“แหม ยินดีด้วยนะคะ”

พูดพลางเปิดซองแล้วดึงการ์ดออกมาดู ทว่าชื่อเจ้าบ่าวที่ปรากฏหราอยู่บนการ์ดก็ค่อยๆ ลบเลือนรอยยิ้มออกจากใบหน้าของร้อยรัก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชวลิตและทุกคนที่ยืนนิ่งเงียบ ยกเว้นเนตรอัปสรคนเดียวที่ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่เต็มวงหน้า

“ชวลิต พิพัฒน์”

ร้อยรักอ่านชื่อและนามสกุลของเจ้าบ่าวราวกับละเมอ ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆ มองเจ้าของชื่ออย่างต้องการคำตอบ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ

“มันคืออะไร”

เสียงสั่นเครือที่ดังขึ้นเล่นเอาธารีซึ่งยืนมองอยู่ข้างๆ ทนไม่ไหวต้องเข้าไปโอบและบีบไหล่ที่สั่นสะท้านของเพื่อนรักหวังปลอบประโลม ส่วนคนอื่นๆ ได้แต่ยืนมองเงียบๆ ก่อนจะแยกย้ายไปโต๊ะใครโต๊ะมันราวกับนัดหมายเอาไว้โดยไม่มีใครกล้าพูดอะไรมาก เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงหลานสาวเจ้าของบริษัท

“คุณรัก มีอะไรหรือเปล่าคะ” เนตรอัปสรถามพลางเลิกคิ้วมองร้อยรักอย่างงุนงงระคนสงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าราวกับจะร้องไห้ยามอ่านการ์ด

และตอนนี้เองที่ชวลิตไม่สามารถทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงพังลงในวันนี้

“ไม่มีอะไรหรอกครับ คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันบางอย่าง ผมขอคุยและทำความเข้าใจกับรักสักครู่นะครับ” ชวลิตบอกว่าที่เจ้าสาวของตนยิ้มๆ คล้ายกับไม่มีอะไรร้ายแรง ก่อนจะคว้าแขนร้อยรักให้เดินตามออกไปข้างนอก

ทันทีที่อยู่กันตามลำพัง ร้อยรักก็ขว้างการ์ดในมือใส่หน้าคนรัก ใช่! ชวลิตคือคนรักของเธอและเพื่อนร่วมงานทุกคนต่างก็รู้ดี ยกเว้นเนตรอัปสรเพราะรายนั้นเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงสองเดือนเลย

“คุณบอกมาสิว่านี่มันอะไร” ร้อยรักถามเสียงเกรี้ยวกราด น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไหลออกมาเป็นทาง

“ผมจำเป็น”

“จำเป็น!”

“ใช่ ผมไม่มีทางเลือก คุณเนตรท้อง และถ้าผมไม่รับผิดชอบ คุณคิดดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ชวลิตอธิบายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกับว่าจำใจรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น

“เธอท้องกับคุณ?”

ชวลิตพยักหน้ารับพร้อมกับเดินเข้าไปหมายจะดึงมือของแฟนสาวมากุม แต่ร้อยรักก็สะบัดทันทีที่โดนสัมผัส

“แต่ผมยังรักคุณนะ”

เผียะ!

ร้อยรักฟาดฝ่ามือเข้าที่ซีกแก้มขวาของชายหนุ่มสุดแรง ถ้าคำบอกรักถูกพูดก่อนหน้าที่จะรู้เรื่องนี้เธอคงเขินอายและหัวใจพองโตไปทั้งวัน แต่ตอนนี้มันไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว ตรงกันข้ามกลับรู้สึกเหมือนมีใครเอามีดมากรีดตรงกลางหัวใจให้เป็นแผลเหวอะหวะ

“คำพูดมักง่าย”

“แต่ผม...”

“พอ! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว” ร้อยรักตะคอก มองหน้าผู้ชายที่เธอรักและหวังจะสร้างอนาคตร่วมกันอย่างเจ็บปวด มันจบแล้วกับเวลาหนึ่งปีที่คบกันมา

“ระหว่างเราขอให้มันจบลงแค่นี้ ขอบคุณสำหรับการเลี้ยงส่งเมื่อวาน” ร้อยรักปาดน้ำตาแล้วหมุนตัวเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานเพื่อเอากระเป๋าและรองเท้าพร้อมกับฝากธารีให้ช่วยลางานให้