"แม่นมวันนี้มีอะไรกินบ้างฉันหิวแล้ว"

เมิ่งอี้หรานที่ตื่นเช้าขึ้นมา ก็เรียกหาอาหารเป็นอย่างแรก

"คุณนายใหญ่ไม่สนใจท่านนายพลเลยนะคะ"

เเม่นมจูที่เห็นเมิ่งอี้หรานไม่สนใจอะไร เรื่องหานเจียฉีเลย

"ก็ท่านนายพลบอกกับฉันเองว่า ให้ฉันอยู่ในส่วนของฉัน อย่าไปรบกวนเขาอีกอย่างเมื่อคืนเขาก็คงใช้เวลาหวานชื่นอยู่กับ หลินซินอี้ละสิ"

"ไม่ใช่เลยค่ะ หลังจากท่านนายพลออกจากห้องของคุณนายใหญ่ แล้วก็ไปห้องคุณนายรอง แต่ไม่นานนะ ทหารคนสนทก็มาแจ้งข่าวให้ท่านนายพลแล้วท่านนายพลก็ออกจากบ้านไปอยากเร่งรีบ"

"ท่านนายพลคงจะมีงานด่วนที่กองทัพนะ ถ้าหากไม่มีเรื่องเร่งด่วนคงจะไม่รีบออกไปแบบนั้น"

"ฉันก็คิดว่าแบบนั้นล่ะคะ ฉันให้ชิงเยว่ไปนำอาหารมาให้คุณนายใหญ่ไปล้างหน้า ล้างตาให้สดชื่นก่อนเถอะค่ะ"

"ได้ ได้"

เมิ่งอี้หรานจัดการตัวเองล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็มารออาหารเช้าที่กำลังจะยกมา

"อาหารมาแล้วคะคุณนายใหญ่"

"ชิงเยว่อาหารนี้เป็นอาหารที่ห้องครัวจัดให้ฉันหรอ"

"ใช่ค่ะ นี่เป็นอาหารที่ห้องครัวจัดให้คุณนายใหญ่ตลอดมีอะไรหรือคะ"

เมิ่งอี้หรานมองอาหารตรงหน้า ก็รู้สึกไม่อยากกินเลย เพราะอาหารมีเพียงแค่ข้าว แล้วก็ผัดผักอีก 3 อย่าง ที่ไม่มีเนื้อเลยแม้แต่นิด แล้วก็มีน้ำซุปที่เหมือนน้ำเปล่า

"เมิ่งอี้หรานเธอทนกินแบบนี้มาได้ยังไงกัน อย่างกับคนกินเจ มีแต่ผักกับผัก"

"คุณนายใหญ่มีอะไรหรือคะ อาหารก็ปกติเหมือนทุกวันที่ฉันรับมาจากห้องครัว"

"ฉันเป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลหาน แต่ฉันกลับกินอย่างกับคนรับใช้ในบ้านตระกูลหาน"

ถึงเมิ่งอี้หรานคนก่อนจะทนกิน แต่เมิ่งอี้หรานในร่างตอนนี้ไม่ทนแน่นอน

"คุณนายใหญ่จะไปไหนคะ"

เมิ่งอี้หรานลุกจากโต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกนอกห้อง เพื่อที่จะไปห้องครัว อยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนจัดอาหารให้เธอ

"ฉันจะไปห้องครัวนะสิฉันเป็นถึงคุณนายใหญ่ตระกูลหาน แต่ฉันกลับกินแค่นี้ หรือว่าตระกูลหานนั้นยากจนมากหรอ ถึงให้ฉันที่เป็นคุณนายใหญ่ได้กินแค่ผัก"

"แต่คุณนายใหญ่ก็กินแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่ที่พวกเราเข้ามาอยู่ที่ตระกูลหานก็ไม่ได้ผิดแปลกไปตรงไหนนิคะ"

ชิงเยว่ที่ก็เห็นว่าอาหารก็ปกติเหมือนทุกวันที่ เมิ่งอี้หรานเคยกิน

"ชิงเยว่คนในตระกูลหานได้กินเนื้อทุกมื้ออาหารแต่ฉันกลับได้กินแต่ผักมิน่าล่ะร่างกายฉันถึงผอมแห้งแบบนี้"

เมิ่งอี้หรานไม่สนใจ ชิงเยว่ เดินตรงไปที่ห้องครัวทันที เมื่อมาถึงเมิ่งอี้หรานก็ต้องตกใจ เพราะอาหารที่เตรียมใส่ภาชนะเพื่อที่จะนำไปส่งที่ไหนสักแห่ง บนถาดอาหารมีอาหารหลายอย่างมีขาหมูตุ๋น มีข้าวยังดีต่างจากข้าวที่เมิ่งอี้หรานได้รับ มีผัดผักที่ดูดีไม่เหมือนที่เมิ่งอี้หรานได้ ที่มีเพียงเศษผักมากกว่า แล้วยังมีน่องไก่ย่างขนาดใหญ่ มีน่องไก่ที่ตุ๋นด้วย วัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารล้วนแล้วแต่เป็นของดี

"อาหารในถาดนี้จะนำไปส่งที่ไหน"

เมิ่งอี้หรานถามคนที่เดินผ่านไป แล้วชี้ไปที่ถานอาหารที่มีอาหารอย่างดีวางอยู่ในถาด

"คุณนายใหญ่อาหารนั้นจะนำไปให้คุณนายรองค่ะ"

"คุณนายรอง หลินซินอี้นะหรอ"

"ใช่ค่ะ นี้เป็นอาหารของคุณนายรองหลินซินอี้ค่ะ"

เมิ่งอี้หรานมองดูอาหารที่จะนำไปส่งให้หลินซินอี้แล้วนึกถึงอาหารที่ตัวเองได้รับ ตัวเองเป็นภรรยาหลวงที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่กลับได้กินแค่เศษผักกับข้าวเก่าๆ แต่ หลินซินอี้ที่เป็นภรรยารองกลับได้กินอาหารอย่างดี

"งั้นเธอไปทำใหม่ให้คุณนายรองใหม่แล้วกันนะ อาหารบนถาดนี้ฉันจะเอาไป"

"คุณนายใหญ่คะ อาหารในถาดนี้ฉันไม่ใช่คนทำนะคะ แต่เป็นหัวหน้าพ่อครัวของตระกูลหานเป็นคนทำค่ะ"

"งั้นก็ให้หัวหน้าพ่อครัวทำให้ใหม่แล้วกัน "

"แต่ว่าหัวหน้าพ่อครัวจะทำอาหารตามที่ได้สั่งแต่ละวันเท่านั้น จะไม่ทำเพิ่มให้ใครที่ไม่ได้สั่งก่อนเพราะในตระกูลหานมีสมาชิกในตระกูลมาก พ่อครัวจึงไม่สามารถทำอาหารให้ได้ เพราะทุกคนจะสั่งอาหารตามที่ตัวเองต้องการจะทานในแต่ละวันแล้วพ่อครัวจะทำตามเมนูที่ทุกคนในตระกูลหานสั่งเท่านั้นค่ะ"

"แล้วฉันไม่ใช่คนในตระกูลหานหรือไง ฉันเป็นภรรยาของนายพลหานเจียฉี แล้วตระกูลใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงมีพ่อครัวแค่คนเดียว"

คนรับใช้สาวคนนั้นไม่รู้จะพูดอย่างไร ได้แต่ก้มหน้า หากตนไม่ได้นำอาหารไปส่งที่เรือนคุณนายรองตนคงถูกทำโทษ หรือไม่ก็ถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลหานแน่นอน แต่คนตรงหน้าก็เป็นคุณนายใหญ่ของบ้านตระกูลหานที่ปกติเอาอะไรไปให้ก็กิน แต่ครั้งนี้ทำไมถึงอยากได้อาหารของคุณนายรองกัน

"หากคุณนายใหญ่ต้องการอาหาร ก็สั่งไว้ในวันพรุ่งนี้พ่อครัว จะทำอาหารตามที่คุณนายใหญ่ต้องการ"

"แต่ฉันจะกินวันนี้ชิงเยว่ยกอาหารถาดนี้ตามฉันมา"

"ไม่ได้นะคะคุณนายใหญ่ เอาอาหารถาดนี้ไปไม่ได้นะคะ เป็นอาหารของคุณนายรอง"

เมื่อชิงเยว่จับที่ถาดอาหารคนรับใช้สาวคนนั้นก็รีบดึงถาดอาหารจากมือชิงเยว่ทันที แต่ชิงเยว่ก็ไม่ปล่อยถาดอาหารจากมือตัวเองโดยง่าย

"ฉันจะเอาอาหารถาดนี้ไป ถ้ามีอะไรก็ให้คุณนายรองมาหาฉันที่ห้องแล้วกันนะ ชิงเยว่ไปเถอะ"

เมิ่งอี้หรานเดินออกมาจากห้องครัว ชิงเยว่ก็ถือทานอาหารตามมาด้วยรอยยิ้ม รู้สึกดีที่เมิ่งอี้หรานลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อตัวเอง

"ยิ้มอะไรชิงเยว่"

"ก็ฉันดีใจที่คุณนายใหญ่สู้เพื่อตัวเอง ไม่ใช่ห้องครัวจัดอะไรให้ก็กินเหมือนแต่ก่อน ทั้งๆที่ตัวเองเป็นภรรยาหลวงแท้ๆแต่กลับกินอาหารเหมือนคนใช้ในบ้าน"

"ในเมื่อเธอรู้ว่าฉันกินอาหารเหมือนคนใช้ แต่เธอก็ยังให้ฉันกินอาหารพวกนี้เนี่ยนะ"

"ฉันกลับเเม่นมเคยบอกคุณนายใหญ่หลายครั้งแล้วคะ แต่คุณนายใหญ่ก็บอกว่าช่วยท่านนายพลประหยัดกินแค่นี้ก็ไม่เป็นอะไร แล้วก็กินแบบนั้นมาตลอด ฉันกับแม่นมเองเคยซื้อออาหารจากข้างนอกมาให้คุณนายใหญ่กิน แต่คุณนายใหญ่ก็บอกว่าเป็นการสิ้นเปลืองอย่าซื้อมาอีก หลังจากนั้นก็กินอาหารจากห้องครัวแบบนี้มาตลอด"

"แต่ต่อไปฉันคงไม่กินอาหารแบบนั้นอีกแล้วล่ะ"

เมิ่งอี้หรานกลับมาถึงห้องก็กินอาหารที่นำมาจากห้องครัวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็เหลือซุปเปอร์ขาไก่เอาไว้ให้แม่นมจู แล้วก็ยังแบ่งขาหมูตุ๋นชิ้นโตๆให้ ชิงเยว่กินด้วย

"โธ่คุณนายใหญ่ เก็บไว้ให้แม่นมอย่างฉันด้วยหรือคะ คุณนายใหญ่กินเถอะค่ะฉันไม่กินหรอก"

"แม่นมดูแลฉันอย่างดีกินเถอะจ้า"


ทางด้านหลินซินอี้ที่รอคนจากห้องครัวยกอาหารมาให้ แต่ก็ไม่ยกอาหารมาให้ตนสักที นี่ก็สายมากแล้วตนยังไม่ได้กินข้าวเลย

"ซืออิ่งทำไมคนจากห้องครัวไม่ยกอาหารมาให้ฉันทีฉันหิวจนแสบท้องแล้วนะ"

"คุณนายรองฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะปกติคนในห้องครัวจะยกอาหารมาให้แล้ว แต่วันนี้ทำไมถึงยังไม่ยกมา ฉันเองก็ไม่รู้ค่ะ"

"ซืออิ่งเธอไปดูที่ห้องครัวทีสิ แล้วก็รีบเอาอาหารกลับมาให้ฉันด้วย นะฉันหิวจะตายแล้ว เดี๋ยวฉันจะปวดท้องเอาได้"

"คะคุณนายรองเดี๋ยวฉันจะไปเอาอาหารที่ห้องครัวมาให้เดี๋ยวนี้ เดี๋ยวฉันจะจัดการคนที่ไม่ยกอาหารมาให้เองค่ะ"

"จัดการให้ดีนะ อย่าให้ปัญหาต้องมาถึงชั้น แล้วอย่าให้มีครั้งหน้าอีก หากฉันกินข้าวไม่ตรงเวลาฉันจะปวดท้องร่างกายฉันจะไม่แข็งแรง เดี๋ยวฉันจะไม่มีลูกให้ท่านนายพลสักที"

หลินซินอี้ที่ตั้งใจบำรุงร่างกายตัวเองเป็นอย่างดีกินข้าวตรงเวลาและกินยาบำรุงเสมอ และในอาหารก็จะมีสมุนไพรบำรุงเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ทุกใส่ลงไปในอาหารตลอด

ซืออิ่งคนรับใช้หลินซินอี้มาที่ห้องครัว ก็เห็นคนรับใช้ในครัวอยู่แต่ทำไมถึงไม่ยกอาหารไปให้นายตนสักที

"นี่ทำไมถึงไม่มีใครยกอาหารไปให้คุณนายรอง รู้ไหมถ้าคุณนายรองกินข้าวไม่ตรงเวลาจะเป็นยังไง"

"พี่ซืออิ่งคะ อาหารที่คุณนายรองสั่งคุณนายใหญ่มายกไปแล้วค่ะ"

คนรับใช้ที่มีหน้าที่ยกอาหารไปให้หลินซินอี้มา บอกซืออิ่ง

"ได้ยังไงกัน นั่นเป็นอาหารของคุณนายรอง แก่กล้าดียังไงถึงเอาไปให้คุณนายใหญ่"

"พี่ซืออิ่งฉันเองก็ไม่ได้เอาให้คุณนายใหญ่นะคะแต่คุณนายใหญ่มายกไปฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไง แล้วก็บอกด้วยว่าถ้ามีปัญหาอะไรก็ให้คุณนายรองไปหาคุณนายใหญ่เอง"

"ทำไมแกถึงให้ไปง่ายๆแบบนั้นล่ะ "

"ฉันก็บอกคุณนายใหญ่ไปแล้วว่าเป็นอาหารของคุณนายรอง แต่คุณนายใหญ่ก็ยังจะยกไปให้ได้ ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ยอมให้ยกไป"

"คุณนายใหญ่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา ถึงได้กล้ามาเอาอาหารของคุณนายรองไป อย่าให้มีครั้งหน้าอีกถ้ามีครั้งหน้าอีกแกจะได้ออกไปจากตระกูลหานแน่นอน"

ซืออิ่งหลังจากรู้แล้วว่าอาหารที่ต้องส่งให้เจ้านายของตนถูกเมิ่งอี้หรานยกไปแล้ว ก็รีบกลับมารายงานเจ้านายของตนอย่างทันที