บทนำ

"อีกแล้วสินะ หนูตา"

เสียงรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านของเพลินตา เพื่อนบ้านสาวสวย

เสียงมันคุ้นหู จนลุงเสกต้องดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนทันทีอย่างไม่ลังเล เสียงรถยนต์คันนี้มันแทรกซึมเข้าไปฝังอยู่ในโสตประสาทของหนุ่มใหญ่ข้างบ้านอย่างลุงนานแล้ว แค่ได้ยินก็รู้ว่าเป็นเธอ

สาวข้างบ้านยืนเกาะรั้ว ก้มๆ เงยๆ มือก็รื้อค้นเจ้ากระเป๋าถือใบจิ๋วของตัวเองอยู่นาน

ลุงเสกก้าวเข้ามาสมทบอย่างคนคุ้นเคย

"หากุญแจไม่เจออีกแล้วเหรอหนูตา มาลุงช่วย"

เพลินตาเงยหน้าขึ้นมองเสียงทุ้มใกล้ๆ หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาทันที

"ลุง ลุงเสกมาช่วยหนูทันเวลาอีกแล้ว หนูไม่ต้องนอนในรถแล้ว"

"กุญแจบ้านหนูอยูในกระเป๋าเหรอ ทำไมหาไม่เจอ กะอีแค่พื้นที่กระผีกมือเอง"

เพลินตายื่นกระเป๋าในมือตนให้กับหนุ่มใหญ่ช่วยหา เมื่อกระเป๋าถึงมือลุงเสกก็หยิบมันออกมาง่ายๆ แล้วจัดการเปิดประตูรั้วให้หญิงสาวทันที

เพลินตาแสดงสีหน้าดี๊ด๊าขึ้นมาทันทีเธอรีบก้าวฉับๆ พาตัวเองขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับแล้วค่อยๆ ขับรถเข้าบ้าน โดยมีลุงเสกคอยโบกมือเป็นสัญญาณให้

"จะตีสามอยู่แล้ว รีบไปนอนเถอะหนูตา พรุ่งนี้เช้าก็ต้องไปทำงาน"

"รับทราบค่ะคุณลุงคนดีของหนูตา"

หญิงสาวก้าวลงจากรถถือกระเป๋าใบจิ๋วเดินเซนิดหน่อย หากแต่ไม่ลืมยกมือไหว้ขอบคุณลุงเสก

หนุ่มใหญ่ส่ายหน้าเล็กน้อย ภายในใจก็รู้สึกเป็นห่วง หญิงสาวมาก นี่กลางดึกหน้าบ้านตัวเองก็จริง แต่ถ้าลุงเสกไม่อยู่บ้านล่ะ ใครจะช่วยเหลือเธอ เป็นเพื่อนบ้านแต่ก็ห่วงเธอเหมือนลูกหลาน เหมือนญาติพึงห่วงใยกัน ความรู้สึกมันว้าวุ่นไปหมด

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ลำพัง หญิงสาวเดินเข้ามาสวมกอดลุงเสกทางด้านหลังโดยที่เขาเองก็ไม่ทันตั้งตัว

"อ๊ะ หนูตา"

"ลุงจ๋า ขอบคุณนะคะ เมื่อเวลาที่หนูลำบาก เดือดร้อน ลุงมาช่วยหนูตลอดเลย หนูรู้สึกอบอุ่นใจมาก"

"ไม่เป็นไร หนูตา เราเพื่อนบ้านกัน ต้องดูแลกัน"

"ทั้งๆ ที่เป็นเวลาพักผ่อน ลุงก็ต้องลุกมาช่วย หนูขอบคุณลุงมากจริงๆ นะคะ"

"ไปนอนซะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันหนู เอ่อ ... มันจะเช้าแล้ว"

น้ำเสียงตะกุกตะกักของลุงเสก ฟังดูไม่ปกติ เนื่องจากความนุ่มยุ่นของเจ้าสองเต้าของหญิงสาวมันเบียดชิดแนบแผ่นหลังเข้ามาจนรู้สึกได้

หนุ่มใหญ่ตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก มือไม้สั่น เมื่อร่างของเพลินตายิ่งแนบแน่นมากขึ้น

“ทำไมล่ะคะลุง หนูอยากกอดลุงแบบนี้มานานแล้ว หนู เอ่อ”

“หนูตาเมามากแล้วนะ เข้าบ้านไป เดี๋ยวลุงก็จะกลับบ้านเหมือนกัน”

“อย่าเพิ่งไปสิคะลุง ไหนๆ ก็มาช่วยหนูแล้ว ดื่มกาแฟสักถ้วยค่อยกลับนะคะ”

“ไม่ดีมั้งหนู ประเดี๋ยวนอนไม่ได้”

“ก็ไม่ต้องนอนไงคะ ลุงเสกอยู่บ้านทุกวันไม่ต้องรีบไปไหนไม่ใช่เหรอคะ”

“แต่หนูต้องไปทำงานพรุ่นี้ไม่ใช่เหรอ ลุงว่าหนูตาไปนอนดีกว่า ไม่ต้องยุ่งยากกับลุงหรอก”

“หนูอยากตอบแทนลุงไงคะ”

หญิงสาวเซร่างทั้งร่างทิ้งน้ำหนักมาที่ร่างสูงใหญ่ทั้งหมด เธอเซจนอ้อมแขนแกร่งของลุงเสกต้องรีบเอี้ยวไปประคองเธอไว้ หญิงสาวไม่เอ่ยอะไรต่อจากนั้นเธอมองหน้าลุงเสกส่งสายตาเว้าวอน

หนุ่มใหญ่จำใจพยุงร่างอวบอิ่มนุ่มนิ่มของเพลินตาเข้าไปภายในตัวบ้าน ในใจคิดเพียงเพื่อส่งเธอให้ถึงที่ ไม่ได้อยากจะดื่มกาแฟของเธอแต่อย่างใด

เมื่อก้าวพ้นธรณีประตูเท่านั้น เพลินตาก็พลิกตัวมายืนตรงหน้าลุงเสกทันทีแล้วสองแขนเรียวก็โอบรัดต้นคอหนุ่มใหญ่เอาไว้

“นั่งดื่มกาแฟกับหนูก่อนนะคะลุง หรือว่าลุงจะดื่มนมดีคะ”

“ไม่หรอกหนู”

“ไม่ดื่มกาแฟ หรือ ไม่ดื่มนมคะลุง”

หญิงสาวส่งสายตาจ้องไปที่ดวงตาคู่คมเข้มของหนุ่มใหญ่ เธอต้องการคำตอบจากเขาจริงจังหรือไม่ไม่รู้ แต่ผู้ชายอย่างลุงเสกมันโคตรดูออกว่า ความหมายของเธอคืออะไร หญิงสาวเบียดร่างเข้าชิดขึ้นเรื่อยๆ

“ถ้าเกรงว่ากาแฟจะไม่ถนัดตอนนี้ ดื่มนมก็ได้นะคะลุงขา จะได้สดชื่น”

น้ำเสียงสั่นกระเส่าของหญิงสาวบ่งบอกถึงสัญญาณอะไรบางอย่าง เธอเบียดชิดร่างเข้ามาเท่าไหร่ ความแกร่งในกายหนุ่มใหญ่ก็ยิ่งขยับตัว แน่ล่ะเธอกำลังจะปลุกเจ้ามังกรใหญ่ที่นอนหลับไหลมานานให้มันผงาดขึ้นอีกครั้ง

>>>>>>> [[ [[>>>>>>