บทนำ

มณีสาวใหญ่เจ้าของร้านริมชายหาดแหลมแม่พิมพ์ แม่ม่ายสาวใหญ่วัยห้าสิบสองปี มีลูกสาวหนึ่งคนชื่อโมรี

เพราะมณีเลือกที่จะเป็นแม่ค้าในชีวิตประจำวันของเธอจึงทำให้เวลาทั้งหมดทุ่มเทให้แต่กับร้านอาหารที่ปลุกปั้นมากับมือ เวลาของครอบครัวจึงไม่เต็มร้อย จนอยู่มาวันหนึ่งจึงจับได้ว่าสามีแอบไปมีเมียน้อย จึงทำให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่นมาตลอดแตกร้าวลง ปัญหาของมณีไม่ได้ถูกจัดการให้จบ เพราะเธอยังคงทอดทิ้งหม้อข้าวหม้อแกงสิ่งที่สร้างมากับมือได้ ทำให้เกิดปัญหาครอบครัวเรื้อรังถึงขั้นต้องหย่าร้างในที่สุด

มณีทุ่มเทเวลาทั้งหมดอยู่แต่ในครัว ปรุงอาหารไปพร้อมๆ กับแม่ครัวของเธอ เพื่อจะได้ไม่ต้องคิดมาก แต่ละวันจนกว่าจะปิดร้าน จึงทำให้สาวใหญ่ไม่มีเวลาโศกเศร้าฟูมฟายนาน เพราะงานในร้านมากมายก่ายกองให้ต้องรับผิดชอบดูแล เมื่อเลือกให้ชีวิตไปต่อ ร้านจึงเป็นเป้าหมายเดียวที่มณีต้องพยุงมากกว่าจะมานั่งเสียใจ โมรีเป็นลูกสาวที่น่ารัก นั่นคือกำลังใจเดียวที่ทำให้มณีสู้ทำงานและส่งเสียเลี้ยงดูเพียงลำพัง

มณีเป็นคนขยันทำมาค้าขายจนกระทั่งขยับขยายร้านเป็นของตัวเองโดยไม่ต้องเช่า ร้านอาหารดำเนินไปด้วยดีตามกาลเวลา

แต่เมื่อโมรีลูกสาวเพียงคนเดียวเรียนจบ ปวส. เอกลับไม่อยากเรียนต่อ และแต่งงานออกเรือนไปในที่สุด มณีไม่อาจห้ามปรามใดๆ ลูกสาวได้เมื่อโมรีเลือกที่จะไม่เรียน และวันหนึ่งก็เลือกที่จะแต่งงาน และย้ายไปอยู่กับสามีที่กรุงเทพฯ

มณีจึงดูแลร้านอาหารลำพังคนเดียวเรื่อยมา มีลูกน้องในร้านเป็นเพื่อน ทำงานด้วยกันจนกลายเป็นเหมือนครอบครัว เพราะพนักงานในร้านบางคนก็เป็นเด็กที่ฐานะไม่ค่อยดี ฉะนั้นสิ่งที่มณีทำได้และช่วยเหลือคือให้งานทำ ดูแลเรื่องค่าอาหารระหว่างวัน หรือแม้แต่บางคนก็ให้มาอาศัยอยู่ด้วยที่บ้านเพื่อแบ่งเบาค่าใช้จ่าย

และเมื่อขยายร้านใหญ่ขึ้น มณีจึงมีที่พักให้ลูกน้องในร้าน มีอาหารให้สามมื้อด้วย เพราะความที่ไม่มีภาระต้องเลี้ยงลูก ไม่มีสามีต้องเป็นห่วงดูแล การค้าขายในแต่ละวันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำเพื่อใคร นอกจากเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตตัวเองและลูกน้องในร้านเท่านั้น

"ทุกวันนี้ มีลูกก็เหมือนไม่มี ฉันต้องอยู่คนเดียว ชีวิตไร้ญาติขาดมิตร ใครที่บ้านไกลไม่สะดวกเดินทาง ก็มาอยู่ซะด้วยกันนะ"

สาวใหญ่เอ่ยกับลูกน้องที่อยู่กันมานาน และเมื่อเธอต่อเติมบ้านแบ่งเป็นห้องๆ ให้พนักงานในร้านที่อยู่กับเธอมานานได้พักอาศัยด้วย

"น้าณีใจดีจัง"

"ฉันจะได้มีเพื่อนไง อยู่คนเดียวมันเหงานะ"

“ขอบคุณนะคะแม่ณี ที่ให้หนูมาอยู่ด้วย ต่อไปนี้หนูจะได้เหลือเงินส่งให้ยายที่บ้านบ้าง”

เด็กในร้านบางคนนับถือถึงขั้นเรียกแม่ และรู้จักสำนึกในบุญคุณ จนกระทั่งกราบขอบคุณมณี เพียงเท่านี้ก็ทำให้หัวใจสาวใหญ่พองคับอกได้แล้ว การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการทำให้คนมีที่อยู่ที่กินมีเงินเหลือเก็บและจุนเจือครอบครัวได้

พนักงานในร้าน บางคนก็เลือกที่จะพักอยู่ด้วย บางคนก็เลือกเดินทางไปกลับ เนื่องจากมีความสะดวกที่แตกต่างกัน

โมรีซึ่งเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวแต่งงานออกไปนานแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีลูกสักที มณีจึงไม่มีหลานหรือทายาทคนอื่นนอกจากโมรีคนเดียวเท่านั้น

>>>>>>> [[ [[>>>>>>