“เสด็จขึ้นเตียงมาไว ๆ สิเพคะเสด็จพี่”
องค์หญิงชิงอี้แกล้งดัดเสียงหวานหยด พลางเอนตัวลงพิงหมอน ยันศอกขึ้นมองเขาด้วยสายตาหยอกล้อมากกว่ายั่วเย้า

“เป็นแผนของเจ้าล่ะสิ ใช้เสด็จแม่เป็นเครื่องมือบีบคั้นข้าให้เข้าเรือนหอด้วย ฝันไปเถอะ”
เขากัดฟันพูดเสียงเบา เพราะเกรงว่าฮองเฮาที่อยู่นอกห้องบรรทมจะทรงได้ยิน

องค์หญิงชิงอี้หัวเราะคิกคัก พลางตบมือลงบนแท่นบรรทม
“ไม่เอาน่าสามี ท่านจะโมโหไปไย ท่านขึ้นมานอนกับข้าให้แม่ของท่านสบายใจเท่านั้นเอง มิได้เรียกให้ท่านมาขึ้นแท่นประหารเสียหน่อย”

“เหอะ”
องค์ชายรัชทายาทกอดอกเชิดหน้าขึ้น นั่งหลังตรงอยู่ที่ปลายแท่นบรรทม

“แน๊ะ... เล่นตัว ท่านมองไปดูที่ประตูสิ ฮองเฮายังคงไม่ไปไหนแน่ ๆ หากว่าท่านไม่ยอมมานอนกับข้าดี ๆ”
องค์หญิงชิงอี้ลุกขึ้นมากระซิบยั่วเขา

องค์ชายรัชทายาทมองไปที่หน้าประตูเห็นเงาของมารดายังคงไม่เสด็จกลับอย่างที่นางว่า ก็ยอมทิ้งตัวนอนลงนิ่ง ๆ แข็งทื่อราวกับท่อนไม้

องค์หญิงชิงอี้ถึงกับหลุดหัวเราะคิกออกมา
“นอนเช่นนั้น ฮองเฮาจะเชื่อได้อย่างไรว่าเราสองคนเข้าหอกันแล้ว”

“แล้วจะให้ทำอย่างไรอีก”

“ท่านก็ต้องทำเสียงอือ ๆ อา ๆ บ้างสิ”
องค์หญิงชิงอี้ตอบหน้าทะเล้น

“ไร้ยางอาย !”