แปลงสินทรัพย์เป็นทุน

ร้านหมูกระทะ

ดอกไม้ไม่ผิด!

และดอกกุหลาบขาวจำนวน50ดอกนี่ก็สวยมากจนฉันไม่สามารถตัดใจทิ้งมันลงถึงขยะได้ลงคอ อีกอย่างนะช่วงนี้ตกงานเงินก็ขาดมือ ถ้าฉันคิดจะเปลี่ยนเจ้าดอกกุหลาบพวกนี้เป็นเงินก็คงไม่ผิดใช่ไหม อย่างน้อยมันก็เป็นดอกไม้ของฉันแล้วนี่

“ซื้อดอกกุหลาบให้แฟนไหมคะพี่ ดอกละ20บาทเองคะ แฟนพี่ต้องชอบแน่เลย”

“ดอกละ20บาทใช่ไหมน้อง”

“ใช่ค่ะ ดอกไม้สวยๆ คู่กับคนสวยๆ อย่างแฟนพี่เหมาะกันมากเลยค่ะ”

“พี่เอาดอกหนึ่ง”

“ขอบคุณค่ะ ขอให้รักกันนานๆ นะคะ행운을 빕니다(แฮงอูนึล พิมนีดา=ขอให้โชคดีนะคะ) ”

โต๊ะแรกผ่านไปประเดิมได้มา20บาท

“เฮงๆๆ”

ฉันเอาธนบัตรใบละยี่สิบบาทมาตบๆ ลงบนช่อดอกไม้ที่เหลือเพื่อเรียกโชคเหมือนที่พ่อค้าแม่ค้าคนไทยชอบทำกัน แล้วมองหาเป้าหมายใหม่…

ใช่แล้วล่ะ! ฉันเลือกที่จะเดินเข้าร้านหมูกระทะซึ่งเปิดอยู่ไม่ห่างจากที่พักมากนัก อาศัยความหน้าตาดีและสำเนียงแปร่งๆ พูดภาษาไทยไม่ค่อยชัดแบบพวกลูกครึ่งบวกกับตื๊อเล็กๆ เดินเข้าไปทำหน้าอ้อนๆ ตามโต๊ะที่บรรดาคู่รักพากันมานั่งย่างหมูกระทะสวีทหวานกัน แทบไม่น่าเชื่อว่าใช้เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงฉันก็ขายดอกไม้ช่อนั้นได้หมด นี่ต้องยกความดีความชอบให้ความสวยของดอกกุหลาบพวกนั้น ยังแอบนึกเสียดายนิดๆ ที่ฉันไม่เก็บเอาไว้เองสักดอก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉลาดเหมือนกันนะเราได้เงินมาใช้ฟรีๆ ตั้งหนึ่งพันบาท ขายดอกไม้เสร็จก่อนขึ้นห้องพักฉันก็เดินเข้าร้านสะดวกซื้อหยิบขนมที่อยากกิน และขนมแมวเลียไปฝากเจ้าเหมียวน้อยที่รออยู่บนห้อง สายตาของมันเหมือนจะขอบคุณฉันเป็นการใหญ่

เหมียววว

“กินเข้าไปเยอะๆ น๊า มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง เลียเลยไม่ต้องเกรงใจ”

ครืดดๆๆๆ โทรศัพท์ที่ฉันตั้งระบบสั่นเอาไว้หน้าจอของมันขึ้นชื่อที่ฉันไม่ได้บันทึก

“ฮัลโหล… สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับน้องมินนี่”

เสียงคุ้นหูดังกรอกเข้ามาเสมือนวิญญาณตามติด

“เอ๋?”

จำได้ว่าฉันไม่เคยให้เบอร์เขานี่นาแล้วเขาไปเอาเบอร์โทรศัพท์ของฉันมาจากไหนกัน

“พี่เองครับน้องมินนี่ พี่เจไดเองครับไม่ต้องแปลกใจ”

น้ำเสียงเขาฟังดูสดใสซะเหลือเกิน แหวะ!

“มินนี่จำเสียงพี่ได้ค่ะ แค่แปลกใจที่พี่โทร.มา เพราะมินนี่ไม่เคยให้เบอร์พี่”

นี่ฉันพูดตรงไปเหรอเปล่า

“เอ่อเรื่องนั้นเอง เบอร์โทรน้องมินนี่หาไม่ยากหรอกครับ นี่พี่โทร.มารบกวนน้องมินนี่เหรอเปล่าครับเนี่ยกำลังทำอะไรอยู่เอ่ย”

เบอร์โทรศัพท์ฉันหาไม่ยากงั้นเหรอ ทำเหมือนฉันเขียนเบอร์โทรศัพท์ตัวเองทิ้งไว้ตามเสาไฟฟ้าอย่างงั้นแหละ ทำไมรู้สึกว่าพี่เจไดจะรุกฉันหนักไปแล้วนะ

“มินนี่อ่านหนังสืออยู่ค่ะ”

“ขยันจังเลยนะครับ งั้นพี่ไม่รบกวนแล้ว พี่แค่โทรมาฟังเสียงให้แน่ใจน่ะครับว่าน้องมินนี่ขึ้นห้องไปอย่างปลอดภัย ฝันดีนะครับ”

“ค่ะ”

ฉันนั่งกำโทรศัพท์แน่นหลังจากพี่เจไดวางสายไป ทั้งที่อยู่ทั้งเบอร์โทรศัพท์ของฉันพี่เจไดเขารู้หมด ถ้าจะให้เดาฉันว่าเขาต้องรู้แน่เลยว่าฉันอาศัยอยู่กับนายแจสเปอร์พี่ชายคนและแม่ที่ไม่ค่อยจะลงรอยกัน และถ้านายแจสเปอร์รู้เรื่องที่พี่เจไดยังตามมาทู่ซี้ฉันอยู่แบบนี้เขาจะทำอย่างไรนะ

ต้องมีเรื่องกันแน่เลยและความซวยความโชคร้ายก็จะมาเกิดกับฉัน

“งื้อออ นี่ฉันต้องทำไงดี”