บทนำ

นัสสินีเดินทางกลับมาเมืองไทยเพื่อดูแลพ่อที่ป่วยหลังจากทราบข่าวว่านายดามล้มป่วยเข้าโรงพยาบาล หญิงสาวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าคำว่าป่วยเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้นั้นอาการจะหนักเบามากขนาดไหน

การกลับมาครั้งนี้เพียงแค่พักร้อนและเยี่ยมครอบครัวเท่านั้นนั่นคือความตั้งใจของเธอ หากแต่เมื่อมาถึงจึงได้ทราบว่าดามป่วยหนักมาก

“แม่ไม่อยากให้นัตตี้กลับไปเรียนต่อตอนนี้เลยนะ หยุดทุกอย่างไว้ก่อนได้ไหมลูก”

“แม่ หนูไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเพื่อที่จะรับรู้ว่า ... พ่อป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย หนูเข้าใจว่าพ่อแค่อาจจะความดันขึ้นแล้ววูบไป พอมาหาหมอยังไงก็ต้องรักษาหาย”

“แม่ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงกับลูก พวกเรากลัวว่าลูกจะกังวล”

“นี่หมายความว่าหนูต้องอยู่ที่นี่ไปแบบไม่มีกำหนดใช่ไหมคะ ... จนกว่าพ่อ จะ ...”

“ใช่ มะเร็งลุกลามไปมาก พ่อไม่มีทางรักษาหาย ตอนนี้แค่ประคองอาการเท่านั้น”

นัสสินีไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเรื่องอาการป่วยของดามเลย เธอไม่เคยรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อต้องทนทุกข์กับโรคนี้มานานแค่ไหน จนกระทั่งหญิงสาวดันทุรังไปเรียนต่อเมืองนอกตามความฝัน

นี่เพิ่งมาได้ครึ่งทางเอง เธอก็ต้องตัดสินใจอย่างยากลำบาก ว่าจะหยุดทุกอย่างไว้ก่อนแล้วกลับมาอยู่ดูแลพ่อ

เมื่อไม่มีทางเลือกหญิงสาวจึงจำเป็นต้องตัดสินใจ ทั้งๆ ที่เรื่องเรียนก็คือความฝันหนึ่งของเธอ

กว่าหนึ่งสัปดาห์ที่นัสสินีเทียวเข้าออกโรงพยาบาลผลัดเปลี่ยนกันดูแลดามผู้เป็นพ่อกับครอบครัว วันหนึ่งดามมีแขกมาเยี่ยมและเขาได้แนะนำให้นัสสินีได้รู้จัก

โจนาธาน เพื่อนสนิทของพ่อสมัยหนุ่มๆ เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เขาได้ข่าวว่าดามไม่สบายจึงมาเยี่ยม

การได้รู้จักโจนาธานในวันนี้ทำให้นัสสินีเริ่มมีแสงสว่างหนึ่งเกิดขึ้นในชีวิตที่หม่นหมองของเธอ

“ฝากลูกสาวผมด้วยนะโจ นัตตี้ไปเรียนที่อังกฤษแต่ตอนนี้ลูกต้องกลับมาดูแลผม ผมไม่อยากให้ลูกเสียเวลากับผมเลย ถ้าหากผมเป็นอะไรไป เอ็นดูนัตตี้ด้วยถ้าเธอกลับไปเรียนต่อ”

นัตตี้ได้ยินทุกคำที่ดามพูดคุยกับโจนาธาน ซึ่งหญิงสาวก็รู้สึกดีมาก ที่เพื่อนพ่อคนนี้อาศัยอยู่ที่อังกฤษ

การฝากฝังจากปากผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้ายคนหนึ่ง มันไม่ต่างอะไรจากคำสัญญาที่คนปกติรับปากแล้วต้องทำให้ได้

จากวันนั้นนัตตี้ก็ได้รับการติดต่อพูดคุยกับเพื่อนพ่อคนนี้ทุกวันจนกลายเป็นสนิทกันในเวลาอันรวดเร็ว

โจนาธานเป็นหนุ่มลูกครึ่งที่นับว่าหล่อมาก นัสสินียอมรับว่าเธอเห็นเขาวันแรกก็ประทับใจมาก อายุเท่าพ่อ แต่สุขภาพร่างกายต่างกันราวฟ้ากับดิน

♦♦……….♦♦……….♦♦