แต่กับคำว่ารีบของเขานั้น ดูช่างไม่เป็นความจริงเอาเสียเลย เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันที่สามนับตั้งแต่เขาออกบ้านไป ก็ยังไร้ซึ่งวี่แววของเขา กัญญาวีร์ลากกายอันหนักอึ้งและอ่อนแรงจากการอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงเมื่อคืนนี้ไปหาห้องน้ำตามเคย

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินตรงไปหาครัว เพราะเปรี้ยวปากอยากได้มะม่วงจิ้มกะปิอีกแล้ว แต่เท้าขาวบางก็ต้องสะดุดอยู่หน้าประตู เมื่อเสียงของสองสามป้ากำลังถกกันเบาๆ อยู่นอกชาน

“นังเก่งมันบอกทุกคนในสวนด้วยซ้ำ ว่าลูกในท้องเป็นลูกคุณเนน์ อีนังนี่มันช่างปากไม่อยู่สุก! ได้ที่ซุกหัวนอนแล้วยังไม่เจียมตัว! ยังหาเรื่องให้คุณเนย์ไล่ออกไปร่อนเร่ข้างนอกอีก” จงบ่น

“โอ๊ย!!! ยัยจง! ความจริงที่นังเก่งพูดก็น่าคิดนะ! คุณเนย์น่ะใครๆ ก็รู้ว่าดุและเด็ดขาดแค่ไหน คำไหนคำนั้น! ไม่ก็คือไม่! แต่ทำไมพอนังเก่งกลับมาอ้อนวอนร้องห่มร้องไห้ใส่ แล้วบอกว่ากำลังท้องเท่านั้นล่ะ ใจอ่อนให้มันกลับมาเลย แบบนี้ไม่ให้พวกเราคิดได้ยังไงว่าที่มันพูดไม่จริง”

จาดผสมโรงอีก

“ใช่ๆ ไม่งั้นนังเก่งจะกล้าหือกับคุณหญิงเหรอ ถ้ามันไม่มีอะไรกับคุณเนย์ ฉันสังเกตเห็นนะว่าหลังจากคุณหญิงถูกไอ้เที่ยงไอ้เทืองทำร้าย มันหายออกจากบ้านตอนเย็นๆ ทุกวัน บางทีก็กลับดึกบางทีก็กลับเช้า คุณเนย์ก็ไม่อยู่ช่วงนั้นด้วย ถ้าเกิดจะหอบมันไปนอนโรงแรมที่ไหนสักแห่งใครจะไปรู้ไปเห็นล่ะ”

จงเห็นด้วยอย่างยิ่ง ผินเองก็ครุ่นคิดกับคำเพื่อน

“มันก็น่าคิดเหมือนกันนะถ้าคุณเนย์จะเป็นแบบนั้น ก็คนร่ำรวยนี่นะ จะมีผู้หญิงสักกี่สิบคนก็คงทำได้อยู่แล้ว ใครท้องขึ้นมาก็รับเลี้ยง หรือไม่ก็เอาเงินฟาดหัวให้ออกไปจากชีวิต แล้วรับเลี้ยงลูกเอง อย่างคุณเนเน่นั่นไง มีใครเห็นหรือรู้บ้างล่ะว่าแม่อยู่ไหน ฉันเคยถามยัยน้อยนะ”

“เอ่อ! แล้วว่าไงล่ะ”

จาดอยากรู้จนตาเหลือก

“โอ๊ย! ยัยน้อยบอกว่าพูดไม่ได้ ถ้าถึงหูคุณเนย์เมื่อไหร่ แกจะไล่ออกทั้งบ้านเลย ยัยน้อยเลยต้องเก็บปากเก็บคำไว้ ฉันก็เลยต้องอดรู้ไปด้วย”

“เฮ้อ! สงสารคุณหญิงนะ ไม่รู้ว่าคุณเนย์รู้หรือยังว่าแกกำลังแพ้ท้อง” จงถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทำเอาอีกสาวที่ยืนฟังอยู่หน้าประตูพลอยสะดุ้งไปด้วย ที่เรื่องของตัวเองไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว แม้จะสงสัยอยู่มาก ว่าสี่สาวรู้ได้ยังไง แต่ก็ไม่กล้าพอจะเดินเข้าไปถามแน่ นอกจากยืนนิ่งอยู่จุดเดิม

“แกอย่าเพิ่งแน่ใจเรื่องคุณหญิงนักสิยัยจง ฉันก็แค่สงสัยเท่านั้น” ผินเอามือฟาดแขนเพื่อน

“โอ๊ย! ยัยผิน อาการขนาดนี้ไม่เรียกว่าท้องแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ แล้วก็ไม่ต้องสงสัยด้วยว่าใครเป็นพ่อเด็ก ก็แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่าคุณหญิงถูกคุณเนย์เปิดบริสุทธิ์เองกับมือ แล้วไหนจะเรื่องผ้าอนามัยที่แกบอกว่าคุณหญิงซื้อมายังไม่ได้แกะใช้อีก แล้วคุณเนย์ของแกก็เคยให้คุณหญิงได้ว่างเว้นซะที่ไหน ค่ำมาเป็นพาเข้าห้องทุกคืน ไม่ท้องคราวนี้จะท้องคราวไหนวะ”

จาดตั้งข้อสันนิษฐานที่สามเพื่อนไม่มีใครกล้าเถียงสักคน รวมทั้งอุดมที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ใต้ถุนด้วย สองหูได้ยินทุกคำพูดเลยทีเดียว แต่เขาก็ได้แค่รับรู้เท่านั้น เพราะไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องเจ้านายอยู่แล้ว

“อย่างนั้นก็น่าสงสารคุณหญิงนะ ไม่รู้คุณเนย์จะเอายังไงถ้ารู้เรื่องขึ้นมา ฉันหวังว่าคงจะไม่เก็บลูกไว้แล้วไล่แม่ที่แสนดีอย่างคุณหญิงกลับบ้านหรอกนะ...”

เจ้าของร่างอ่อนแรงพยายามอย่างที่สุด ที่จะพากายเดินกลับไปปีนขึ้นเตียง แล้วนอนครุ่นคิดกับเรื่องที่ได้ยินมา เพราะดูเหมือนคำพูด ข้อสงสัยของทุกคนจะมีมูลความจริงอยู่มาก เขาเองก็ไม่เคยเอ่ยปากบอกเรื่องลูกสาวแม้แต่คำเดียว

อาการคลื่นเหียนอยากจะอาเจียนเกิดขึ้นอีกแล้ว จนต้องรีบไปโก่งคอในห้องน้ำ กลับออกมาเลยรีบคว้ายาจากถุงมากิน เพราะจำได้ว่าหมอให้มาเผื่อไว้ด้วย แล้วก็ไม่แน่ใจว่าเพราะอุปทานหรือเปล่า ที่พอรู้ว่าตัวเองท้องแล้วก็เอาแต่อาเจียนท่าเดียว ทีก่อนรู้ยังแข็งแรงสบายดีอยู่เลย

“คุณหญิงคะ คุณหญิง” ผินเดินหน้าตื่นเข้ามาในห้องจนอดสงสัยไม่ได้

“มีอะไรคะป้า”

พอวางถุงยาได้เลยถามออกไป ผินเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบบอก

“คุณเนย์มาถึงเมื่อตะกี้ค่ะ บอกให้มาตามคุณหญิงออกไปด้วยหน่อยค่ะ ป้าไปก่อนนะคะคุณเนย์สั่งให้ทุกคนไปสวนให้หมดค่ะ”

ผินรีบออกจากห้องไปด้วยท่าทีหวาดเกรงทิ้งให้เชลยสาวยืนครุ่นคิดอยู่เพียงคนเดียว ว่าเขามีเรื่องอะไรทำไมไม่เข้ามาคุยกันในห้อง แต่ก็ไม่อยากเดาอะไรมากเลย เดินออกไปหา เห็นเขานั่งเงียบๆ อยู่โต๊ะทำงาน

“คุณให้ป้าผินไปตามฉันเหรอคะ”

“ใช่!”

สิงหรัฐละสายตาจากหน้าจอ แล้วลุกเดินไปหาระเบียงยืนกอดอกอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะหันกลับไปหาอีกคนกำลังเดินมาสมทบ แล้วจ้องมองเขาที่มีท่าทีห่างเหินประหนึ่งไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ

“คุณมีอะไรคะ”

“คุณเข้าไปเก็บเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านได้”

เขาเอ่ยเสียงแน่นหนัก ประหนึ่งมั่นอกมั่นใจในคำพูดเสียเหลือเกิน

“อะไรนะคะ คุณหมายความว่ายังไงคะ”

แต่อีกคนกลับไม่มั่นใจสักนิด และไม่คาดคิดว่านี่จะเป็นคำที่เปล่งออกมาจากปากเขาด้วยซ้ำ

“คุณฟังไม่ผิดหรอก ผมสั่งให้คุณเก็บเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านได้ อุดมจะไปส่งทันทีที่คุณพร้อม”

แล้วเขาก็หันหลังกลับไปทางเดิม

“คุณหมายความว่ายังไงคะ แล้วเรื่องบ้านฉันล่ะคะ”

ดวงตาคู่เศร้ากำลังจับจ้องแผ่นหลังเขาอย่างไม่วางตา เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินมานี้ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นคำพูดของเขาทั้งหมดและเป็นคำพูดที่เขาตั้งใจบอกออกมาทั้งหมดด้วย

“ก็ไม่มีอะไรมากนี่ แค่หมายความว่าผมให้คุณกลับก่อนกำหนดก็เท่านั้น หรือจะให้พูดตรงๆ ก็คือ ผมเริ่มจะเบื่อนางบำเรออย่างคุณแล้ว คุณจะได้ไปเร่งพี่ชายคุณ ให้หาเงินมาไถ่บ้านจากผมไปเร็วๆ ไง เพราะจนป่านนี้แล้วผมยังไม่เห็นว่าพี่คุณจะติดต่อกลับมาหาผมเลย นอกจากโทรมาถามถึงคุณเท่านั้น บอกตามตรงนะว่าผมอยากได้เงินสี่สิบล้านคืน มากกว่าบ้านเก่าๆ ของพวกคุณนั่นร้อยเท่า”

สิ้นคำเขาก็ก้าวเดินต่อ

“แล้วเรื่องของเราล่ะคะ” นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่

‘หม่อมราชวงศ์กัญญาวีร์ รัตนนาวี’

จะเอื้อนเอ่ยถามจากผู้ชายที่กำลังจะเป็นพ่อของลูกน้องท้อง เพราะมีความเย่อหยิ่งค้ำคอ ค้ำเกียรติยศและค้ำศักดิ์ศรีเป็นที่ตั้ง แต่เพื่อให้แน่ใจเลยตัดสินใจยอมอับอาย

“เรื่องของเรา!” เขาทวนคำแล้วหันกลับมาหาใบหน้าสวยซีดกับนัยน์ตาคู่เศร้า

“ผมเข้าใจว่าเรื่องของเรา ไม่มีอะไรมากไปกว่าเซ็กซ์ แลกกับสร้อยยี่สิบล้านเท่านั้น และผมก็เคยย้ำกับคุณแล้วว่า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมต้องจ่ายเงินมากมายขนาดนี้ ให้กับผู้หญิงที่ผมเพียงแค่อยากจะนอนด้วยไม่กี่เดือนเท่านั้น”

คนถูกไล่กลับบ้านจ้องมองเขาด้วยแววตาปวดร้าว และจ็บลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ แต่ก็พยายามสกัดกลั้นเอาไว้ กับท่วงท่าเย่อหยิ่ง จองหอง ยโสโอหังที่เขาเคยเห็น

“หวังว่าคุณคงไม่คิดว่าเซ็กซ์ห่วยๆ กับอาหารจานสวยๆ จะทำให้ผมยกหนี้ให้อีกสิบหรือยี่สิบล้านหรอกนะ”

เจ้าของร่างที่กำลังจะหมุนกลับไปหาห้องนอนหยุดนิ่ง ฟังสิ่งที่เขาเปล่งออกมาและพยายามสกัดกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล

“ผมเป็นคนมั่นคงในหลักการ”

ยกเรื่องเซ็กซ์กับเรื่องธุรกิจออกจากกันอย่างชัดเจน ต่อให้คุณพยายามเอาใจหรือปรนเปรอเรื่องบนเตียงผมสักแค่ไหน แต่ยังไงคุณกับครอบครัวก็ต้องหาสี่สิบล้านมาไถ่บ้านจากผมให้ครบทุกบาททุกสตางค์อยู่ดี อุดมรออยู่ข้างล่าง คุณพร้อมเมื่อไหร่ก็ลงไปบอกได้เลย เขาจะไปส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย ผมมีเรื่องแค่นี้ล่ะ”

แม้จะไม่ได้หันไปมอง แต่กัญญาวีร์ก็เดาออกว่าเขาเดินไปนั่งทำงานเหมือนเดิม ประหนึ่งว่าไม่มีเรื่องสลักสำคัญใดๆ ให้ต้องกังวล ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง

ก่อนจะค่อยๆ เดินเลี่ยงไปเข้าห้อง และทันทีที่ประตูปิดลง น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ ก็ไหลรินออกมาอาบสองแก้ม ขณะสองมือก็กวาดเอาข้าวของทุกอย่างยัดใส่ลงในกระเป๋าอย่างเร่งรีบ เพราะอยากจะไปจากที่นี่ให้เร็วๆ

ยี่สิบนาทีเพียงเท่านั้นที่ใช้ไป กับการหอบทุกอย่างหนีจากบ้านที่กำลังจะกลายเป็นอดีตอันแสนเจ็บช้ำหลังนี้ และกับผู้ชายที่ได้กลายเป็นอดีตไปเมื่อไม่กี่นาทีนี้ด้วยเช่นกัน

สองมือบางปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม แล้วเชิดหน้าขึ้นอย่างอาจหาญ

สองเท้าบางก้าวข้าวธรณีประตู พร้อมกระเป๋าสองใบ และไม่แม้แต่จะหันไปมองเจ้าของบ้านที่นั่งทำงานอยู่เงียบๆ เลยแม้แต่หางตา

แล้วก้าวไปหาบันได มองลงไปมีอุดมยืนรออยู่ข้างรถเรียบร้อยแล้ว

“ให้ผมช่วยนะครับคุณหญิง”

บอดี้การ์ดหนุ่มปราดขึ้นมาช่วยหิ้วกระเป๋าแล้ววิ่งลงไปอย่างรวดเร็ว ผิดกับอีกคนที่ค่อยๆ ก้าวไป

‘ทีละขั้น’

‘ทีละขั้น’

‘ทีละขั้น’

อย่างเชื่องช้า ทว่ามีความมั่นคง แม้หัวใจจะเต้นแรง บีบแน่นจนเจ็บร้าวไปทั่วอก แม้น้ำตาอยากจะไหลออกมา แต่เพราะมีเลือด

‘รัตนนาวี’

ที่เย่อหยิ่ง อาจหาญ สมกับเป็นวีรบุรุษของชาติตกทอดมาทุกรุ่น จึงไม่คิดจะเผยความอ่อนแอให้เขาเห็นเป็นอันขาด กวีมารับช่วงต่อจากอุดมเดินออกจากใต้ถุน ตรงไปเปิดประตูให้คุณหญิงผู้น่าสงสารในความคิดเขา แต่ก็เดาใจเจ้านายไม่ออกว่าทำไมถึงได้ปล่อยสาวสวยไป

‘ทั้งที่ใจรัก หรือจะไม่’

กัญญาวีร์เข้าไปนั่งตัวตรง และไม่คิดจะหันกลับมองไปข้างหลังอีกเลยแม้แต่วินาทีเดียว ขณะรถเคลื่อนออกไปช้าๆ กระทั่งเลี้ยวออกประตู

‘สวนภูสอยดาว’

ไปแล้ว ถึงได้หันกลับไปมอง แต่ก็เป็นไปเพียงชั่วครู่เท่านั้นก็หันกลับมานั่งนิ่งไม่ไหวติง

แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาช้าๆ กับความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต นับตั้งแต่ก้าวเข้าไปในสวนนั้น กระทั่งก้าวออกมา แต่มีสองสิ่งที่ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเข้ามาแผ้วพาน นั่นคือความเจ็บปวดตั้งแต่เมื่อก้าวแรกที่เหยียบย่างเข้าไป กระทั่งก้าวสุดท้ายที่ถอยห่างออกมา เพราะทั้งสองห้วงเวลาต่างมีความเจ็บปวดรวดร้าวตามติดมาด้วยทุกครั้งไป

+++++

หลังจากอัพให้อ่านยาวนานมา 324 หน้า ไรท์ขออนุญาตหยุดไว้ที่ตอนนี้นะจ๊ะ ถ้ารีดเห็นว่าสนุกน่าติดตามก็ฝากเป็นกำลังใจด้วยการโหลดมาอ่านตามลิ้งค์ด้านล่างจ้า

แต่ถ้าใครเห็นว่ายังไม่โดน หรือมีจุดไหนต้องแก้ไขปรับปรุง ก็ฝากเม้นท์ไว้ด้านล่างเลยค่ะ ไรท์ขอน้อมรับทุกๆ คำติชมจ้า

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ฝากตามเป็นกำลังใจให้คุณเกียร์กับหนูมัทต่อด้วยนะคะ รักรีดทุกคนจ้า

+++++

E-Book พร้อมโหลดแล้วค่ะ

สนใจโหลดตัวอย่างอ่านก่อนซื้อได้ค่ะ

วิมานสอยดาว [Heaven]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มพอแสบๆ คันๆ มันส์ๆ เสียวๆคุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเ

****** ขออนุญาตแจ้งอีกทีนะคะ ว่านิยายทุกเรื่องจะลงให้อ่านได้ราว 70% เท่านั้นค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้ค้างคา แต่กันเกราเชื่อว่านักอ่านที่น่ารักทุกท่านจะเป็นกำลังใจต่อให้ด้วยการตามหาหนังสือมาไว้ในครอบครองอยู่แล้วค่ะ ******

ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

และหนึ่งคอมเม้นต์ของท่าน คือหนึ่งแรกผลักดันและกำลังใจของคนเขียนนะคะ แต่ก็ยินดีต้อนรับและขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านด้วยค่ะ
รู้งี้แล้วอย่าลืมเม้นท์ให้เค๊าหลังอ่านด้วยนะตะเอง


เข้าไปทักทาย พูดคุย หรือติชมผลงานได้

ตามเพจด้านล่างนี้เลยนะคะ
ยินดีต้อนรับทุกๆ ท่านค่ะ และยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗

ห้ามหยิบยก คัดลอก หรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งถ่ายทอด ถ่ายเอกสาร สแกน ในรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น เว้นเสียแต่จะได้รับอนุญาตจากผู้ประพันธ์เป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์อันเป็นประโยชน์แก่หนังสือเล่มนี้เท่านั้น

วิมานสอยดาว [Heaven]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มพอแสบๆ คันๆ มันส์ๆ เสียวๆคุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเ

ใต้ร่มสกุณี [Shadiness]กันเกราwww.mebmarket.com“ปล่อยฉันลงนะ ออกไปจากห้องฉัน!!! ออกไปให้ห่างจากตัวฉันนะ ฉันเกลียดคุณ!!! คนหลอกลวง!!! ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดคุณ!!!”

ดวงใจจักรภัทร [Sweetheart]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มจ้า “ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ”และด้วยสัญชาตญาณ สองวงแขนของเขา ก็รับเอาร่างเล็กๆ มากอดแนบอกไว้เช่นกัน ตอนแรกนั้นเพราะความอยากปกป้องเพศที่อ่อนแอกว่า และกำลังต้องการที่พึ่งพิง