“นี่มันกี่ทุ่มกันแล้ว ยังไม่กินข้าวอีกเหรอ”

“ก็ผมอยากเร่งงานให้เสร็จเพื่อจะได้รีบกลับบ้าน เผื่อแม่มีอะไรเรียกใช้ผม”

“กับข้าวมีอยู่ในครัวไปตักกินได้เลย เสร็จแล้วก็รีบไปอาบน้ำนอนซะ แล้ววันหลังไอ้งานจ๊อบทั้งหลายก็หัดเพลาๆ ลงบ้าง ข้าวก็ช่วยกินให้ตรงเวลาด้วย เพราะถ้าเป็นอะไรขึ้นมามันจะคุ้มกันไหม”

ฉายรวีอดไม่ได้ที่จะบ่น ทั้งที่เรื่องนี้เคยบ่นเคยบอกคีรินทร์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งไปแล้ว ทว่าลูกชายก็ไม่เคยคิดที่จะฟังตนเลย

“ครับๆ” คีรินทร์รับคำเหมือนทุกครั้งพร้อมกับเดินหายเข้าไปในห้องครัว

ผู้สูงวัยกว่าส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะนั่งดูละครหลังข่าวจนกระทั่งคีรีมาถึง

“แม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ” คีรีเอ่ยทักเมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นคนเป็นแม่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“ก็ว่าจะ...แต่เพิ่งรู้ว่าแกยังไม่กลับบ้านเลยต้องรออยู่นี่ไง”

“ถ้าไม่กลับบ้านแล้วผมจะไปไหนล่ะครับ”

“แล้วทุกทีที่ไม่กลับบ้านแกไปไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าไปนอนวัด”

ฉายรวีพูดเหน็บอย่างรู้เรื่องของลูกชายคนโตเป็นอย่างดี และสิ่งที่เขาทำตนก็ไม่ชอบใจสักเท่าไร ทั้งที่บอกเตือนไปหลายรอบก็มีฟังบ้างไม่ฟังบ้าง แต่หนักไปทางไม่ฟังเสียมากกว่า

“ก็ผมบอกว่าผมเคลียร์แล้วไงครับ นี่ผมก็เพิ่งกลับจากบ้านคุณรัก ไม่เชื่อแม่ลองโทร.ไปถามคุณรักหรือไม่ก็น้าแก้วดูได้เลยครับ” คีรีท้าพร้อมกับส่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้คนเป็นแม่

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป แต่แต่งงานแล้วอย่าให้มีเรื่องไม่ดีไม่งามมาเข้าหูละ ไม่งั้นแม่จะอาละวาดให้พังกันไปข้างหนึ่งเลยคอยดู”

ขู่จบฉายรวีก็ปิดโทรทัศน์แล้วเดินขึ้นห้องไปทันที

“ครับ” คีรีรับคำพลางถอนหายใจ ทิ้งตัวลงเอาคอพาดพนักโซฟาอย่างคนหมดแรง

“ไงพี่ กินข้าวไหม” คีรินทร์ที่ยืนฟังคนเป็นแม่และพี่ชายคุยกันตรงหน้าห้องครัวเอ่ยชวนพลางชี้มายังจานข้าวที่เขาตักกับราดข้าวและตักกินอย่างง่ายๆ

“ไม่ อิ่มแล้ว” คีรีปรายตามองน้องชายเล็กน้อย ก่อนจะตอบและกลอกตากลับไปมองเพดานเช่นเดิม

“อิ่มอกอิ่มใจที่จะได้แต่งงานงั้นเหรอครับ” คีรินทร์ล้อเสียงกลั้วหัวเราะ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พี่ชายพร้อมกับตักข้าวใส่ปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“แกเห็นเป็นอย่างนั้นเหรอ”

“ไม่รู้สิ ก็ได้ยินว่าเคลียร์แล้ว แสดงว่าพี่เลือกแล้ว”

“พูดไปอย่างนั้นแหละเพราะขี้เกียจฟังแม่บ่น ฉันจะแต่งงานและอยู่อย่างนี้ไปก่อน เมื่อถึงเวลาจริงๆ ฉันถึงจะเลือก แต่ตอนนี้มันกะทันหันเกินไป” แม้จะดูเหมือนว่าเห็นแก่ตัวไปสักนิด แต่คีรีคิดว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ทุกคนไม่ต้องเสียใจ ให้ความทุกข์ทุกอย่างมารวมที่เขาคนเดียวพอ

“อะไรเนี่ย พี่ไม่ได้ยินที่แม่พูดเมื่อกี้เหรอ” คีรินทร์เตือนพี่ชายเสียงเข้ม

“ก็อย่าให้รู้สิ แกก็ห้ามปากโป้งด้วย”

คีรีชี้หน้าปรามน้องชายเอาไว้ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนแบบนั้นก็ตามที ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านทั้งที่เพิ่งมาถึง จนคีรินทร์ต้องรีบลุกตามพร้อมกับเอ่ยถาม

“พี่จะไปไหน เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ”

“ที่เดิม” บอกอย่างรู้กัน

“พี่ภู...” คีรินทร์ครางพลางมองพี่ชายด้วยท่าทีเหนื่อยใจ “พรุ่งนี้พี่จะแต่งงานแล้วนะ ต้องตื่นแต่เช้าด้วย และถ้าแม่รู้โดนเล่นงานแน่”

“ฉันจะไปแท็กซี่ สัญญาว่าจะกลับมาแต่อาจจะดึกหน่อย”

“ที่กลับบ้านช้านึกว่าพี่ไปที่นั่นมาซะอีก”

“เปล่า ฉันเพิ่งกลับมาจากส่งคุณรักน่ะ รายนั้นตื่นเต้นอยากไปความเรียบร้อยของห้องจัดเลี้ยงงานช่วงเย็น พอไปดูแล้วก็ไม่อยากจะกลับ เลยกลับบ้านช้าอย่างที่เห็นนั่นแหละ ตอนแรกว่าส่งคุณรักแล้วจะเลยไปเลย แต่แกโทร.มาบอกว่าแม่รออยู่เลยแวะมาก่อน ฉันไปนะ”

พูดจบคีรีก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากบ้านด้วยความมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนการที่ตัวเองวางเอาไว้

“พี่ภูนะพี่ภู เอาแต่ใจตัวเองชะมัด เกิดแม่จับได้ผมก็ซวยอีก ว่าจะไม่ยุ่งแล้วนะ แต่เรื่องแดงทีไรก็โดนหางเลขตลอด”