เมื่อเห็นร่างเล็กๆ เดินออกมาจากครัว พร้อมถาดของว่าง สิงหรัฐละสายตาจากเอกสารบนโต๊ะที่ทรงไชยเอามาทิ้งไว้ให้อ่านเพราะเขาเรียกร้องอยากทำงาน แม้แขนกับคอจะยังไม่ได้เอาเฝือกออก หมออยากให้เอาไว้อีกวันสองวันก่อน

“กระทงทองค่ะ เมื่อเช้าคุณดื่มกาแฟไปแล้ว ตอนบ่ายเป็นชาดีกว่านะคะ ถ้าง่วงก็เข้าไปนอนพักในห้องค่ะ แล้วค่อยมาทำงานต่อ”

เจ้าของใบหน้าคมยิ้มบางๆ ด้วยความพึงพอใจ เมื่อเห็นความห่วงใยจากคนที่ตัวเองมีปัญญาแค่ได้นอนกอดมาสี่ห้าคืนแล้วเท่านั้น ก่อนจะค่อยๆ ลุกเดินไปศาลา ส่วนกวีก็กวักมือเรียกอุดมบอดี้การ์ดเวรดึกอีกหนุ่มพากันเลี่ยงเข้าครัว แล้วเอาของว่างลงไปนั่งเปิบอยู่ใต้ถุนแทน เพราะเดาได้ว่าเจ้านายคงไม่อยากให้อยู่เกะกะลูกตานัก

“เมื่อยแขนจัง ถ้ามีคนป้อนก็จะดีหรอก”

เจ้าของใบหน้าสวยหันไปมองยิ้มๆ ด้วยท่าทีหมั่นไส้ แต่ก็ยอมป้อนของว่างเข้าปากให้อยู่ดี มือข้างซ้ายของเขาเลยได้โอกาสสอดไปโอบเอวคอดแล้วรั้งให้ขยับมานั่งจนชิด

“กินเสร็จแล้วเราลงไปเดินเล่นกันดีกว่า วันนี้ไม่มีแดดด้วย สงสัยเย็นๆ ฝนจะตก”

“ก็ได้ค่ะ คุณจะเดินไปถึงสวนไหวหรือเปล่าคะ ฉันจะไปเก็บผักด้วย”

“แล้วทำไมเราจะต้องเดินล่ะ”

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง สี่ป้ากับหนึ่งหนุ่มใหญ่อย่างเอี่ยมต่างได้ยิ้มแป้นออกมาตามๆ กันแล้ว เมื่อเห็นเจ้านายเดินจูงมือนุ่มๆ เดินจากรถไปยังแปลงผัก กวีเองก็ลงมายืนกอดอกมองสองเจ้านาย ห้าชีวิตในสวนเองก็มอง และแม้อยากจะทักทายแต่ก็ไม่มีใครกล้า เพราะดูสีหน้าท่าทางแล้วก็เดาออกว่าเจ้านายไม่ประสงค์จะให้ใครเข้าไปยุ่ง ขณะกำลังเป็นสุขกับพืชผักสวนครัวอยู่

“เย็นนี้คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”

กัญญาวีร์หันไปหาเจ้าของใบหน้าหล่อที่ไม่ยอมปล่อยมือให้ห่างกัน ขณะก้าวเดินไปเรื่อยๆ

“คุณทำอะไร ผมก็กินได้ทั้งนั้นล่ะ”

“งั้นทำต้มจิ๋ว น้ำพริกปลาทู แล้วก็ผัดเห็ดสามอย่างน้ำมันหอยแล้วกันค่ะ”

“อันที่สองกับสามผมเคยกินนะ อันแรกไม่เคยได้ยินชื่อเลย แต่ผมว่าคงออกมาอร่อยเหมือนเดิมล่ะถ้าคุณเป็นคนทำ”

ใบหน้าสวยส่งยิ้มบางๆ มาหาเขาอย่างเอียงอาย เมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำจ้องมองมาหาเช่นกัน สิงหรัฐอดใจไม่ไหวเลยรั้งเจ้าของมือเข้าไปหาแล้วใช้แขนซ้ายกอดไว้ แขนขวาที่พอจะยกได้ก็โอบตามไป

“อย่าค่ะ! ฉันไปเก็บฟักทองก่อนนะคะ”

เพราะอายเหลือกำลัง เมื่อมีบรรดาป้าๆ กับอีกสองหนุ่มแอบชำเลืองมองมาหาเป็นระยะๆ จนต้องรีบพาตัวออกห่างวงแขนเขา แล้วเดินไปยังค้างสารพัดฟักมีโครงเหล็กดัดเป็นรูปโดมเรียงกันไว้ถึงห้าอัน สิงหรัฐส่งยิ้มอย่างเป็นสุขใจ

ก่อนจะก้าวตามไปจนทัน และนั่นเป็นที่ลับตาบรรดาคนงานไม่น้อย มันช่างเหมาะที่จะรวบกอดร่างนุ่มนิ่มไว้ แล้วจูบให้หายคิดถึง แต่เจ้าเฝือกสองอันช่างเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงเหลือเกิน จนอยากจะให้หมอรีบๆ เอามันออกไปให้พ้นตัวสักที

แล้วอีกไม่กี่วัน ความฝันของเขาก็เป็นจริงขึ้นมาด้วยมือหมอ พอกลับจากโรงพยาบาลได้ สิ่งแรกที่เขาขอทำคือการเข้าไปอาบน้ำให้ฉ่ำปอดแบบเต็มๆ โดยไม่ต้องมีอะไรมาขวาง หรือไม่ต้องคอยระวังว่าจะโดนเฝือกอีกต่อไป

“คุณหายแล้วก็อาบเองสิคะ ฉันจะเอาผ้าเช็ดตัวไปให้ แล้วจะรีบออกไปเตรียมของว่างให้ค่ะ”

กัญญาวีร์รีบผละออกจากห้องทันที เมื่อรู้ดีว่าเขาจะไม่ยอมทำอะไรเองแน่ ถ้าขืนอยู่ใกล้ๆ บอดี้การ์ดหนุ่มไม่อยู่บนบ้าน เมื่อก้าวข้าธรณีประตูออกมา ในครัวก็ไม่มี ความรีบหันไปหาของว่างเลยไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าคว้าแป้งเปาะเปี๊ยะสดมาจัดเครื่องใส่แล้วพับไว้ไม่ต่ำกว่ายี่สิบอัน

แล้วแบ่งไว้สำหรับสองหนุ่มที่ไม่รู้อยู่ไหน กับอีกคนที่อยู่เวรดึกคงจะตื่นมาในอีกไม่ช้า แล้วจะจัดจานสวยงามยกไปไว้ให้อีกหนึ่งหนุ่ม ที่ป่านนี้น่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว และไม่ยอมออกมาจากห้องสักที กัญญาวีร์เลยเข้าไปดูเพราะกลัวเขาจะหกล้มหรือเป็นอะไรไปอีก

“อุ๊ย!!!”

แต่เขากลับไม่ได้เป็นอะไร แถมรวบร่างเล็กเอาไว้ตั้งแต่ก้าวแรกที่ข้ามธรณีประตูไปแล้ว

“คุณเนย์! ปล่อยค่ะ ของว่างเสร็จแล้วคุณยังไม่ใส่เสื้อผ้าอีกเหรอคะ”

จนต้องรีบผละออกจากวงแขนเขา แล้วยกถาดไปวางไว้โต๊ะหัวเตียง จะได้หาเสื้อผ้าให้เขาใส่แทนผ้าขนหนูที่พันท่อนล่างเอาไว้แค่นั้น สิงหรัฐตามไปไม่ห่าง แล้วรวบร่างนุ่มนิ่มมากอดไว้ทันที

“ผมไม่หิวอะไร นอกจาก...”

ริมฝีปากบางคือเป้าหมายที่เขาโน้มลงไปหา แม้จะไม่เชื่องช้าแต่ก็ไม่ได้ว่องไวเหมือนก่อน เพราะยังห่วงคอที่เพิ่งจะไม่มีเฝือกอยู่ แต่เพราะหัวใจมันเรียกร้องอยากเข้าใกล้ ร่างเล็กตรงหน้า จนไม่อาจจะทานทนได้แม้แต่วินาทีเดียวแล้ว

และก็ไม่ต่างจากเจ้าของริมฝีปากอิ่มนัก ที่ขัดขืนเขาเพียงเล็กน้อย เพราะเกรงกลัวว่าหนุ่มข้างนอกจะสงสัยเท่านั้น แต่ไม่ได้หวงแหนเนื้อตัวกับเขาใดๆ อีก ด้วยหัวใจมันช่างร่ำร้องหาจุมพิตจากเขาไม่วายเช่นกัน

เสื้อแขนกุดลายทางสีฟ้าสลับขาว ถูกมือซ้ายเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมออกอย่างรวดเร็ว เมื่อหัวใจมันเรียกร้องอยากสัมผัสกับอกอวบอิ่มจนแทบจะขาดใจให้ได้ ก่อนจะค่อยๆ ดันกายให้เดินไปหาเตียง เพราะยังไม่กล้าอุ้มไปเอง กลัวแขนจะกลับไปอยู่สภาพเดิมอีก

ริมฝีปากอุ่นรีบครอบครองบัวงามด้วยความปรารถนาในรสรักที่ห่างหายมาหลายต่อหลายราตรีกาล กระโปรงสีน้ำตาลสั้นบานถลกขึ้นไปจนเกือบจะถึงต้นขาขาวสวยแล้ว เมื่อร่างอรชรนอนลงไปกับเตียง มือที่เพิ่งหลุดพ้นจากเฝือกรีบเลื่อนลงไปหาแพนตี้สีขาวแล้วดึงออกไปให้พ้นๆ ทาง

ก่อนจะรีบกระตุกผ้าพันกายเอาไว้ แล้วรีบขยับไปจับจองพื้นที่ว่าง เพื่อรีบเดินทางไปตามหัวใจเรียกร้อง ร่างกายพร่ำหาแทบจะตลอดเวลา เจ้าของดวงตาคู่สวยหลับพริ้มลง เพื่อซึมซับเอาความสุขสมกับห้วงเวลาที่เขาค่อยๆ พากายเคลื่อนเลยผ่านไปหาอย่างเชื่องช้าและนุ่มนวลหลายต่อหลายครั้ง

“อื้อ!!!”

กระทั่งกายสะดุ้งเฮือกเมื่อมีความรุนแรงตามติดมาด้วยความตั้งใจของเขา เพราะไฟรักช่างรุมเร้าจิตใจจนแทบจะมอดไหม้ลงตรงนี้ หากไม่รีบปลอดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นเอาไว้ภายในหลายต่อหลายวัน

กัญญาวีร์ยกสองแขนเรียว กอดเกี่ยวกายกำยำของเขาไว้ ประหนึ่งกลัวจะหลุดหายไปไหนก็ไม่ปาน เมื่อมีความต้องการเข้ามาโลดแล่นอยู่ทั่วสรรพางค์กาย ริมฝีปากอิ่มจูบตอบเขาอย่างไม่เคยมีมาก่อน และไม่คาดคิดว่าจะมีด้วยซ้ำ

แต่เพราะแรงรักและแรงคิดถึงเขาเหลือเกิน หัวใจดวงน้อยๆ กระตุกเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เมื่อคิดถึงคำที่หัวใจป่าวร้องออกไปว่า ‘รัก’ อย่างนั้นหรือ

“คุณคิดถึงผมหรือเปล่า”

เสียงเขารบกวนจิตใจที่อยากจะค้นหาคำตอบให้ตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ และไม่กล้าแม้แต่จะบอกออกไป ว่าแท้จริงแล้วคิดถึงเขาที่สุด แทบจะทุกลมหายใจเข้าออกก็ว่าได้ นับตั้งแต่วินาทีที่เห็นเขานอนแน่นิ่งอยู่กลางถนนคืนนั้นแล้ว หรืออาจจะก่อนหน้าด้วยซ้ำ ซึ่งหญิงสาวไม่ปรารถนาจะหาคำตอบใดๆ

“ผมคิดถึงคุณและต้องการคุณที่สุดเลยรู้มั้ย คุณหญิง”

ปากอิ่มไม่มีสิทธิ์เอ่ยใดๆ ออกมา เมื่อถูกเขาก้มลงไปมอบจุมพิตอันหิวกระหายให้อีกวาระ ขณะเบื้องล่างยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างเป็นจังหวะจะโคน โดยมีสองแขนเรียวยกขึ้นไปกอดเกี่ยวเขาไว้อย่างรักใคร่และหวงแหน ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง แต่ก็ห้ามใจไม่ได้เมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้วก็ต้องยอมรับและยอมให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น

“เราไปปั่นจักรยานเล่นมั้ย ผมอยากออกกำลังกายบ้าง”

เจ้าของร่างเปลือยเปล่าลืมตาขึ้นมองเขาแล้วยิ้มออกมาอย่างชอบใจ

“ค่ะ ฉันขอไปอาบน้ำแป๊บหนึ่งนะคะ”

“ผมไปด้วย”

ไม่กี่วินาทีสองร่างก็ยืนกอดเกี่ยวกันอยู่ใต้สายน้ำแล้ว สิงหรัฐอยากจะปล่อยให้มีอะไรเกินไปกว่านั้นแทบแย่ หากไม่ห่วงอีกคนที่คงจะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า จากแรงปรารถนาที่เขามีให้มาเกือบทั้งบ่ายแล้ว เลยต้องทำใจแข็งรีบผละห่างจากร่างนุ่มนิ่มออกไปใส่เสื้อผ้าให้สิ้นเรื่องสิ้นราวซะ

“คุณจะปั่นไหวเหรอคะ”

เมื่อลงมาหาจักรยานแล้ว กัญญาวีร์ก็ไม่วายห่วงแขนเขา จักรยานก็มีคันเดียวตัวเองคงเอาเขาซ้อนไม่ได้แน่ แต่เขาก็หันไปสั่งกวีไม่กี่คำ สักพักจักรยานก็เพิ่มมาอีกสองบนหลังกระบะ สองคันปั่นคลอเคลียกันไปก่อน ส่วนอีกคันของบอดี้การ์ดหนุ่มตามหลังห่างๆ

เพื่อให้เจ้านายได้มีเวลาเป็นส่วนตัว อีกทั้งคนร้ายทั้งสองก็ถูกจับเข้าไปนอนอยู่ในคุกแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงมาก แต่ก็ยังไม่มีใครวางใจเต็มร้อย การรักษาความปลอดภัยเลยต้องมีอยู่ หากไม่เข้มงวดเท่าอาทิตย์ก่อนแล้ว

“ไปกินมังคุดกันเถอะ”

สิงหรัฐจอดจักรยานได้ก็เดินไปจูงมือนุ่มนิ่มเดินเข้าสวนมีคนงานช่วยกันเอาไม้สอยอยู่ คละเคล้ากับนักท่องเที่ยวที่เข้ามาชมสวนทั้งครอบครัว ที่เขาจัดขายบัตรแบบบุฟเฟ่ต์กินไม่อั้นด้วยประปราย เพราะบ่ายมากแล้ว ส่วนใหญ่จะทยอยกลับกันแล้ว

“ลูกนี้น่ากินจังเลยค่ะ”

กัญญาวีร์ชี้ไปหาลูกสุกพอดีและอยู่ไม่ห่างมือมาก ตั้งใจจะเอื้อมแต่ก็ยังสูงไม่พอ อีกคนเลยต่อตัวให้ด้วยการอุ้มขึ้น

“อุ๊ย!!! คุณเนย์! ปล่อยฉันลงสิคะ แขนคุณยังไม่หายดีเลยค่ะ” ทั้งตกใจ ทั้งอาย ทั้งห่วงเขาจนลืมเก็บมังคุด

“คุณก็รีบๆ เด็ดเร็วเข้าสิ รู้หรือเปล่าว่าตัวคุณน่ะหนักกว่าเดือนก่อนมากเลยนะ”

“คนบ้า!”

ใบหน้าสวยใสค้อนขมับๆ ให้เมื่อเท้ายืนถึงพื้นแล้ว กำปั้นก็ทุบไปตรงอกข้างซ้ายเขาเต็มแรง ก่อนจะเดินหนีไป ขณะมือบางก็กำลูกมังคุดไว้ อีกคนเลยรีบก้าวตามไปสวมกอดไว้จากด้านหลัง

“อุ๊ย! คุณเนย์อย่าค่ะ คนมองกันเต็มแล้วเห็นมั้ยคะ”

ยังผลให้อีกคนอายจนไม่รู้จะอายยังไง เมื่อมีสายตาหลายคู่จับจ้องมาหา ทว่าอีกคนไม่คิดจะสนใจ

“อายทำไม เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย นี่แน่ะ! ชอบอายดีนัก!”

แถมยังหอมแก้มโชว์คนอีก

“คุณเนย์! ปล่อยสิคะ! คนเยอะแยะ!”

กัญญาวีร์ไม่คิดจะสนุกด้วยเอาเสียเลย เพราะอายสายตาคนงานที่มองมาหาแล้วยิ้มไปตามกัน นั่นถึงทำให้เขายอมละวงแขนออกจากร่างนุ่ม

“งั้นพรุ่งนี้เราจะไปในที่ที่มีคนน้อยๆ ก็แล้วกัน” เขาเอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ไปไหนคะ!”

+++++

E-Book พร้อมโหลดแล้วค่ะ

สนใจโหลดตัวอย่างอ่านก่อนซื้อได้ค่ะ

วิมานสอยดาว [Heaven]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มพอแสบๆ คันๆ มันส์ๆ เสียวๆคุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเ

****** ขออนุญาตแจ้งอีกทีนะคะ ว่านิยายทุกเรื่องจะลงให้อ่านได้ราว 70% เท่านั้นค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้ค้างคา แต่กันเกราเชื่อว่านักอ่านที่น่ารักทุกท่านจะเป็นกำลังใจต่อให้ด้วยการตามหาหนังสือมาไว้ในครอบครองอยู่แล้วค่ะ ******

ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

และหนึ่งคอมเม้นต์ของท่าน คือหนึ่งแรกผลักดันและกำลังใจของคนเขียนนะคะ แต่ก็ยินดีต้อนรับและขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านด้วยค่ะ
รู้งี้แล้วอย่าลืมเม้นท์ให้เค๊าหลังอ่านด้วยนะตะเอง


เข้าไปทักทาย พูดคุย หรือติชมผลงานได้

ตามเพจด้านล่างนี้เลยนะคะ
ยินดีต้อนรับทุกๆ ท่านค่ะ และยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗

ห้ามหยิบยก คัดลอก หรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งถ่ายทอด ถ่ายเอกสาร สแกน ในรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น เว้นเสียแต่จะได้รับอนุญาตจากผู้ประพันธ์เป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์อันเป็นประโยชน์แก่หนังสือเล่มนี้เท่านั้น

วิมานสอยดาว [Heaven]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มพอแสบๆ คันๆ มันส์ๆ เสียวๆคุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเ

ใต้ร่มสกุณี [Shadiness]กันเกราwww.mebmarket.com“ปล่อยฉันลงนะ ออกไปจากห้องฉัน!!! ออกไปให้ห่างจากตัวฉันนะ ฉันเกลียดคุณ!!! คนหลอกลวง!!! ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดคุณ!!!”