ตอนที่ 27

เวลาล่วงเลยไปเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่หญิงสาวไม่ได้ก้าวเท้าออกจากบ้านเลยแม้แต่น้อยตามคำสั่งของมอร์แกน ตอนนี้สภาพร่างกายเธอหายดีเป็นปลิดทิ้ง ความกลัวในใจเริ่มลดน้อยลง แต่ความกังวลใจกลับเพิ่มมากขึ้น ตอนนี้ถึงแม้คนทำจะตายไปแล้ว แต่คนบงการเป็นใครยังไม่รู้ มอร์แกนก็ไม่ได้บอกอะไรแก่เธอมากนัก และตอนนี้เขาก็เรียกเธอให้ไปพบที่ห้องทำงาน
“นั่งก่อนสิ” มอร์แกนบอกเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวหย่อนตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มยื่นรูปถ่ายมาให้เธอดู
“สองคนนี้คือคนที่ขับรถตามเราเมื่อคราวที่แล้ว ฉันอยากให้เธอดูรูปหน่อย แล้วบอกฉันว่าเคยเห็นพวกมันมาก่อนรึป่าว” อันนาหยิบรูปขึ้นมาดู พลางขมวดคิ้ว
“ฝาแฝดหรอคะ”
“ใช่”
“คนใดคนหนึ่งในนี้คือคนที่จะฆ่าฉันเมื่อตอนที่ไปหลุมศพพ่อ”
“เธอจำไม่ผิดแน่นะ”
“แน่ค่ะ มีช่วงนึงที่ฉันหันไปมองพวกมัน ฉันจำมันได้”
“ตอนแรกฉันว่าจะถามเธอให้เร็วกว่านี้ แต่เห็นว่าเธอยังไม่หายดี”
“แสดงว่าครั้งนี้มันก็ตามมาฆ่าฉันใช่ไหมคะ” หญิงสาวเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง ที่เธอและมอร์แกนเกือบเอาชีวิตไม่รอดในครั้งนี้ สาเหตุมาจากเธอ เธอกำลังพาชายหนุ่มซวยไปด้วย
“ไม่หรอก เธอไม่ต้องคิดมาก บางทีมันอาจจะอยากฆ่าฉันก็ได้”
“พวกมันเคยคิดจะฆ่าฉันแล้ว ครั้งนี้เป้าหมายมันก็คงเป็นฉัน” เมื่อเห็นสีหน้าของร่างเล็กตรงหน้า เขาก็รู้สึกอดห่วงไม่ได้ อันนามักโทษแต่ตัวเอง และคราวนี้เธอก็กำลังโทษตัวเองอยู่ ตอนนี้เขายังไม่แน่ใจว่าคนบงการเรื่องทุกอย่างเป็นใคร แต่พวกมันคงไม่คิดแค่จะฆ่าอันนาคนเดียวแน่
“ฉันไม่อยากให้เธอคิดมาก เรายังตามตัวคนบงการไม่ได้ด้วยซ้ำ บางทีเป้าหมายมันอาจจะไม่ใช่เธอก็ได้”
“คุณเกือบตายเพราะฉัน”
“ฉันบอกแล้วไงว่าเป้าหมายมันอาจจะไม่ใช่เธอ” เธอรู้ดีว่าเป้าหมายของพวกมันคือเธอ เหตุการณ์ที่ผ่านมาทั้งหมดนั่นทำให้เธอยิ่งมั่นใจว่าพวกมันต้องการฆ่าเธอ
“อย่าคิดมากเลยนะ ฉันจะหาตัวพวกมันมาลงโทษให้ได้” คำพูดของมอร์แกนไม่ได้ทำให้เธอเบาใจได้เท่าไหร่ ถ้าหากพวกมันฆ่าเธอเพียงคนเดียว เธอคงไม่กังวลขนาดนี้ แต่นี่คนรอบข้างเธอมักจะซวยไปด้วยเสมอ
“แล้วฉันจะต้องอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนคะ”
“...”
“ฉันจะต้องอยู่ด้วยความกลัว ความกังวลแบบนี้อีกนานแค่ไหน” เธอมองหน้าชายหนุ่มที่ไม่ยอมตอบคำถามเธอ
“อันนา..” ชายหนุ่มเรียกเธอเสียงแผ่ว เขาเองก็ตอบคำถามเธอไม่ได้ ต่อให้ลูกน้องเขาจะเยอะขนาดไหน ก็ใช่ว่าหญิงสาวจะปลอดภัยไปได้ตลอด
“ขอโทษนะคะ ฉันแค่...กลัวมากไป”
“ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอทั้งนั้น”
“....”
“ขอแค่เธอ...อย่าไปจากฉันก็พอ” เขากลัวเหลือเกิน หากวันหนึ่งอันนาไม่อยู่กับเขา เขาก็ปกป้องเธอได้ยาก แค่นี้เขาก็รู้สึกว่าตัวเองดูแลหญิงสาวได้ไม่ดีพอ
“ค่ะ” เธอส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม แต่ข้างในเธอพังลงไปทุกที การออกจากบ้านหลังนี้เป็นแค่ทางเลือกเดียวที่เธอจะไม่ทำให้คนอื่นๆเดือดร้อนไปกับเธอ โดยเฉพาะชายหนุ่มตรงหน้า เขาช่วยเธอเอาไว้หลายต่อหลายครั้ง และเธอเองก็หาเรื่องมาให้เขาหลายต่อหลายครั้งเช่นกัน ถ้าจะแก้ปัญหาให้ถูกจุด ก็ต้องแก้ที่ตัวเธอ....
หลังจากคุยกันเสร็จอันนาก็กลับมายังห้องพัก ตอนนี้เธอเองก็ออกไปไหนไม่ได้ จะให้หนีไปก็ดูยากซะเหลือเกิน เพราะลูกน้องมอร์แกนต่างยืนเฝ้ายามกันเต็มไปหมด
กริ๊งๆ ๆ ๆ หญิงสาวก้มมองโทรศัพท์ ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย และรู้สึกได้ถึงลางร้ายแปลกๆ
“ค่ะแม่”
“อันนา ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก” เสียงผู้เป็นแม่เรียบเฉยต่างไปจากทุกครั้ง เพราะทุกครั้งจะเป็นเสียงที่ไม่พอใจหรือเสียงที่ดูไม่สนใจใยดีเธอแม้แต่น้อย
“เรื่องอะไรคะ” เธอถามออกไป แต่เธอเองก็มั่นใจว่าเป็นเรื่องเงินอีกแน่ๆ
“เมื่อคราวก่อน แกถามเรื่องบริษัทพ่อแก แล้วก็เรื่องของฮ็อบส์” เธอรู้สึกแปลกใจ เมื่อคราวก่อนแม่เธอทำท่าทีว่าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่คราวนี้กลับโทรมาเพราะเรื่องนี้ซะงั้น
“ค่ะ”
“ถ้าแกอยากรู้ ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่...”
“แต่อะไรคะ”
“ครั้งนี้ฉันจะเป็นนัดสถานที่ แล้วก็วันเวลาเอง แกต้องมาคนเดียวและห้ามให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
“อันนาจะมั่นใจได้ยังไงว่าแม่จะไม่...”
“ถ้าแกไม่อยากมาก็เรื่องของแก ฉันโทรมาบอกแค่นี้แหละ”
“เดี๋ยวค่ะ” เธอร้องห้ามเมื่อปลายสายทำท่าจะวางสายไป
“ก็ได้ค่ะ อันนาจะออกไปเจอแม่”
“ไว้ฉันจะติดต่อกลับไป” แม่เธอวางสายทันที อะไรกันที่ทำให้แม่เธอตัดสินจะบอกเรื่องนี้ หรือว่าแม่เธอคิดได้แล้ว หรือว่าแม่เธอมีแผนการอะไรอีกกันแน่ ความคิดมากมายตีกันไปหมด แต่ถ้าเธอไม่ไป โอกาสที่จะได้รู้เรื่องทุกอย่างก็จะหายไปด้วย ถ้าเธอไปก็ต้องหาทางออกไปจากที่นี่อีก ถ้าบอกมอร์แกนเขาก็คงไม่ยอมให้เธอไปแน่ แล้วเธอจะทำยังไงดี เธอควรจะทำแบบไหนดี....

คุณเลขาเดินเข้ามาในห้องผู้เป็นนายด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ไททันเองเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลแบบนั้นก็รับรู้ได้ว่าคงมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีกเป็นแน่
“อีกแล้วสินะ” เขาถามออกไป เพราะตอนนี้มีแค่เรื่องหญิงสาวเจ้าปัญหาเท่านั้น มิลานก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ทั้งทะเลาะกับแขก ทะเลาะกับแม่บ้านด้วยกันเอง ช่วงนี้ยุ่งๆเขาเลยให้เลขาจัดการไปก่อน แต่ดูเหมือนคราวนี้จะหนักหนาเอาการ
“ครับ”
“เกิดอะไรขึ้น”
“เธอทะเลาะกับแม่บ้านคนเดิมครับ แต่คราวนี้ลงไม้ลงมือกันจนถึงขั้นเลือดตกยางออกเลยครับ” ชายหนุ่มถอนหายใจทิ้งอย่างเบื่อหน่าย ตั้งแต่มิลานเข้ามาทำงานที่นี่ เขาก็ไม่เคยเจอกับความสงบสุขอีกเลย
“ตอนนี้สองคนนั้นอยู่ไหน”
“อยู่ที่ห้องพยาบาลครับ” ชายหนุ่มเดินตรงไปยังห้องพยาบาลทันที หากหญิงสาวยังก่อเรื่องแบบนี้ทุกวันเขาต้องหมดความอดทนกับเธอเป็นแน่ เมื่อเดินมาถึงห้องพยาบาล มัสคู่กรณีของมิลานกำลังทำแผลบริเวณแขนอยู่ ส่วนมิลานกำลังยืนทำหน้าตารู้สึกผิดอยู่มุมห้อง
“คุณไททัน” มัสเอ่ยเรียกเขาเมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้ามา มัสทำงานที่นี่มานาน แถมยังเป็นพนักงานดีเด่นอีกต่างหาก จะให้มองว่าเธอเป็นคนก่อเรื่องก็คงยาก ผิดกับมิลานที่ก่อแต่เรื่องวุ่นๆตั้งแต่เข้ามาที่นี่
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทะเลาะกันอีก”
“มิลานเขาหาเรื่องมัสก่อนนะคะ” มัสแก้ตัวเป็นการใหญ่พลางยกมือไหว้อ้อนวอนผู้เป็นนาย
“เธอจะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ก็ถ้าเธอไม่...”
“ต่อหน้าฉันยังไม่หยุดอีกหรอ” เขาหันไปดุร่างเล็กที่กำลังอ้าปากเถียง
“มัส..เธอไปพักเถอะ ฉันอนุญาตให้ลางานได้ และงานในส่วนของเธอฉันจะให้มิลานทำแทน” มิลานอ้าปากค้าง นี่เขาไม่คิดจะฟังเธอเลย แถมยังโยนงานมาให้เธออีก
“คุณเลขา ผมรบกวนพามัสไปพักที ผมมีเรื่องต้องจัดการต่ออีกหน่อย” สายตาดุๆมองไปยังหญิงสาวที่กำลังทำหน้าไม่พอใจ
“ฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มนะ มัสเป็นคนเริ่มก่อน”
“แล้วเธอคิดว่าสิ่งที่ทำมันถูกต้องแล้วหรือไง”
“ฉันแค่...แค่จะขู่เขาเฉยๆ แต่มีดมันดันไปโดน” หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกัก
“มีดงั้นหรอ”
“เขาดูถูกฉันก่อน แล้วก็จะทำร้ายฉันด้วย ฉันเลยถือมีดขู่ แต่ว่ามันพลาดไปโดนแขน”
“ยังไงเธอก็ผิด ดังนั้นเธอต้องรับผิดชอบงานในส่วนของมัส”
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้น และฉันขอสั่ง ห้ามเธอก่อเรื่องอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆด้วย” ชายหนุ่มเดินออกไปทันทีเมื่อสั่งการเสร็จ เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ หรือเขายังไม่เด็ดขาดพอ เขารู้ว่ามิลานเป็นลูกคนรวยมาก่อน เธอไม่เคยทำงานบ้าน ไม่เคยต้องยอมใคร แต่หญิงสาวก็ต้องปรับตัวให้ได้ ไม่อย่างนั้น เธอจะใช้ชีวิตลำบากแน่ๆ

อันนาเดินวนไปมารอบสระน้ำ นี่เกือบห้าทุ่มแล้ว แต่เธอนอนไม่หลับเลย ตั้งแต่แม่โทรมาเธอก็อยู่ไม่เป็นสุข ความคิดมากมายเต็มไปหมด ทั้งอยากรู้เรื่องของพ่อและฮ็อบส์ ทั้งกลัวว่าแม่จะขายเธอให้ใครอีกรึป่าว แล้วไหนเธอจะต้องหาทางออกไปเจอแม่เธออีก
“ทำยังไงดีเนี่ย”
“ทำอะไร” ร่างเล็กสะดุ้งโหยง เธอมัวแต่คิดเรื่องอื่นๆจนไม่เห็นว่ามอร์แกนมายืนอยู่ด้านหลัง
“ปะป่าวค่ะ” เธอรีบปฏิเสธออกไป
“อันนา เธอปิดบังอะไรฉันอยู่” เขาจับหญิงสาวให้หันหน้ามาหาเขาตรงๆก่อนจะถามคำถามออกไป
“ป่าวนี่คะ ฉันแค่มายืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
“ฉันไม่อยากให้เธอคิดมาก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ว่าจะไม่ให้คิดเลยก็คงไม่ได้”
“เอางี้ไหม ฉันจะพาเธอออกไปเที่ยว เธอจะได้ไม่เครียด” เขารู้ว่าหญิงสาวอึดอัดกับสถานการณ์ตอนนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยของอันนาเอง เขาจำเป็นต้องทำแบบนี้
“อย่าเลยค่ะ แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว”
“อย่างนี้ไง ฉันถึงห้ามเธอออกไปไหนมาไหนถ้าไม่มีฉัน”
“ฉันแค่...”
“ฉันบอกว่าอย่าคิดมากไง”
“ฉันเป็นต้นเหตุทำให้คุณเจ็บตัว ฉันเป็นต้นเหตุเรื่องแย่ๆทั้งหมด ฉันไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อนเพราะฉันอีกแล้ว” ชายหนุ่มสวมกอดร่างเล็กเอาไว้ทันที
“เธอกำลังโทษตัวเอง”
“ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่าง และก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
“ทำไมถึงพูดจาอะไรแบบนี้ เธอทำเหมือนเธอจะ...”
“ฉันแค่อยากขอบคุณค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“เธอจำที่เธอถามฉันได้ไหม ว่าฉันรักใคร”
“...”
“ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว ว่าฉันรักใคร”
“...”
“ฉันรักเธอนะอันนา”
“...”
“ตอนที่เกิดเรื่อง ฉันห่วงเธอแทบบ้า กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป กลัวว่าฉันจะปกป้องเธอไว้ไม่ได้ กลัวว่าฉันจะต้องเสียเธอไป มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันรักเธอมากขนาดไหน” หญิงสาวยืนฟังเงียบๆ แต่ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ยิ่งเขาทำแบบนี้ เธอยิ่งรู้สึกผิด เขาปกป้องเธอด้วยชีวิตของเขา ทั้งๆที่ต้นเหตุเรื่องทั้งหมดมาจากเธอ
“สัญญากับฉันได้ไหม ว่าเธอจะไม่ไปจากฉัน” เธอไม่อยากสัญญา เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าเธอจะอยู่เคียงข้างเขาได้หรือเปล่า
“ฉัน....ฉัน” ชายหนุ่มคลายกอดออก มือหนาปาดน้ำตาเธอแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรอันนา เธอยังไม่ต้องสัญญาตอนนี้ก็ได้ กลับไปพักผ่อนเถอะนะ” น้ำเสียงและแววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความห่วงใย เธอรับรู้มันได้ ความห่วงใยที่ชายหนุ่มมอบให้เธอ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดเมื่อกี้ เธอรับรู้ได้ทั้งหมด
“ฝันดีนะคะ” เธอพูดออกไปพลางกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมามากกว่านี้ แค่นี้มันก็แย่พอแล้ว มอร์แกนพยักหน้าให้เธอพร้อมส่งรอยยิ้มแสนอบอุ่นมาให้ หญิงสาวรีบเดินกลับห้องก่อนที่จะร้องไห้ออกมามากกว่านี้
“ฉันก็รักคุณเหมือนกัน” หญิงสาวพร่ำบอกผ่านอากาศ ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา เธอจะต้องขัดคำสั่งเขาอีกแล้ว และเธอก็ไม่รู้ว่ามันจะนำพาเรื่องแย่ๆมาหาเขาอีกหรือเปล่า...

ชายหนุ่มออกไปทำงานแต่เช้า ช่วงนี้เขายุ่งมากเพราะโปรเจ็คใหม่ใกล้ออกมาสู่ตลาดเต็มทน นั่นก็คือการออกรถซูเปอร์คาร์รุ่นใหม่ ที่เขาและคุณทันร่วมกันสร้างโปรเจ็คนี้ออกมา นี่เป็นเหมือนแคมเปญใหม่ที่จะสร้างกำไรให้เขามากมายมหาศาล และเขาก็ไม่ลืมที่จะสั่งให้ลูกน้องคอยจับตาดูอันนาเอาไว้ เพราะคำพูดของหญิงสาวเมื่อคืน ทำเอาเขาไม่สบายใจมากนัก
“คุณทันรออยู่ที่ห้องประชุมแล้วครับ” อานันบอกกล่าว เขาเองไม่รอช้าที่จะตรงดิ่งไปยังห้องประชุม การประชุมเป็นไปตามที่เขวางแผนเอาไว้ เขาใช้เวลาร่วมสามชั่วโมงในการหาข้อสรุปในการเปิดตัวรถซุปเปอร์คาร์คันใหม่
“อีกสองเดือนข้างหน้า เราจะเปิดตัวรถรุ่นใหม่อย่างเป็นทางการ ส่วนรายละเอียดยิบย่อยผมจะรายงานการประชุมไปให้อีกครั้ง” มอร์แกนกล่าวด้วยท่าทางคล่องแคล่วหน้าฟัง ทุกฝ่ายต่างจับจ้องมาที่เขาไม่วางตา เขาเป็นหนุ่มไฟแรงในการทำงาน และยังดูแลบริษัทนี้มาด้วยตัวเองจนมันใหญ่โต ไม่แปลกเลยที่เขาจะได้รับการยอมรับจากคนมากมาย
“ผมขอนัดประชุมทุกฝ่ายอีกครั้งในอาทิตย์หน้า วันนี้ขอบคุณทุกฝ่ายมากครับ” ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง คุณทันผู้ร่วมเป็นเจ้าของโปรเจ็คเดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม
“ทุกอย่างเป็นไปตามแผนแบบนี้ผมก็ดีใจครับ”
“ครับ ตอนนี้ทุกอย่างไปได้ดีมาก ขอบคุณคุณทันที่ไว้วางใจบริษัทเรา”
“อาการจากอุบัติเหตุ เป็นยังไงบ้างครับ”
“หายดีแล้วล่ะครับ ขอบคุณสำหรับกระเช้าดอกไม้ครับ”
“รู้ตัวคนทำรึป่าวครับ”
“ตอนนี้ยังครับ แต่อีกไม่นานคงได้รู้กัน”
“ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะครับ มันทำขนาดนี้คงต้องการถึงชีวิต”
“ครับ”
“ว่าแต่ ผู้หญิงที่อยู่กับคุณตอนเกิดอุบัติเหตุ ผมรู้สึกคุ้นหน้าเธอมากเลย หน้าเธอเหมือนกับคนที่ผมรู้จัก”
“ไว้ผมจะพามาแนะนำนะครับ”
“ครับ งั้นผมขอตัว” มอร์แกนส่งผู้ร่วมโปรเจ็คกลับบ้าน ก่อนจะกลับมาที่ห้องทำงาน เอกสารต่างๆมากมายกองเต็มไปหมด ช่วงนี้เขาโหมงานหนักเหลือเกิน
“อานันเข้ามาพบฉันหน่อย” ไม่นานนักอานันก็เข้ามาตามคำสั่ง
“วันนี้ฉันจะเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จ อาจจะดึกหน่อย บอกป้ารตีไม่ต้องทำอาหารเผื่อฉัน”
“ได้ครับ” เขาเองอยากจะรีบเคลียร์งาน เผื่อจะได้มีเวลาพาอันนาไปเที่ยวข้างนอกบ้าง เธอคงอึดอัดแย่ อย่างน้อยการพาเธอออกไปเที่ยวบ้าง อาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นก็ได้..

หลังจากจัดการงานบ้านเสร็จ ร่างเล็กก็ปลีกตัวเข้าห้องพัก เพราะป้ารตีและวันรักต่างก็ออกไปซื้อของข้างนอก เหลือเพียงป้ารันตีเท่านั้นที่กำลังจัดการงานในส่วนของตัวเองอยู่
ตื้ด ๆ หญิงสาวรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เผื่อว่าแม่เธอจะติดต่อกลับมา และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอมองข้อความที่แม่เธอส่งเข้ามา ความกังวลถาโถมเข้ามา ลางสังหรณ์กำลังบอกเธอว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ

“พรุ่งนี้เจอกันที่

ถนน XXR เขต M

ห้องอาหารโรงแรม BamBra Grand

เวลา 17.30 น.

ห้ามพาคนอื่นมาด้วย ไม่งั้นฉันจะไม่บอกอะไรแกทั้งนั้น”