บทนำ

เกิดเป็นลูกสาวแม่ชี ไม่ได้หมายความว่าชีวิตมันจะดีเพอร์เฟกอะไร วรรณาหนีเข้าเมืองตั้งแต่ชีวิตเริ่มเข้าสู่วัยสาว เธอเกลียดความเป็นลูกหลานชาวนา เพราะการทำงานที่บ้านนอกมือไม้ เล็บจะดำไม่มีโอกาสได้ทาสีสวยๆ

วรรณาตั้งใจแน่วแน่ เธอจะไม่ยอมเป็นชาวนาตามบรรพบุรุษอย่างแน่นอน หลังจากที่วรรณาพาชีวิตตัวเองเข้าไปอยู่ในเมือง

นางจำปาผู้เป็นแม่ก็บวชชีนุ่งขาวห่มขาว เพราะเมื่อวันหนึ่งที่ลูกๆ ต่างหนีหายแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง ความโดดเดี่ยวจึงเข้าเกาะกินหัวใจ นางจำปาโทษตัวเองที่ไม่สามารถทำให้ลูกๆ มีชีวิตที่ดีได้

ต่อให้นางจำปาบวชชีนุ่งขาวห่มขาวก็เถอะ ชีวิตลูกๆ ก็ไม่ได้ดี เพอร์เฟกอยู่นั่นเอง ลูกเกือบสิบชีวิตที่ต่างก็ดิ้นรนเอาตัวรอดไปคนละทาง

วรรณาเองก็เช่นกัน เธอเกลียดคำว่านา เธอไม่ต้องการเป็นลูกชาวนา ไม่อยากมีอาชีพทำนา เมื่อเข้าเมืองจึงเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนชื่อใหม่

“นำชา” คือชื่อที่เธอคิดว่าดีที่สุด อย่างน้อยๆ สักวันหนึ่งเผื่อจะได้มีโอกาสยกน้ำชาแต่งเป็นสะใภ้จีนแล้วชีวิตมั่งคั่งขึ้น เธอจึงจะรอดพ้นความทุกข์ยาก เรื่องพวกนี้ไม่มีใครสอน เธอคิดเอง เรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งสิ้น

แต่ความจริงกับความฝันมันก็ใกล้กันแค่เส้นบางๆ เมื่อน้ำชาในวันนี้แต่งงานกับพ่อค้าขายต้นไม้ชื่อนายหมู

หมูเป็นลูกชายนายตำรวจ หาใช่ลูกเจ๊กลูกจีนไม่ ทำมาหากินด้วยการค้าขายไปวันๆ ทำตามกระแส ที่ผันแปรหมุนเวียน จนกระทั่งมาเจอกระแสไม้ด่าง ซึ่งก็สามารถทำให้หมูลืมตาอ้าปากได้

และนั่นเองที่เป็นสาเหตุให้น้ำชาเลือกที่จะแต่งงานกับนายหมู เพราะเธอเห็นว่าหมูมีอาชีพที่พอจะทำให้เธอมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม

>>>>>>> [[ [[>>>>>>