มันผ่านมาหลายวันแล้ว แต่บางอย่างยังคงติดค้างอยู่ในใจของฉัน ซึ่งมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่จะตอบคำถามในใจของฉันได้ และดูเหมือนว่าฉันจะไม่ต้องรออีกแล้ว พอกลับมาถึงบ้านฉันก็เจอกับแม็กกี้

ฉันรู้แค่ว่าเขาจะมาคุยกับคุณหญิงแขไขเรื่องธุรกิจเครื่องสำอางตัวใหม่ แต่ที่ฉันสนก็คือแม็กกี้ส่งคลิปนั่นมาเพื่ออะไร ความจริงมันมีอีกคลิปที่แม็กกี้ส่งมาหลังจากนั้น แต่พอคลิปที่สองถูกส่งเข้ามาโทรศัพท์ของฉันก็ดับ และเปิดไม่ได้อีกเลย

“แม็ก”

ฉันไม่ได้หาเรื่องแม็กกี้นะ ฉันแค่ต้องการเคลียร์ แต่แม็กกี้คงตีความผิดไป เพราะเขาหันมาจิกตาใส่ฉันทันที

เออหนอ ใครมันจ้องจะตีกันได้ทั้งวัน

“แกส่งคลิปไร้สาระนั่นมา ต้องการอะไร”

แม็กกี้บิดยิ้มร้ายกาจ เขากอดอกพิงหลังรถ ความจริงคือแม็กกี้เพิ่งมาถึงและฉันดักรอพบเขา

“ก็ส่งไปเตือนคนที่อาจจะกำลังหลอกตัวเองให้เจียมตัวเจียมใจ เผื่อจะคิดได้ว่าพี่นนท์ไม่เอาตัวเองเพราะยังมีผู้หญิงดีๆ อยู่ข้างๆ เขา”

ฉันอึ้งไปเหมือนกันที่แม็กกี้อุตส่าห์ส่งคลิปมาให้ด้วยเรื่องแค่นี้

“นี่คงว่างมากสินะถึงคิดอะไรตื้นๆ แบบนี้ได้ ก็อย่างว่าแหละ ระดับสมองแค่นี้เรียนจบมาได้ก็ถือว่าโชคช่วยสุดๆ แล้ว”

“อี...”

แม็กกี้ระงับคำด่าที่จะเอ่ยออกมาด้วยการกัดปาก แล้วยักไหล่คล้ายไม่แยแสจนฉันทึ่ง

“เอาเถอะ วันนี้ฉันอารมณ์ดีไม่ตบแกให้เจ็บมือหรอก เอาเป็นว่าพี่นนท์ไม่หลุดเข้าปากแกง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมาแน่นอน”

ถือเป็นมิติใหม่ของแม็กกี้ที่อดทนได้มากกว่าทุกวัน ฉันหัวเราะขำ เป็นครั้งแรกที่ฉันหัวเราะได้จริงๆ เพราะแม็กกี้เสียด้วย เลยเผลอต่อปากอย่างลืมตัว

“คนนะไม่ใช่สินค้า ขนมก็ไม่ใช่ แต่ก็อย่างว่า ถึงกินไม่ได้ แต่ถ้าอร่อยซะอย่าง ก็จะเอาเข้าปาก”

“ฝันไปเถอะ”

คราวนี้แม็กกี้ไม่เต้นผาง แต่กลับมาในมาดนางพญาแทน ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากมีเรื่องนักหรอก แต่ได้ต่อปากกับเพื่อนเก่าแบบนี้ก็สนุกใช่ย่อย

“ถ้าฉันไม่ต้องฝันล่ะแม็ก ที่แกส่งมามันอาจเทียบไม่ได้กับ...”

“กับอะไร”

แม็กกี้มีท่าทีหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด ฉันคิดว่าเรื่องในวันที่ส่งคลิปอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นก็เป็นได้

“หรือว่าพลาด?”

ฉันจับสังเกตแม็กกี้ทุกอิริยาบถแม้กระทั่งตอนที่เจ้าตัวพึมพำ และดูเหมือนพอพูดถึงประโยคนั้นออกมาแม็กกี้ก็ผลุนผลันจากไปทันที หากยังไม่วายหันมาพูดบางอย่างกับฉัน

“แกไม่คู่ควรกับพี่นนท์หรอก...ถ้ามันคือสิ่งที่แกหวัง ฉันก็จะไม่มีวันทำให้มันเกิดขึ้นเลย เพราะสิ่งที่แกเคยทำ...มันไม่ใช่ว่าใครจะยอมรับได้ง่ายๆ รู้ตัวไว้ด้วย”

ยกนี้ฉันแพ้อีกครั้ง แพ้ราบคาบ

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันยังคงสังเกตแม็กกี้อยู่ห่างๆ เพราะเราเคยเป็นเพื่อนกัน ฉันจึงรู้นิสัยอย่างหนึ่ง คือแม็กกี้ใจร้อนมากกว่าฉัน เขาจะไม่ปล่อยให้ความสงสัยเกิดขึ้นนาน เมื่อมีอะไรก็เลือกจะพุ่งชนทันที อย่างตอนนี้ฉันมั่นใจว่าคำพูดของฉันคงไปสะกิดอะไรเข้า ท่าทีของแม็กกี้จึงดูกังวล กระทั่งกดโทรศัพท์หาใครสักคนในที่สุด ฉันรอคอยจนเมื่อได้ยินแม็กกี้คุยกับคนที่อยู่ปลายสาย

“ไหนเธอบอกมาสิว่าคืนนั้นพี่นนท์ได้อยู่กับพี่บุษไหม”

แม้ไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายตอบอะไร แต่คิดว่าคืนนั้นน่าจะเป็นคืนที่แม็กกี้ส่งคลิปมาให้

“เธอ! โอ๊ย! ฉันไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว โง่ทั้งพี่ทั้งน้อง อุตส่าห์ช่วยหาพี่เขยให้ ยังปล่อยเขาหลุดกลับบ้านได้อีก นี่ยาฉันไม่ได้ผล หรือพี่เธอไม่มีเสน่ห์กันฮึ!”

ดูเหมือนแม็กกี้จะบ่นว่าอะไรอีกยืดยาวอย่างหัวเสีย แต่ฉันไม่สนใจอีก เพราะแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับสิ่งที่ฉันอยากรู้ แต่พอได้รู้ ฉันก็รู้สึกตื้อในอกขึ้นมาจริงๆ ไม่ว่ายังไงแม็กกี้ก็เคยเป็นเพื่อน ฉันยังเคยหวังว่าแม็กกี้จะไม่ได้เกลียดฉันมากขนาดนี้ แต่ดูจากที่แม็กกี้ทำ เขาถึงกับทำเรื่องน่าละอายเพื่อแยกนนท์ออกจากฉัน เห็นชัดแม็กกี้คงเกลียดฉันมากจริงๆ

ฉันเลิกคิดเรื่องแม็กกี้ เมื่อทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้อีก

คืนนั้นฉันหลับไปพร้อมกับความสับสนในหัวใจ พอตกดึกก็สะดุ้งตื่นคล้ายกับว่าเห็นดวงตาสกาวใสคู่หนึ่งมองตรงมาจากที่ไหนสักแห่ง และบอกกับฉันว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคือกรรม!

มันเป็นดวงตาสว่างสดใสที่ฉันทำอย่างไรก็ลืมไม่ได้จริงๆ

ฉันพยายามให้อภัยแม็กกี้ เหมือนที่อยากให้คนคนหนึ่งอภัยให้ฉันด้วย

แต่ว่าบาดแผลบางแผลแม้มันจะกัดกินใจ เราก็ยังเลือกจะเก็บกอดไว้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียว...ที่เหลืออยู่