ตอนที่ 50

เอกสารต่างๆถูกวางกองบนโต๊ะทำงานในห้องทำงานชั้นสองของชายหนุ่ม หญิงสาวกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดอย่างใจจดใจจ่อ เขาเองเมื่อเห็นอันนาตั้งใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ กลัวว่าเธอจะเครียดเกินไป เวลาผ่านไปเกือบวันที่ทั้งสองขลุกอยู่แต่ในห้อง ป้ารตีได้แต่นำอาหารว่างมาเสิร์ฟไปพลางๆเท่านั้น
“ทั้งหมดก็น่าจะมีประมาณนี้แหละ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น เมื่อเขาสอนเธอเกือบจะหมดทุกอย่างแล้ว
“เฮ้อออ เยอะแยะเต็มไปหมดเลยนะคะ”
“ค่อยๆเรียนรู้ไป เดี๋ยวก็จำได้เอง”
“คุณอยากไปพักก่อนไหมคะ” เขาเองก็สอนเธอทั้งวันไม่ได้ลุกไปไหนเลย
“เธอเองก็ควรจะพักนะ เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วฉันไม่สบายใจเลย”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบก่อนจะส่งยิ้มให้
“แล้วนี่เธอจะกลับไปหาฮ็อบส์เมื่อไหร่”
“น่าจะเร็วๆนี้แหละค่ะ”
“ถ้าเธอไม่อยากกลับไป ก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ” เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอเอาไว้ก่อนจะส่งยิ้มมาให้
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่เป็นไร” หญิงสาวแสร้งหันหน้าไปมองทางอื่น หากมองหน้าเขาต่อไป เธอคงจะร้องไห้ออกมาอีกแน่ๆ เธอไม่สมควรได้รับความรัก ความห่วงใยจากเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“แล้วสงสัยอะไรอีกรึป่าว”
“ก็...มีค่ะ ฉันอยากรู้เรื่อง หุ้นค่ะ”
“ค่ะ คือ...ฉันอยากหาคำตอบเรื่องบริษัทของพ่อด้วย เช่น เรื่องหุ้นส่วนในบริษัท” หญิงสาวตอบก่อนจะก้มหน้าแสร้งทำดูเอกสาร ที่จริงแล้วเธอกลัวว่าเขาจะจับได้ต่างหาก
“อันนา” เขาเรียกชื่อเธอออกมาก่อนจะเงียบไป
“ฉัน...แค่อยากรู้ค่ะ ถ้าคุณไม่อยากบอก..ก็ไม่เป็นไรค่ะ” เธอหันไปส่งยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะก้มหน้ามองเอกสารในมืออีกครั้ง
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ชายหนุ่มว่าก่อนจะลุกไปหยิบเอกสารในตู้ออกมา เขาเปิดดูสักพักก่อนจะหยิบเอกสารชุดหนึ่งยื่นให้กับเธอ
“นี่เป็นรายชื่อผู้ถือหุ้นในบริษัทฉัน เธอลองดูสิ สงสัยอะไรก็ถามได้เลย” หญิงสาวหยักหน้าก่อนจะรับเอกสารมาไว้ในมือ ตอนนี้กลืนน้ำลายยังยากมากสำหรับเธอ ในหัวเธอได้แต่พร่ำถามซ้ำๆว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอกำลังหักหลังเขาใช่ไหม เธอกำลังทำลายความไว้ใจที่ชายหนุ่มมีให้ต่อเธอด้วยน้ำมือของเธอเอง
“เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับอานันสักหน่อย ยังไงเธอก็อ่านเอกสารพวกนี้ไปพลางๆก่อนนะ” หญิงสาวพยักหน้าให้อีกครั้งก่อนชายหนุ่มจะเดินออกไป เธอมองดูเอกสารในมือ ตอนนี้จิตใจเธอแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่จะให้หันหลังกลับก็คงจะไม่ทันแล้ว เธอกำลังจะทำลายมอร์แกน เธอกำลังทำให้เขาลำบาก แต่เธอจะปล่อยให้แม่ของเธอตายไปแบบนี้ไม่ได้ หญิงสาวตัดสินใจนำเอกสารชุดนั้นไปซ่อนไว้ที่ใต้โชฟาในห้อง แบบนี้มอร์แกนคงไม่รู้แน่ เพราะถ้าหากถืออกไปเขาก็คงสงสัยเธอมากกว่าเดิมแน่ แค่นี้ก็ดูเหมือนว่าเขาจะจับเธอได้แล้วด้วยซ้ำ เธอกลับมาเก็บเอกสารบนโต๊ะกลับเข้าตู้ตามเดิม พอมอร์แกนกลับมาจะได้ไม่รู้ว่ามีเอกสารหายไป เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ หากงานนี้จบลง เธอสัญญาว่าจะไม่สร้างเรื่องใดๆอีก เธอจะไม่กลับมายุ่งกับชีวิตของเขา เธอจะไปให้ไกลที่สุด ไกลเท่าที่จะไม่มีใครตามหาเธอได้อีก
“เรียบร้อยแล้วหรอ” หญิงสาวหันไปทางต้นเสียง เขาเดินเข้ามาพร้อมขนมในมือ
“ค่ะ ฉันเก็บเอกสารทุกอย่างเข้าที่เดิมแล้ว เราเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันว่าเราพอแค่นี้เถอะค่ะ”
“ป้ารตีทำพายเบอร์รี่ด้วยนะ ฉันนึกว่าเธอยังอ่านเอกสารอยู่เลยเอาขึ้นมาให้”
“คุณมอร์แกนคะ” เธอเอ่ยเรียกเขา ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้น
“...”
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง” เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะวางขนมในมือลง แล้วหันมาลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา
“เดี๋ยวทุกอย่างก็จบแล้ว เธออย่ากังวลไปเลยนะ”
“ถ้าวันหนึ่ง ฉัน...กลายเป็นคนไม่ดี คุณจะยังให้อภัยฉันไหมคะ” น้ำใสๆเริ่มเอ่อคลอรอบดวงอีกครั้ง ความผิดครั้งนี้ แม้แต่เธอก็ไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะ”
“ถ้าวันหนึ่ง ฉันทำเรื่องที่คุณให้อภัยไม่ได้ คุณจะยังรักฉันอยู่ไหมคะ”
“อย่าร้องไห้แบบนี้สิ” มือหนาค่อยๆปาดน้ำตาบนหน้าเธอ ก่อนจะกอดเธอเอาไว้
“ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกนะ แต่เธอสัญญาได้ไหมว่าเธอจะบอกความจริงกับฉัน อย่าเก็บเรื่องแย่ๆไปคิดคนเดียว ฉันไม่อยากเห็นเธอคิดมาก” ชายหนุ่มคลายกอดออกก่อนจะมองหน้าเธอ
“นอกจากจะดื้อแล้วยังขี้แยอีกหรอเนี่ย”
“ขอบคุณนะคะ...คุณมอร์แกน” เธอมองหน้าเขาด้วยความสำนึกผิด หลังจากจบงานนี้ เธอคงไม่กล้าพาตัวเองมาเจอหน้าเขาได้อีกแล้ว เธอมันเห็นแก่ตัวเกินไป
“ไปพักเถอะนะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มกันใหม่” คงไม่มีพรุ่งนี้ให้เริ่มใหม่อีกแล้ว คืนนี้เธอวางแผนไว้แล้วว่าเธอจะนำเอกสารที่ซ่อนไว้ไปมอบให้แก่ฮ็อบส์ หลังจากรู้เรื่องพ่อ เธอก็จะไปจากที่นี่ ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับก่อนจะเดินกลับไปยังห้องพัก เมื่อถึงที่หมาย เธอทรุดนั่งลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาเงียบๆ หลังจากนี้เธอก็แค่คนทรยศ ที่หักหลังได้แม้กระทั่งคนรัก เธอไม่มีค่าคู่ควรกับเขาเลยแม้แต่น้อย เธอปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะลุกไปเก็บของใส่กระเป๋า หญิงสาวหยิบสร้อยจี้รูปกุญแจออกมาก่อนวางไว้บนหัวเตียง นี่เป็นของชิ้นสุดท้ายที่พ่อเธอมอบไว้ให้ เธอขอมอบให้เขาก่อนจะจากไปแม้ว่าเขาอาจจะไม่ต้องการมันก็ตาม ถือว่าสร้อยเส้นนี้แทนคำขอโทษที่เธอได้ทำเรื่องละอายใจเอาไว้ อย่างน้อยเธอก็หวังให้เขาอภัยให้เธอด้วย
นาฬิกาแสดงเวลาตีสามตรง หญิงสาวเดินออกจากห้องพร้อมกระเป๋าเป้ เธอไม่ลืมที่จะหยิบปืนที่ฮ็อบส์ให้ไว้ใส่กระเป๋าด้วย เธอต้องไปเอาเอกสารบนห้องทำงานของมอร์แกน เวลานี้ทุกคนหลับไปหมดแล้ว เหลือแต่เพียงลูกน้องของเขาด้านนอกเท่านั้นที่ยังคงตรวจตราความปลอดภัย เธอเปิดประตูด้วยความเบามือก่อนจะตรงไปหยิบเอกสารใต้โชฟา ในห้องมืดสลัว พอมีแสงไฟจากด้านนอกสาดส่องเข้ามา เธอเก็บมันใส่กระเป๋าก่อนจะรีบลุกขึ้น ทันใดนั้นห้องที่มืดสลัวกลับสว่างขึ้นมาทันตา ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกก่อนจะมองไปยังแขกไม่ได้รับเชิญที่กำลังเดินเข้ามาในห้องนี้
“คุณอานัน” เธอเอ่ยชื่อเขาออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะกอดกระเป๋าเอาไว้แน่น
“คุณกำลังจะทำอะไรครับ”
“ฉะ..ฉันแค่ลืมของค่ะ ฉันกำลังจะไปแล้ว” เธอตอบตะกุกตะกัก
“ทำไมถึงรีบขนาดนี้ล่ะครับ ผมขอดูของนั่นหน่อยได้ไหมครับ” อานันพูดเสียงเรียบพลางเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ
“ฉัน....”
“ผม ขอ ดู ของ นั่น หน่อย ครับ” อานันพูดเน้นทีละคำ หญิงสาวเห็นท่าไม่ดี เธอล้วงปืนในกระเป๋าออกมาก่อนจะเล็งปลายกระบอกปืนไปทางเขา
“อย่าเข้ามานะคะ”
“คุณอันนา อย่าทำให้เป็นเรื่องยากเลยครับ คุณกำลังคิดจะทำอะไร คุณบอกผมได้นะครับ เราจะได้ช่วยกันแก้ปัญหา” อานันพยายามพูดเกลี้ยกล่อม แต่ดูจะไม่เป็นผลนัก
“ฉันบอกไม่ได้ค่ะ”
“ผมขอร้องนะครับ อย่าทำแบบนี้”
“อย่าเข้ามานะคะ” หญิงสาวเล็งปืนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมถอย เธอมาไกลเกินกว่าจะกลับไปแล้ว
“คุณไม่กล้ายิงหรอก” อานันพูดขึ้น ใช่ เธอไม่กล้ายิงเขาหรอก เพราะทุกคนดีกับเธอเหลือเกิน หญิงสาวเปลี่ยนทิศทางปลายกระบอกปืนหันเข้าหาตัวเองก่อนจะยิ้มให้เขาพร้อมน้ำตา
“ฉันไม่กล้ายิงคุณ แต่ฉันกล้าที่ยิงตัวเองนะคะ” วิธีนี้ได้ผลชะงัก อานันหยุดยืนนิ่งในทันที
“อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ”
“ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ”
“คุณอันนา”
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่หลีก ฉันจะยิงจริงๆด้วย” อานันจำใจหลีกทางให้เธออย่างช่วยไม่ได้ ถึงอันนาจะทำผิด แต่เขาก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอยิงตัวเองได้เหมือนกัน หญิงสาวค่อยๆเดินออกจากห้องก่อนจะตรงออกไปด้านนอก ลูกน้องของมอร์แกนต่างไม่มีใครกล้าทำอะไร เพราะกลัวว่าเธอจะลั่นไกใส่ตัวเองจริงๆ อานันเดินตามมาจนถึงหน้าบ้าน เธอหันไปมองเขาเพียงครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งออกไป ตอนนี้เหลือเพียงแค่เอาเอกสารให้ฮ็อบส์เท่านั้น เธอก็จะหลุดพ้นจากเรื่องนี้เสียที
อานันถอนหายใจออกมา ก่อนจะตรงกลับเข้าไปในบ้าน เขาเดินขึ้นไปยังชั้นสามและตรงเข้าไปในห้องของมอร์แกนในทันที ร่างสูงกำลังกระดกเหล้าเข้าปาก สายตาของเขาจับจ้องไปยังโทรศัพท์ที่กำลังแสดงภาพจากกล้องวงจรปิดอยู่
“คุณอันนา....ไปแล้วครับ” อานันรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มทราบเรื่องนี้
“...”
“ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเธอแล้ว แต่เธอ...”
“ออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียว” ชายหนุ่มกระดกเหล้าเข้าปากอีกอึกใหญ่ อานันมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไปตามคำสั่ง ชายหนุ่มกำแก้วเหล้าในมือแน่นก่อนจะเขวี้ยงมันลงพื้น
เพล้ง!!!
“โธ่เว้ย!!” อานันได้ยินเสียงดัง เขารีบกลับเข้ามาก่อนจะพบว่า เศษแก้วพร้อมเหล้ากระจายไปทั่วพื้น ตอนนี้มอร์แกนทำได้เพียงกัดฟันแน่น เขาทำเพื่อเธอทุกอย่าง พร้อมที่จะช่วยเธอทุกอย่าง แต่หญิงสาวกลับเลือกที่จะหักหลังเขาแบบนี้ อันนาโกหกไม่เก่ง เขาจับได้ตั้งแต่เธอขอดูเอกสารแล้ว เขาพยายามพูดให้เธอเชื่อใจเขา แต่เธอกลับเลือกที่จะโกหกต่อไป การที่เธอเอาเอกสารหุ้นส่วนของบริษัทเขาไป คงเป็นเพราะฮ็อบส์ต้องการเป็นเจ้าของหุ้นส่วนอีกสามสิบเปอร์เซ็นที่เหลือ เมื่อได้รายชื่อหุ้นส่วนแล้วฮ็อบส์คงจะไปกว้านซื้อหุ้นพวกนั้นด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งแน่
“ทำไม ทำไมเธอถึงเลือกที่จะทำแบบนี้”
“ฮ็อบส์อาจจะขู่คุณอันนาไว้ก็ได้นะครับ”
“แต่อันนาก็เลือกที่จะเชื่อมัน แทนที่จะเชื่อใจฉันงั้นหรอ”
“....” อานันได้แต่ยืนเงียบ เขาไม่มีความเห็นใดๆกับเรื่องนี้
“ที่ฉันให้จัดการเรียบร้อยดีใช่ไหม”
“ครับ ผมเปลี่ยนรายชื่อหุ้นส่วนบริษัทเรียบร้อยแล้วครับ กว่าฮ็อบส์จะรู้ว่าเป็นของปลอม เขาคงเสียเงินจำนวนมากไปกับการซื้อหุ้นปลอมที่เราสร้างขึ้นมา”
“ดี ไว้ถึงเวลานั้น ฉันจะจัดการมันให้สาสมเลย” ดวงตาของชายหนุ่มแข็งกร้าว ฮ็อบส์คิดจะยึดบริษัทของเขา ทั้งๆที่เขาไม่อนุญาตแบบนี้ เขาอภัยให้ไม่ได้ แถมยังใช้อันนาให้มาทำเรื่องแบบนี้ มันหยามศักดิ์ศรีของเขาเกินไปแล้ว
“แล้วคุณมอร์แกน...จะทำยังไงกับคุณอันนาครับ” ร่างสูงเงียบไป ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นเขาคงได้ฆ่าทิ้งไปแล้ว แต่นี่เป็นเธอ จะให้เขาทำร้ายเธอได้ยังไงกัน ถึงจะโกรธอันนามาก แต่เขาก็ห่วงเธอมากกว่า ถ้าฮ็อบส์รู้ว่าอันนาเอาเอกสารปลอมไปให้เขา ฮ็อบส์ไม่มีทางปล่อยอันนาไว้แน่
“ทำให้เป็นเรื่องยากอีกจนได้สินะ..อันนา” ชายหนุ่มบ่นออกมาอย่างหัวเสีย จากที่เรื่องยุ่งยากอยู่แล้ว ตอนนี้กลับยุ่งไปมากกว่าเดิมเสียอีก ตอนนี้เขาก็เร่งมือเต็มที่แล้ว เขาคงต้องเร่งมือให้มากกว่านี้แล้วสินะ...
...............................................
ปึก! ปึก! เสียงดังขึ้นจากระเบียง ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆลืมขึ้นมา เธอหันไปมองร่างเพื่อนสาวที่นอนอยู่ข้างๆ พบว่าเธอหลับสนิท มิลานลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจะเดินไปหยิบไม้ที่วางอยู่หัวเตียงมาถือไว้ในมือ เธอค่อยๆเดินไปที่ระเบียงด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำราวกับจะหลุดออกมา ประตูระเบียงเปิดออกเล็กน้อย เธอจำได้ว่าก่อนนอนเธอล็อคมันดีแล้ว มือบางกำไม้เอาไว้แน่น หากโผล่ออกมาตอนนี้เธอจะหวดเข้าให้
เธอชะโงกหน้าออกไปที่ระเบียงแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หรือเธอจะลืมปิดประตูจริงๆ หญิงสาวเดินกลับเข้าไป ขณะที่กำลังปิดประตูอยู่นั้น เธอก็ถูกร่างใหญ่ในชุดสีดำจู่โจม คอของเธอถูกลวดเส้นเล็กรัดเข้าอย่างแรง
“อะ” มือเล็กปล่อยไม้ในมือทิ้ง ก่อนจะพยายามทุบตีร่างที่กำลังดึงเส้นลวดอยู่ด้านหลังเธอ
“ช่ว..อะ” ลวดนั่นบาดเข้าคอเธอเล็กน้อย เธอพยายามใช้มือรั้งมันไว้ ตอนนี้เธอแทบไม่มีเสียงที่จะร้องออกมา ร่างกายเธอกำลังขาดอากาศหายใจ เธอรวบรวมสติก่อนจะใช้เท้าของเธอกระทืบไปยังเท้าของมัน และนั่นทำให้มันปล่อยเธอทันทีเพราะความเจ็บปวด ร่างเล็กล้มลงกับพื้นก่อนจะรีบสูดอากาศเข้าปอด
“แค่ก แค่ก” เสียงที่เกิดขึ้นปลุกให้ร่างหญิงสาวอีกคนที่นอนอยู่ให้ตื่นขึ้นในทันที
“ช่วยด้วย ใครอยู่ข้างนอกช่วยที” เสียงของพารันตะโกนลั่น ลูกน้องของไททันที่อยู่ด้านนอกต่างกรูเข้ามา พร้อมกับชายชุดดำที่กำลังปีนระเบียงหนีไป พารันวิ่งตรงเข้ามาหามิลานด้วยความตกใจ
“จับมันมาให้ได้” เสียงของลูกน้องมอร์แกนดังขึ้น ก่อนจะพากันตามออกไปด้านนอก
“เกิดอะไรขึ้น” พารันรีบวิ่งไปหยิบกล่องพยาบาลในตู้ออกมา เลือดที่คอของมิลาน แม้จะเป็นรอยเล็กๆจากลวดที่บาดเธอ นั่นก็ทำให้พารันสติแตกได้แล้ว
“ฉันไม่เป็นไร” มิลานบอกก่อนที่พารันจะสติแตกไปมากกว่านี้
“พวกมันเป็นใครกัน”
“ฉันก็ไม่รู้ แต่มันคิดจะเอาชีวิตฉันแน่”
“ลุกไหวไหม” พารันประคองร่างของมิลานให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาไปนั่งที่เก้าอี้ หลังจากนั้นเธอก็ลงมือทำแผลให้เพื่อนสาวในทันที
“เจ็บนิดนึงนะ” มิลานกัดฟันแน่นหลังจากแอลกอฮอร์ถูกทาลงบนแผล
“เจ็บมากรึป่าว” เสียงทุ้มดังขึ้น พร้อมร่างของไททันที่วิ่งเข้ามา เขาตรงเข้ามาหามิลานก่อนจะมองดูรอยแผลของเธอ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
“ลวดหรอ มันรัดคอเธอด้วยลวดหรอ” หญิงสาวพยักหน้าให้แทนคำตอบ
“ตอนนี้ลูกน้องฉันกำลังตามจับตัวอยู่ เธอไม่ต้องห่วงนะ” ไททันพูดปลอบใจ มันกล้าบุกเข้ามาในคอนโดเขาขนาดนี้แถมยังคิดจะฆ่ามิลาน คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาราม แต่ก็ต้องจับตัวคนก่อเหตุให้ได้ก่อน ไม่งั้นก็จะเป็นการกล่าวหากันลอยๆ
“ฉันคงต้องหาที่พักให้พวกเธอใหม่”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ มันคงไม่กล้ากลับมาทำแบบนี้อีก” มิลานเอ่ยขึ้น แค่นี้เธอก็รบกวนเขาจะแย่แล้ว
“นั่นสิคะ ขนาดนี่เป็นคอนโดของคุณ มันยังกล้าทำแบบนี้ ต่อให้เราย้ายไปที่อื่น มันก็คงตามไปได้อยู่ดี” พารันพูดเสริม
“งั้นพวกเธอนอนพักกันต่อเถอะ” ตอนนี้ต้องรอรายงานจากลูกน้องเขาก่อน เขาได้แต่ภาวนาขอให้ตามจับมันได้
“ฉันนอนไม่หลับแล้วล่ะค่ะ” มิลานว่า แม้ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่าๆเท่านั้น
“เธอไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะนอนเฝ้าเอง” หญิงสาวทั้งสองต่างมองหน้าเขา พารันพยักหน้าให้ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย มองแค่นี้ก็รู้แล้วว่าไททันห่วงมิลานขนาดไหน
“พวกเธอไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเฝ้าพวกเธอเอง ยังไงฉันต้องรอรายงานจากลูกน้องฉันอยู่แล้ว” หญิงสาวทั้งสองพยักหน้าให้เขา ก่อนจะพากันกลับไปยังเตียงนอน ชายหนุ่มเอื้อมปิดไฟในห้องก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา หลังจากนี้คงปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้อีกแล้วสินะ พวกมันกล้ากว่าที่เขาคิดมาก ดูท่าเขาต้องเร่งจัดการเรื่องนี้ซะแล้ว ไม่อย่างนั้น หญิงสาวคงตกอยู่ในอันตรายมากกว่านี้แน่ๆ...