บทนำ

หญิงสาวจอดรถของเธอไว้ที่ข้างตึก ในขณะที่ฝนกำลังโปรยปรายลงมาพอดี

“แย่แล้ว มาตกอะไรเอาตอนนี้ แล้วนี่ติดร่มมาหรือเปล่าก็ไม่รู้”

หญิงสาวบ่นพึมพำลำพังคนเดียว มือก็ควานหาบางอย่างในถุงใบใหญ่ที่วางอยู่ตรงเบาะด้านหลังคนขับ

เธอเผยรอยยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ แล้วหยิบร่มพับอันหนึ่งออกมาถือไว้

“รอดตายแล้วชั้น”

มืออีกข้างนหนึ่งหยิบกระเป๋าถือใบเล็กมาคล้องไว้ที่แขน แล้วรีบเปิดประตูรถฝั่งคนขับออกโดยเร็ว ร่มในมือเปิดกางออกรวดเร็วเช่นกัน

“ค่ำมืดขนาดนี้คุณกานดาเข้ามาทำอะไรที่ออฟฟิศ ก็ในเมื่อวันนี้เป็นวันเสาร์นี่นา”

ลุงยามแสงซึ่งมีหน้าที่ดูแลตึกสำนักงานใกล้ๆ รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งถือร่มเข้าไปยังตัวตึกออฟฟิศซึ่งหญิงสาวทำงานอยู่

“ลุงคุยกับใครเหรอ”

ยามมานพซึ่งทำงานกะกลางวันเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลลุงยามยืนมองอะไรบางอย่างแล้วเอ่ยพึมพำอยู่”

“อ่อ อ้าว ไอ้นพ ยังไม่กลับห้องอีกเหรอ ข้านึกว่าเอ็งกลับไปแล้วซะอีก”

“กลับไปถึงห้องแล้วลุง แต่ผมลืมของก็เลยต้องกลับมาเอาเนี่ย ออกจากห้องมาก็ฝนตกพอดี ว่าแต่ลุงคุยกับใครอยู่เหรอ”

“เปล่าหรอก ข้าก็พูดคนเดียวไปตามเรื่อง ตาเห็นอะไรก็พูดเรื่องนั้นแหละ”

“ตกลง คุยเรื่องอะไรคนเดียวล่ะ แล้วตาลุงกำลังมองเห็นอะไรอยู่งั้นเหรอ”

“เมื่อกี้ข้าเห็นคุณกานดา เธอขับรถมาจอดที่มุมตึกโน่น แต่วิ่งกางร่มเข้าไปในตึก ก็เลยสงสัยว่าเธอมาทำอะไรค่ำมืด ฝนก็ตก แล้วนี่มันก็เป็นวันเสาร์ด้วยสิ”

“อ้าว ลุงนั่นก็ออฟฟิศคุณกานดาเขา เขาจะมาทำอะไรได้ถ้าไม่ใช่มาทำงาน หรือธุระในบริษัทเขา”

“ไอ้นพ ข้าคิดว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลโว๊ย ข้าเห็นมาสองสามครั้งแล้ว คราวที่แล้วกว่าจะกลับออกมาก็ตีสองเลยนะโว๊ย ผู้หญิงอะไรมาทำงานดึกๆ ดื่นๆ คนเดียวในวันหยุดวะ”

ลุงยามแสงทำหน้าฉงน ทำให้มานพต้องคิดตาม ตึกสำนักงานที่ว่า คือออฟฟิศในส่วนด้านหน้าเท่านั้น

ภายในตัวตึกโซนด้านหลังและด้านข้างเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้าของบริษัท พูดง่ายๆ ก็คือเจ้าของบริษัทก็อยู่อาศัยที่นี่ด้วยนั่นเอง

ในขณะที่ฝนยังคงตกปรอยๆ มานพจึงจับเข้าคุยกับลุงยามแสงต่อ เพื่อฆ่าเวลารอให้ฝนซา จึงได้ความสรุปคร่าวๆ ว่าคุณกานดาซึ่งเป็นเซลล์ของบริษัทนั้น ทำตัวลึกลับชอบแอบมาออฟฟิศตอนค่ำของวันหยุด โดยเฉพาะวันเสาร์

“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะลุง พูดไปมันก็เรื่องคนอื่นทั้งนั้น ไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อยหรอก ... ผมน่ะรู้มาจากคนในตึกโน้นล่ะ ว่าคุณกานดาเธอมีอะไรพิเศษกับเจ้านายตัวเอง”

“นั่นปะลัย ข้าคิดอยู่แล้วเชียว ว่ามันต้องใช่ แต่คุณกานดาเธอมีผัวอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่ะไอ้นพ”

“ก็ใช่น่ะสิลุง ถึงได้แอบมาหากิ๊กในเวลาที่ลุงสงสัยไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

สิ้นประโยคของมานพลุงยามแสงจึงถึงบางอ้อ หนุ่มสาวสมัยนี้ เขาใช้ชีวิตกันง่าย และแปลกๆ มีลูกมีผัวอยู่ที่บ้านอยู่แล้ว แต่เวลามาทำงนก็มามีอะไรกับคนที่ทำงานอีกคน วุ่นวายน่าดู

มานพขอตัวกลับห้องเมื่อเห็นว่าฝนเริ่มหยุด ปล่อยให้ลุงแสงเก็บความสงสัยในเรื่องของคุณกานดาไว้ในใจต่อไป และลุงแสงคงได้แต่มองว่าคุณณกานดาจะกลับออกมาเมื่อไหร่

>>>>>>> [[ [[>>>>>>