“ไม่ทำแล้ว!”

องค์หญิงปิงหลินเตะถังน้ำจนล้มคว่ำด้วยความเจ็บใจ นางเป็นถึงองค์หญิงแต่กลับต้องมาเป็นทาสรับใช้ในกระโจมของบุรุษหน้าโหด ไร้ยางอาย! ฝันไปเถอะ!

ร่างน้อยรีบสอยเท้าออกจากกระโจม ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดจึงไม่มีใครสังเกตเห็นนาง องค์หญิงปิงหลินเดินลัดเลาะไปยังด้านหลังค่ายทหาร หนีไปตายข้างหน้าดีกว่าอยู่ให้แม่ทัพหน้าโหดคนนั้นแกล้งทรมานนาง

ในแสงสลัวนางมองเห็นบ่อน้ำร้อนมีไอพรวยพุ่งขึ้นเป็นม่านบาง ๆ รอบ ๆ บ่อมีโขดหิน และต้นไม้ขึ้นหนาคล้ายับกำแพงหนึ่งชั้น ดวงตาหงส์เป็นประกายวาววับด้วยความดีใจ นางถูกใช้ให้ทำความสะอาดกระโจม จนร่างกายของนางเหนียวเหนอะไปทั้งตัว หากได้แช่น้ำอุ่น ๆ คงจะสบายมิใช่น้อย

องค์หญิงปิงหลินจึงรีบสาวเท้าไปยังบ่อน้ำร้อน หันซ้ายแลขวาเมื่อแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดแล้วจึงรีบเปลื้องอาภรณ์ออกแล้วย่างเท้าก้าวลงบ่ออย่างรวดเร็ว

ไอน้ำที่พวยพุ่งขึ้นมาเปรียบเสมือนผ้าม่านบาง ๆ ให้มองเห็นเฉพาะระยะประชิดเท่านั้น ไอร้อนของน้ำทำให้นางรู้สึกผ่อนคลายสบายไปทั้งตัว นางค่อย ๆ เคลื่อนร่างนวลเนียนขาวผ่องลึกลงไปในบ่อน้ำอุ่นพร้อมกับลูบไล้ผิวกายอย่างสบายใจจนลืมความกังวลไปชั่วขณะ ลืมว่าตนหนีการแต่งงาน ลืมว่าตนเพิ่งหลบหนีออกจากค่ายทหาร!

“ใครอนุญาตให้สาวใช้อย่างเจ้า เข้ามาในบ่อน้ำร้อนแห่งนี้ !”

เสียงดุดันคุ้นหูตวาดขึ้นข้างตัว

องค์หญิงปิงหลินสะดุ้งตกใจรีบหันขวับไปยังต้นเสียง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

นางกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างเปลือยเปล่าของแม่ทัพหน้าโหดอยู่ในระยะประชิด

“หยุดร้อง!”

แม่ทัพหยางจงคำรามลั่น ใบหน้าดุดันยิ่งทวีความน่ากลัว แต่ความน่ากลัวนั้น ก็ไม่ทำให้เสียงกรีดร้องของนางสงบลงได้

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

สติขององค์หญิงปิงหลินกระเจิดกระเจิงไปหมดแล้ว นางจึงหลับหูหลับตากรีดร้อง แม่ทัพหนุ่มเกรงว่าพลทหารจะแตกตื่นกันทั้งค่าย เขาจึงคว้าตัวนางเข้าแนบชิด แล้วประกบปากลงกลืนกินเสียงร้องของนางเอาไว้

จ๊วบบบบบบบบบบบบบ

“อึก”