เกาหย่งก็วางนางลงบนแคร่ไม้ไผ่ หนิงซวงไล้มือไปตามกล้ามเนื้อแผงอกเขาคล้ายกับไม่ตั้งใจ แต่ลึก ๆ แล้วนางรู้สึกอยากจะกอดให้แน่น ๆ กว่านี้

เกาหย่งรู้สึกเสียววูบวาบกับสัมผัสนั้น จึงเอ่ยเสียงพร่าแหบว่า “รอสักครู่ ข้าไปหยิบยามาทาให้”

เขารีบเดินหนีไปเพราะกลัวว่านางจะเห็นแท่งหยกที่กำลังตั้งผงาดอยู่ใต้อาภรณ์

เกาหย่งกัดฟันข่มอารมณ์ลงไป แล้วรีบเอายามา

“เจ้าเจ็บตรงไหนรึ ข้าจะทายาให้”

“ที่.... ที่...” หนิงซวงหน้าแดงก่ำเขินอาย ลมหายใจหอบกระชั้นจนทรวงอกกระเพื่อม

หมอหนุ่มเห็นทรวงอกของนางขยับไหวขึ้นลง เลือดในกายก็พลันร้อนฉ่าขึ้นมา เขาเกรงว่าตนเองจะระงับอารมณ์ของตนไม่ได้จึงตะคอกออกไปว่า

“เจ้าจะอ้ำอึ้งอยู่ไย รีบบอกมา ข้าจะรีบใส่ยาให้”

หนิงซวงได้ยินเช่นนั้น ก็รีบร้องออกมาว่า

“เจ็บที่สะโพกเจ้าค่ะ”

นางรีบคว่ำหน้านอนลง แล้วโก้งโค้งสะโพกงอนงาม พร้อมกับถลกกระโปรงขึ้นให้เขาดู

เกาหย่งหัวใจแทบวาย ใบหน้าแดงก่ำ ลมหายใจกระชั้นขึ้น เมื่อเห็นสะโพกขาวแต้มด้วยรอยซ้ำสีแดงเล็กน้อยที่เกิดจากการกระแทก

เขามิอาจหักห้ามใจได้อีกต่อไปแล้ว แต่จะลุกเข้าหานางทันทีก็เกรงว่าดรุณีน้อยจะเตลิดหนีไป เขาจึงใช้อุบายว่า

“โอ้.... แผลเจ้าน่าแทงมาก”

“อะไรนะเจ้าคะ”

หนิงซวงเอี้ยวใบหน้าสวยมาถาม เพราะตนเองได้ยินไม่ชัด

เกาหย่งจึงรีบแก้ตัวว่า “ข้าบอกว่าแผลเจ้าน่ากลัวมาก ต้องรีบทายาเดี๋ยวจะเกิดแผลเป็น”

“งั้นรีบทายาสิเจ้าคะ ข้าไม่อยากมีแผลเป็นน่าเกลียด”

“ได้ ๆ”

เขาค่อย ๆ ทายาหม่องลงไปที่สะโพกของนางด้วยมือสั่นเทา เพราะความต้องการส่วนลึกของบุรุษ

“โอ๊ย.... ซี๊ดดดด.. เจ็บเจ้าค่ะ” หนิงซวงหน้ายู่ร้องออกมา นางรู้สึกแสบร้อนที่ผิวบริเวณนั้น

เขาถาม “เจ็บรึ”

หนิงซวงตอบ “ยาท่านแสบจังเลยเจ้าค่ะ”

“งั้นข้าจะเป่าให้”

สิ้นคำ เขาก็ก้มลงไปเป่าลมที่สะโพกของนาง ในระยะใกล้เช่นนี้ เขาได้กลิ่นกายสาวโชยเข้าจมูก

เกาหย่งไม่ได้ร่วมหอกับสตรีมานานแล้ว เมื่อได้กลิ่นหอมรัญจวนของดรุณีแรกสาวก็เกิดอารมณ์กลัดมันขึ้นมา จึงทั้งเป่า ทั้งเอาจมูกถูกไถไปตามร่องก้น

“อืม.... อา... ท่านทายาดีเหลือเกิน อืมมม อู้ยยย อา”

หนิงซวงหลับตาพริ้มครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน ความแสบของยาหายไปแล้ว เพราะตอนนี้นางกำลังเพลินกับความเสียวสบายที่ถูกจมูกของบุรุษถูไถไปตามร่องก้น

สะโพกของนางแอ่นขึ้น เพื่อให้ปลายจมูกเขาถูไถโดนติ่งเสียว