บทนำ

ชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าออฟฟิศของแสงรักษ์ หญิงสาวมองเห็นเขาก่อนจึงเดินเข้ามาทักทายด้วยความประหลาดใจ

“พี่อ้นคะ มาทำอะไรที่นี่คะ”

แสงรักษ์เอ่ยถามหนุ่มใหญ่ที่ยืนอยู่ด้วยความสงสัย เพราะปกติแล้วชายหนุ่มไม่น่าจะมีธุระอะไรแถวนี้ มันไม่ใช่พื้นที่ธุรกิจที่น่าจะเกี่ยวกับเขาเลย

“มารับหนูไง เลิกงานแล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“ใช่ค่ะ หนูกำลังจะเลิกงาน แต่ทำไมต้องมารับคะ มีอะไรหรือเปล่า”

“รับหนูไปเยี่ยมรุ้งไง”

“อ่อ นั่นสิคะ หนูกะว่าค่ำนี้จะไปโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ได้ให้พี่มารับนี่นา ทำไมพี่อ้นไม่เฝ้าพี่รุ้งล่ะคะ”

“โถ แม่คนช่างสงสัย ทำไมต้องเฝ้า ในเมื่อพี่จ้างพยาบาลมาเฝ้ารุ้งเรียบร้อยแล้ว ไปด้วยกันเถอะ ไหนๆ พี่ก็มารับเราแล้วจะได้ไม่เสียเวลา มัวเป็นแม่ช่างสงสัยอยู่นั่นแหละ”

คนเป็นพี่เขยเอ่ยเย้าหยอก

บทบาทของพี่เขยคนนี้แสงรักษ์เองก็ตามไม่ค่อยจะทัน เขามักผลุบๆ โผล่ๆ จนเธอเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาเอาเวลาไหนทำงาน

แต่ก็นั่นแหละหนุ่มเพลย์บอยอย่างอรรคพล คงไม่จำเป็นต้องนั่งทำงานที่ไหน เพราะเขามีธุรกิจร้อยล้านของเขาที่รันตัวเองได้อยู่แล้ว ก่อนที่เขาจะมาแต่งงานกับแสงรุ้งพี่สาวของเธอ เขาก็ใช้ชีวิตแบบนี้ กิน เที่ยว ดื่ม แล้วก็โฉบไปโฉบมาแบบนี้แต่มีเงินใช้สะพัดมือ

เรื่องราวของคนรวย เธอไม่จำเป็นต้องอยากเข้าใจลึกซึ้งทุกเรื่องก็ได้ แต่ที่สงสัยมากที่สุดก็เนื่องจากเขาตั้งใจมารับเธอถึงที่ทำงานนี่ต่างหากล่ะ

“หนูแสง จอดรถไว้ที่ทำงานนี่แหละ ไปรถพี่ดีกว่านะครับ”

“จะดีเหรอคะ แล้ว เอ่อ ...”

“เดี๋ยวพี่จะเรียกคนมาขับไปส่งไว้ที่บ้านให้ โอเคไหม ...ไม่ต้องห่วงรถน่า ไม่ต้องคิดอะไรมากก็ได้”

“มันง่ายไปไหมคะเนี่ย”

“ถ้าหนูเลิกงานแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องยุ่งยากนี่นา พี่ไม่ได้มารบกวนเวลาทำงานของหนูสักหน่อย”

ร้ายกาจนักนะ เขาช่างเอาแต่ใจตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำ แล้วยังจะมาบังคับให้คนอื่นตามใจเขาอีก นี่คือข้อเสียที่แสงรักษ์ไม่ชอบ

แต่ ก็ไม่รู้อะไรดลจิตดลใจ เธอยอมเขาทุกอย่างที่เขาบอกเลย ยื่นกุญแจรถให้เขา แล้วเธอก็ยอมไปขึ้นรถยนต์ของเขาอย่างว่าง่าย

อรรคพลกดโทรศัพท์หาใครบางคนพูดสองสามคำ แล้วเขาก็ฝากกุญแจรถของเธอไว้กับยาม ซึ่งเขาทำเรื่องที่เธอคิดว่ายากให้ง่ายไปเสียหมด

♦♦……….♦♦……….♦♦