ศราวณะนิ่วหน้าประหลาดใจ เมื่อพอลพาขึ้นรถลีมูซีนออกไปดินเนอร์โดยปราศจากเงาของซามูเอล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาหละหลวมในการรักษาความปลอดภัย แต่พอพอลให้เหตุผลว่าที่นี่ไม่มีอะไรน่าห่วง และต้องการให้บอร์ดีการ์ดหนุ่มมีโอกาสพักผ่อนหย่อนใจ ก็แอบชื่นชมในความกรุณาปรานีที่เขามีต่อคนในปกครอง

ชายหนุ่มพาเธอขึ้นไปดินเนอร์ที่ภัตตาคารไอเฟลทาวเวอร์ ตั้งอยู่บนชั้นสิบเอ็ดของหอไอเฟลจำลองแห่งลาสเวกัส เขาสั่งแชมเปญราคาแพงมาให้ดื่มเรียกน้ำย่อย พยักพเยิดให้เธอชมวิวของเดอะสตริป ถนนสายที่ขึ้นชื่อที่สุดของนครบาปหรือซินซิตี้ ซึ่งอีกฉายาหนึ่งของลาสเวกัส และชี้ชวนให้ดู ระบำน้ำพุประกอบดนตรีอันลือชื่อของโรงแรมเบลลาจิโอที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“สักวันผมจะพาคุณไปดินเนอร์บนหอไอเฟลที่ปารีส” นักการเงินหนุ่มเปรยทำลายความเงียบ ตาสีน้ำทะเลความแววลึกซึ้งยามสบตาคนฟัง

“คุณอาจจะมองว่าของแท้มันเจ๋งกว่า แต่ฉันว่ามันขึ้นอยู่กับเรามากกว่าว่าให้คุณค่าแต่ละสิ่งจากอะไร ที่แน่ๆ ฉันมั่นใจว่าถ้าดินเนอร์ที่ปารีส เราคงไม่เห็นระบำน้ำพุสวยๆ แบบนี้ค่ะ” หญิงสาวแย้งแบบนั้นเพราะเดาว่าเขากำลังคิดเรื่องของแท้กับของเลียนแบบ

“ของแท้อย่างไรก็ดีกว่าของเลียนแบบอยู่แล้ว ดูอย่างพวกกระเป๋าแบรนด์เนมสิ” พอลแย้งกลับเสียงเอื่อย เหตุผลที่เขาพาเธอมาดินเนอร์ที่นี่ เพราะเลขานุการตัวดีจองโต๊ะไว้ให้ และบอกว่าเป็นหนึ่งในจุดชมวิวระบำน้ำพุที่สวยที่สุด ครั้นเขาสั่งให้จองกับเบลลาจิโอโดยตรง ไปเปอร์กลับบอกว่าไม่เหลือที่ว่างดีๆ แล้ว

“นั่นก็อาจจะจริงค่ะ แต่คุณต้องยอมรับด้วยนะคะว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีปัญญาซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม และก็ไม่ใช่ทุกคนที่บ้าแบรนด์ จำตอนที่คุณไปเมืองไทยแล้วตกใจที่คนหิ้วกระเป๋าหลุยส์และแบรนด์อื่นๆ กันล้นเมืองไหมคะ” นึกถึงช่วงเวลานั้นแล้วศราวณะก็หัวเราะจนอกกระเพื่อม

“คุณบอกว่าส่วนใหญ่เป็นของก๊อป แล้วผมก็หัวเสียที่ไม่มีใครสนใจเอาผิดกับพวกเขา” ดวงหน้าคมแปรเปลี่ยนเป็นดุขึ้นมานิดๆ เมื่อนึกถึงความหละหลวมของกฎหมายที่นั่น

“คนที่ใช้กระเป๋าก๊อปมีหลายประเภทค่ะ หนึ่งพวกที่อยากได้ของแท้แต่ไม่มีเงินซื้อ สองพวกที่มีเงิน อยากได้แต่ไม่อยากเสียเงิน สามพวกที่เอาไว้หลอกคนรอบตัวว่ารวยอู้ฟู่แต่ความจริงกระเป๋าแบนมาก สี่พวกที่เห็นว่ามันสวยและราคาถูกใจเลยซื้อใช้ ห้า…” ยิ่งเธออธิบาย หัวคิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดปมยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

“คุณแจกแจงละเอียดอย่างกับเคยทำวิจัยมาแน่ะ” คนพูดทำตาวิบวับล้อเลียน ใจเต้นระรัวเมื่อว่าที่ภรรยาหัวเราะตาเป็นประกาย

ยิ่งมองก็ยิ่งหลง
ยิ่งหลงก็ยิ่งรัก

ยิ่งรักก็ยิ่งอยากครอบครอง

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เอาเป็นว่าฉันรู้จริงก็แล้วกัน” ศราวณะพูดถึงเท่านี้ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ขมวดนิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิทจากเมืองไทย ต่อสายตรงเสียขนาดนี้คงเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากนีรนารถสงสัยเกี่ยวกับเขา

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ปละ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ทุกอย่างปกติมากๆ” ปฏิเสธพลางกดตัดสายและเปลี่ยนเป็นระบบสั่น จากนั้นก็ลงมือรับประทานที่บริกรทยอยนำมาเสิร์ฟ อาหารแต่ละจานหน้าตาเก๋ไก๋ ส่วนรสชาติก็อร่อยมากเสียจนเธอกินเกลี้ยงทุกจาน

“คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่มาดินเนอร์กับผมแล้วกินเหมือนคนปกติ” พอลชมทั้งปากและสายตา

“หมายความว่ายังไงคะ” แชมเปญหนึ่งแก้ว ตามด้วยไวน์แก้วที่สองที่เพิ่งหมด ทำให้เธอลดกำแพงหัวใจลงมากกว่าทุกครั้ง

“ก็คนอื่นกินเหมือนแมวดมกันทั้งนั้น” เพราะมัวแต่ห่วงสวย กลัวน้ำหนักจะพุ่ง กลัวพุงจะออกบ้าง ในช่วงแรกๆ เขาค่อนข้างรำคาญพวกหล่อน แต่พอเจอสาวประเภทเดียวกันนานเข้า จึงกลายเป็นความเคยชิน กระทั่งมาเห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่กลัวอ้วน ถึงได้รู้สึกว่าโลกนี้ยังมีผู้หญิงที่กินแบบคนปกติอยู่

“ฉันถือว่านี่เป็นคำชมนะคะ” ตัวลอยนะเนี่ยที่ยังมีบางอย่างในตัวเธอที่เขาเห็นว่าดี ปกติมีแต่พยายามหาเรื่องให้ปรับนั่นเปลี่ยนนี่เสียจนเธอวีนแตกก็ออกบ่อย

“มันคือคำชม คัปเค้ก” นัยน์ตาร้อนแรงจับจ้องตาคมหวานไม่กะพริบ

“เราควรจะถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันหน่อยนะ” เขาเปรยเมื่อเห็นว่าเธอเขินเสียจนหลุบตาลงต่ำ

“ม… ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ”

“แต่ผมว่าเราควรทำอย่างยิ่งเลยล่ะ ตอนยื่นขอปรับสถานะให้คุณ จะได้ดูสมจริงไง” พอลแย็บไปอีกหนึ่งคำรบ เมื่อสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นลังเลก็ลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ถ้าคุณไม่อยากร่วมเฟรมกับผม ไม่ต้องก็ได้นะ ผมเข้าใจ”

“ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะ ถ่ายก็ได้ ฉันไม่มีปัญหา” หญิงสาวตอบเร็วปรื๋อ พร้อมกับยิ้มเยือนเหมือนเต็มใจจะร่วมเฟรมกับเขา

พอลยิ้มกว้างอย่างพอใจ เขาขยับมือข้างหนึ่งขึ้นเพียงเล็กน้อย บริกรที่ดูแลโต๊ะก็รี่เข้ามาหาด้วยกิริยานอบน้อม ก่อนจะรับมือถือราคาแพงไปถ่ายรูปคู่ให้นับสิบช็อต มีทั้งแบบนั่งเก้าอี้ตรงกันข้ามและจับมือกันอย่างสนิทสนม แบบที่เขาลากเก้าอี้มานั่งข้างเธอ และเช็ตสุดท้ายคือการยืนถ่ายคู่กัน โดยมีฉากหลังเป็นระบำน้ำพุและตึกสูงตระหง่านของโรงแรมเบลลาจิโอ ศราวณะบ่นกระปอดกระแปดเพราะเกรงใจบริกรคนนั้น ทว่าพอถึงเวลาจ่ายเงิน แล้วเห็นเขาวางเงินสดห้าร้อยดอลลาร์เป็นทิปก็เปลี่ยนเป็นอิจฉาตาร้อน

“ไปไหนต่อดี ขึ้นกระเช้าไฮโรลเลอร์ชมวิว นั่งเรือกอนโดลาที่เวเนเชียน หรือลองเสี่ยงโชคที่กาสิโน หรือว่า…”

“เดินเล่นให้อาหารย่อยก่อนดีไหมคะ บอกตามตรงว่าฉันแน่นท้องมากตอนนี้” แน่นจนกลัวว่ามินิเดรสสีขาวที่สวมอยู่จะปริเลยล่ะ

“ผมรู้แล้วว่าจะพาคุณไปเดินย่อยอาหารที่ไหน” นักการเงินหนุ่มกุมมือนุ่ม ดึงให้เธอเดินเคียงไปหาลิฟต์ เขาพาว่าที่เจ้าสาวเดินข้ามถนนไปหาฝั่งของโรงแรมเบลลาจิโอ จากนั้นเดินตามฟุตพาธไปทางเหนือ ชี้ชวนให้ชมนั่นนี่ระหว่างทาง ราวสิบนาทีก็มาถึงจุดหมายปลายทาง อันเป็นห้างสรรพสินค้าโด่งดังที่สุดในลาสเวกัสชื่อเดอะฟอรัมชอปส์ ส่วนหนึ่งของโรงแรมซีซาร์พาเลส ด้านในตกแต่งหรูหรา ชวนให้คิดว่าหลุดเข้ามาอยู่ในเขตราชฐานของกษัตริย์ซีซาร์ผู้ยิ่งใหญ่