ตอนที่ 10

“ช่างวิน ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปผมจะหยุดงานอาทิตย์หนึ่งนะ ยังไงก็ฝากงานด้วยละกัน” คีรินทร์บอกกับมาวินลูกน้องคนสนิทขณะนั่งกินอาหารมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆ ไซต์งานโดยมีนับดาวร่วมวงด้วย

“อะไรกัน เมื่อวานก็หยุด นี่จะหยุดอีกละ” มาวินบ่นพลางตักข้าวใส่ปากเคี้ยวแล้วถามต่อ “ว่าแต่หยุดเป็นอาทิตย์เลยเหรอ ไปไหนน่ะพี่”

“ไปฮันนีมูน”

“ไปฮันนีมูน!” มาวินถามเสียงสูง ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายแค่พูดเล่นขำๆ ไม่ต่างจากนับดาว “หาเมียให้ได้ก่อนเถอะ”

“ได้แล้ว แต่งแล้ว เมื่อวานนี้เอง”

“แต่งแล้ว!”

ทั้งมาวินและนับดาวอุทานพร้อมกันอย่างตกใจ ก่อนมาวินจะรีบยกน้ำขึ้นดื่มพร้อมกับตบอกเพราะข้าวติดคอ

“มะ...ไม่จริงใช่ไหม เมื่อวานพี่ลางานไปงานแต่งพี่ชายไม่ใช่เหรอคะ” นับดาวถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มอย่างรู้สึกใจคอไม่ดี ได้แต่ภาวนาให้เรื่องที่คีรินทร์พูดเป็นแค่เรื่องล้อเล่นขำๆ เท่านั้น

“ต้องล้อเล่นแน่ๆ อยากแต่งบ้างก็ไม่บอกจะได้จัดให้ คนแถวนี้เขาพร้อมซะยิ่งกว่าพร้อม”

พูดจบมาวินก็ถูกนับดาวตีเข้าที่ต้นแขนอย่างเขินๆ เมื่อโดนล้อ

“เรื่องจริง คนที่แต่งคือฉันไม่ใช่พี่”

คีรินทร์ย้ำสีหน้าจริงจัง นั่นทำให้นับดาวและมาวินนิ่ง โดยเฉพาะหญิงสาวหนึ่งเดียวในวงสนทนาถึงกับครางออกมาพร้อมกับกะพริบตาถี่ๆ

“พี่ไม่ได้ล้อเล่น”

“ใช่ ผมแต่งงานแล้วจริงๆ” คีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่นอย่างไม่คิดจะถนอมน้ำใจผู้หญิงตรงหน้า แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายแอบมีใจให้ตนมานานแล้ว แต่สำหรับเขา ไม่สนใจก็คือไม่สนใจ

“กับใครน่ะพี่”

มาวินถามอย่างสงสัย เพราะเท่าที่รู้คือคีรินทร์ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน มีแต่แบบเรื่อยๆ ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานนี้เป็นงานแต่งของคีรี

“อย่าบอกนะว่า...คุณรัก”

“อือ” คีรินทร์ยอมรับอย่างไม่คิดจะปิดบัง

“เฮ้ย! แต่นั่นมันแฟนพี่ชายของพี่ไม่ใช่เหรอ” มาวินถามอย่างงงๆ

ประโยคนั้นเองทำให้นับดาวที่แอบปาดน้ำตาหันมามองคีรินทร์อย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

คีรินทร์แต่งงานกับแฟนพี่ชายตัวเอง บ้าไปแล้ว

“เรื่องมันยาวน่ะ สรุปก็คือคนที่แต่งก็ฉันนั่นแหละ” คีรินทร์สรุปแบบรวบรัดอย่างไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องพูดลงรายละเอียด

“พี่คิดยังไงถึงทำอย่างนี้ พี่กล้าเอาชีวิตตัวเองไปผูกติดกับผู้หญิงที่ไม่ได้รู้จักกันสักนิดอย่างนั้นเหรอคะ” นับดาวถามเสียงสั่น ยอมรับว่าเธอเสียใจ ไม่พอใจ และอิจฉาผู้หญิงคนนั้น

“ใครบอกว่าผมไม่รู้จักเธอ”

“หรือว่าพี่จงใจแย่งผู้หญิงคนนี้จากพี่ชายในงานแต่ง”

“เปล่า มันจำเป็นน่ะ”