“อย่าลงจากเรือนไปไหนนะครับป้า เดี๋ยวผมกลับมา”

ในเวลาสายๆ เจ้านายหนุ่มก็สั่งเสียงเข้ม หลังได้รับข้อความจากทรงไชย เขาไม่กล้าทิ้งคนที่หลับอยู่ไหนห้องไปไหนไกล หรือโดยไม่มีใครอยู่ด้วย เลยต้องตามผินมา ขณะในหัวก็ครุ่นคิดถึงมาตรฐานความปลอดภัยที่พึงมีให้คนในปกครอง โดยเฉพาะผู้หญิง

“ค่ะ”

ผินมองแผ่นหลังเจ้านาย

ที่กำลังเดินลงบันไดไปควบรถตรงบ้านพักคนงานสวนยางที่อยู่อีกฟากแยกจากคนงานที่จะดูแลรีสอร์ต เพราะต้องทำงานทั้งวันตั้งแต่แปรรูปเป็นยางแผ่น รีดยาง รมควันยางที่ตอนนี้มีทั้งแบบดั้งเดิมที่พ่อแม่ทำไว้

และแบบใหม่เป็นโรงอบแสงอาทิตย์ผสมกับพลังงานจากเตาเผาที่เขาเพิ่งจะทดลองทำสำเร็จและไล่สร้างไปเรื่อยๆ จนจะพอกับปริมาณที่ต้องการกับยางที่ได้ในแต่ละวัน

“ไหน!!!”

ลงรถได้เขาก็ถามทรงไชยเสียงเข้ม แล้วตรงไปยังห้องพักของสองคนงานชั่ว ที่เติมกับยอดผู้เป็นลุงป้ายืนหน้าซีดรอเจ้านายอยู่แล้ว ด้านในมีร่องรอยการรื้อคนกระจัดกระจาย ข้าวของสำคัญถูกเอาไปไม่มีอะไรหลงเหลือให้เห็นเลย

บวกกับที่ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งสองออกไปกรีดยางตามปกติ แต่หายไปก่อนหน้าจะเกิดเรื่อง แล้วก็ไม่มีใครเห็นอีกเลย นั่นบอกได้อย่างไม่ต้องสงสัยว่าไอ้ชั่วที่คิดจะทำร้ายผู้หญิงของเขาเป็นใครที่ไหนไม่ได้ นอกจากสองคนนี้

“คุณเนย์ไปดูที่ออฟฟิศต่อดีกว่าครับ เงินถูกเอาไปเกลี้ยงเลย”

ทรงไชยกระซิบเบาๆ แล้วเขาก็ควบรถไปออฟฟิศ โดยมีคนอื่นๆ ตามไปไม่ห่าง ประจวบเหมาะกับที่มัลลิกาควบรถเข้ามาตามที่นัดหมายไว้ครั้งก่อนโดยไม่ได้ล่วงรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

“สวัสดีค่ะคุณเนย์ มีอะไรกันเหรอคะหน้าเครียดไปตามๆ กันเลย”

เขาไม่ได้ตอบแต่เดินเลี่ยงไปยังประตูออฟฟิศที่มีร่องรอยการถูกงัด ด้วงสะกิดแขนมัลลิกาที่กำลังจะเดินไปใกล้ๆ เขาไว้ก่อน แล้วเล่าคร่าวๆ ให้ฟังเท่าที่รู้เรื่องจากทรงไชยอีกที

“ไชย! หากล้องวงจรปิดมาติดไว้ในจุดที่ล่อแหลมลับหูลับตาคน ตั้งป้อมยามไว้หน้าประตูเข้าสวน จ้าง รปภ. อย่างน้อยสามคนให้ผลัดกันดูกล้องอยู่ในป้อมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง สั่งซื้อวิทยุสื่อสารแจกให้ระดับหัวหน้าและรองเพื่อฟังความเคลื่อนไหวจาก รปภ. ด้วย ไปมาร์กจุดไปทั่วสวนว่าตรงไหนต้องมีเสาไฟ ผมจะให้คนเอามาติด หาซื้อเครื่องช็อร์ตไฟฟ้าแจกคนงานหญิงที่ออกไปทำงานเช้ามืดหรือต้องอยู่คนเดียวบ่อยๆ จ้างช่างไฟเพิ่มอีกสองคน เพราะผมจะให้ติดตั้งรั้วไฟฟ้าจนรอบสวน รีบทำด่วนที่สุด!”

“ครับ”

ทรงไชยรับคำสั่งรัวเร็วและครั้งเดียวทันควัน เพราะรู้ดีกว่าตอนนี้อารมณ์เจ้านายเป็นยังไง โกรธเคืองตัวต้นเหตุแค่ไหน สิงหรัฐเดินตรงไปหา เติมกับยอดที่ยืนตัวลีบอยู่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในสายตาคนงาน

“ถ้ามันสองคนติดต่อมาหาลุงกับป้าอีก ผมฝากบอกมันด้วยว่า! ให้ช่วยหนีไปไหนก็ได้บนโลกใบนี้! และไปให้ไกลๆ อย่าให้ผมรู้หรือได้ยินอีกว่าพวกมันอยู่ที่ไหน! เพราะผมจะเป็นคนทำให้พวกมันไม่มีแผ่นดินจะอยู่! หรือไม่มีแม้แต่อากาศจะหายใจเอง!”

แล้วเขาก็เดินหน้าเครียดผละจากทุกคนไป

“จะให้ผมแจ้งความหรือเปล่าครับคุณเนย์” ทรงไชยเอ่ยแบบกล้าๆ กลัวๆ

“ไม่ต้อง! ผมไม่อยากให้ชื่อรีสอร์ตเสียตั้งแต่ยังสร้างไม่เสร็จ แค่ช่วยเป็นหูเป็นตาและระวังมากกว่าเดิมก็แล้วกัน เลื่อนประชุมจากสายเป็นบ่ายให้ผมทีนะ หรือถ้าเป็นพรุ่งนี้ได้ยิ่งดี”

ทุกสายตาจ้องมองแผ่นหลังเขาไปอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะต่างแยกย้ายไปหางานของตัวเอง มัลลิกาแอบยิ้มอย่างชอบใจกับข่าวที่ได้ยินจากด้วง และเสียดายที่ไอ้บ้ากามนั้นทำงานไม่สำเร็จ ไม่อย่างนั้นตัวเองจะเรียกมาตกรางวัลให้อย่างงามเชียว

ส่วนสาวฝีปากกล้าที่ยืนดูลาดเลารวมอยู่กับคนอื่น ก็กำลังกดรับสายไอ้บ้ากามอยู่ ก่อนจะเดินเข้าบ้านพักแล้วควบมอเตอร์ไซคล์ออกไปตามที่พวกมันสั่งไว้อย่างหัวเสีย และไม่เต็มใจจะไปอย่างยิ่งยวด แต่ก็บอกปัดหรือหลีกเลี่ยงไม่ได้ ราวครึ่งชั่วโมงก็ไปถึงกระท่อมร้างพร้อมของกินเต็มไม้เต็มมือตามคำสั่งระคนขู่

“เอ้ามึง!!! ทีหลังอย่าโทรหากูอีกนะ ไม่งั้นถูกไล่ออกจนได้เดือดร้อนตามๆ กันแน่”

“กูสองคนต่างหากที่เดือดร้อนไม่ใช่มึงอีเก่ง แล้วทำไมมึงไม่เสือกบอกกูวะว่าอีนั่นเป็นเมียไอ้บ้าอำนาจนั่น มึงคิดจะหลอกใช้พวกกูเพื่อกำจัดมันเหรอ เพราะกูได้ยินป้ายอดบอกว่ามึงแอบรักไอ้เจ้านายบ้าอำนาจนั่นมานานแล้ว”

เที่ยงไม่ได้สนใจกับอาหารในมือสาวปากไวสักนิด เพราะเพิ่งได้คิดว่าตัวเองเดือดร้อนเพราะถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือ

“มึงพูดบ้าอะไรวะ เอาข้าวไปแล้วอย่าโทรหากูอีก พวกมึงโง่และพลาดเองอย่ามาโทษกู แค่นี้นะกูจะรีบกลับ!”

“มึงจะไปไหน! คิดเหรอว่ามึงจะใช้พวกกูได้ฝ่ายเดียวแล้วเดินลอยหน้าอยู่ในสวนนั้นได้อย่างสบายๆ มึงคงคิดผิดแล้วล่ะอีเก่ง และโทษฐานที่มึงบังอาจหลอกกูสองคนจนต้องตกงาน และไม่มีที่จะอยู่! มึงต้องชดใช้ให้พวกกูซะก่อน มานี่เลยอีปากมาก!”

เที่ยงกำผมหางม้าได้แล้วกระตุกทันที

“ว้าย!!! ไอ้ห่าเที่ยง มึงกล้าทำกูเหรอ!!!”

“เอ่อ!!! กูจะทำยิ่งกว่านี้อีก!!!”

“ว้าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ร่างกายอันบอบช้ำจากน้ำมือสองชายที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันหาความสุขจากสาวฝีปากกล้า ตั้งแต่สายจรดเย็น ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ควานหาเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งมาใส่เอาไว้ แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยคราบน้ำตาสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่นาทีเดียวอีกแล้ว

“มึงจำไว้ให้ดีนะ ถ้ามึงปากมากเอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจ กูจะบอกไอ้เจ้านายจอมดุนั่นเองว่ามึงเป็นคนวางแผนเรื่องทั้งหมด แล้วส่งคลิปตอนที่กูกับไอ้เทืองเป็นผัวสองคนแรกของมึงส่งให้คนทั้งประเทศได้ดูเป็นขวัญตาเลย! ถ้ารักตัวกลัวตายล่ะก็ หัดพูดให้มันน้อยๆ ด้วย แล้วเมื่อไหร่ก็ตามที่กูโทรถามอะไรมึงต้องบอก กูโทรเรียกมึงต้องมาตามที่กูสั่ง ไม่งั้นกูส่งคลิปร่อนไปทั่วแน่ เอาเงินที่มึงมีมาให้หมดแล้วรีบไสหัวไปให้พ้นๆ หน้ากูอีปากมาก”

แม้จะไม่มีแรง แม้จะเจ็บแค้นในใจ แต่เก่งก็ตั้งสติแล้วควบรถกลับสวนได้อย่างปลอดภัย และไม่สนใจใครอีกนอกจากเข้าห้องขังตัวเองอยู่ในนั้นคนเดียว โดยมีน้ำตาเป็นเพื่อน กับความเคียดแค้นชิงชังในตัวนังผู้ดีนั่น

‘ทำไมมึงไม่ถูกมันข่มขืนจนไม่เหลือชิ้นดีด้วย ทำไมๆ ๆ ๆ ๆ ๆ’

‘ทำไมต้องเป็นกูด้วย ทำไมๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ’

‘ถ้ากูถีบมึงออกจากสวนนี้ไม่ได้ มึงอย่ามาเรียกกูว่าอีกเก่ง จำเอาไว้ อีผู้ดีตกยาก’

เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่มีกางเกงยีนสีเข้มกับเสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาวหุ้มไว้ กำลังวุ่นวายอยู่หน้าตู้เย็น กับกระปุกสารพัดวางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบสะอาดสะอ้าน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือการเก็บล้างของคนที่นอนอยู่ในนั่งอย่างแน่นอน

เขาหันมองจอแท็บเล็ตเพื่อดูว่าข้าวต้มต้องใช้เครื่องปรุงอะไรบ้าง ก่อนจะหันไปเลือกกล่องออกมาวางกองไว้บนเคาน์เตอร์ กุ้งที่ปอกเปลือกผ่าหลังแล้วใส่ถุงเล็กๆ ในช่องแช่แข็งช่วยให้สะดวกเหลือเกิน เขาเปิดวิธีทำในยูทูบอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

ก่อนจะลงมือติดเตาแล้วยืนเฝ้าจนหม้อเดือดก่อน แล้วค่อยใส่กระดูกต้มซุปลงไป ตามด้วยข้าวสารเม็ดสวยๆ แล้วยืนคนอยู่อย่างนั้นอย่างตั้งอกตั้งใจในทุกขั้นตอน กับการทำอาหารครั้งแรกในชีวิต

“คุณเนย์ทำอะไรอยู่คะนั่น!”

จนไม่ได้เสียงฝีเท้าหนักๆ ของผินเดินขึ้นบ้านมา เพื่อจะถามว่าเจ้านายอยากได้เมนูอะไรพิเศษบ้างไหม เขาสะดุ้งน้อยๆ ก่อนหันไปมองแล้วยิ้มบางๆ ให้

“ข้าวต้มครับ”

“อ้าว!!! ทำไมไม่บอกล่ะคะ ป้าจะได้ทำให้ แล้วมื้อเย็นกินข้าวต้มจะอยู่ท้องเหรอคะ อยากได้อะไรอีกหรือเปล่าคะป้าจะรีบทำให้เลย” ผินงวยงงสงสัย เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายเข้าครัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว นับตั้งแต่รู้จักกันมา

“อันนี้ของคนป่วยครับ ส่วนของผมป้าจะทำอะไรมาก็ได้ผมกินทั้งนั้น”

“คุณเนย์กำลังทำข้าวต้ม! ให้คุณหญิงเหรอคะ!”

ผินทำเสียงไม่อยากจะเชื่อ และไม่คิดว่ารสชาติจะดีพอที่คนป่วยจะกระเดือกลงไปได้ ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคุณเนย์จะทำอาหารสักจาน แม้แต่ไข่เจียวก็ยังไม่เคย เมื่อก่อนขนาดกลางดึกอยากกินข้าวกับไข่ดาวยังต้องให้ผู้แม่ลุกมาทำให้เลย

“ครับ พอดีตอนกลางวันผมเอาข้าวไปป้อนให้ก็บอกว่าไม่หิว ไม่กิน ไม่อยากเคี้ยวอะไรแล้วก็หลับต่อ ผมเลยทำข้าวต้มเป็นมื้อเย็นให้ ป้าก็ทำของผมตามปกตินั่นล่ะครับ จัดเผื่อคุณจีนด้วยนะ เห็นว่าจะมาพักด้วย”

นั่นค่อยทำให้สาวมั่นที่เดินขึ้นบ้านมายืนอยู่ระเบียงค่อยชื้นใจขึ้นมาหน่อย หลังจากที่หัวใจแห้งเหี่ยวลงในทันทีที่ได้ยินว่าเขากำลังทำข้าวต้มให้แม่สาวโชคร้ายหวิดถูกหามไปรุมโทรมในป่า แต่กับดุจดาวที่กำลังเดินตามหลังสาวมั่นมากับพ่อนั้นหัวใจช่างแสนจะปวดร้าวนัก เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับแม่ครัวตัวใหญ่

“ทำอะไรกันอยู่คะสองคน ดูท่าทางวุ่นจัง”

มัลลิกาเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ แม้ในใจจะไม่ชอบยังไงแต่ก็ถูกปกปิดไว้ด้วยรอยยิ้มจากมารยาพันหนึ่งร้อยเล่มเกวียนที่มีในตัว สิงหรัฐหันไปหาแขกแล้วยิ้มให้ ส่วนผินนั้นรีบเผ่นลงบันไดเพื่อไปทำมื้อเย็นอย่างรู้งาน เมื่อได้คำตอบจากเจ้านายแล้ว

“อ้าว! คุณจีน โห! สองพ่อลูกก็มา มีเรื่องงานจะถามหรือเปล่าครับ”

“อ๋อ! เปล่าหรอกครับคุณเนย์ ว่าจะมาเยี่ยมคุณหญิงครับ เพราะลูกสาวผมห่วงมากอยากมาดูอาการ”

ช่างด้วงที่ในมือมีกระเช้าของบำรุงรีบตอบตามความจริงทุกอย่าง เพราะลูกสาวคะยั้นคะยอให้พามาตั้งแต่บ่ายแก่ๆ แล้ว ผิดตรงที่ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วลูกอยากจะมาสมน้ำหน้ามากกว่าจะมาเยี่ยมอย่างที่บอกไว้เท่านั้น

“อ๋อ! ขอบคุณแทนคุณหญิงด้วยนะครับ แต่ความจริงไม่น่าต้องลำบากหาอะไรมาด้วยเลยครับ”

เขารับของเยี่ยมจากด้วงแล้ววางไว้บนเคาน์เตอร์ครัวแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีให้ ผิดจากเมื่อตอนสายคนละเรื่องในสายตามัลลิกากับด้วง และเท่าที่ได้เห็นอาการโกรธเคืองสองอดีตลูกน้อง

กับคำสั่งรัวเร็วให้ทรงไชย โดยไม่สนใจว่าจะต้องสิ้นเปลืองเงินทองไปสักกี่ล้านนั้น ก็แทบไม่ต้องคิดนานแล้ว ว่าสาวสูงสักมีความสำคัญกับเขามากน้อยแค่ไหน ด้วงอดดีใจที่ลูกไม่ได้มารู้มาเห็นเหตุการณ์เมื่อเช้าแทบแย่ ไม่งั้นคงจะเสียใจเอามากๆ เลยทีเดียว

“ไม่ได้ลำบากอะไรครับคุณเนย์ แล้วคุณหญิงอยู่ไหน เป็นยังไงบ้างครับ”

“ตอนนี้กำลังหลับอยู่ในห้อง ผมเลยออกมาทำข้าวต้มให้ เชิญตามสบายกันเลยนะครับ คุณจีนพักห้องเดิมเลยนะครับ ขอโทษทีที่มาแล้วต้องเสียเวลา วันนี้ผมยุ่งไปซะทุกเรื่องเลย”

“ค่ะ ว่าแต่คุณหญิงเป็นยังไงบ้างคะ ขอพวกเราเข้าไปเยี่ยมด้วยคนจะได้หรือเปล่าคะ”

สาวมั่นเสแสร้งต่อ

“ได้ครับ จะเอากระเป๋าไปเก็บก่อนแล้วค่อยออกมาก็ได้ครับ ข้าวต้มคงสุกพอดี”

และไม่กี่นาทีต่อมา แขกทั้งสามก็ได้เดินตามเจ้าของบ้านหนุ่มเข้าไปในห้องนอนกว้างใหญ่ เครื่องใช้ครบครัน เตียงคิงไซซ์ที่สองสาวต่างมีความคิดที่คล้ายคลึงกัน นั่นคืออยากลากแม่ผู้ดีตกยากไปโยนทิ้งแล้วพาตัวเองขึ้นไปนอนแทนที่เหลือกำลัง

“คุณหญิง! คุณหญิง!”

สิงหรัฐขึ้นไปเขย่าไหลคนที่หลับอยู่เบาๆ ไม่นานก็ลืมตาขึ้น อาการเจ็บตรงหน้าท้องหายแล้ว อาการตระหนกตกใจก็ไม่หลงเหลือเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ แล้ว ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ารู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่าค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงตามวงแขนที่เขาคอยช่วยพยุง

“คุณไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันเลย กินข้าวต้มก่อนนะ ผมทำกับมือ”

ดวงตาคู่สวยหลับปริบๆ ด้วยความไม่เชื่อหู และไม่เชื่อตาว่าเขากำลังจะป้อนข้าวให้ หลังจากที่เมื่อเที่ยงเห็นมาแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นมาเคี้ยวอะไรได้เลย

“เราช่วยกันทำเพื่อคุณหญิงเชียวนะคะ”

กัญญาวีร์มองสาวมั่นที่เดินมาข้างเตียงพร้อมถาดข้าวต้มกับแก้วน้ำ กับอีกสองแขกแล้วยิ่งแปลกใจในสิ่งที่เห็น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้เพราะรู้สึกหนาว

“กินข้าวก่อนนะ แล้วผมจะพาไปอาบน้ำจะได้นอนต่อ” “ฉันกินเองได้ค่ะ”

“อย่าดื้อสิ อ้าปากเร็วเข้า ผมกับทุกคนจะได้ออกไปกินบ้าง ถ้าไม่ฟังผมจะจูบคุณให้ทุกคนดูเลยนะเอ้า!”

แม้ไม่รู้ว่าเขาแค่ขู่หรือจะทำจริง แต่ปากอิ่มก็อ้ารับข้าวต้มจากมือเขาอย่างว่าง่าย ทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปยิ้มให้สาวมั่นกับสาวสตอที่ยืนยิ้มให้ แต่ในใจนั้นอยากจะร้องไห้ เพราะอยากเป็นคนที่นอนอยู่ให้เขาดูแลแทนแทบจะบ้า

‘ทำไมไอ้พวกนั้นไม่ฆ่าหล่อนให้ตายๆ ไปซะนะ หล่อนมันหัวขโมยชัดๆ หล่อนแย่งเขาไปจากฉัน’

+++++

E-Book พร้อมโหลดแล้วค่ะ

สนใจโหลดตัวอย่างอ่านก่อนซื้อได้ค่ะ

วิมานสอยดาว [Heaven]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มพอแสบๆ คันๆ มันส์ๆ เสียวๆคุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเ

****** ขออนุญาตแจ้งอีกทีนะคะ ว่านิยายทุกเรื่องจะลงให้อ่านได้ราว 70% เท่านั้นค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้ค้างคา แต่กันเกราเชื่อว่านักอ่านที่น่ารักทุกท่านจะเป็นกำลังใจต่อให้ด้วยการตามหาหนังสือมาไว้ในครอบครองอยู่แล้วค่ะ ******

ยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

และหนึ่งคอมเม้นต์ของท่าน คือหนึ่งแรกผลักดันและกำลังใจของคนเขียนนะคะ แต่ก็ยินดีต้อนรับและขอบคุณนักอ่านเงาทุกท่านด้วยค่ะ
รู้งี้แล้วอย่าลืมเม้นท์ให้เค๊าหลังอ่านด้วยนะตะเอง

เข้าไปทักทาย พูดคุย หรือติชมผลงานได้

ตามเพจด้านล่างนี้เลยนะคะ
ยินดีต้อนรับทุกๆ ท่านค่ะ และยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะ

สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗

ห้ามหยิบยก คัดลอก หรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งถ่ายทอด ถ่ายเอกสาร สแกน ในรูปแบบใดๆ ทั้งสิ้น เว้นเสียแต่จะได้รับอนุญาตจากผู้ประพันธ์เป็นลายลักษณ์อักษร ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์อันเป็นประโยชน์แก่หนังสือเล่มนี้เท่านั้น

วิมานสอยดาว [Heaven]กันเกราwww.mebmarket.comน้ำจิ้มพอแสบๆ คันๆ มันส์ๆ เสียวๆคุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเ