อ้พวกลูกน้องตำรวจกดหัวเขาลงระเบียงจนแทบจะตกอยู่แล้ว
“ลูกพี่ ปล่อยผมไปเถอะ ผมแค่ขโมยกินเมียพี่แค่สองสามครั้งเอง”
โจกลัวจนฉี่ราด จึงเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา

“งั้นมึงก็สมควรตาย !”
หัวหน้าเวรถีบโจลงระเบียงด้วยความโมโห

ร่างจอมโจรกะล่อนดิ่งลงสู่พื้นด้วยความเร็วสูง ตกจากยอดตึกสิบชั้น
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เสียงร้องโหยหวนดังหวีดแหลมจนถึงนรก !

..............
“ม่ายยยยยยยยย ช่วยด้วย”

“ช่วยด้วยยยยย อร้ากกกก”

บุรุษบนเตียงโบราณกรีดร้องสุดเสียง ผวาลุกขึ้นอย่างแรง ศีรษะถูกพันด้วยผ้าสีขาวโดยรอบ มีรอยเลือดแดงฉานซึมออกมา

บรรดาผู้อยู่ในห้องต่างคุกเข่าลงให้ต่ำกว่าเตียงที่บุรุษผู้นั้นอยู่
“สวรรค์คุ้มครอง ขอฝ่าบาทจงทรงพระเจริญ”

“ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน อายุยืนหมื่น ๆ ปี หมื่น ๆ ปี”

เสียงแซ่ซ้องดังขึ้นทั่วห้อง บุรุษที่บาดเจ็บหนักบนเตียงหันรีหันขวาง แล้วรีบกระถดตัวเข้าชิดด้านในของเตียง ตาเหลือกมองภาพตรงหน้า
บรรดาผู้คนที่คุกเข่าตรงหน้าเตียงนั้นล้วนสวมเสื้อผ้ายุคจีนโบราณเมื่อ 5000 ปีก่อน ข้าง ๆ เตียงมีสาววัยกลางคนยืนอยู่ นางสวมชุดสีเหลืองอร่ามประดับสร้อยมุขเสียหลายเส้น นางแลมาที่บุรุษบนเตียงเห็นทีท่ารำพึงรำพันกับตนเองเช่นนั้น ก็มีสีหน้ากังวลจึงลงนั่งบนเตียงอีกด้านพลางปลอบประโลม
“ฮ่องเต้เจ้ารู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ?”

“ฮะ ฮ่องเต้”
โจชี้นิ้วเข้าหาตนเองอย่างตกตะลึง ตาเหลือกยิ่งกว่าเดิม

“ใช่ เจ้าเป็นฮ่องเต้ เป็นประมุขแห่งแคว้นมักยีเฮ็ด เจ้าจำไม่ได้หรือ”

“ข้านี่นะ ! ฮ่องเต้”
โจโพลงออกมา ! เขาเป็นจอมโจรลักของโบราณ ที่อาจจะหน้าหล่อสักหน่อย แต่ก็ไม่บังอาจโกหกว่าตนเองเป็นเชื้อมังกรแน่ ๆ

“ฮ่องเต้จำได้ไหมว่า ว่าตนชื่ออะไร”
บุรุษหนุ่มบนเตียงส่ายหน้ารัว

“พระองค์ทรงชื่อ ปี้เจา”

“ข้าชื่อปี้เจา”
โจแทบจะหัวคะมำไปข้างหน้า นี่ ๆ ใครช่างตั้งชื่อนี้ให้ลูกกัน ออกเสียงผิดนิดเดียว กลายเป็นไอ้ขี้ปี้คนอื่นไปเลยนะเนี๊ยะ !