“ไปด้วยกันสิ”

ไบร์ทชวนซี

“เหอะ”

ซีกลอกตา

“เอาแบบนั้นก็ได้”

ซีพึมพำและรู้สึกสนุกขึ้นมาทันที

จากนั้นก็แล้วเดินตามพวกเขาไป

เขากระโดดไปกอดคอระหว่างกลาง

เพื่อเว้นระยะห่างของทั้งสอง

“อะไร!! ก็ชวนให้ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ?

ก็ไปสิ!!”

ซีหันซ้ายหันขวามองหน้าของทั้งสองที่ทำสีหน้าตกใจ

และพูดอย่างไม่ใส่ใจ

ทั้งสามเดินไปที่กองไฟด้วยกัน

โดยการที่มีซีกอดคอของไบร์ทและไอยูอยู่

คนที่อยู่รอบกองไฟ

ก็มองทั้งสามด้วยความแปลกใจ

พวกเขาไม่เคยเห็นซี

ใกล้ชิดกับใครขนาดนั้นมาก่อน

แม้แต่ยุนก็ยังไม่เคยเดินกอดคอกันมาก่อน

“นั่นมันอะไรกัน”

ธันย์รู้สึกขนลุกซู่

“อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมา”

ธันย์ลูบแขนตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

และรุ่งเช้าของการเข้าค่ายวันสุดท้ายก็มาถึง

หลังจากไปเก็บใบชา กินอาหารเช้า

ไปเดินดูสถานที่แปรรูปของบริษัท

ก็ได้ไปพบปะกับพนักงานที่เคยเป็นรุ่นพี่

ที่เคยเรียนมหาลัยนี้เหมือนกัน

พวกเขาดูจะรักในงานที่ตัวเองทำ

และภูมิใจกับมันเป็นอย่างมาก

จากนั้นก็เดินทางกลับมหาลัย

หลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ

ทุกคนดูเหนื่อยและหมดแรงกันเป็นพิเศษ

และเนื่องจากไม่มีกิจกรรมบนรถ

ทุกคนก็พร้อมใจกันหลับ

และมาถึงมหาลัยประมาณ 4 โมงเย็น

เมื่อลงจากรถต่างคนต่างแยกย้ายกัน

กลับไปพักผ่อนอย่างหมดแรง

ไอยูและมีอาร์ตัดสินใจที่จะกลับบ้าน

แล้วค่อยมาอยู่หอในวันรุ่งขึ้น

เพราะไอยูเป็นห่วงแอลเค

ถึงแม้ว่าเขาจะมีคุณป้าเซร่าอยู่ใกล้ ๆ

แต่เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

ส่วนมีอาร์ก็ได้ทิวมารับ

ซึ่งพวกเขามีนัดกินข้าวกันทั้งสองครอบครัว

ไอยูมาถึงบ้านก็เกือบจะ 6 โมงเย็นไปแล้ว

เธอเดินเข้าบ้านอย่างหมดแรง และดูเหนื่อยล้า

“อ้าวนึกว่าจะนอนที่หอพักซะอีก”

แอลเคทักหญิงสาวที่เดินอย่างไร้วิญญาณเข้ามาในบ้าน

“มีอะไรให้กินไหม”

ไอยูถามโดยไม่สนใจคำถามของอีกฝ่าย

“มีสิ คุณป้าเซร่ากำลังทำอยู่

รอก่อนนะ”

แอลเคบอกอย่างเป็นห่วง

“อือ”

ไอยูทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา

“อือ คิดถึงจัง บ้านของฉัน”

ไอยูเอนตัวนอนเหยียดยาวบนโซฟาอย่างคิดถึง

เพียงแค่อาทิตย์เดียว

เธอก็คิดถึงบ้านหลังนี้ซะแล้ว

มันก็ไม่แปลกเพราะในบ้านหลังนี้

มีแต่ความทรงจำดี ๆ ทั้งนั้น

มีบางครั้งที่พี่อึนโฮมาเที่ยวที่บ้าน

เพราะพ่อของเราเป็นเพื่อนสนิทกัน

.......................

ย้อนไปในความทรงจำ

“พี่อึนโฮ หนูจะแต่งงานกับพี่”

ไอยูพูดกับเด็กหนุ่มรูปร่างใหญ่โต

“นี่โตถึงขนาด

รู้จักการแต่งงานแล้วเหรอเนี่ย”

อึนโฮเอื้อมมือไปขยี้หัว

ของเด็กสาวตัวน้อยเบา ๆ

“พอโตขึ้น พี่ต้องแต่งงานกับหนูนะคะ”

ไอยูพูดย้ำด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“ครับ ๆ แต่ว่าวันนี้

พี่พาเพื่อนใหม่มาด้วยนะ มานี่สิ!!”

เขากวักมือเรียกเด็กชายตัวเล็ก ๆ

ที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน

หน้าตาของเขาดูจะไม่สบอารมณ์

“ทักทายกันซะสิ”

อึนโฮบอกเด็กชายคนนั้น

“หวัดดี”

ไอยูทักทายเขาด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง

“อื้ม”

เขาตอบรับเรียบ ๆ

“เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่เอง

หน้าเราเหมือนกันไหม?”

อึนโฮนั่งเอาหน้าเข้าไปใกล้ ๆ กับเด็กชาย

“ไม่เหมือนเลยสักนิด”

ไอยูส่ายหน้าและตอบอย่างใสซื่อ

“ว้าว ตาสวยจัง”

ไอยูชะเง้อหน้าไปมองใกล้ ๆ เด็กชายคนนั้น

ดวงตาของเขามันเป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใคร

เขาทำหน้าตกใจ

แต่ก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน

และไม่ได้ผลักไสหรือหวาดกลัวเธอ

“เธอก็....”

เขาพึมพำเบา ๆ

“หะ?”

ไอยูไม่ได้ยินที่เขาพูด

“..........”

เขาจึงมองหน้าไอยูด้วยสายตาเอาเรื่อง

“เรามากินขนมกันไหม?”

อึนโฮยกถุงขนมขึ้น

ซึ่งด้านในเป็นขนมไทยหลากหลายชนิด

“ว้าว เพราะแบบนี้

ไอยูเลยอยากแต่งงานกับพี่”

เธอวิ่งเข้าไปดูถุงขนมอย่างตื่นเต้น

“นี่ที่จะแต่งกับพี่

แค่เพราะขนมเหรอ?”

อึนโฮเลิกคิ้วถาม

“ใช่แล้ว”

เธอตอบอย่างมั่นใจ

“ถ้าคนอื่นเอาขนมมาให้

ก็จะแต่งกับคนอื่นเหรอ?”

อึนโฮถามอย่างสงสัย

“ใช่อยู่แล้ว”

ไอยูตอบโดยไม่ต้องคิด

“ฮ่า ๆ ๆ”

เสียงหลุดขำดังมาจากเด็กชายคนนั้น

“..........”

แต่เมื่อไอยูหันไป

เขาก็ทำเหมือนว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

“โอเค ๆ เรามากินกันเถอะ”

อึนโฮวางขนมลงบนโต๊ะ

และเรียกทั้งสองไปกิน

......................

“เป็นความทรงจำที่ตลกดีเหมือนกันนะ”

ไอยูพึมพำ

“พี่เขาคงลืมฉันไปแล้ว”