนนั่งตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะ คนผู้นั้นมีเบ้าตาลึก รอยแผลเป็นยาวพาดผ่านใบหน้าที่เกิดจากคมดาบ ดูสง่างามน่ายำเกรง

ชายวัยกลางคนเงยหน้ามองไปที่เจียงผิงอัน “ข้าขอแนะนำตัวสักหน่อย ข้ามีนามว่าเมิ่งโค่ว เป็นแม่ทัพของอำเภอเหลียนซาน”

“อำเภอเหลียนซาน”

เจียงผิงอันสะดุ้งเล็กน้อย

อำเภอเหลียนซานอยู่ห่างจากอำเภอผิงสุ่ยไม่มาก อยู่ในเขตของแคว้นต้าเซี่ย

เมื่อก่อนตอนที่ทั้งสองแคว้นยังไม่เปิดศึก สองอำเภอไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด ต่อมาเมื่อสงครามปะทุขึ้น จึงขาดการติดต่อไป

นึกไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จะเป็นแม่ทัพของอำเภอเหลียนซาน

เจียงผิงอันลูบถุงเก็บของที่ห้อยเอว

ยังอยู่! อีกฝ่ายไม่ได้เอาไป

เมิ่งโค่วเห็นท่าทางของอีกฝ่าย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“บาดแผลบนตัวเจ้า ผู้เฒ่าหลี่รักษาจนหายแล้ว ผู้เฒ่าหลี่ก็คือคนที่ช่วยเจ้าคนนั้น”

“ขอบคุณมากขอรับ”

เจียงผิงอันกล่าวขอบคุณ

หากไม่ใช่เพราะคนคนนั้นช่วยเขาไว้ ป่านนี้เขาคงตายไปนานแล้ว

เมิ่งโค่วรินชาให้เจียงผิงอันจอกหนึ่ง “ข้าขอพูดตรง ๆ พรสวรรค์ของเจ้าไม่เลวเลย ข้าอยากจะให้เจ้าเข้ามาอยู่ในกองทัพของข้า”

“ได้ขอรับ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าอาจไม่ยอม...ฮะ?”

เมิ่งโค่วนิ่งไป คำพูดมากมายที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ถูกเก็บลงท้องอย่างกะทันหัน

อีกฝ่ายรับปากรวดเร็วง่ายดายถึงเพียงนี้ ทำให้เขาตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

เดิมทีเขาเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงลังเลใจ หรือไม่ก็อาจปฏิเสธเพราะไม่ชอบการถูกมัดมือชก หรืออาจต้องการเงื่อนไขที่ดีกว่า

ผลลัพธ์เช่นนี้… ทำให้เขารับมือไม่ถูกเลยทีเดียว