ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
ตลอดทางที่เจียหลัวนั่งรถม้ากลับวังหลวง ไจ่ไจ่พูดชื่นชมความหล่อเหลาดั่งเทพเซียนของเว่ยโจวเทียนมิขาดปาก จนนางรู้สึกรำคาญหูอยู่หน่อยๆเพราะนางกำลังขบคิดหาวิธีสังหารไท่จื่อผู้นี้อย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อนางจะได้กลับไปรับตัวน้องชายหากหนีออกจากเมืองเว่ยโจวสำเร็จตามแผนการที่องค์หญิงอู่เวยวางไว้ให้
จากนั้นนางกับน้องชายก็จะกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิดกันอย่างสงบสุข ความจริงจะบอกว่าบ้านเกิดก็ไม่ถูกนัก เท่าที่เจียหลัวจำได้นางกับน้องชายเคยประสบเคราะห์ร้ายครั้งหนึ่ง ดูคล้ายพวกนางจะตกเรือที่ออกมาจากเมืองท่าใดสักแห่ง พอรู้สึกตัวอีกทีนางก็พบว่าตนกับน้องชายนอนเกยตื้นอยู่บนชายหาด นางอุ้มน้องชายรอนแรมไปหาที่พักจนพบอารามเต๋า ได้แม่ชีช่วยประคับประคองดูแลให้ข้าวให้น้ำอยู่หลายวัน แม่ชีผู้หนึ่งก็แนะนำนางให้ไปพักที่บ้านร้างซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นของแม่ชีท่านนั้นกับครอบครัวที่ล้มหายตายจากไปด้วยโรคระบาด ทำให้แม่ชีท่านนี้เจ็บปวดใจตัดขาดทางโลกมาใช้ชีวิตบำเพ็ญเพียรอย่างสงบ
เมื่อนางกับน้องชายมีบ้านพักอาศัยก็ต้องหางานทำเพื่อให้มีรายได้เลี้ยงปากท้อง เจียหลัวจึงรับจ้างทำงานทั่วไปไม่ว่าจะงานเบาหรืองานหนักโดยฝากน้องชายไว้กับครอบครัวของแม่นมหลิว
จนกระทั่ง...แม่นมหลิวกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดก็ทำทีเป็นนึกเอ็นดูพวกนาง บอกว่าจะพานางไปทำงานที่ดีในเมืองหลวง นางมิกล้าฝากน้องชายไว้กับผู้ใดจึงขอร้องแม่นมหลิวให้พาน้องชายมาด้วย แม่นมหลิวรับปากอย่างเต็มใจ จากนั้นนางก็ได้เข้ามาทำงานในวัง เป็นนางกำนัลระดับล่างสุดที่ดูแลความสะอาดภายในตำหนักขององค์หญิงอู่เวย ส่วนน้องชายของนาง...แม่นมหลิวปล่อยให้เหล่าชายบำเรอขององค์หญิงอู่เวยดูแล
ด้วยหน้าตาที่งดงามหมดจดและแปลกตาของนาง องค์หญิงอู่เวยจึงตัดสินใจเรียกใช้นางมาปลอมตัวเป็นพระองค์เพื่อให้เสกสมรสกับไท่จื่อเพียงเพื่อให้นางหาทางสังหารเขา จากนั้นหากสังหารไท่จื่อเป็นผลสำเร็จ องค์หญิงอู่เวยจะส่งคนมารับตัวนางออกจากเว่ยโจว ปล่อยนางกับน้องชายไปมีชีวิตอิสระ
แต่ใจจริงเจียหลัวรู้ว่าเรื่องจริงไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น บางทีหากนางสังหารไท่จื่อเว่ยโจวเทียนสำเร็จ นางอาจถูกทิ้งให้ถูกทหารต้าเว่ยสังหารเช่นเดียวกับน้องชายของนางเองก็ต้องตายเปล่า
แต่ตราบใดที่น้องชายอยู่ในกำมือองค์หญิงใจอำมหิตผู้นั้น นางก็ต้องขบคิดแผนการต่างๆนานาที่จะพาตัวเองกับน้องชายรอดชีวิต โดยที่ไม่จำเป็นต้องสังหารเว่ยโจวเทียนด้วยซ้ำ!
“ไจ่ไจ่ เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว” เจียหลัวเอ็ดอึงเมื่อเริ่มปวดหูขึ้นมาจริงๆ ไจ่ไจ่จึงปิดปากเงียบกริบ มองเจียหลัวด้วยสายตาน้อยอกน้อยใจ
ก่อนจะมีเสียงหัวเราะเย็นๆดังขึ้นใกล้กับหน้าต่างรถฝั่งที่เจียหลัวนั่ง
“ไท่จื่อทรงรูปงาม ไม่แปลกที่เด็กสาวน้อยใหญ่จะชื่นชมพระองค์ เกรงว่าพระชายาเอ็ดไจ่ไจ่เช่นนี้ คงมิใช่ทำไหน้ำส้มหก[1]แล้วกระมัง!” เป็นจินกูกูพูดขึ้นมา เจียหลัวหน้าม้านรีบโต้กลับไปสั้นๆว่า
“เสียที่ไหนกัน!” เจียหลัวค้อนไจ่ไจ่ที่ยกมือปิดปากหัวเราะคิกคักเบาๆ พลางทำตาเล็กตาน้อยมองนางอย่างน่าหยิก
“ดีแล้วเพคะที่พระชายาไม่ขี้หึง ไท่จื่อเกลียดสตรีขี้หึงเข้าไส้เลยล่ะเพคะ” จินกูกูพูดคล้ายเปรยลอยๆขึ้นมา เจียหลัวขมวดคิ้ว
“ไท่จื่อมีชายารองเจี้ยนคังเพียงคนเดียว จะมีสตรีใดขี้หึงได้อีก ชายารองเจี้ยนคังเองก็เป็นที่โปรดปรานของไท่จื่อ จินกูกูรู้ได้อย่างไรว่าไท่จื่อทรงรำคาญสตรีประเภทนี้”
จินกูกูตอบกลั้วหัวเราะกลับมาว่า “ชายารองเจี้ยนคังเป็นสตรีที่ขี้หึงที่สุดเพคะ ก่อนหน้าที่พระชายาจะแต่งเข้ามา มีสตรีมากมายที่ถูกชายารองเจี้ยนคังจัดการจนชีวิตของพวกนางปั่นป่วนเมื่อชายารองเจี้ยนคังรู้ว่าพวกนางคอยให้ท่าไท่จื่อทุกครั้งที่ไท่จื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงฉลองสำคัญๆของวังหลวงเพคะ”
“อ้อ แต่ไท่จื่อยังทรงโปรดปรานนาง?”
“ไท่จื่อทรงโปรดปรานนางเพราะความจำเป็นเพคะ”
“เพราะความจำเป็น ทำไมต้องเพราะความจำเป็น?”
จินกูกูไม่ตอบคำถามนี้ของเจียหลัว แต่กับพูดขึ้นว่า “ถึงประตูวังแล้วเพคะ เชิญพระชายาลงมานั่งเกี้ยวกลับตำหนักเถิด”
เมื่อกลับถึงตำหนักอิ๋นฉี...ไจ่ไจ่ก็ช่วยเจียหลัวอาบน้ำก่อนจะพากันนั่งกินข้าวด้วยกันเงียบๆสองคนเพราะเย็นนี้จินกูกูถูกเว่ยโจวเทียนเรียกตัวไปพบ นางจึงให้สาวใช้ตัวน้อยนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะแล้วพูดจาแบ่งปันทุกข์สุขด้วยกัน บรรยากาศชื่นมื่นเต็มไปด้วยความรักใคร่ประดุจพี่น้องท้องเดียว
“คืนนี้...ไท่จื่อจะมาไหมหนอ?” ไจ่ไจ่พูดพลางนั่งเท้าคางชะเง้อคอมองออกไปนอกหน้าต่าง ขณะที่เจียหลัวนอนผสานมือหลังศีรษะอยู่บนเตียง เท้าข้างหนึ่งก่ายอยู่บนขาข้างหนึ่ง ท่านอนไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย แต่ก็มีเพียงนางกับไจ่ไจ่เท่านั้นที่รู้ว่าตัวตนของเจียหลัวไม่ใช่สตรีที่เรียบร้อยเป็นกุลสตรีเหมือนคุณหนูในหอห้อง
“คงไปอยู่กับชายาเจี้ยนคังแล้วกระมัง” เจียหลัวตอบลอยๆ พลางถอนหายใจยาว
หากนางยังไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้เว่ยโจวเทียน เช่นนั้นนางจะหาทางสังหารเขาได้อย่างไรเล่า
ความจริงเจียหลัวอยากบอกความจริงแก่เว่ยโจวเทียน แต่องค์หญิงอู่เวยกับแม่นมหลิวข่มขู่เอาไว้ว่ามีสายลับของพวกเขาซุกซ่อนตัวอยู่ในวังหลวง หากนางไม่ยอมทำตามแผนของพวกเขา น้องชายวัยสามหนาวของนางจะถูกฆ่าทันที
“อยู่กับชายาเจี้ยนคังแล้วยังไง องค์หญิงก็สามารถไปหาเขาได้นี่เพคะ” ไจ่ไจ่ตอบอย่างไร้เดียงสา
เจียหลัวยิ้มเอ็นดู สอนว่า “เรื่องราวระหว่างชายหญิงล้วนซับซ้อน ยามนี้เจ้าไม่เข้าใจ โตขึ้นเจ้าอาจจะเข้าใจ เอาเป็นว่า...ข้าไปอยู่ร่วมกับไท่จื่อและชายารองเจี้ยนคังตอนนี้มิได้หรอก”
“เช่นนั้นก็ทำขนมไปให้ไท่จื่อกินก็ยังดี ไท่จื่อจะได้รู้ว่าองค์หญิงคิดถึงไท่จื่ออย่างไรเล่าเพคะ” ไจ่ไจ่ยังดื้อแพ่ง บอกอย่างไม่ยอมแพ้
คำพูดของไจ่ไจ่ทำให้เจียหลัวได้ฉุกคิด นางหยักยิ้มมุมปากจางๆดูไม่น่าไว้วางใจ แต่ไจ่ไจ่ไม่เห็นรอยยิ้มนี้แม้แต่แวบเดียว
[1] หึงหวง
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
ดาวน์โหลด Mobile App ได้ที่
เพื่อทำให้ประสบการณ์การใช้เว็บของคุณดียิ่งขึ้น และเลือกเนื้อหาที่เหมาะสมกับคุณอย่างได้อย่างส่วนตัว ท่านสามารถอ่านนโยบายคุกกี้เพิ่มเติมได้ที่นี่
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว